Σύντομα εισαγωγικά
Με την ευκαιρία της αυριανής
επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης [στη Ρωσσία το 1917]
αναδημοσιεύουμε από τη σημερινή “Χαραυγή” ένα σύντομο επετειακό κείμενο του
συντάκτη Νικόλα Νικόλα της εφημερίδας με τίτλο “Τους φοβίζει ο σοσιαλισμός”... [Όχι απλώς τους φοβίζει,
αλλά και τους τρομάζει και τους στοιχειώνει. Βλέπετε ο Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός
εξακολουθεί να πλανάται ως φάντασμα πάνω
από την Ευρώπη κι όχι μόνο. Εκεί στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ας πούμεν(τε) οι Αριστερές
κυβερνήσεις, που όλο και αυξάνονται, έχουν κάμει τους ππουshτο-αμερικάνους να χάσουν τον ύπνο τους και να φυλάνε και
τον κώλο τους μην τους έρθει καμία αδέσποτη]...
*****************************************
“Τους φοβίζει ο σοσιαλισμός”
[του Νικόλα Νικόλα, “Χαραυγή”, Πέμπτη 6 Νοεμβρίου
2014, στήλη “Επωνύμως”, σελ. 6]
{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές
μου. Επίσης δικές μου είναι και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα που είναι μέσα
σε αγκύλες}...
Τη Μεγάλη Οκτωβριανή
Επανάσταση τιμούμε αύριο. 97 χρόνια μετά την 7η Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου με το
παλιό ημερολόγιο) και την επανάσταση που οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου
σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, η συγκυρία της πρωτόγνωρης καπιταλιστικής
κρίσης αναδεικνύει την επικαιρότητα της κοσμοαντίληψης των κομμουνιστών
επαναστατών.
Σήμερα η αναγκαιότητα για το
σοσιαλισμό έναντι της βαρβαρότητας του καπιταλισμού είναι περισσότερο επίκαιρη
από ποτέ. Και δεν το λέμε μόνο όσοι ασπαζόμαστε αυτή την αντίληψη. Το λένε
έμμεσα και οι ίδιοι οι ταξικοί εχθροί που κατ’ επιλογήν, εν μέσω της
καπιταλιστικής κρίσης, γιγαντώνουν τους τόνους μαύρης λάσπης που δεν μπορούν
όμως να σβήσουν το κόκκινο αίμα των λαών.
Η τιμή προς τον Κόκκινο Οκτώβρη
δεν είναι μουσειακού χαρακτήρα. Είναι συνέχιση της πάλης για κοινωνική
δικαιοσύνη με την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Και οι τόνοι
λάσπης του αντικομμουνιστικού δηλητηρίου διοχετεύονται με κάθε ευκαιρία. Σε
αυτό το πλαίσιο φέτος εντείνεται η αντικομμουνιστική υστερία και με αφορμή τα
25χρονα από την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου, χωρίς φυσικά
να αναφέρουν ότι το τείχος χτίστηκε (και μάλιστα το 1961) προς απόκρουση της
στρατιωτικής απειλής του ΝΑΤΟ που είχε τον έλεγχο μόνο του Δυτικού Βερολίνου
εντός του εδάφους της σοσιαλιστικής πλευράς της
Γερμανίας. Μια επέτειος που
αναδεικνύεται λόγω και της εγγύτητας στην επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Με πανηγύρια και φιέστες γιορτάζουν το ότι έκλεισε ο κύκλος των κοινωνικών
επιτευγμάτων της ΛΔ της Γερμανίας και που μπήκαν υπό το καθεστώς της
καπιταλιστικής βαρβαρότητας και οι Ανατολικογερμανοί. [Δείτε εδώ και σχετικό άρθρο του μέγα ειδικού σταλινολόγου
Μάριου Δημητρίου με τίτλο “Εκείνο τον όμορφο Νοέμβρη” το οποίο
δημοσιεύτηκε χτες στην καθημερινή του στήλη στη Σημερινή]... Και εάν στην
αρχή περνούσε η προπαγάνδα της “ελευθερίας” της αγοράς, η ανεργία και η διάλυση
κάθε κοινωνικής πρόνοιας κάνουν την πλειοψηφία στις
πρώην σοσιαλιστικές χώρες να νοσταλγεί το παρελθόν, αν και αυτό δεν
μεταφράζεται σε πολιτική και ταξική δράση. Αυτό και μόνο όμως ανησυχεί τα μονοπώλια.
