Ανάρτηση 164/2012*!!!!! [μακροσκελέστατη, προγραμματισμένη, Αριστερή, ΕΡΑΣίτικη, σχολιογραφική, κριτική] – Σχόλια πάνω σ’ ένα (επι)κριτικό για το ΑΚΕΛ κείμενο του Χρήστου Τσέλιου…

{* - Επεξηγηματική σημείωση – 21/12/2012:

Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ξεκίνησα να το γράφω και να το επεξεργάζομαι  στις 15 του Δεκέμβρη, για να ολοκληρωθεί στις 20 του μηνός}…

**********************

Εισαγωγικά [15/12/2012]:

Στις 14 του μηνός δημοσιεύτηκε στο Blog των αγαπητών ΕΡΑΣ(ι)τών ένα κείμενο με τίτλο “Το ΑΚΕΛ μπροστά στο Μνημόνιο: μια αριστερη διακυβερνηση σε πορεία υποχωρήσεων, απογοητεύσεων και δακρύων”, κάποιου Χρήστου Τσέλιου [και λέω «κάποιου», όχι από διάθεση ειρωνείας, αλλά γιατί δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω και ούτε έχω ακούσει κάτι γι’ αυτόν]… Το συγκεκριμένο κείμενο το αναδημοσίευσε και η Disdaimona στο Blog της γιατί «κρίνει πως […] αξίζει προσοχής και πως αποτελεί μια αντικειμενική πρώτη κριτική αποτίμηση» [προφανώς για την Αριστερή διακυβέρνηση του τόπου].  

Αν και έχω πει πως θα αποφύγω, μέχρι τις εκλογές, την κριτική [είτε θετική, είτε αρνητική] της διακυβέρνησης Χριστόφια [και ΑΚΕΛ], εντούτοις διάφορες τοποθετήσεις του συγγραφέα μού δημιούργησαν ερωτήματα τα οποία θα ‘θελα να θέσω, ή/και να σχολιάσω κάποιες απ’ αυτές τις θέσεις. Εκείνο που διερωτούμαι είναι γιατί δεν αναρτώνται τα σχόλια που αφήνουμε στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., τη στιγμή που επιτρέπεται η «Δημοσίευση σχολίου»…

Αναφορικά με το συγκεκριμένο άρθρο προσωπικά θεωρώ ότι τούτο αποτελεί κι ένα είδος απάντησης στο υποστηριχτικό για τον Σταύρο Μαλά κείμενο του Θέμου Δημητρίου “Τι αντιπροσωπεύει ο Σταύρος Μαλάς” που παρουσιάσαμε στην ανάρτηση μας με αρ. 158/2012. 

Να σημειώσω ότι οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις με γαλάζιο χρώμα μέσα στο κείμενο είναι δίκες μου, ενώ τα δικά μου σχόλια και ερωτήματα τα ‘χω θέσει με κόκκινο χρώμα μέσα σε αγκύλες. Επίσης έχω διατηρήσει την ορθογραφία του κειμένου.  

************************

“Το ΑΚΕΛ μπροστά στο Μνημόνιο: μια αριστερη διακυβερνηση σε πορεία υποχωρήσεων, απογοητεύσεων και δακρύων”

[του Χρήστου Τσέλιου]

Η τελική συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας σχετικά με τους όρους δανεισμού της κυπριακής δημοκρατίας για την κάλυψη των αναγκών ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών και του δημοσιονομικού ελλείμματος της κυβέρνησης, σήμανε και τους τίτλους τέλους ενός συνεχιζόμενου δράματος εβδομάδων για την επιτυχή ή μη κατάληξη των διαπραγματεύσεων.

Σε συνθήκες κορύφωσης της πολιτικής πίεσης από το σύνολο του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος προς το ΑΚΕΛ και μια ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία καλλιέργεια ενός ασφυκτικού κλίματος μιας αιωρούμενης απειλής άτακτης και γενικευμένης χρεοκοπίας του κυπριακού κράτους, η κυβέρνηση Χριστόφια ακολουθεί και αυτή με τη σειρά της ένα γνώριμο, αν και καταστροφικό για την κοινωνία δρόμο. [Ποιος θα μπορούσε να ήταν ένας διαφορετικός δρόμος και πώς θα μπορούσαμε να βαδίσουμε σ’ αυτόν τον διαφορετικό δρόμο;]…

