Ανάρτηση 16/2014 [έκτακτη, εκτός προγράμματος, διαχρονικά επίκαιρη, πολιτική, κομουνιστική και περί των κηδειών] - Σκέψεις και συνειρμοί για τις πολιτικές κηδείες...

«Η κηδεία του θα γίνει Δευτέρα 10/2/2014 στις 15:30 [στο νεκροταφείο της Καισαριανής] και θα είναι πολιτική» - Η υπογράμμιση είναι δική μου... [Η πιο πάνω αναφορά αποτελεί την κατακλείδα της ανακοίνωσης της Κ.Ε. του ΚΚΕ για του θάνατο του βετεράνου στελέχους του Κόμματος Ορέστη Κολοζώφ, που πέθανε πριν 2-3 μέρες. Ο Ορ. Κολοζώφ διετέλεσε μέλος του Πολιτικού Γραφείου και βουλευτής του Κόμματος.  

Αν ορθώς καταλάβατε, το πιο πάνω απόσπασμα από την ανακοίνωση του ΚΚΕ, το ‘βαλα για να εστιάσω στο «πολιτική κηδεία», δηλ. χωρίς χριστιανορθόδοξες θρησκευτικές τελετουργίες. Παρόμοιες ανακοινώσεις για πολιτικές κηδείες αποθανόντων  στελεχών του ΚΚΕ [και επωνύμων αλλά και απλών στελεχών και μελών του Κόμματος], έχω διαβάσει πολλές φορές στον “Ριζοσπάστη”. Και σίγουρα είναι πολλά τα στελέχη του ΚΚΕ που κηδεύονται πολιτικά. Μεταξύ αυτών δεν μπορούσε να μην ήταν και ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Χαρίλαος Φλωράκης, που πέθανε τον Μάη του 2005. Δείτε για τα σχετικά εδώ:    

Να θυμίσω ότι ο δικός μας, ο κομμουνιστής Εζεκίας Παπαϊωάννου [που πέθανε τον Απρίλη του 1988] κηδεύτηκε θρησκευτικώς... Κι όπως θα καταλάβατε την έκτακτη αυτή παρέμβαση μου περί πολιτικών κηδειών [που είναι κι εκτός της τοπικής επικαιρότητας, καθώς αυτές τις μέρες κυριαρχούν η αναμενόμενη -μετά τη συμφωνία για Κοινό Ανακοινωθέν- επανέναρξη των συνομιλιών για το κυπριακό, οι ηχογραφημένες αποκαλύψεις Λίλλη για πολλά και διάφορα, η αποπομπή του Λοτίνα ως προπονητή από την “Ομόνοια”, όπως και οι χτεσινές αντι-τροϊκανές κινητοποιήσεις] την κάμνω γιατί αναπόφευκτα προέβηκα [μετά την ανάγνωση της ανακοίνωσης του ΚΚΕ] σε κάποιες συγκρίσεις και συνειρμούς για τους κύπριους κομμουνιστές(;)... 

Πέραν από τον Πλουτή Σέρβα [που για μένα μετά τη διαγραφή του από το ΑΚΕΛ δεν παρέμεινε κομμουνιστής, αλλά εξελίχτηκε σ’ ένα φιλελεύθερο αριστερίζοντα διανοούμενο], ο οποίος άφησε οδηγίες για την καύση της σορού του και για πολιτική κηδεία, ΔΕΝ είδα κάποιο άλλο κύπριο [κομμουνιστή ή μη] να ζητά κάτι τέτοιο. Πολλά ζητάω όμως ε; Εδώ τα ανώτατα στελέχη του ΑΚΕΛ δεν τολμούν να κάμουν πολιτικό γάμο, είτε για τον εαυτό τους [ας πούμεν ο Πάμπης Κυρίτσης που παντρεύτηκε με θρησκευτικό γάμο πριν 2-3 χρόνια], είτε να τον προτείνουν στα παιδιά τους [όπως οι Δημήτρης Χριστόφιας, Νίκος Κατσουρίδης, Άντρος Κυπριανού οι οποίοι πάντρεψαν παιδιά τα τελευταία χρόνια], πολιτική κηδεία ζητήσουν;  

Αλήθεια, ένας παπάς με πια αρμοδιότητα [για να μην πω θράσος] θα ζητήσει από τον Θεό να συγχωρέσει έναν τίμιο βιοπαλαιστή και αγωνιστή Κομμουνιστή που αγωνίστηκε με πάθος για το δίκιο των φτωχών και των αδυνάτων; Πώς το είπε εκείνος ο βραζιλιανός αρχιεπίσκοπός; «Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή»...

Παρόμοιες σκέψεις, συνειρμούς και συγκρίσεις έκαμα και τον περασμένο Οκτώβρη με αφορμή τον θάνατο του ελλαδίτη Κομμουνιστή ακαδημαϊκού [Καθηγητή Αρχαιολογίας] και πρώην βουλευτή του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, Γιώργου Χουρμουζιάδη. Κι εκείνου η κηδεία του ήταν πολιτική. Κι αυτό με είχε ωθήσει τότε να ξεκινήσω να γράφω ένα κείμενο για τις πολιτικές κηδείες, αλλά κυρίως για τον Χουρμουζιάδη, το οποίο όμως έμεινε στη μέση. Ίσως το τελειώσω κάποια άλλη στιγμή. Για την ώρα να αναφέρω ότι στο ευρύτερο κοινό, ο Γιώργος Χουρμουζιάδης έγινε γνωστός με την έρευνα του για το νεολιθικό, λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού στην Καστοριά και για το μουσείο που δημιουργήθηκε εκεί με δική του πρωτοβουλία. Το επισκέφτηκα κι ΕΓΩ πριν 7 περίπου χρόνια, το Πάσχα του 2007, αν δεν με πλανεύει η μνήμη μου.    

Πριν κλείσω θα ‘θελα να σημειώσω ότι το ζήτημα [του πώς θα κηδευτεί ένας νεκρός] είναι σίγουρα πολύ λεπτό. Πρόκειται για μια δύσκολη περίσταση, στην οποία παίζουν ρόλο οι συγγενείς και η κοινωνική πίεση. Ο καθένας δικαιούται μέχρι την τελευταία του στιγμή να αναθεωρήσει τις περί Θεού αντιλήψεις του [και τις υπέρ και κατά], αλλά τα δημόσια πρόσωπα υπόκεινται στην κριτική μας. Ακόμη και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, μαχητικός άθεος κομμουνιστής, που πέθανε ξαφνικά τον Σεπτέμβρη του 2000 κηδεύτηκε με ευθύνη των συγγενών του ... θρησκευτικά.

[Εγώ πάντως, όταν σε μια περίπτωση πριν μερικά χρόνια κουβεντιάζαμε με τη σύζυγο μου το ζήτημα της καύσης των νεκρών, τής είπα ότι καταγράψω και θ’ αφήσω στη “διαθήκη” μου την επιθυμία μου για καύση της σορού μου και για πολιτική κηδεία, μού είπε χαρακτηριστικά: «Εν κάνει που μας βασανίζεις τώρα που είσαι ζωντανός, εν να μας βασανιείς τζιαι που εν να πεθάνεις;»]... 

Anef­_Oriwn

[υπέρ των πολιτικών κηδειών και της καύσης των νεκρών˙ λέτε να πάμε και για πολιτική κηδεία του κυπριακού;]...

Κυριακή 9/2/2014