Σπεύδει η Μέρκελ να αποτίσει
φόρο τιμής στο θάρρος των πρακτόρων του ιμπεριαλισμού που υπονόμευσαν τη ΛΔ
Γερμανίας. Αν και η ίδια δεν συμμετείχε σε αυτό το αντιδραστικό κίνημα. Την
ίδια ώρα ο Πρόεδρος της χώρας, Γιόαχιμ Γκάουκ, που πολυδιαφημίζεται γιατί
πολέμησε το σοσιαλισμό, έδειξε πόσο “δημοκράτες” ήταν και παραμένουν
οι ομοϊδεάτες του. Παρενέβη
με συνέντευξή του, παρά το εθιμοτυπικό του θεσμού του, ενάντια στο ενδεχόμενο
να πάρει την πρωθυπουργία στο ανατολικογερμανικό κρατίδιο της Θουριγγίας το “Die
Linke” (“Η Αριστερά”) σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες. «Άνθρωποι της
ηλικίας μου που έζησαν τη ΛΔ Γερμανίας το βρίσκουν δύσκολο να το δεχθούν», είπε
ο Γκάουκ. Και το έπραξε για ένα κόμμα που δεν είναι το Γερμανικό ΚΚ. Και το
έπραξε για ένα κόμμα που και το ίδιο για να απαντήσει σε τέτοιες επιθέσεις, και
όχι μόνο, πέφτει και αυτό στο λάθος του άκρατου αντικομμουνισμού. Αλλά τόσο
πολύ τους φοβίζει ο σοσιαλισμός...
***********************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Κατ’ ακρίβεια σχόλια ΔΕΝ θα
κάμω. Απλώς θα αναφέρω ότι την Ρωσική Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, πολλοί
εξ αριστερών κι “αριστερών” ορμώμενοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι τη μνημονεύουν, αλλά στην ουσία
λίγοι απ’ αυτούς την αγάπησαν και ενστερνίζονται τα μηνύματα της. Λόγου χάριν,
στην ελληνική “Ελευθεροτυπία” υπήρχε την Κυριακή 26 του Οκτώβρη [του τρέχοντος
2014] ένα αφιέρωμα [λέμε τώρα] 16 σελίδων για την Οκτωβριανή Επανάσταση υπό τον
τίτλο “Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν
τον κόσμο”, αλλά πολύ λίγα ήταν τα θετικά που έγραψαν εκεί για την
Μεγάλη Προλεταριακή Επανάσταση που πραγματικά συγκλόνισε τότε τον κόσμο [αν θα
μεταφέρουμε σωστά τον τίτλο του ομότιτλου με το ένθετο της “Ελευθεροτυπίας”
βιβλίου του κομμουνιστή Αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Ριντ]
Ακόμα και τη Ρόζα
Λουξέμπουργκ επιστράτεψαν οι επιμελητές του ενθέτου [Βλάσης Αγτζίδης και
Χρήστος Κεφαλής] για να αμφισβητήσουν τα μηνύματα, τους στόχους και τις
επιτεύξεις της κοσμογονικής εκείνης Επανάστασης. Εμείς ως κατακλείδα της
επετειακής αυτής ανάρτησης ΜΑΣ θα τονίσουμε για άλλη μια φορά το αναμφισβήτητο
γεγονός ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση άλλαξε τον κόσμο...
Anef_Oriwn
[το φάντασμα του Κομμουνισμού εξακολουθεί τους αστούς
και τους κολαούζους τους να τρομάζει]...
Πέμπτη 6/11/2014
20 σχόλια:
Άλλαξεν τον κόσμον της. Ο δικός μας πως θα αλλάξει;
Ακριβώς. Όσο βοά σήμερα η χρεωκοπία και ο βαρβαρισμός του καπιταλισμού, άλλο τόσο απομακρυσμένη είναι η προοπτική μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Πως θα αλλάξει λοιπόν ο δικός μας κόσμος;
...καιρός λοιπόν να γίνουμε πρακτικοί και ν' απαντιούνται τα ερωτήματα...
Οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού και οι αντιπαλότητες ή ακόμα και οι συγκρούσεις που προκαλεί «ο βαρβαρισμός του καπιταλισμού» δεν θα ‘πρεπε να δημιουργούν και τις προϋποθέσεις και την ανάγκη για ν’ αλλάξει ο κόσμος;
Πάντως οι Κατσιμιχαίοι στο τραγούδι τους “Τρύπιες σημαίες” [link: http://www.youtube.com/watch?v=FULUwfbhO1o] ακούγονται αισιόδοξοι όταν άδουν για
«την άγρια επανάσταση που θα ξανασυμβεί
που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους
όσο θα υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές
εκείνες που ανάψανε του Οκτώβρη τις φωτιές...»
Τους συγκεκριμένους στίχους τους θυμήθηκα σήμερα καθώς διάβαζα το σημερινό άρθρο του Μάριου Δημητρίου στην εφημερίδα που τον εργοδοτεί [link: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/eks-aformis/177862/maksim-gkorki-i-pikra-tis-epanastasis]... Ήταν αφιερωμένο στην Οκτωβριανή Επανάσταση, «την ένοπλη πραξικοπηματική κατάργηση της νεαρής ρωσικής αστικής δημοκρατίας και την επιβολή της δικτατορίας μιας δράκας αδίστακτων γραφειοκρατών» [όπως εμπαθώς κι ανιστόρητα γράφει εξυμνώντας την αστική δικτατορία μιας «δράκας» αστών]… Πέρασαν 23 χρόνια [όπως σημειώνει και ο ίδιος] από την ανατροπή ή/και κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού [οι όροι είναι δικοί ΜΟΥ], αλλά τόσο τον ίδιο τον συντάκτη της “Σημερινής” όσο και πολλούς άλλους εχθρούς κι αντίπαλους των σοσιαλιστικών ιδεωδών της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, εξακολουθεί να τους στοιχειώνει και να τους τρομάζει το «φάντασμα του κομμουνισμού»… Κι αν γινόταν ο κόσμος καλύτερος σ’ αυτά τα 23 χρόνια στ’ ανάθεμα, αλλά μπορεί ο Καπιταλισμός το σύστημα της αδυσώπητης εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας να κάμει τον κόσμο καλύτερο; Αγγούρκα του Ππίγκου!
******************************
Φίλε Acera
Για το πόσο άλλαξε ο κόσμος επί Σοσιαλισμού και για την σοσιαλιστική κουλτούρα που ανάπτυξαν οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών θα προσπαθήσω να τα πω σε κάποια άλλη ανάρτηση ΜΟΥ. Γιατί κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές των κατοίκων των συγκεκριμένων χωρών, όπως η αγάπη τους για τη φύση ή το διάβασμα ήταν πραγματικά πρωτόγνωρες. Στέκονταν λόγου χάριν στην ουρά έξω από βιβλιοπωλεία για να αγοράσουν ένα νέο βιβλίο που είχε μόλις κυκλοφορήσει...
Νέε
Συμφωνώ αλλά κάποιος πρέπει να θέσει τα ερωτήματα.
Άνευ
Θα είναι ενδιαφέρουσα μια ανάρτηση για την κουλτούρα που ανέπτυξαν οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Οι πλείστοι, είτε λόγω αμάθειας είτε λόγω προκατάληψης και παρωπίδων, στο μυαλό τους έχουν μόνο τα γνωστά κλισέ (μιζέρια, έλλειψη δημοκρατίας κλπ κλπ). Η πραγματικότητα όμως ήταν πιο πολυσύνθετη και περίπλοκη.
Σήμερα, ο Άρης Χατζηστεφάνου στην εκπομπή του απο τον Άστρα, ασχολήθηκε με τους πρώην ανατολικογερμανούς, το 60% των οποίων σήμερα νοσταλγεί το προηγούμενο καθεστώς!