Όπως και όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου, η κυβέρνηση Χριστόφια καλείται να απαντήσει στο πρόβλημα διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης -όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά και ξεδιπλώνεται πάνω στις επιμέρους ιδιαιτερότητες της οικονομίας κάθε χώρας- ακολουθώντας πιστά το δόγμα μιας οικουμενικά κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης που προστάζει τη μεταφορά του βάρους της κρίσης στην κοινωνία και πρωτίστως στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Το τι θα επακολουθήσει είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Η αναχρηματοδότηση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων θα εξαϋλωθεί αυτομάτως ως λογιστικό υπόλοιπο. Διοχέτευση ρευστού από τις τράπεζες προς την αγορά ασφαλώς και δεν θα υπάρξει (αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά ..), [συμφωνώ απόλυταˑ το ρευστό θα μείνει στα ταμεία των Τραπεζών] ενώ απεναντίας η εφαρμογή του μνημονίου μαζί με την περιστολή δημόσιων επενδύσεων και κοινωνικών δαπανών θα σημάνει τον εγκλωβισμό της κυπριακής οικονομίας σε ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης όπου η αναμενόμενη νέα κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας θα διευρύνει τα δημόσια ελλείμματα θα εντείνει τον οικονομικό ανταγωνισμό και την συγκεντροποίηση κεφαλαίων, ενώ παράλληλα θα επιταχύνει την απόσυρση κεφαλαίων από παραγωγικές επενδύσεις προς το σταθερό χρηματοπιστωτικό περιβάλλον άλλων φορολογικών παραδείσων. [Μα τα ρωσσικά κεφάλαια χρησιμοποιούνται για παραγωγικές επενδύσεις;]. Τι θα μείνει πίσω λοιπόν;

Πολύ πριν από την τελική νομοθετική ρύθμιση της συμφωνίας της κυβέρνησης με την τρόικα  από την πρώτη κιόλας στιγμή που έγινε αντιληπτή η έκθεση της κυπριακής οικονομίας στην παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση, είδαμε τους “αόρατους” μηχανισμούς αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς να λειτουργούν μέσα στο νέο οικονομικό περιβάλλον του νησιού. Η διεύρυνση της ανεργίας, η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες για μειώσεις μισθών, απλήρωτη υπερωριακή εργασία, κατάργηση του 13ου και της ΑΤΑ, περιστολή εργατικών δικαιωμάτων και των ευρύτερων συλλογικών ρυθμίσεων έλαβε χώρα για την τεράστια πλειοψηφία των μισθωτών εργαζόμενων (που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα) πολύ πριν από οποιαδήποτε συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα.  [Συμφωνούμε!] Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν μεταξύ των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων, και ιδίως μεταξύ των συντεχνιών και του κράτους για την τελική διαμόρφωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, ήρθαν για να επικυρώσουν την έκταση των αλλαγών που είχαν ήδη λάβει χώρα μέσα στην κυπριακή αγορά εργασίας, δίνοντας με ένα συμβολικό τρόπο το μήνυμα  ενός νέου συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων που μόλις είχε διαμορφωθεί.

Και όλα αυτά, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μιας αριστερής κυβέρνησης [είχαμε μια ταξική πάλη που η έλλειψη πολιτικών συμμαχιών κατά την μετά το Μαρί εποχή την καθιστούσε άνιση] που με κάθε ευκαιρία διακηρύσσει τη στοχοπροσήλωσή της στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ως ειδοποιό διαφορά του δικού της πολιτικού προσανατολισμού έναντι όλων των υπόλοιπων κομμάτων.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως και μεις παρασυρθήκαμε για μια στιγμή από την επικοινωνιακή πολιτική του ΑΚΕΛ; Για να απολογίσουμε τη στάση του ΑΚΕΛ μπροστά σε αυτήν την οικονομική κρίση θα ήταν ίσως καλύτερα εάν φέρναμε στο νου μας μια δύο χαρακτηριστικές αποκρίσεις  του κόμματος [κάποιου εκκρεμούς, ή μήπως μιλάμε για αποκλίσεις;] μέσα σε αυτήν περίοδο.

Να θυμίσουμε καταρχήν πως για μια μεγάλη περίοδο από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται λόγος για την έκθεση των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό χρέος, το ΑΚΕΛ, από τη θέση της κυβέρνησης, δεν φρόντιζε για τίποτα άλλο παρά για να καθησυχάζει τον εργαζόμενο κόσμο της Κύπρου για την θωράκιση της κυπριακής οικονομίας, τη δυνατότητα του κράτους να εγγυηθεί την επανασταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, την ιδιομορφία της περίπτωσης της Κύπρου από την περίπτωση της Ελλάδος (και επομένως την αποσύνδεση του κυπριακού προβλήματος από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση) και την αισιοδοξία του για το αποτέλεσμα των κυοφορούμενων ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων που θα ρύθμιζαν συνολικά την κρίση χρέους. [Τότε ούτε οι ίδιες οι Τράπεζες δεν ήξερα το μέγεθος του προβλήματος, πώς θα το γνώριζε η Κυβέρνηση; Αρχικά δεν είπαν πως μόνο η Λαϊκή είχε πρόβλημα κι αυτό της τάξεως των 1,8 δις και πως η Τράπεζα Κύπρου δεν ήταν προβληματική; Πώς προέκυψαν μετά οι ανάγκες για 10 περίπου δις, αν είναι τόσα; Έχει καταλήξει η PIMCO στο τελικό ποσό ή ακόμα;]…  

Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε αριστερό και αριστερή συντρόφισσα, εντός και εκτός ΑΚΕΛ, στις τοποθετήσεις του ΑΚΕΛ εκείνη την εποχή, δεν ήταν μόνο μια μονοδιάστατη και επικοινωνιακού τύπου διαχείριση της κρίσης (δηλώσεις για τον καθησυχασμό δήθεν των διεθνών αγορών, την τόνωση της αυτοπεποίθησης της εγχώριας αγοράς και άλλα τέτοια φαιδρά), όσο η απουσία μιας οποιασδήποτε σύνδεσης της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής με την προσπάθεια θωράκισης των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων του κυπριακού λαού μπροστά στα άγρια ταξικά ένστικτα της κυπριακής ολιγαρχίας, που από την μεριά της προετοίμαζε ήδη για λογαριασμό της, τους όρους έπιβολής ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στην κυπριακή κοινωνία. [Μα καλά δεν πήρε η Κυβέρνηση νομοσχέδια στην Βουλή για φορολόγηση του πλούτου, όπως της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και για αύξηση του εταιρικού φόρου κατά 1% - δηλ. από 10% σε 11%; Τούτα δεν απορρίφτηκαν από την «κυβερνώσα» Βουλή προεξαρχόντων των κομμάτων του κεφαλαίου ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ; Έχω την άποψη – κι αυτό θα ‘πρεπε να προβληθεί από τον αρθρογράφο – ότι το συνδικαλιστικό κίνημα με μπροστάρηδες την ΠΕΟ θα ‘πρεπε να ‘χε αντιδράσει τότε με μαζικές κινητοποιήσεις]…    

Το ΑΚΕΛ αντί να υπερασπιστεί την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που βρέθηκαν εξ’ αρχής στο στόχαστρο του κεφαλαίου (με τη δύναμη της οργάνωσής του και τη μαζικότητά του, τη δικτύωση των μαζικών οργανώσεών του μέσα στην κοινωνία, τη δράση της ΠΕΟ ως της μεγαλύτερης συντεχνίας εργαζομένων της Κύπρου, [η ισοπέδωση και ο μηδενισμός που παρατηρούνται σήμερα σε βάρος του ΑΚΕΛ δεν οδηγούν και στον περιορισμό του ιστορικού του ρόλου που αργά ή γρήγορα πρέπει να αναλάβει και να παίξει;], τη σύγκρουση της κυβέρνησης με την εργοδοσία, το κυνηγητό της φοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών, της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας κτλ κτλ) [ορθά αυτά, αλλά πόσο χρήμα θα ‘φερναν στα κρατικά ταμεία αυτές οι ενέργειες και πόσο σύντομα θα γινόταν αυτό, για να μην ψάχνουμε από αλλού δάνεια;] προτίμησε αντ’ αυτού να κυνηγάει ρώσικα δάνεια στη θάλασσα του εφησυχασμού. [Χωρίς δανειοδότηση από πού θα μπορούσαν να εξευρεθούν χρήματα για να λειτουργήσει το κράτος, ή/και εθνικοποίηση κοινωνικοποίηση των Τραπεζών; Θα μπορούσε να περάσει από την «κυβερνώσα» Βουλή νόμος που να εθνικοποιεί τις Τράπεζες χωρίς αποζημιώσεις;]…

Επέτρεψε για τον εαυτό του την ευκολία μιας τόσο χυδαία απλουστευτικής όσο και λανθασμένης θεώρησης της κυπριακής κρίσης. Η κρίση χρέους της χώρας [Έχουμε «κρίση χρέους» στην Κύπρο, όπως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, ή κρίση αυτή οφείλεται στα κερδοσκοπικά ανοίγματα των Τραπεζών, όπως στην Ιρλανδία και την Ισπανία, εξ ου και η μεγάλες ανάγκες για τις ανακεφαλαιοποιήσεις; Και το δημοσιονομικό χρέος, αν αυτό εννοεί ο αρθρογράφος, δεν είναι συγκριτικά πολύ μικρό σε σχέση με τις ανάγκες των τραπεζών για ανακεφαλαιοποίηση; Εκτός κι αν ως «χρέος» ο συγγραφέας εννοεί αυτό που θα κάνουμε για χατίρι των Τραπεζών], παρουσιάστηκε ως λογιστική άσκηση εύρεσης του κατάλληλου δανειστή [τα άτιμα λεφτά όμως, από πού θα ‘ρχονταν;], στη διαπλοκή της με ένα προεκλογικό παιχνίδι εντυπώσεων για τον ευρύτερο γεωπολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ έναντι των ανθυποψηφίων του.  

