Ανάρτηση 96/2013 [έκτακτη, δεφτερο-αναγνωστική, διαφορετική, κριτική, αντι-“φιλανθρωπική” και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο από τη “Δέφτερη Ανάγνωση” για την αστική φιλανθρωπία…

Εισαγωγικά:

Έχει καιρό που έχω κατα νουν να γράψω ένα κείμενο για την αστική [και εκκλησιαστική] φιλανθρωπία και τα παναϋρούθκια που γίνονται τώρα στην Κύπρο [έγιναν σ’ όλες τις πόλεις] για μάζεμα τροφίμων, φαρμάκων και ειδών υγιεινής, για να βοηθηθούν όσοι έχουν ανάγκες. Είχα μάλιστα πρόθεση να ενσωματώσω στο κείμενο μου κι ένα σχετικό ποίημα του λαϊκού διαλεκτικού μας ποιητή Παύλου Λιασίδη [του Παμμεγίστου], με τίτλο “Τρύπα στο νερό”... 

[Αλήθεια όμως, τούτα ούλλα θα συνεχίζονται και ενόσω η κρίση θα βαθαίνει; Ποιοι θα προσφέρουν τότε;]

Μέχρι όμως να ολοκληρώσω το δικό μου κείμενο [για να υπάρχει μια σύνδεση με την επικαιρότητα] επιλέγω να παραθέσω πιο κάτω ένα κείμενο για την «αστική φιλανθρωπία» από τη τελευταία[τη σημερινή, της 29^ης Μαίου] έκδοση της “Δέφτερης Ανάγνωσης” και επιφυλάσσομαι για τα δικά μου... 

***************************************

ΑΣΤΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Πρόσκαιρες φιλανθρωπίες εν καιρώ σκλαβιάς

[τού τής Γ. – link: http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=721]  

{Τα bold είναι του της αρθρογράφου, ενώ οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις δικές μου}…

Τα ΜΜΕ της Κύπρου εξυμνούν την μεγάλη επιτυχία της ψεσινής συναυλίας αλληλεγγύης στη Λάρνακα, με τίτλο «Μαζί για την Λάρνακα και τον συνάνθρωπο».

Περισσότεροι από σαράντα καλλιτέχνες έλαβαν μέρος. Για να προσφέρει κανείς σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, να δώσει λίγα τρόφιμα σε άπορους, χρειάζονταν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες για να τον ψυχαγωγήσουν; Αλήθεια, πού διανυχτέρευσαν όλοι αυτοί, σε ποια ξενοδοχεία, πώς ταξίδεψαν από την Ελλάδα στη Κύπρο; Με ποιανού τα έξοδα (του φορολογούμενου πολίτη); Να υπολογίσουμε ότι οι Κύπριοι καλλιτέχνες έμειναν στα σπίτια τους (Χατζηγιάννης, Βίσση, Γεωργιάδου, κ.ά), οι υπόλοιποι;

Αυτό όμως δεν είναι το θέμα μας, αυτό είναι ένα κερασάκι σε μια τούρτα που ονομάζεται Αστική Φιλανθρωπία.

Η «συναυλία αλληλεγγύης» λοιπόν, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, αφού κατάφερε να μαζέψει 150 τόνους φαγητών. (Τα μέτρησαν; Πώς;) .

Αστέρια της μουσικής σκηνής παρέλασαν από την εξέδρα των Φοινικούδων, ανάμεσα τους και ο Χρυσαυγίτης Πέτρος Γαϊτάνος ο οποίος μίλησε για την «αγάπη» και τόνισε πως η αγάπη δίνει λύσεις. (Ποια αγάπη κύριε Γαϊτάνε; Αυτή που σε ωθεί να κάνεις ρατσιστικές δηλώσεις κατά των μεταναστών και να δηλώνεις υπέρ της Χρυσής Αυγής;)

Όμως το θέμα μας δεν είναι οι καλλιτέχνες της συναυλίας, ούτε ο Πέτρος Γαϊτάνος, «το οξύμωρο της συναυλίας αλληλεγγύης». Το θέμα μας είναι η αστική φιλανθρωπία.