Φίλε Απόλλωνα,
Λόγω κάποιας υποχρέωσης [κοινωνικής φύσεως] κατά το μεσημέρι, δεν κατάφερα ν’ ακούσω τη σημερινή εκπομπή “Infowar” [του Άρη Χατζιηστεφάνου]˙ ίσως την ψάξω στο internet.
Πάντως αν και ο κόσμος σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες [όπως στην πρώην Ανατολική Γερμανία που αναφέρεις] παρουσιάζεται σε κάποιες έρευνες και δημοσκοπήσεις «να νοσταλγεί τα προηγούμενα καθεστώτα» σε ψηλά ποσοστά, εντούτοις αυτό δεν μεταφράζεται σε ανάλογα ποσοστά για τα κόμματα της Αριστεράς στις διάφορες “εθνικές” εκλογικές αναμετρήσεις... Κι αυτή είναι μια άλλη «πραγματικότητα» εξ ίσου «πολυσύνθετη και περίπλοκη»... Σίγουρα όμως αναδεικνύει τα περιορισμένα πλαίσια/όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού, μια κι αυτός δεν μπορεί να εκφράσει τις πραγματικές επιθυμίες των πολιτών μιας χώρας...
Αναφορικά με τη ζωή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες για την ώρα ρίξε μια ματιά σε μια απολαυστική ανάρτηση μιας άλλης blogger-ούς [της Kaisi] με τίτλο “Μια πεινασμένη κουμουνιστική οικογένεια”, που θα βρεις πατώντας στο link: http://kaisitree.blogspot.com/2011/11/blog-post_19.html
Μα Απόλλωνα, ο ίδιος (και ο Ασέρας πριν από εσένα) έχεις θέσει το μεγάλο ερώτημα :"Πως θα αλλάξει λοιπόν ο δικός μας κόσμος;"
Καιρός είναι να ασχοληθούμε με εφικτά προγράμματα που να απαντούν σ' αυτά τα ερωτήματα. Δεν γίνεται να βολοδέρνουμε άλλο με συνθήκες και προϋποθέσεις άλλων εποχών και άλλων περιοχών...
Πρόγραμμα κι ας είναι και ατελές. Αλλιώς, καταντούμε γραφικοί και αχρείαστοι.
Για την σοσιαλιστικήν ηθικήν κάτι που με εσυγκίνησεν τζιαι μου έμεινεν βαθκιά ριζωμένον ήταν όταν ήμουν στην Κούβα με έναν διευθυντή ξενοδοχείου. Επερνούσαμεν μπροστά που την είσοδον τζιαι ήταν ο βαλιτσάρης που τον είδεν με έναν φθόνον.
Λαλεί μου, θωρείς τον τούτον; Με τες μπακκίρες που του αφήνουν οι τουρίστες συνάει πολλές φορές τον μισθόν μου εμέναν κάθε μήναν. Τούτος έχει αυτοκίνητον γιαπωνέζικον που κανένας άλλος εργαζόμενος δεν έχει μες το ξενοδοχείον. Ακόμα τζιαι γώ διευθυντής, κρατώ έναν Λάτα τζιαι μοιράζουμαι το με τους άλλους θκυό διευθυντές. Εβάλαν θέμαν οι άλλοι εργαζόμενοι στην συντεχνίαν να μοιράζεται τα πουρπουάρ διότι έχουν δικαίωμαν τζιαι τζιείνοι που ξησκατίζουν τον τουρίσταν, τζιαι τζιείνοι που του πλυννίσκουν τζιαι σιδερώννουν του τα σεντόνια. Εμάλλωσεν με τον κόσμον ούλλον τζιαι με την συντεχνίαν.
Τί να τα κάμω τα λεφτά λαλεί μου; Σε τί θα τα ξοθκιάσω τζιαι να χαρώ άμαν θα πιάννω το αυτοκίνητον να έρτω δουλειάν τζιαι θα θωρώ μες τον δρόμον μωρά φτωχά, ενώ τα δικά μου θα τα έχουν ούλλα. Τί άθρωπον θα θωρώ μες τον καθρέφτην, τζιαι πως θα μπορώ να του κρύψω την υποκρισίαν να σιαίρουμαι που τα δικά μου τα μωρά περνούν καλά τζιαι να είμαι αναίσθητος που τα άλλα δυστυχούν.
