Ανάρτηση 101/2014 (εκατόν συν μια) [έκτακτη, σχετικά σύντομη, Ραφαηλιδική, αντι-καπιταλιστική, αντι-μπουρζουάδικη, αντι-γοητευτικική και Βεργική] – Για την «κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας» και του Καπιταλισμού˙ κι ολίγα τινά περί Βέργα και μελιού...

Στο “εξοχικό” έχω κουβαλήσει διάφορα βιβλία [κάποια τα παίρνω και τα φέρνω], τα οποία χρησιμοποιώ όταν δκιαλοΐζομαι [ή τζιαι δκιαολίζομαι] και όταν συ(γγ)ράφω. Πιο πολύ τα ‘χω [ή τα κουβαλάω] μαζί ΜΟΥ ως βοηθήματα [κάτι σαν  «κκεττάπες», που λέγαμε και τότε στα μαθητικά τα χρόνια], αλλά και για φρεσκάρισμα των γνώσεων ΜΟΥ... Μεταξύ αυτών κι ένα λεξικό του Μπαμπινιώτη [για την ελληνική], όπως κι ένα άλλο του Γιαγκουλλή για την κυπριακή διάλεκτο [που είναι και τα πιο πολύχρηστα]. Κοντά σ’ αυτά μερικά από βιβλία του Ραφαηλίδη [έχω πάρει όλα τα βιβλία!] καθώς και 2-3 περί της Ιστορίας της Κύπρου, ενώ “βρέχεται” τζιαι κανέναν λογοτεχνικό, μισοδιαβασμένο όμως˙ φυσικά υπάρχουν και πάμπολλες εφημερίδες, καθώς κι ένθετα εφημερίδων, όπως και διάφορα άλλα περιοδικά...

Απόψε πήρα από μια νάιλον τσάντα, δίπλα από το κρεβάτι, ένα από τα βιβλία του Ραφαηλίδη, το οποίο προεξείχε πάνω – πάνω, για να του (ξανα)ρίξω μια ματιά. Το κάνω πού και πού, καθώς η επανάληψη αποτελεί τη “μητέρα πάσης μαθήσεως”, όπως λέει κι ένα αρχαίο ρητό... Ποιο ήταν το βιβλίο; Το ιδιαίτερα επιμορφωτικό και οπωσδήποτε χρήσιμο [για αρχάριους και μη] εγχειρίδιο του για τον Καπιταλισμό: “Καπιταλισμός. Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας” (Δεύτερη έκδοση, Αναθεωρημένη, Εκδόσεις “του Εικοστού Πρώτου”, 2000)...

Σ’ αυτό περιλαμβάνονται τα πιο στοιχειώδη μαθήματα περί του αγγελικά πλασμένου καπιταλιστ(ρ)ικού συστήματος. Ίσως Κάποια στιγμή ίσως αναδημοσιεύσω εδώ [δια της μεθόδου κοπτοραπτικής ] εκτενή αποσπάσματα από 2-3 από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου, όπως το “Η καπιταλιστική καθημερινότητα”, ή το “Η γέννηση του Καπιταλισμού”... 

Για τη  ώρα όμως θα περιοριστώ στη μεταφορά του σύντομου σημειώματος που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Αφορμή γι’ αυτήν την ενέργεια [και νέα ανάρτηση] ΜΟΥ, ΜΟΎ έδωσαν τα όσα όμορφα, λαμπρά, θεϊκά κι άγια τεκταίνονται [κατ’ αρχάς στα παρασκήνια και πίσω από κλειστές πόρτες κι ακολούθως “εν δήμω”] στην υπέροχη καπιταλιστική μας κοινωνία με πρωταγωνιστές ευυπόληπτους , σεβάσμιους και σεβαστούς πολίτες, από γνωστά παραδοσιακά, ή και νεόδμητα και νεοφώτιστα τζάκια˙κάποιοι το παίζουν κι “εθνικοί” ευεργέτες, σούπερ πατριώτες και “μητέρες Τερέζες”... Αν ο νους ΣΑΣ πάει στους Βέργα, Χριστοδούλου [και “αγωνιστής” της ΕΟΚΑς αυτός], Αριστοδήμου [αυτουνού προφανώς και του τη στήσανε], σε ουκ ολίγους επώνυμους τραπεζίτες, τού Ορφανίδη [τού τέως της Κεντρικής] μη εξαιρουμένου, αλλά και τού Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής, πάσης Πάφου και πασών των Εκκλησιαστικών Επιχειρήσεων Λτδ, όπως και του Προέδρου του Νίκαρου συμπεριλαμβανομένων, μυαλό είν’ αυτό κι όπου θέλει ταξιδεύει...  