Τι εννοούμε λοιπόν με τον όρο αστική φιλανθρωπία; Εννοούμε την άρχουσα τάξη μίας καπιταλιστικής κοινωνίας που κάνει φιλανθρωπίες. Δηλαδή αυτοί που ηγούνται του συστήματος που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, να το παριστάνουν σωτήρες. Και τι στ’ αλήθεια σημαίνει «φιλανθρωπία» από την αστική τάξη; «Όποιος δεν νιώθει τον πόνο του λαού, δεν μπορεί και να τον γιάνει» έλεγε ο Μπρεχτ. Μπορούν αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το σημείο να νοιώσουν τον πόνο του λαού; Μπορεί ο κουστουμιαρισμένος Δήμαρχος μιας Δεξιάς παράταξης που ψηφίζει κουρέματα και λέει «ναι» στις απαιτήσεις της Μέρκελ και του Γερμανικού Οικονομικού Ιμπεριαλισμού, να νιώσει τον πόνο του λαού;

Η αστική φιλανθρωπία είναι ένα χαρακτηριστικό που έφερε μαζί της η οικονομική κρίση. Ένα χαρακτηριστικό με σκοπούς και στόχους: Να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το πρόβλημα, να χειραγωγήσει συνειδήσεις και να εξαλείψει σε όποιο βαθμό μπορεί το πνεύμα της επαναστατικής αντίδρασης και δράσης. Χαμένοι σε ατάκες περί αλληλεγγύης, οι προλετάριοι ξεχνούν πως σκοπός δεν είναι να ταΐσουμε σήμερα και αύριο τις άπορες οικογένειες, αλλά πρωταρχικός σκοπός είναι να πάψουν να υφίστανται οικογένειες χωρίς ψωμί στο σπίτι. Σκοπός μας πρέπει να είναι ο αγώνας κατά της εξαθλίωσης του λαού και όχι να ταΐσουμε πρόσκαιρα τον πεινασμένο λαό «και μετά βλέπουμε».

Τα κυπριακά ΜΜΕ εξυμνούν τους 150 τόνους φαγητών που μάζεψε χθες ο Δήμος Λάρνακας. Ας πουν και σε εμάς τους αδαείς, σε τι θα εξυπηρετήσει η χθεσινή εκδήλωση όταν τα τρόφιμα θα εξαντληθούν. Ας μας πουν πώς θα βοηθήσει η χθεσινή συναυλία στην μείωση της ανεργίας και στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης που όσο μεγαλώνει η κρίση μεγαλώνει κι αυτή η άθλια εκμετάλλευση προς τον εργάτη.

Για την οικονομική κρίση που λαβώνει την Κύπρο και άλλες χώρες της ΕΕ, δεν φταίει το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο Χριστόφιας. Φταίει πάνω από όλα το σύστημα και οι χειριστές του. Φταίει τον πλάνο και η στρατηγική των εχθρών (βλέπε Γερμανικός οικονομικός ιμπεριαλισμός), φταίνε και οι Κύπριοι επιχειρηματίες που συμβάλλουν στην αφαίμαξη της εργατικής τάξης. Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες που αν χρειαστεί το παίζουν και φιλάνθρωποι (είπαμε, πάνω από όλα οι σωστές δημόσιες σχέσεις).

Βλέπεις λοιπόν τηλεοπτικά κανάλια να κάνουν «εκπομπές αλληλεγγύης για τον φτωχό συνάνθρωπο μας», αλλά συνάμα αναρωτιέσαι πόσους μισθούς κούρεψαν και πόσους υπαλλήλους εκμεταλλεύονται καθημερινά.

