Ανάρτηση 14/2015 [επίκαιρη, κυπριακή, πολιτική, λαϊκο-ποιητική, Λιασίδικη, αντιπολεμική κι αντικαπιταλιστική] – Ολίγα τινά περί πολιτικολογίας κι ένα αντιπολεμικό/αντικαπιταλιστικό ποίημα του Παύλου Λιασίδη...

Εισαγωγικά

Και επανερχόμαστε (έστω και ποιητικά) μετά την μικρή ανάπαυλα που κάναμε με την προηγούμενη μας ανάρτηση (που ήταν αφιερωμένη στην 8η του Μάρτη,  Μέρα της Γυναίκας), στην αγαπημένη ενασχόληση μας στο Blog, την πολιτικολογία, δηλ. στις αναρτήσεις και συζητήσεις (αν προκύψουν) πάνω σε πολιτικά θέματα και ζητήματα... [Αυτές οι συζητήσεις μπορεί να είναι και επί της ουσίας, αλλά κάποιες φορές μπορεί να είναι κι ανούσιες, κι αυτό όχι κατ’ ανάγκη εκ δικής μας υπαιτιότητας]...

Τελικά όμως, στην προηγούμενη ΜΑΣ ανάρτηση ΔΕΝ καταφέραμε (και πάλι!) να αποφύγουμε την πολιτικολογία, μια και θίξαμε έστω και μερικώς τις πολιτικές πτυχές της 8^ης του Μάρτη... [Τελικά κάθε τί στη ζωή μας έχει τις πολιτικές του διαστάσεις]... 

Μια απ’ αυτές τις πολιτικές πτυχές, (σε σχέση με τη Μέρα της Γυναίκας), που επιχειρήσαμε έστω και ακροθιγώς να αγγίξουμε (στην προηγούμενη ανάρτηση ΜΑΣ), έχει να κάνει με τη χαζοχαρούμενη [για την Γυναίκα] εικόνα που προσπαθεί η κυρίαρχη αστική ιδεολογία να πλασάρει κυρίως μέσω των ΜΜΕ και της Παιδείας να πλασάρει και να περάσει στον κόσμο... 

Έλεγε, λόγου χάριν, ο Άντρος Κυπριανού σε ομιλία του πριν μερικές μέρες σε εκδήλωση για την 8η του Μάρτη: 

«Ας αναρωτηθούμε μόνο για λίγο με ποιες αντιλήψεις και με ποια στερεότυπα μάς εμβολιάζουν το μυαλό καθημερινά ο τύπος και τα Μέσα Επικοινωνίας. Η γυναίκα πρέπει να έχει συγκεκριμένα ενδιαφέροντα που εξαντλούνται στην εικόνα [στην αμφίεση, στο look και το image της], στην καριέρα [να ενδιαφέρεται μόνο για τη δουλειά της και να παραμένει μακριά από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες] και στην οικογένεια της [τα ενδιαφέροντα της να περιορίζονται στον μικρόκοσμο της]. Αυτό είναι όλο»... [Οι σημειώσεις με κόκκινο μέσα στις αγκύλες είναι δικές ΜΟΥ]...

Να σημειώσουμε πάντως ότι υπάρχουν κι άλλες πολιτικές προσεγγίσεις που αναδεικνύουν μεν την καταπίεση που υφίστανται οι Γυναίκες, αλλά αυτές επικεντρώνονται στην καταπίεση τη βασισμένη στο φύλο, σ’ ένα πατριαρχικά δομημένο κόσμο, κι ανεξάρτητα από άλλες διακρίσεις στην κοινωνία. Συνεπώς τα κινήματα και οι αγώνες ενάντια στις διακρίσεις που βασίζονται στο φύλο [όπως ας πούμεν οι κινητοποιήσεις των γυμνόστηθων FEMEN] δεν περιλαμβάνουν αναγκαστικά και άλλα ζητήματα. Κι όμως η γυναικεία καταπίεση συνυπάρχει με την ταξική καταπίεση και είναι ιδιαίτερα έντονη σε συνθήκες καπιταλισμού.

Επειδή, λοιπόν, θεωρούμε ότι ως νοήμονα όντα πρέπει πρώτα και κύρια να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε και να λειτουργούμε πολιτικά (δηλ. να ασχολούμαστε με Ό,ΤΙ συμβαίνει γύρω μας, στην “πόλη” μας και με Ό,ΤΙ απασχολεί του (συμ)πολίτες μας) και μάλιστα ως εργαζόμενοι και ΤΑΞΙΚΑ, ΔΕΝ θα πάψουμε [ως το Πολιτμπιουρό αυτού του Blog], να προβάλλουμε και να συζητούμε πρώτα και κύρια πολιτικά ζητήματα, είτε μέσω δικών μας κειμένων, είτε μέσω αναδημοσιεύσεων κειμένων άλλων (συγ)γραφέων...

{Να σημειώσουμε ότι στην πολιτικολογία επέστρεψε, μετά από μακράν αποχή και ο φίλος ο Woofis με την τελευταία του ανάρτηση, όπου προτίθεμαι να παρέμβω για να κάνω κάποια σχόλια}...  

**********************************

Προλογικά

Η σημερινή πολιτική ΜΑΣ παρέμβαση θα περιοριστεί στην παράθεση ενός σπουδαίου ποιήματος με βαθιά (Αριστερά) πολιτικά μηνύματα του Λυσιώτη λαϊκού ποιητή Παύλου Λιασίδη του Μέγα (1901 –1985). 