Το ζήτημαν δεν είναι ο μισθός ο δικός μου. Το ζήτημαν είναι ο μισθός μας ούλλους. Το ζήτημαν είναι να πάει ομπρός τη χώρα τζιαι μαζίν της ο κόσμος ούλλος...
Ήταν γιος ενός του πολιτικού γραφείου του κομμουνιστικού κόμματος. Θα ήταν καλός κομμουνιστής για να φκάλει έτσι γιον.
Νέε, εν τύποτε ο Λένιν τζιαι εν να μου πει πως θα αλλάξει ο δικός μας κόσμος; Τζιαι ο Λένιν να ήταν, ήταν να θέλει λλίον τζιαιρόν να γράψει έναν βιβλιούδιν για να απαντήσει έτσι ερώτησην. Η ερώτηση έμπηκεν έτσι για προβληματισμόν. Δεν θέλει απάντησην ;))
Εγώ όμως Ασέρα θέλω απάντηση, γιατί δεν με ικανοποιά καμιά που τούτες που δίνονται. Εν γίνεται να κοντεύκουμε να φτάσουμε στη μέση του 21ου τζιαι να μεν έχουμε απάντηση ή να πέρνουμεν ανάσες που τους περασμένους αιώνες λες τζιαι δεν άλλαξε τίποτε.
Τζι η αριστερά χωρίς απαντήσεις, εν νεκρή αριστερά.
Θέλει σίουρα βιβλιούιν, θέλει σύγκρουση, σύνθεση τζιαι αντίθεση, να δούμε που θα φκούμε.
Σε ένα χρόνο έχουμε βουλευτικές τζιαι σε τρία προεδρικές. Τι θα πούμε του κόσμου; Ψηφίστε αριστερά να μεν ππέσουν τα ποσοστά της;
Σίγουρα εν βασικό να κρατιέται ψηλά, ναν δυνατή τζιαι οργανωμένη, εν η μόνη ελπίδα του κόσμου άλλωστε, αλλά πρέπει να γινούν συγκεκριμένα τα προτάγματα, τζι ας πείθουν μόνον τους ιδεολόγους τζιαι τους αγωνιστές σε πρώτη φάση.
Η ιστορία της Κούβας που μας είπες εν χαρακτηριστική. Εν θέμα συλλογικής συνείδησης, εν τζιαι θέμα προσωπικής υπέρβασης. Ο σοσιαλισμός εν πρώτα απ όλα "state of mind" που λαλούν τζιαι οι εγγλέζοι.
Τζιαι για να κτίσουμε τούντον τρόπο σκέψης πρέπει τζιαι να αρκέψουμε να συζητούμε για τον σοσιαλισμό ως διέξοδο που τούτη τη βαρβαρότητα.
Έννεν μόνο ζήτημα επιβίωσης ή δικαιοσύνης, αφορά την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Και η Google [αλίμονο!] στην αήθη, διαστρεβλωτική και ρεβανσιστική προπαγάνδα και στους πανηγυρισμούς για την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, βάζοντας το πιο κάτω video στη ιστοσελίδα της:
http://www.newsbomb.gr/bomb-tv/texnologia/story/519641/google-ptosi-toy-teixoys-toy-verolinoy
Άτε ρεεε, άει σιχτίρ!!!
Νέε
Καθόλου δεν διαφωνώ μαζί σου. Αυτό εννοούσα λέγοντας ότι κάποιος πρέπει να θέσει τα (σωστά) ερωτήματα. Για να προχωρούμε έμπρακτα στις απαντήσεις.
Άνευ
Ευχαριστώ για το link. Τα λέει πολύ ωραία. Δυστυχώς όλα αυτά τα ξέρουμε μόνο όσοι έχουμε ιδίαν αντίληψη του θέματος.
