Ανάρτηση 48/2012 (τεσσαρακοστή ογδόη τού 2012) – [ελλαδική, ιστορική, (χουντο)επετειακή, αντιδικτατορική] – Για την «εθνοσωτήρια επανάσταση» του “Γύψου”* (της 21ης τ’ Απρίλη του 1967)...

{* - Επεξηγηματική σημείωση:
«Γύψος», λέξη με “βαθύτερο” πολιτικό περιεχόμενο, παρμένη από την περιβόητη ομιλία του δικτάτορα Παπαδόπουλου, όπου είπε και το αμίμητο (για την Ελλάδα): «Ασθενήν έχουμε, εις γύψον τον βάλαμε, τον δοκιμάζουμε εάν μπορεί να περιπατάει με τον γύψον…»}…

**********************
Εισαγωγικά:

Συμπληρώνονται σήμερα [σημ. Ιστολόγου: το γράψιμο αυτής της ανάρτησης ολοκληρώθηκε χτες Σάββατο 21 του μηνός] 45 χρόνια από την “εθνοσωτήρια” [πλην πραξικοπηματική] κατάληψη της εξουσίας [στην Ελλάδα] από τους στρατιωτικούς [“συνταγματαρχαίους” πιο συγκεκριμένα] και την εγκαθίδρυση για 7 και βάλε χρόνια μιας χουντικής στυγνής διακυβερνώσης.

Θυμάμαι ότι τότε ήμουν στην 4η τάξη του Δημοτικού. Εκείνη τη μέρα όταν μπήκαμε στην τάξη για τα απογευματινά μαθήματα [τότε πηγαίναμε σχολείο όχι μόνο τα Σάββατα, αλλά και δύο απογεύματα κάθε βδομάδα – ένα εκ των οποίων ήταν Παρασκευή, και η 21η Απριλίου 1967 ήταν Παρασκευή], η δασκάλα μας, ΜΑΣ είπε ότι «Μπήκε ο Στρατός στην Ελλάδα μας…» Ομολογώ πως ΔΕΝ κατάλαβα [τότε] τι σήμαινε αυτόˑ σιγά – σιγά όμως το συνειδητοποίησα [διάβαζα και τη “Χαραυγή” που ‘φερνε σπίτι ο πατέρας μου] και το βίωσα μάλιστα και πολύ έντονα τα χρόνια 1972-74. Ήταν τότε που είχε αναπτύξει την “ένδοξη” δράση της η  γριβική ΕΟΚΑ Β΄ (με τα παρακλάδια της και στα σχολεία). Φυσικά ακολούθησαν, το χουντοφασιστικό πραξικοπήματα και η τουρκική εισβολή η οποία ήταν απότοκο του πρώτου!

Θυμάμαι [επίσης] ότι εκείνη τη χρονιά [πριν το απριλιανό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδι] είχαν αλλάξει τα βιβλία που μας έδιναν στα σχολεία και τα οποία μάς έρχονταν από την Ελλάδα [όπως ας πούμεν, το Αναγνωστικό κάθε τάξης]. Ήταν τότε που ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαντρέου [με Υπουργό Παιδείας τον γιο του και μετέπειτα και επί σειρά ετών πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αντρέα Παπαντρέου] είχε ξεκινήσει μια Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση. Φυσικά από την επόμενη σχολική χρονιά επανήλθαμε κανονικά στα παλιά βιβλία [κι αναγνωστικά] που τώρα ήταν διακοσμημένα και μ’ έναν ψοφοπούλλιν της Χούντας!

Στη σημερινή μoυ ανάρτηση θα παραθέσω ένα σχετικό με την χούντα επετειακό κείμενο που αλίευσα από τελευταίο “Ποντίκι” [το ελληνικό, όχι την συνώνυμη κυπριακή ρυπαροφυλλάδα]… Το συγκεκριμένο [ποντικίσιο] κείμενο καταπιάνεται με την «κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας»…

***************************
“45 χρόνια από τη στυγνή χούντα”
“Η ελληνοχριστιανική ιλαροτραγωδία που προκαλούσε οργή, πόνο, αλλά και χλευασμό:”
[από το “ΠΟΝΤΙΚΙ” της Πέμπτης 19 Απριλίου 2012, σελ. 58 –   link: http://topontiki.gr/articles/view/34120]...