Το ποίημα έχει τίτλο “Κανεί σέ πιον” [το άκουσα κι ένα πρωί από τον “ΑΣΤΡΑ” να το απαγγέλλει κάποιος Γιώργος Μακαρίτης - δεν τον γνωρίζω!] κι οι στίχοι του αποτελούν ένα δριμύ κατηγορώ του Ποιητή κατά του Πολέμου [«σατανά, κακόν αξήλειφτον στον κόσμον, παιδίν της νύχτας, [τζιαι] μισταρκό του Άδη», τον ονομάζει, «που κόφκει (...) της νιότης δκιαλεκτούς κόφκεις ανθούς των δκυόσμων»]... Αν στη θέση της λέξης «πόλεμος» βάλουμε τη λέξη «καπιταλισμός» δεν θα βγούμε έξω από το περιεχόμενο του ποιήματος του Λιασίδη. Αντίθετα τα αντιπολεμικά μηνύματα του θα γίνουν και αντικαπιταλιστικά και μάλιστα με ένα ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο. Κι όχι μόνο γιατί εν ο καπιταλισμός [και το συνεχές κυνήγι για όλο και πιο πολύ κέρδος] που γεννά τον πόλεμο, τη καταστροφή και την φτώχεια αλλά και γατί όπως άδει και ο Λιασίδης:

«Τρέμουν σε, [καπιταλισμέ] σαϊτίζουν σε, κάμνουν πως σ’ αγαπούσιν, μα γέρασες, κανεί σε πιον, εν μιλιούνια γρόνια που ζιείς κηφήνα της ζωής, τζιαι τρως τζιαι πίνεις γαίμαν»...

Η παγκόσμια οικονομική κρίση [που αναπόφευκτα έπληξε και την Κύπρο] μ’ όλες της τις δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις και συνέπειες [ανεργία, μείωση βιοτικού επιπέδου, φτώχεια, υποκατανάλωση, μείωση κονδυλίων για την Παιδεία και την Υγεία, κοινωνικά παντοπωλεία και συσσίτια], αναδεικνύουν και το πραγματικό το βάρβαρο πρόσωπο του καπιταλισμού. Αυτά που αποκαλύπτονται μια την άλλη για διαπλοκές, ασυμβίβαστα, χρηματισμούς, μίζες και δωροδοκίες, προσπαθείες για κουκουλώματα, εξυπηρετήσεις και συγκαλύψεις,  αποκαλύπτουν και τη πραγματική φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Η σήψη, η διαπλοκή και η διαφθορά δεν είναι τίποτα άλλο παρά είναι εγγενή χαρακτηριστικά του καπιταλισμού. Κι ας μην προσπαθούν κάποιοι να τα παρουσιάσουν ως προβλήματα κακής διαχείρισης ή που προέκυψαν ένεκα της παρουσίας διεφθαρμένων κι άπληστων ανθρώπων σε καίρια πόστα. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις τους τελευταίους καιρούς θα βρεις κάτω απ’ αυτές επώνυμους ανθρώπους του συστήματος (τραπεζίτες, μεγαλο-δικηγόρους. εισαγγελείς, δικαστές, κεντρικούς τραπεζίτες). Οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι (αστικοδημοκρατικοί) θεσμοί καταρρέουν και βασικοί υπερασπιστές τους [όπως ας πούμε οι σημερινοί κυβερνώντες] απλώς παρακολουθούν! Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα λέχθηκαν τις τελευταίες δυο-τρις μέρες στην Επιτροπής Θεσμών στης Βουλής. Δείτε διάφορα σχετικά εδώ κι εδωδά˙ εν τζι’ έπεισες σας ο Ρίκκος; Διαπλοκή, μπόχα και δυσωδία παντού!

***********************************

«Κανεί σέ πιον»

[του Παύλου Λιασίδη, απαγγελμένο από τον ποιητή]

{Τυχόν απορίες ΣΑΣ για άγνωστες λέξεις της κυπριακής διαλέκτου που χρησιμοποιεί ο Λιασίδης στο ποίημα του, είμαστε έτοιμοι να τις λύσουμε}...

«Πόλεμε, σατανά, κακόν αξήλειφτον στον κόσμον,

παιδίν της νύχτας, μισταρκέ του Άδη,

ψεύτη, κλέφτη, όπου της νιότης δκιαλεκτούς

κόφκεις ανθούς των δκυόσμων,  

τζι’ η φάκκα στες κακόσορτες μανάες, πάντα ππέφτει,

που κάμνουσιν παιδκιά φτωχά, της πείνας φατσσιημένα,

τζι’ εν εις τους φόους, στους καμούς, ομπρός κατταρκασμένα,

Τα στήφη τζιείνα πάνω τους π’ αλύπητα χτυπούσιν,

σφαίρες πασαλλοΐτιτζιες, σε πόλεμον τζι’ ειρηνην,

απένταροι τζιαι νιστητζιοί, τζι’ ατιμασμένοι ζιούσιν,

το στόμα τους μερόνυχτα καπνίζει σαν καμίνιν 

γιατί εν μπορούσιν πόλεμε να παραπονηθούσιν.

Τρέμουν σε, σαϊτίζουν σε, κάμνουν πως σ’ αγαπούσιν,

μα γέρασες, κανεί σε πιον,

εν μιλιούνια γρόνια που ζιείς κηφήνα της ζωής  

τζιαι τρως τζιαι πίνεις γαίμαν.

Αναστηθήκαν οι νεκροί τζι’ εστρέψαν τα κανόνια πίσω

τζιαι κατά πάνω σου να σε σκοτώσουν ψέμαν

να λείψεις που το πρόσωπο της γης,

να κυβερνήσει το δίτζιον,

να ξαναπλαστεί χαρά, τιμή τζιαι ζήση»...   

Anef_Oriwn

[διαβάζει κι ακούει Λιασίδη τον Μέγα]

Πέμπτη 12/3/2015