Φίλε Νέε,
Κατ’ αρχάς να σημειώσω [χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην απαντώ στην όποια δική ΣΟΥ τοποθέτηση ή υπονοούμενο], ότι τα μηνύματα της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης είναι διαχρονικά. Αυτά παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι και σήμερα και αν και το συγκεκριμένο κοσμοϊστορικό γεγονός συνέβη πριν 100(!) ολόκληρα χρόνια, σίγουρα «πέρνουμεν ανάσες»…
Παράλληλα να αναφέρω ότι συμφωνώ και επαυξάνω με την τοποθέτηση ΣΟΥ ότι «... για να κτίσουμε τούντον τρόπο σκέψης [σημ.: υπέρ του Σοσιαλισμού] πρέπει τζιαι να αρκέψουμε να συζητούμε για τον σοσιαλισμό ως διέξοδο που τούτη τη βαρβαρότητα»... Δεν μπορεί σε περιόδους οξείας καπιταλιστικής κρίσης να μην γίνονται αναφορές για την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού [πότε θα μιλήσουμε γι’ αυτήν, αν όχι τώρα;], αλλά να ψάχνουμε άλλες μορφές διεξόδων [από την κρίση] προτείνοντας ηπιότερες μορφές καπιταλιστικής διαχείρισης. Αυτές οι απόψεις [επωνύμων Αριστερών] για διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση μέσα από την βελτίωση του καπιταλιστικού συστήματος εκφράζονται μέσα από τοποθετήσεις του τύπου «μοναδική διέξοδος η επιστροφή στην ανάπτυξη και η δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου εισοδήματος και πλούτου» [link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-57421-gr.php#ixzz3EawxxuZX], ή/και για «αλλαγή πλεύσης από την ΕΕ» [link: http://www.akel.org.cy/?p=3779]… Τα πιστεύουμε αυτά που λέμε και γράφουμε, συνάδουν με την μαρξιστική ανάλυση της φύσης του καπιταλισμού, ή αποτελούν απότοκο του εγκλωβισμού μας σε αδιέξοδες, ΜΗ αριστερές πολιτικές;
Απόλλωνα,
Άρεσεν ΜΟΥ πολλά αυτό το «ιδίαν αντίληψη του θέματος»!!!
Η οκτωβριανή επανάσταση αλλά και η προσπάθεια οικοδόμησης σοσιαλιστικής οικονομίας είναι ίσως το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός στην πορεία της ανθρωπότητας γιατί ακριβώς εθέλησεν να αλλάξει τη μοίρα μας.
Έπιασεν όμως την αδιαμόρφωτη τζιαι αδύναμη αστική τάξη της Ρωσίας στον ύπνο εν μέσω παγκόσμιου πολέμου, με τον λαό οπλισμένο τζιαι τους στρατιώτες να πιάννουν πρωτοβουλίες.
Οι στρατοί έκτοτε οικοδομούνται με αντικομμουνιστικούς προσανατολισμούς, εν οι κύριοι φορείς της αντίδρασης. Τούτο εν γίνεται να "διαφεύγει" των διαφόρων που ζητούν επανάληψη.
Ζούμε σε πολιτικά και οικονομικά συστήματα που πρώτο τους μέλημα είναι η ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων κομμουνιστικής στροφής του στρατού τζιαι γεννικά των κρατικών υπαλλήλων. Εξού τζιαι ο αποκλεισμός της αριστεράς που τούντους φορείς τζιαι τες διοικήσεις τους.
Ούτε τούτο δεν γίνεται να "διαφεύγει" των σούπερ επαναστατών.
Αυτές είναι που εννοώ σημερινές συνθήκες (υπάρχουν κι άλλες φυσικά όπως η ταξική και ιδεολογική οπισθοχώρηση, ο μικροαστισμός κ.α.) που μας αναγκάζουν να κάμουμε άλλους υπολογισμούς τζιαι να χρησιμοποιήσουμε άλλες μεθόδους.
Θεωρώ κλείνοντας, για να συμφωνήσω μαζί σου Άνευ, πως εν επιοικώς απαράδεκτη η σπουδή για μιαν άλλη ΕΕ, από τη στιγμή που μέχρι και οι πέτρες έχουν κατανοήσει τον αντισοσιαλιστικό, αντεργατικό και ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα.
Θέλω να παρέμβω στη συζήτηση σας για να πω τα εξής.
Το να εγκλωβιστούμε σε μια ρητορεία για σοσιαλιστική επανάσταση, τη στιγμή που ξέρουμε ότι στο προβλεπτό μέλλον κάτι τέτοιο είναι ανεφάρμοστο, είναι αναποτελεσματικό αλλά και επικίνδυνο. Στο σημείο αυτό συμφωνώ με το Νέο.