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου. Επίσης δική μου είναι και η αρίθμηση εντός του κειμένου, η οποία παραπέμπει στα σχόλια και στις σημειώσεις μου στο τέλος του αναδημοσιευμένου κειμένου}…

“Παπαδόπουλος, Παττακός, Ανδρουτσόπουλος, Πιπινέλης, Μακαρέζος, Ζωιτάκης, Ιερώνυμος(1), Αγγελής, Ζαγοριαννάκος, Ιωαννίδης, Γκιζίκης, Ντερτιλής, Βαρνάβας, Ασλανίδης(2), Γεωργαλάς, Θεοφιλογιαννάκος, Μπάμπαλης, Γεωργακέλος, Καλαμποκιάς...
Ονόματα που γρήγορα πέρασαν από τη δόξα στη γελοιοποίηση, από το τραγικό στη φαιδρότητα, από την Ιστορία στο ανάθεμα και τη λήθη.
Ονόματα που στο άκουσμά τους είναι δύσκολο μετά την πάροδο του χρόνου να μην προκαλέσουν ένα κωμικοτραγικό αμφίσημο αίσθημα. Πώς ο φανατισμός και η ασημαντότητα μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή; Πώς η κυριαρχία της πολιτικής ανοησίας μπορεί να αποδειχτεί τόσο τρομακτική; Πώς το ασήμαντο γίνεται πρωταγωνιστικό υποκείμενο της Ιστορίας;
Λοχίες, παραλοχίες, παραστρατιωτικά «μούτρα», με κύριο όπλο τους τον κίβδηλο «πατριωτισμό» και τη δίχως όρια βαναυσότητα, μια ομάδα ψυχοπαθολογικών ένστολων ασημαντοτήτων, κατάφεραν με την «ευφυή» αμερικανική διαμεσολάβηση να στήσουν μια ελεεινής ποιότητας χούντα(3) στη χώρα μας.
Η κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας διεκδικεί τη δική της θέση στην Ιστορία.
Σημαίες, φουστανέλες, τσάμικα, μυστριά, εθνικοπατριωτικά δρώμενα, παρελάσεις, εορτασμοί, κορδέλες, δοξολογίες, ηχεία στη διαπασών και κυρίως κωμικοτραγικοί δεκάρικοι(4) ανά την επικράτεια από ένστολους ρητορίσκους, που συνήθως φοβέριζαν τον κόσμο, συνέθεσαν την επταετή γκροτέσκο(5) εικόνα της Ελλάδας!
Έτσι κάθε δημόσια ενέργεια των δικτατορίσκων, εκτός από αυτές που γίνονταν μέσα στο σκοτάδι των φυλακών και προκαλούσαν οργή, πόνο και θυμό, συνήθως προκαλούσε τη θυμηδία και τον χλευασμό(6).

«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»(7)
Με ύφος πλήρους φανατικής εξαλλοσύνης, η εμφάνιση του δικτατορίσκου υπονόμευε ανεπανόρθωτα την ίδια την εικόνα του. Η αυστηρότητα του ύφους προκαλούσε κρυφά μειδιάματα και έντονη διάθεση σαρκασμού.
Ωστόσο μνημεία ιλαρότητας αποτελούσαν τα στρατιωτικά ελληνικά, τα «πατριωτικά» - φασιστικά λογύδρια και τα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο οποίος τελικά κατάφερε να θεσπίσει για την «πάρτη του» για λίγα 24ωρα το... αυτόματο διαζύγιο, προκειμένου να πάρει ο ίδιος διαζύγιο για να παντρευτεί την περίφημη Δέσποινα, την οποία κυκλοφορούσε, παρά τις ελληνοχριστιανικές του καταβολές, «αστεφάνωτη»!!!
Η ευτράπελη πλευρά της χούντας έκρυβε ίσως πιο εύγλωττα τη μεγάλη τραγωδία, το μέγεθος της καταστροφής, τη βαθύτατη παρακμή στην οποία είχε περιπέσει ο δύστυχος αυτός τόπος, ο οποίος – δεν πρέπει να το ξεχνάμε και να το εξωραΐζουμε – χτυπήθηκε αλύπητα από την αλήστου μνήμης μετεμφυλιακή Δεξιά με τα ξερονήσια και την καταστροφή της ελληνικής περιφέρειας και της ίδιας της δημοκρατίας.