Τα οξύμωρα της εποχής της μαύρης κρίσης.

Θέλετε πράξεις πραγματικής αλληλεγγύης; Να αυξήσετε τους μισθούς και να απαγορεύσετε τις αφαιμάξεις της εργατικής τάξης. (Επιχείρηση στη Λάρνακα, με αυξημένα κέρδη από πέρσι μείωσε τους ήδη χαμηλούς μισθούς «λόγω οικονομικής κρίσης»). Διότι όπως έχει γράψει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης «η ανεργία είναι απολύτως αναγκαία στον καπιταλισμό προκειμένου αυτός να μπορεί να αναπτύσσεται. Αν δεν υπάρχουν μόνιμα άνεργοι ο κεφαλαιούχος δεν μπορεί να ελέγχει τους μισθούς και τα μεροκάματα κατά πως τον συμφέρει και τον συμφέρει να είναι όσο γίνεται πιο χαμηλά. Αλλά δεν γίνεται να είναι όσο πιο χαμηλά γίνεται, όταν στην αγορά εργασίας δεν υπάρχουν άνεργοι και όσο οι ήδη εργαζόμενοι δεν φοβούνται τον εκπεσμό στην κατάσταση του ανέργου. Αυτός ο φρικτός φόβος, που παραπέμπει στο φόβο του θανάτου από πείνα, υποχρεώνει τους εργαζομένους να μην είναι ιδιαίτερα διεκδικητικοί και να συμβιβάζονται με τα λίγα»…

Θέλετε πράξεις πραγματικής αλληλεγγύης; Ενωμένος ο λαός να χτίσει ένα αγωνιστικό μέτωπο κατά των δυναστών για να σταματήσει αυτή η οικονομική εξαθλίωση. Όσο υπάρχουν οικογένειες χωρίς ψωμί στο σπίτι, κανείς δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Σκοπός δεν είναι να πάρουμε ένα πιάτο φαγητό στις άπορες οικογένειες για 1-2 μήνες, σκοπός (πρέπει να) είναι να πάψουν να υπάρχουν άπορες οικογένειες.

Κι ας μην ξεγελιόμαστε από φιέστες πρόσκαιρης φιλανθρωπίας οι οποίες (πολλές φορές) σκοπό έχουν τις δημόσιες σχέσεις των διοργανωτών και των συμμετασχόντων.

Η αστική φιλανθρωπία, φουσκώνει την εθνική περηφάνια. «Τι σπουδαίος λαός που είμαστε, στεκόμαστε δίπλα στους φτωχούς, μπλα μπλα μπλα». Μα όπως έχει πει και ο Γερμανός Φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενάουερ «Η πιο φτηνή περηφάνια είναι η εθνική περηφάνια».

Η αστική φιλανθρωπία δεν είναι σε καμία περίπτωση λύση και δεν δικαιολογούνται οι ατέρμονοι πανηγυρισμοί σας αγαπητά κυπριακά ΜΜΕ. Σε σκλαβιά βρισκόμαστε, σε μια σκλαβιά που γεννά άπορες οικογένειες και σκοτώνει αξιοπρέπειες. Προς τί, λοιπόν, ο τόσος ενθουσιασμός για μια πρόσκαιρη φιλανθρωπία, εν καιρώ σκλαβιάς;

************************

Τηλεγραφικό σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

Τα είπε όλα μια χαρά ο η αρθρογράφος στο συμπυκνωμένο αλλά πολύ περιεκτικό κείμενο του της… Στους ανθρώπους πρέπει να εξασφαλίζεται δουλειά [κι ο καπιταλισμός ΔΕΝ μπορεί!] κι όχι λίγη βοήθεια για μέχρι παρακάτω…

Anef_Oriwn

[θέλουμε δουλειά κι όχι φιλανθρωπίες]

Τετάρτη 29/5/2013

[κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κι ένα κείμενο για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από του Οθωμανούς και το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]