Αντί να κατανοήσει την κρίση χρέους [επιμένει ο συγγραφέας για «κρίση χρέους» στην Κύπρο] ως ένα μηχανισμό διεύρυνσης των περιφερειακών ανισοτήτων που γεννά ο ίδιος ο χαρακτήρας μιας ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης των ανεπτυγμένων δυτικοευρωπαικών οικονομιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ΑΚΕΛ προτίμησε απλώς  να στοιχηματίσει σε μια τρίπλα που φαντάστηκε πως θα μπορούσε να κάνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. [Καλά η τυχόν δανειοδότηση από αλλού, ας πούμεν από τη Ρωσσία δεν ήταν ένας τρόπος αμφισβήτησης και παράκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμών και μηχανισμών της;]…

Στο τέλος βέβαια -είτε η ηγεσία του κόμματος το καταλάβαινε εξ’ αρχής και σκοπίμως παραπλανούσε την κυπριακή κοινή γνώμη, είτε πράγματι το αγνοούσε- η Κύπρος (παρά τη μικρή της συνεισφορά στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ), δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στο χάρτη μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής που θα διαμόρφωσαν οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ ως απάντηση στην δομική κρίση του καπιταλισμού. Η δική της μοίρα βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό επικαθορισμένη από τους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονταν εντός της ΕΕ [αφού η «μοίρα» μας  ήταν «επικαθορισμένη» πόσο ανατρεπτικά θα μπορούσαμε αν αντιδράσουμε;] και το πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση που σε συντονισμό οι άρχουσες τάξης της Ευρώπης θα υιοθετούσαν υπό την ηγεμονία των πιο δυναμικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως μερίδας του ελληνοκυπριακού κεφαλαίου). Μέσα σε αυτήν την νέα αναδιάταξη παγκόσμιων δυνάμεων, Ρωσία και ΕΕ συνέχισαν να στέκονταν από την ίδια μεριά. [Δεν υπάρχει όμως και σύγκρουση συμφερόντων που να προκαλεί αντιπαλότητες μεταξύ τους;]…

Όταν λοιπόν τα μεγάλα παιχνίδια της γεωπολιτικής μάς τέλειωσαν, σειρά τότε πήρε ο πρώην τραπεζίτης, Αθ. Ορφανίδης, που ως απο μηχανής θεός, βρέθηκε στο διασταύρωμα των αντιπολιτευτικών πυρών μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ/ΔΗΚΟ για να χρεωθεί, λίγο πολύ, αυτός την κρίση της κυπριακής οικονομίας. [Μα καλά σιόρ, δεν έχει ευθύνες και μάλιστα τεράστιες και εγκληματικές ο Ορφανίδης, που ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας θα ‘πρεπε να εξασκεί έλεγχο πρωταρχικής σημασίας; Κι αν δεχτούμε αυτή τη λογική για τον «απο μηχανής θεό» για τον Ορφανίδη, γιατί να μην θεωρήσουμε ότι και οι επικλήσεις κι οι αναφορές σε γενικότερη ευρωπαϊκή οικονομική κρίση αποτελούν και αυτές «απο μηχανής θεούς»; Και γιατί να δεχτούμε ότι υπάρχει μια ευρύτερη «δομική κρίση του καπιταλισμού» και δη στη Νότια Ευρώπη; Και ότι αυτή η κρίση οφείλεται στις «περιφερειακές ανισότητες» που δημιουργήθηκαν ένεκα της «ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης των ανεπτυγμένων δυτικοευρωπαικών οικονομιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»; Κι αν το δεχτούμε αυτό δεν δίνουμε ελαφρυντικά στην κυβέρνηση Χριστόφια;]…  

Το ΑΚΕΛ, προκειμένου να αποσιωπήσει της δικές του ευθύνες για το γεγονός πως το ίδιο παραδίδει τον κυπριακό λαό στην κόλαση των μνημονίων [οκκέι, αλλά αντιπρόταση διεξόδου υπάρχει;], θα υπερασπιστεί μια ερμηνεία της κρίσης σύμφωνα με το οποία υπεύθυνος για τον κλονισμό του οικοδομήματος επί του οποίου στηρίχθηκε η μεταπολεμική οικονομική ανάκαμψη της Κύπρου ήταν κυρίαρχα ο πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας, που επιδεικνύοντας, σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια πρωτοφανώς αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, [μόνο «σύμφωνα με την Κυβέρνηση», ο αρθρογράφος αμφισβητεί ότι ο Διοικητής έχει ευθύνες;] απείλησε με τις παραλήψεις και τα λάθη του, τη βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου. 

Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του κόμματος θα επιχειρήσει να διαχωρίσει την περίπτωση της Κύπρου από την κρίση χρέους [και πάλι η «κρίση χρέους» - μήπως το κείμενο γράφτηκε γα άλλη περίπτωση;] όλου του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου και ακολούθως να χρεώσει τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στις προσωπικές ευθύνες ενός “κακού” και “αντιεπαγγελματία” τραπεζίτη. [Έχει ή δεν έχει ευθύνες ο τραπεζίτης;]. Σύμφωνα με αυτήν την συλλογιστική, η κυπριακή κρίση είναι μάλλον το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης και ηθικά καταδικαστέας μεν, ατυχούς παρόλα αυτά, πολιτικής των κυπριακών τραπεζών [στην Ιρλανδία και την Ισπανία δεν έχουν κι εκεί ευθύνες οι Τράπεζες;]. Επακόλουθο μιας δίχως σύνεσης δίψας εγχώριων χρηματιστηριακών κύκλων για το κυνήγι υπεραποδόσεων τραπεζικών προϊόντων που πρόσφερε η διεθνής αγορά. [Μπορούσε να ελεγχτεί αυτή η «δίψα»; Μήπως ο ρόλος του Διοικητή της Κεντρικής είναι απλά διακοσμητικός;]…

Με αυτό το τρόπο θεμελιώδεις επιλογές του ελληνοκυπριακού χρηματιστηριακού κεφαλαίου σχετικά με τη στρατηγική της οικονομικής του επέκτασης μια ολόκληρη προηγούμενη περίοδο θα αποσιωπηθούν. Το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων 30 χρόνων στην Κύπρο θα αποσυνδεθεί από τις κυρίαρχες παγκόσμια, μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 74-75,  τάσεις επαναθέρμανσης ενός νέου κύκλου επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου βασισμένου σε μια απεριόριστη πιστωτική επέκταση [ποιος είναι ο καθ’ υλη υπεύθυνος για να τη ελέγχει;] και μια ολοένα και μεγαλύτερη χρηματιστικοποίηση κάθε πτυχής της οικονομίας που με την σειρά τους θα μας οδηγήσουν σε μια πρωταφανούς έκτασης χρηματιστηριακή  κερδοσκοπία -όπως εμφανίστηκε στην φούσκα της αγοράς ακινήτων και των υπεραποδόσεων ενός χαοτικού μωσαικού χρηματιστηριακών προϊόντων. Αλήθεια και αυτά ο Ορφανίδης τα έκανε; [Γιατί έχω πλέον έντονα την αίσθηση ότι συγγραφέας ασυναίσθητα προφανώς, τείνει να αθωώσει τον Ορφανίδη. Δεν ήταν κι αυτός ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας γρανάζι του καπιταλιστικού χρηματοπιστωτικού συστήματος;]… 

Εάν μάλιστα πάρει κανείς στα σοβαρά τις τοποθετήσεις στελεχών του κόμματος που σποραδικά και σκόρπια έφταναν στο φώς της δημοσιότητας για το δομικό και συστημικό χαρακτήρα αυτής της κρίσης, την βαθιά και δομική κρίση αναπαραγωγής αυτού του κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας που αναπότρεπτα και νομοτελειακά γεννά περιοδικές κρίσης ύφεσης κάτω από το βάρος των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων, τότε θα πρέπει κανείς να προβληματιστεί πολύ σοβαρά για τον τρόπο με τον οποίο το ΑΚΕΛ πολιτεύεται επιχειρώντας να ισορροπήσει την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα με μια κυνικά ρεαλιστική διάθεση προσαρμογής εντός του συστήματος. [Μα και ο ίδιος ο αρθρογράφος δεν στέκεται σχεδόν καθόλου στη βασική αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων που είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια των λόγων και η αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί κάτι που διακόπτει την επενδυτική συνέχεια και σπάζει την αναπτυξιακή αλυσίδα]…

Η αντίφαση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο εάν κανείς αναγνωρίσει τις συνέπειες που φέρνει για το κόμμα η διαχρονικά διακηρυγμένη στρατηγική της ηγεσίας του να προσανατολιστεί συμφιλιωτικά με το αστικό πολιτικό σύστημα, αποζητώντας την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο εσωτερικό μέτωπο και τελικώς μια θέση στη μοιρασιά της εξουσίας όπου αυτή συγκεντρώνεται, σε κάθε βαθμίδα οργάνωσης της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. [Πώς ερμηνεύεται ιστορικά ή πού οφείλεται αυτή η συναίνεση;]…