Και πάμε τώρα να δούμε τι γράφει  στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Ραφαηλίδη...      

{Οι υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ}...

“Η γοητεία του καπιταλισμού εντοπίζεται από τον ιδιοφυή αναρχικό σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, από ταινία του οποίου δανειστήκαμε τον τίτλο του βιβλίου, στην “αμαρτία” ή, αν προτιμάτε, στην ανηθικότητα. Όμως η ανηθικότητα του καπιταλισμού πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο διακριτική προκειμένου να είναι γοητευτική. Όπως δεν απατά κανείς τη γυναίκα του φανερά, έτσι δεν πρέπει να απατά και το συνέταιρό του φανερά.

Ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται απατεώνες, αλλά πονηρούς και ευέλικτους απατεωνίσκους, προκειμένου το παιχνίδι να γίνεται όσο το δυνατό λιγότερο ανιαρό και επικίνδυνο. Στον καπιταλισμό τα παιχνίδια πρέπει να παίζονται με κανόνες και όλα να φαίνονται ευπρεπή. Όμως, αλίμονο στον καπιταλιστή που δεν παραβαίνει διακριτικά και με τρόπο τους κανόνες και που είναι πράγματι ευπρεπής. Η γοητεία του σωστού καπιταλιστή συνίσταται στην ικανότητά του να είναι απατεώνας χωρίς να φαίνεται.”

Για όποιες δικές συγκρίσεις ή συνειρμούς για ομοιότητες με πρόσωπα υπαρκτά ή με γνώριμες ιστορίες και περιστατικά προφανώς και δεν είναι τυχαία αλλά εμείς δεν φέρουμε ΚΑΜΙΑ ευθύνη.  

Και μια και αναφερθήκαμε και στον Βέργα, λέτε να ‘χει περάσει από τον νουν του η σκέψη να αιτηθεί από το δημαρχιλλίκκιν, οξά εν κολοκασόφυλλον; [Σίγουρα το δεύτερον γιατί όπως διάβασα κι εδώ, «απευθείας από το Επαρχιακό Δικαστήριο στο Δημοτικό Μέγαρο Πάφου μετέβη ο Σάββας Βέργας, μετά τη μη έγκριση του διατάγματος κράτησης του»...

Κι ούτε κι εκείνη την καημένη την κοπελιά [την συνεργάτιδα του] που την πήρε στο λαιμό του [και σε κάποια ταξίδια] ΔΕΝ την ξανακλείσανε μέσα. Λαλείτε τελικά να τη βκάλουν κι αυτή μάρτυρα κατηγορίας και να την ι-γλιππάρει; Αχ Μαρία, κι ΕΣΥ θα τού την κάτσεις;!

Πάντως εκείνος που στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε να το παίξει “Λίλλης”, είναι ο Βέργας. Αλλά ποιους θα κατηγορούσε για να γλιτώσει ο ίδιος, τον Ρουβά και τον εργολάβου του Αποχετευτικού της Πάφου; Αλλά εν είδαμε τζιαι καμιά διαδήλωση υπέρ του Βέρκα ή εκδήλωση στήριξης του [έξω από τα δικαστήρια] όπως έγινε με τον Αρίστο. Όμως τι έκαναν τελικά οι άνθρωποι; Χαράς το πράμα! Έτο, εβουττήσαν  όλίγο τι το (κωλο)δάκτυλο τους στο μέλι τζι’ ευστερα εγλείψαν το! Μα εν νεν είναι έτσι που «κάμνει η μισή Κύπρος», αν λάβουμε υπ’ όψη και το σχετικό εδάφιο τού κατά Χριστόδουλον Ευαγγελίου;

Α, και by the way (BTW), τόσοι και τόσοι που ήταν περίξ του Δημάρχου, γιατί εν εμιλούσαν τόσον τζιαιρόν;

Anef_Oriwn

[διαβάζοντας Ραφαηλίδη και δη για την «γοητεία της μπουρζουαζίας»]

Τρίτη 21/10/2014