Από την άλλη, το να αρκεστούμε σε ημίμετρα ηπιότερης διαχείρισης του καπιταλισμού απλά για να βελτιώσουμε κάπως την κατάσταση, θα μας εγκλωβίσει οριστικά σε ιδεολογικά αδιέξοδες καταστάσεις. Στο σημείο αυτό συμφωνώ με τον Άνευ.
Άρα η σωστή θέση κατ' εμένα, προέρχεται μέσα από τη σύνθεση των δύο απόψεων. Δηλαδή αρχίζουμε με απτά και εφαρμόσιμα - μέσα στις σημερινές συνθήκες - μέτρα και πολιτικές, όχι όμως σπασμωδικά και αυθόρμητα, αλλά στη βάση ενός οδικού χάρτη με ορόσημα που κινούνται συνεχώς προς τα αριστερά. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς επανάπαυση. Με στοχοπροσήλωση και συνέπεια, χωρίς να παρεκλίνουμε απο την προκαθορισμένη πορεία. Μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα μπορούμε να μιλούμε ανοικτά και ευθαρσώς για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, χωρίς να θεωρούμαστε ουτοπικοί.
Για την Οκτωβριανή Επανάσταση, το Τείχος του Βερολίνου κι άλλα συναφή θέματα, ρίξτε μερικές ματιές κι εδώ: http://zbabis.blogspot.com/2014/11/blog-post_36.html
Απόλλωνα,
ΔΕΝ θα διαφωνήσω μαζί ΣΟΥ για το ζήτημα της [δημιουργικής] σύνθεσης των δύο προσεγγίσεων [της δικής ΜΟΥ και αυτής του Νέου], όπως τις παραθέτεις... Όμως ας γίνω λίγο πιο αναλυτικός και συγκεκριμένος...
Η συνθετική αυτή διαδικασία [σε σχέση με το ΑΚΕΛ, ας πούμεν] πρέπει να περιλαμβάνει τη επεξεργασία ενός [νέου] ολοκληρωμένου Προγράμματος μέσα από το οποίο να τίθενται βραχυπρόθεσμοι, μεσοπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι, χωρίς κατ’ ανάγκην να μπαίνουν και χρονοδιαγράμματα γι’ αυτούς τους στόχους.
Στους βραχυπρόθεσμους στόχους θα περιλαμβάνεται κυρίως η άμεση και καθημερινή υπεράσπιση των κεκτημένων των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και των ευπαθών ομάδων, όπως και η διεκδίκηση, υπό τις παρούσες συνθήκες, μιας αξιοπρεπούς ζωής για τα χαμηλά αμειβόμενα στρώματα, τους άνεργους και τους συνταξιούχους.
Οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι [που πρέπει να συμβαδίζουν με τους βραχυπρόθεσμους] πρέπει να είναι σαφώς αντι-εθνικιστικοί, αντι-κληρικαλιστικοί και σίγουρα αντιιμπεριαλιστικοί. Παράλληλα πρέπει να αναδεικνύεται ο ταξικός χαρακτήρας των αστικοδημοκρατικών θεσμών, τα φεουδαρχικά και συντηρητικά κατάλοιπα τους και τα περιορισμένα δημοκρατικά τους όρια. Κι αναφέρομαι στο Σχολείο, την Παιδεία, την Εκκλησία, τη Δικαιοσύνη αλλά και στους λεγόμενους ανεξάρτητους θεσμούς...
Και φυσικά μακροπρόθεσμος στόχος είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κυπριακής κοινωνίας...
Όλοι αυτοί οι στόχοι πρέπει να βρίσκονται συνεχώς σε [διαλεκτική] σχέση αλληλοεπίδρασης κι αλληλοκάλυψης και να εξυπηρετούν τον τελικό σοσιαλιστικό στόχο. Λόγου χάριν, το αίτημα για κατάργηση των βρεττανικών βάσεων πρέπει να είναι συνεχές κι αδιάκοπο, ή τα περί “εθνικής” συναίνεσης για το “εθνικό” συμφέρον, για να ορθοποδήσει η “εθνική” [πλην καπιταλιστική] οικονομία [ΜΑΣ] είναι κουβέντες που ΔΕΝ πρέπει να ΜΑΣ απασχολούν ποσώς... Αντιθέτως πρέπει να αποδομούνται και να απορρίπτονται εν τη γενέσει τους...