Είναι αυτός ο προσανατολισμός του ΑΚΕΛ για την εξουσία –καθόλου πρωτότυπος βέβαια μέσα στην αριστερά ήδη από την εποχή του Έντουαρντ Μπέρνσταϊν [καλό θα ήταν αν λέγονταν λίγα λόγια παραπάνω για τις θεωρίες του] και της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του περασμένου αιώνα- που σταδιακά αποξένωσε το μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης της Κύπρου από κάθε στρατηγική για την αλλαγή της κοινωνίας, ενώ την ίδια στιγμή περιθωριοποίησε το ειδικό πολιτικό βάρος της οργανωμένης εργατικής τάξης στο εσωτερικό του και το γενικό πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος. [Εδώ πρέπει να αναλυθεί και τι εννοούμε «εργατική τάξη» στην Κύπρο και τα μεγέθη της. Επίσης πρέπει να δούμε την κοινωνική σύνθεση του ΑΚΕΛ, αλλά και της κυπριακής κοινωνίας γενικότερα, την πολιτική κουλτούρα και ιστορία του τόπου και ποιους τελικά εκπροσωπεί το ΑΚΕΛ, για να απορέσουμε να κατανοήσουμε και τις όποιες σοσιαλδημοκρατικές του πρακτικές]… 

Από κόμμα οργάνωσης της εκμεταλλευόμενης από το κεφάλαιο εργατικής τάξης, κόμμα ιστορικά και προγραμματικά προσανατολισμένο στο αγώνα για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε ένα κόμμα εξουσίας [πάντοτε ήταν κόμμα εξουσίας τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδοˑ δεν έπρεπε να πράξει το αυτό και σε “εθνικό”;], κόμμα μεταξύ άλλων και των επιχειρηματιών [πόσους επιχειρηματίες έχει μέσα στο ΑΚΕΛ και σε ποιο βαθμό καθορίζουν πολιτικές; Κι αν ισχύει αυτό γιατί δεν εμφανίστηκε ή δεν επιβίωσε στον χώρο της Αριστεράς άλλος πολιτικός φορέας που να εκπρόσωποι και να εκφράζει την εργατική τάξη;], που επέλεξε να διαμορφώσει εκ νέου την στρατηγική του πάνω σε μια ασταθή  και παροδικά μόνο διευρυμένη κοινωνική συναίνεση, που διαμόρφωσε μια προηγούμενη ιστορική περίοδο η ίδια η καπιταλιστική κυριαρχία. Είναι με αυτό το τρόπο που κανείς μπορεί να αναγνωρίσει το συμβιβασμό του ΑΚΕΛ με την ελληνοκυπριακή αστική τάξη [δεν υπήρχαν οι πολιτικοί λόγοι – βασικά λόγω κυπριακού -  που έγινε αυτό κατά τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80;], την κτηματομεσιτική κερδοσκοπία, τους developers και τα real estate, και βέβαια τους τραπεζίτες – αναντικατάστατους στο ρόλο τους για το κλείσιμο ενός οικονομικού “κυκλώματος” υπεραποδόσεων σε βάρος της πλειοψηφίας όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. [Είχε ποτέ το ΑΚΕΛ πρόγραμμα ανατροπής του συστήματος; Διεκδίκησε μήπως και κέρδισε τις προεδρικές εκλογές το 2008 με ένα τέτοιο πρόγραμμα;]

Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, όπως διαμορφώνονται παγκόσμια και τοπικά, και μέσα σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που δοκίμασε ο σύγχρονος ανεπτυγμένος καπιταλισμός είναι όπου καταρρέουν εκκωφαντικά διαφόρων λογής μύθευμα για το τέλος δήθεν της ιστορίας και της πάλης των τάξεων, τις δυνατότητες τάχα αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς, την συμφιλίωση της εργατικής τάξης με τους δυνάστες και εκμεταλλευτές της και τις δυνατότητες ενός αριστερού κόμματος να διαχειριστεί αρμονικά και πρός όφελος όλης της κοινωνίας το τιμόνι μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Και είναι σήμερα που η αναγκαιότητα συγκρότησης των μεγαλύτερων δυνατών αντιστάσεων της κοινωνίας γίνεται όλο και επιτακτικότερη. [Θα περιοριστούμε, ως κοινωνία, στις «αντιστάσεις» και στις διαμαρτυρίες; Δεν πρέπει αν καταθέσουμε και μια πολιτική πρόταση διεξόδου με συγκεκριμένο περιεχόμενο;] Για να μην πληρώσει την κρίση ο λαός και να υπερασπιστεί αποφασιστικά και ενωτικά τις κοινωνικές κατακτήσεις που κέρδισε μέχρι σήμερα με την οργάνωσή του. [Πώς θα γίνει αυτό; Πώς «ο λαός … (θα μπορέσει)… να υπερασπιστεί (…) τις κοινωνικές κατακτήσεις» και να πετύχει να διατηρηθούν αυτές, όταν δεν υπάρχουν χρήματα στα κρατικά ταμεία; Μήπως πρέπει να μπει και στόχος για κοινωνικοποίηση και αναδιανομή του “εθνικού” παραγόμενου ή/και παραχθέντος πλούτου;]…