Η δικαιολογία της χούντας για το πραξικόπημα ήταν ότι «υπήρχε κίνδυνος νέου κομμουνιστικού γύρου, με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος θα έβαζε την Ελλάδα στο σοβιετικό μπλοκ. Εμείς είμαστε που κάναμε τον Εμφύλιο Πόλεμο και βγήκαμε νικητές το 1949». Μια... βαρυσήμαντη δήλωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου στον Ροβήρο Μανθούλη(8) στην ταινία του «Η δικτατορία των Ελλήνων συνταγματαρχών».

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός... Απαράμιλλο και ανεξίτηλο δείγμα της απριλιανής χούντας υπήρξε το δίχως άλλο ο Στυλιανός Παττακός, αυτή η μοναδική πολιτικοστρατιωτική μορφή στην ιστορία της χώρας.
Όταν δεν κυνηγούσε όσους είχαν μακριά μαλλιά για να τους κουρέψει (σημειωτέον ήταν χαρακτηριστικός καράφλας) και όσες φορούσαν κοντές φούστες, όταν δεν έδινε εντολή να συλληφθεί κάποιος επειδή πετούσε τη γόπα του στον δρόμο, συνήθως κυκλοφορούσε με ένα μυστρί στην κωλότσεπη, με το οποίο θεμελίωνε με απαράμιλλο οίστρο έργα της χούντας(9): βρύσες, ρυάκια, εκκλησίες και κανένα ξενοδοχείο πολυώροφο, φιλόξενο για... συνταγματάρχες, που είχε ενταχθεί στα αναπτυξιακά κίνητρα.

Απαράμιλλο... μυστρί
Οικοδόμος δεινός, ο Παττακός ύψωνε με το εργώδες μυστρί του τοίχους αδιαπέραστους, οι οποίοι, όταν δεν περιτείχιζαν επικίνδυνους για την πατρίδα «κομμουνιστάς», θωράκιζαν την πατρίδα από τον ολοφάνερο κομμουνιστικό κίνδυνο!!!
Εδώ ας σημειώσουμε ότι, όταν ξεθύμανε η γελοιότητα περί κομμουνιστικού κινδύνου, ο Παττακός παρουσιάστηκε ως ο εμπνευσμένος εισηγητής της ανάγκης εξυγίανσης της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου από την οικογενειοκρατία και προσπάθησε να προσεταιριστεί για λογαριασμό των χουντικών παλαιούς πολιτικούς ή νέους, που με τη φιλοδοξία τους θα έδιναν το τέλειο άλλοθι στη χούντα να πολιτικοποιηθεί και να μετατραπεί μάλιστα σε πολιτικό κόμμα ή κίνημα.
Ούτε είναι τυχαίο ότι τότε ακριβώς οι θιασώτες και οπαδοί της απόλυτης κιτσαρίας ονόμασαν το κόμμα που ήθελαν να φτιάξουν «Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα», το περίφημο ΕΠΟΚ!
Ένας από τους πολύ στενούς συγγενείς του πέτυχε σε χρόνο ρεκόρ να ανοίξει δική του επιχείρηση, παίρνοντας παραγγελίες από το Δημόσιο και κάνοντας συμβόλαια με τεράστιο πολυεθνικό πετρελαϊκό συγκρότημα της εποχής, την ESSO-PAPPAS, με το Μετοχικό Ταμείο Στρατού και τη ΔΕΗ, ενώ όλως τυχαίως αργότερα θα κατασκευάσει το πρώτο εργοστάσιο μεγάλης πολυεθνικής στην Ελλάδα, παίρνοντας την άδεια της εγκατάστασης της φίρμας, μέσω συμφωνίας του Tom Pappas και της χούντας.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι όλοι αυτοί οι «πατριώτες» της μαύρης συμφοράς, αυτός ο τραγελαφικός θίασος σκιών, τελικά κατάφερε να μικρύνει τον Ελληνισμό με την προδοσία της Κύπρου, ενός τόπου υπέρλαμπρου κι ευλογημένου, όπου η ελληνική λαλιά ηχεί αδιάλειπτα 5.000 χρόνια(10)...