Την ίδια ώρα πρέπει να τίθενται με σαφήνεια και οι τρόποι και οι μεθοδεύσεις για επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων καθώς και οι συμμαχίες και συνεργασίες [εντός και εκτός Κύπρου – περιφερειακά, ευρωπαϊκά και διεθνώς] στη βάση των οποίων θα πορευτούμε... Λόγου χάριν, θα επιδιώξουμε την υλοποίηση των στόχων μας εντός ή εκτός Ευρωζώνης ή ακόμα και Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πόσο εφικτό είναι είτε το ένα, είτε το άλλο; Ή γιατί μιλάμε για την «Ευρώπη των Λαών» [σε αντιδιαστολή με την «Ευρώπη των Μονοπωλίων»] κι όχι (ΚΑΙ) για «Ευρώπη του Σοσιαλισμού»;
Όλ’ αυτά πρέπει επιτέλους να αποσαφηνιστούν!
Και προσωπικά θεωρώ ότι το έκτακτο Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ που έγινε τον περασμένο Φεβράρη, ΔΕΝ επιχείρησε να θέσει με ξεκάθαρο τρόπο τέτοιους στόχους... Γιατί δεν το ‘κανε; Γιατί η κοινωνική του βάση, στη μεγάλη της πλειοψηφία, ΔΕΝ έχει ως στόχο τον Σοσιαλισμό! Και φυσικά αυτό αντανακλά και στην ηγεσία του Κόμματος...
Άνευ
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς που καταθέτεις.
Λαμβανομένου υπόψη ότι ο φορέας που φύσει και θέσει είναι ο αρμόδιος να υλοποιήσει αυτά για τα οποία συζητάμε, είναι το ΑΚΕΛ, τίθεται σαν δική μας (εσένα, εμένα και τους όμοιους μας) υποχρέωση να πιέσουμε για υλοποίηση αυτής της προσέγγισης. Αν έχουν άλλη προσέγγιση, πιο κατάλληλη, ας μας την πουν να προβληματιστούμε και να τη συζητήσουμε. Άλλος εκτός απο το ΑΚΕΛ, δεν έχει ούτε την ηθική, ούτε την ιστορική, ούτε την ιδεολογική εξουσιοδότηση να το κάνει. Το περμένουμε λοιπόν.
Για να εμπλουτίσω τη συζήτηση για τους δρόμους της Αριστεράς και γενικά τα διδάγματα του Οκτώβρη και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αφήνω εδώ ένα σύνδεσμο που είμαι σίγουρος πως θα τον διαβάσετε με ενδιαφέρον:
http://www.ergatikosagwnas.gr/new/ea/index.php/arthra/ideologia/304-i-igesia-tou-kke-enantia-stin-istoria-tou-kommounistikoy-kinimatos-kai-to-marksismo-leninismo
Η "μέση λύση" που βλέπω προσωπικά και για την οποία προπαγανδίζω εδώ και κάποιο διάστημα, είναι η φιλοσοφία και η πρακτική των σοσιαλιστικών κινημάτων της νότιας αμερικής που εμπνέονται κατά κύριο λόγο από την μπολιβαριανή επανάσταση και τον Τσάβες.
Σίγουρα, δεν μπορούμε αυτούσια να μεταφέρουμε κάποια στοιχεία απ εκεί, αλλά υπάρχουν μια σειρά από κινήσεις που μπορούμε να υιοθετήσουμε όπως οι εθνικοποιήσεις σημαντικών παραγωγικών δυνάμεων για υλοποίηση κοινωνικής πολιτικής, η αντιιμπεριαλιστική στάση και συμμαχία με άλλες χώρες ενάντια στους νεοαποικιοκράτες και άλλα.
Νομίζω πως στη φιλοσοφία της μπολιβαριανής, μπορούμε να βρούμε κάποιες χρήσιμες διεξόδους.
Δημοσίευση σχολίου