Για την επιτυχή όμως έκβαση αυτού του αγώνα σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι επίσης αποφασιστική η αναγκαιότητα επανεπεξεργασίας ενός συλλογικού οράματος απελευθέρωσης της κοινωνίας από την δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου. [Τί, ή/και πώς το εννοεί αυτό ο “ποιητής”; Μόλις πιο πάνω εγώ, υπόβαλα συγκεκριμένο προβληματισμό. Για ποιο «συλλογικό όραμα» μιλά ο συγγραφέας;] Ενός αγώνα που θα εμπνεύσει ξανά την κοινωνία στο αγώνα για την χειραφέτησή της. [Μήπως ο συγγραφέας υποβάλλει ότι πρέπει να βάλουμε στόχο τον σοσιαλισμό και διστάζει να το πει;]…

Όσοι και όσες αντιλαμβάνονται μέσα στην κυπριακή κοινωνία την επικαιρότητα αυτού του αγώνα, όσοι και όσες δεν καθησυχάζονται από τους δακρύβρεχτους λόγους συμπόνοιας και αλληλεγγύης του Χριστόφια προς τους εργαζόμενους [λαλείτε ο Χριστόφιας δακρύζει και κλαίει για να τον λυπηθούν οι εργαζόμενοι;] και τις απατηλές υποσχέσεις για επανόρθωση των κοινωνικών αδικιών που διαχειρίστηκε η κυβερνώσα αριστερά του ΑΚΕΛ [στην πράξη εν κυβερνώσα Βουλή που είχαμε τελικά!], θα κληθούν να διαδραματίσουν  αντικειμενικά ένα πρωτοπόρο ρόλο.

Σε αυτήν την πορεία η ΕΡΑΣ φιλοδοξεί να συναντηθεί και να συνδιαμορφώσει μαζί με όσους και όσες αναζητούν μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά. [Ποιοι οι στόχοι και το πρόγραμμα αυτής της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς», ο σοσιαλισμός; Και σε ποιους αποτείνεται η ΕΡΑΣ, μέσω του συγγραφέα, για να συμπορευτούν μαζί της; Μήπως (και) στην «συμβιβασμένη» - όπως κάποιοι την αποκαλούν - ΠΕΟ «τη μεγαλύτερη συντεχνία εργαζομένων της Κύπρου»;]…

*******************************

Επιπλέον σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

1. Με όλο τον σεβασμό προς τον αρθρογράφο κον Τσέλιο, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη «τούτος» γενικολογεί κι αοριστολογεί. Πέραν της κριτικής του προς το ΑΚΕΛ [και δεν εξετάζω αν είναι δίκαιη ή άδικη, εν ερωτήματα κι απορίες που υπόβαλα πιο πάνω] δεν βλέπω να καταθέτει εναλλακτικές προτάσεις για ξεπέρασμα της κρίσης.  Οι αναφορές του σε «αναγκαιότητα επανεπεξεργασίας ενός συλλογικού οράματος απελευθέρωσης της κοινωνίας από την δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου» και σε «αγώνα που θα εμπνεύσει ξανά την κοινωνία στο αγώνα για την χειραφέτησή της» είναι ασαφείς κι αόριστες. Γιατί δεν μιλά καθαρά για σοσιαλιστική προοπτική, αν είναι αυτό που έχει κατά νουν; Αν όμως δεν είναι αυτό, γιατί δεν ΜΑΣ το διευκρινίζει; Ή γιατί δεν βάζει θέμα εξόδου από την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά κι από την  Ευρωζώνη;     

2.  Αν ο κος Τσέλιος κρίνει ότι ο τόπος χρειάζεται ένα νέο πολιτικό φορέα/κόμμα που να εκφράζει «μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά» γιατί δεν το λέει καθαρά; Επί τούτου έγραφα στην ανάρτηση μου με αρ. 154/2012:
«Έχω κι άλλες φορές πει ότι η παρουσία και λειτουργία ενός οργανωμένου και κοινωνικά αποδεκτού πολιτικού φορέα αριστερότερα του ΑΚΕΛ, πολύ πιθανόν να οδηγούσε και το ίδιο πιο αριστερά.
Επίσης έχω πει ότι η ενότητα της Αριστεράς [κυρίως σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων – τοπικών και “εθνικών”] δεν πρέπει μονοκόμματα και δογματικά να επιδιώκεται κάτω από το σύνθημα “Έναν είν’ το Κόμμα” και την ταμπέλλα “ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις”. Αυτή η ενότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την αναγνώριση και τον σεβασμό της πολυμορφίας και της πολυσυλλεκτικότητας που αντικειμενικά [νομοτελειακά] διαμορφώνονται πλέον και στον χώρο της Αριστεράς. Τούτα τα φαινόμενα είναι αναπόφευκτα ένεκα των διαφοροποιήσεων και της πολυπλοκότητας της κοινωνικοοικονομικής και ταξικής σύνθεσης και διαστρωμάτωσης της σημερινής κυπριακής κοινωνίας».