Πάντα η απόσταση του χρόνου κρατά τη γελοία πλευρά της Ιστορίας, εκείνης που μοίρα της είναι η βαριά καταδίκη και η θύμησή της προκαλεί ντροπή! Οι αστείες σιλουέτες των ανδρείκελων της επταετίας σβήνουν αφήνοντας, σ’ όσους απέμειναν να θυμούνται, ένα πικρό, στυφό χαμόγελο θλίψης στα χείλη που σιγοψιθυρίζουν μελαγχολικά «Κάτω η χούντα»!”

**************************
Επεξηγήσεις, σημειώσεις, σχόλια κι απορίες ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

(1) – ο Ιερώνυμος ήταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας ο οποίος συνοδοιπορούσε με τη χούντα…

(2) – ο Ασλανίδης ήταν αυτός που ασχολείτο με τον αθλητισμό κι έδωσε και οικονομική βοήθεια σε κυπριακά ποδοσφαιρικά σωματεία συμπεριλαμβανομένης και της [Αριστερής] “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”…

(3) - Απορία: Μα καλά υπάρχουν και χούντες «μη ελεεινής ποιότητας», δηλ. καλές, ή σχεδόν καλές;

(4) – «δεκάρικοι»: της δεκάρας, φτηνοί [λόγοι]

(5) – «γκροτέσκο»: κάτι που έχει σχέση με το γελοίο και το αλλόκοτο…

(6) – Θυμάμαι την εκστρατεία που αναλήφθηκε για την αντικατάσταση των διεθνών ποδοσφαιρικών όρων με τις αντίστοιχες [υποτίθεται] ελληνικές, Ας πούμεν αντί της λέξης «γκολ» να χρησιμοποιείται η ελληνική «τέρμα», αντί «κόρνερ» «γωνιαίο λάκτισμα», αντί «αράουτ» «επαναφορά της μπάλας από τα πλάγια» [Κύριε ελέησον!], αντί «άουτ» «από τέρματος λάκτισμα», αντί «φάουλ» «άμεσο ελεύθερο λάκτισμα» [και πάλι Κύριε ελέησον!], αντί «πέναλτι» «επανορθωτικό λάκτισμα» - το «οφ σάιντ» δεν το θυμάμαι [κανείς να βοηθήσει;]…

(7) - «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»: το “εθνικό” σύνθημα εκείνης της εποχής, [κι όχι μόνο], που “αναδεικνύει” τη διαχρονική σύνδεση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό. Ας πούμεν, ο Χατζιηλιασής [του ΑΠΟΕΛ και της «Μεγαλύτερης Ευρωπαϊκής Διασυλλογικής Διοργάνωσης» - που λαλεί τζι’ ο συγκεκριμένος ΑΠΟΕΛίστας] δηλώνει «Έλληνας Χριστιανός και Ορθόδοξος»…

(8) – ο Ροβήρος Μανθούλης είναι σκηνοθέτης. Πιο πολλά για του λόγου του θα βρείτε στο link: http://www.cinemainfo.gr/directors/greekdirectors/rovirosmanthoulis/index.html    

(9) – Θυμάμαι που ΜΑΣ έδειχναν τότε στα σινεμά [πριν ξεκινήσει το έργο] τα λεγόμενα [ελληνικά] “Επίκαιρα” που περιελάμβαναν και σκηνές με τον Παττακό να θεμελιώνει έργα και κόσμο πολύ(!) να του πισκαλιά [να τον χειροκροτεί] αντί να τον πισκαλίσει!

(10) – «τελικά κατάφερε να μικρύνει τον Ελληνισμό…» - Εδώ ΜΑΣ τα χαλάς κυρ-αρθρογράφε: Μα η Κύπρος ήταν/είναι ελληνικό κράτος, ή γη που κατοικείται μόνο από έλληνες [στη γλώσσα και τον πολιτισμό] και δεν το ξέρουμε; Μα δεν είναι ανεξάρτητο κράτος η Κυπριακή Δημοκρατία;

Για τα εισαγωγικά, το copy-paste και τα σχόλια,
Anef_Oriwn
Κυριακή 22/4/2012