**********************

Επίλογος:

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους φίλους ΕΡΑΣ(ί)τες θα διαβάσει την ανάρτηση μου, αλλά νομίζω είναι καιρός να βγουν από το καβούκι τους, ή/και να πάψουν να κρύβονται και να αποφεύγουν τις διαδικτυακές συζητήσεις.

Ίδωμεν… 

Anef_Oriwn

[κριτικός και προβληματισμένος]

Πέμπτη 20/12/2012

****************************

Υστερόγραφα (21/12/2012):

1.  Ένα κείμενο του Promithea
Φαίνεται ότι το άρθρο του Θέμου Δημητρίου “Τι αντιπροσωπεύει ο Σταύρος Μαλάς” που ήταν υποστηριχτικό για την υποψηφιότητα Μαλά προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής/εξωθεσμικής Αριστεράς. Σήμερα λοιπόν, εντόπισα στην blogόσφαιρα ακόμα ένα κείμενο – απάντηση στο άρθρο του Θέμου Δημητρίου. Τούτο φέρει τίτλο “Ο δρόμος προς την συσπείρωση της Αριστεράς” και ανήκει στον συν-blogger Promithea. Θα σταθώ μόνο στην κατακλείδα του εν λόγω κειμένου, η οποία λέει τα εξής: «Ναι οι συνθήκες είναι δύσκολες και για να αντιμετωπίσει αυτές τις συνθήκες το εργατικό κίνημα και η αριστερά χρειάζεται να επανεξοπλιστεί με τις βασικές Μαρξιστικές αρχές. την πάλη των τάξεων τον διεθνισμό και το όραμα του σοσιαλισμού.Η υποψηφιότητα Μαλα δεν έχει τίποτα να κάμει με αυτόν τον επανεξοπλισμο, αντίθετα σπέρνει σύγχυση και αυταπάτες ανάμεσα στα στελέχη και τον κόσμο της αριστεράς και βάζει τις βάσεις για νέες ήττες του εργατικού κινήματος. Ο ιδεολογικός επανεξοπλισμος του κινήματος είναι καθήκον που πέφτει στους ώμους της περάν του Ακελ αριστεράς Η εκλογική μάχη ήταν μια σημαντική ευκαιρία για να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης των πιο αγωνιστικών ταξικών στοιχείων,και να βάλει τις βάσεις γι αυτό τον επανεξοπλισμο. απο την στιγμή που αδυνάτισε να προβάλει το δικό της υποψήφιο αύτη η ευκαιρία χάθηκε».

Τζι’ επειδή Σύντροφε Promithea «… η περάν του Ακελ αριστερά […] αδυνάτισε να προβάλει το δικό της υποψήφιο…», πρέπει να σταθείτε στην άκρη τζιαι να τους ροτσσιάζετε [πετροβολάτε] ούλλους; Δεν αποτελεί ενίσχυση της «επίθεσης της δεξιάς» αυτή η τακτική, έστω κι αν θεωρείς ότι «κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης Χριστόφια ήταν και είναι η διαχείριση του καπιταλισμού μια πολιτική που φορτώνει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού στις πλάτες των εργαζομένων στην ηγεσία του Ακελ και την Αριστερά πιο γενικά»;

2.  Άσχετο: Για τη συντέλεια του κόσμου
Σχεδόν έχει περάσει η σημερινή μέρα [η 21^η του Δεκέμβρη] κι ακόμη δεν έχει επιτελεστεί η συντέλεια του κόσμου ή δεν έχουν έρθει τα ύστερα του κόσμου, όπως κάποιοι ελέαν, ερμηνεύοντας τα ημερολόγια των Μάγια!!! Λαλείτε να ΜΑΣ προκύψει πιο αργά απόψε; Ή μήπως να ήταν τόσο σοφοί που να επροβλέψαν το τέλος του “αγγελικά” πλασμένου καπιταλιστικού κόσμου; Ίσως πούμε πιο πολλά σε επόμενη ανάρτηση μου…  

Anef_Oriwn

Παρασκευή 21/12/2012