Ανάρτηση 49/2011 [κοινοβουλευτική, αναστασιαδική, αναδημοσιευμένη και “εκ περιτροπής”] – Περί της περιβόητης πρότασης του Νίκαρου προς το ΑΚΕΛ για ανάληψη “εκ περιτροπής” της Προεδρίας της Βουλής!

Προλεγόμενα:

Επιτέλους [τρόπος τού λέγειν] βγήκε άσπρος καπνός από την Καπέλα Σιστίνα [Cappella Sistina]! Αποφάσισε τζιαι το Πολιτικό Γραφείο του ΔΗΣΥ τον εκλεκτό του για την Προεδρία της Βουλής! Και το όνομα αυτού Γιαννάκης [ή Ιωάννης σε μερικές μέρες;] Όμηρου!!! Και που μαζί με τη ψήφο των ΕΥΡΩΚΟ-κων και προφανώς και του Κουλία και του Οικολόγου Περδίκη βγαίνει Πρόεδρος της Βουλής. Κι έτσι θα ‘χουμε ξανά μετά από 20 τόσα χρόνια “σοσιαλιστή” [λέμε τώρα] Πρόεδρο!!!

Όμως οι παρασκηνιακές και οι επί-σκηνής συζητήσεις, διεργασίες, διαβουλεύσεις, παρεμβάσεις και τα τοιαύτα [για την Προεδρία της Βουλής] αναμένεται να συνεχιστούν κι αύριο και μεθαυρίο [μέχρι να εντοπίσουν τον Κουλία και να καταλήξουν σε τελική απόφανση και οι Οικολόγοι]. Κοντά σ’ όλους αυτούς τους εμπλεκόμενους [σχετικούς κι άσχετους] και ο επίδοξος αυτοκράτορας Νέας Ιουστινιανής και πάσης Πάφου και specialist στες βυζαντινές δολοπλοκίες, Tommys Ββου! Βλέπετε έβαλε στόχο να μεν ξαναφκεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Δημήτρης Χριστόφιας. Ο Πρόεδρος να το δει, που ως τωρά εshουμάλιζεν τον! Λαλείτε να σκέφτεται [ο Tommys] να βάλει ο ίδιος υποψηφιότητα για το 2013. Επί αυτού μιαν άλλη φορά όμως ...

Πάντως όπως θωρώ τα πράματα, μετά μάλιστα και την απόφαση του ΔΗΣΥ να στηρίξει τον (Κακ)Ομήρου], βλέπω τον τελευταίο να εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής. Ποιος του το παραλάλησε του Γιαννάκη/Ιωάννη ότι εν να φκει τζιαι Πρόεδρος της Βουλής! Και εις ανώτερα Γιαννάκη!

Ποτζιεί στο ΔΗΚΟ όμως, εκάμαν τα [για καλά πλέον] πίλιες. Ο Κολοκασίδης [που είπε πως δεν στηρίζει την εκλογή του προέδρου του κόμματος του στην προεδρία της Βουλής γιατί δεν απεσύρθησαν οι υποχωρήσεις του Χριστόφια για το Κυπριακό!] τζι’ ο Κουλίας πάνε για διαγραφή, ενώ ο Νικόλας [ο Παπαδόπουλος ντε] αναδιπλώθηκε [ομαλώς] και το ‘παιξε ειρηνοποιός!

Μέσα στα πυροτεχνήματα που ακούσαμε αυτές τες μέρες ήταν και η περιβόητη πρόταση του Νίκαρου του Αναστασιάδη προς το ΑΚΕΛ για ανάληψη εκ περιτροπής [από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ] της προεδρίας της Βουλής. Σίγουρα η πρόταση αυτή έγινε μέσα στα πλαίσια της ευφάνταστης ευρωπαϊκής “όπου φυσήσει ο αέρας” [ή “ό,τι πάρει ο άνεμος” ] και “όπου σ’ έβρω τζι’ όπου μ’ έβρεις” πολιτικής του “Συναγερμού”, που συγκινεί στες πλατιές μάζες του “συναγερμικού” κόσμου!

Εγώ ως απάντηση σ’ όλα αυτά τα “μασκαραλλίκια” θα παραθέσω ένα κείμενο του Χρήστου Χαλικιόπουλου που αλίευσα κι αντίγραψα από τον χτεσινό “Πολίτη” ...
Και τα λέω “μασκαραλλίκια”, γιατί δεν γίνεται κε Νίκαρε από τη μια να καλείς σε συνεργασία [με τον ΔΗΣΥ] για την εκλογή του νέου Προέδρου της Βουλής όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα [το ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ και τους Οικολόγους - πλην του ΑΚΕΛ φυσικά] που διαμόρφωσαν [όπως ΜΑΣ τελλαλούσες] μια νέα «κοινωνική πλειοψηφία», κι από την άλλη, όταν είδες πως δεν σου βγήκε να πρότεινες στο ΑΚΕΛ να αναλάβετε [τα δύο κόμματα] εκ περιτροπής την Προεδρία της Βουλής! Παίζουμε τζιαι ξιπαίζουμεν, Νίκαρε;

Άστε που ο ΑΚΕΛικός ψηφοφόρος θα νοιώθει σαν ηλίθιος σε περίπτωση αποδοχής στη πρότασης Αναστασιάδη, καθώς όλους αυτούς τους μήνες [της μακράς προεκλογικής περιόδου] λοιδορείτο συστηματικά και επανειλημμένα από τους “Συναγερμικούς” [κι όχι μόνο φυσικά] ...

Τζιαι να ‘χει μετά τζιαι κάποιους όπως,
- ο Strovoliotis που εξανίσταται και αναφωνεί
“Ω κοινωνία οπισθοδρομικών!”, προφανώς αναφερόμενος και στο ΑΚΕΛ, [link: http://strovoliotis.wordpress.com/2011/05/30/%cf%89-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%bf%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b8%ce%bf%ce%b4%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd/#comments], ή
- ο Κυριάκος Τζιαμπάζης που διερωτάται αν “Είναι δυνατή η συνεννόηση;” [link: http://kyriacosdjambazis.blogspot.com/2011/05/blog-post_30.html],
να επαινούν τον Αναστασιάδη για την πρόταση του ή για τη «σοβαρότητα του ανδρός». Άραγε πως κρίνουν την απογευματινή ομόφωνη απόφαση του Πολιτικού Γραφείου τού ΔΗΣΥ για στήριξη του “σοσιαλιστή” Ομήρου [για την Προεδρία της Βουλής];

*************************
Και πάμε στο αναδημοσιευμένο κείμενο

Πονηρές προτάσεις και απόψεις
[του Χρήστου Χαλικιόπουλου – “Πολίτης” 30/5/2011, στήλη “Τομές”, σελ. 13]

[Οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, όπως επίσης και όσα είναι γραμμένα με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες δίπλα από τους αστερίσκους*]...

"Πολύ με “έφτιαξε” η πρόταση Αναστασιάδη για εκ περιτροπής προεδρία της Βουλής από το ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Έτσι εξουδετερώνεται ο χώρος του κέντρου. Σπάει η συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ, με προοπτική την ανασύνταξη των συμμαχιών για τις προεδρικές του 2013, αφού το ΔΗΚΟ θα νιώθει “πουλημένο” από το ΑΚΕΛ , και αφού, το πιθανότερο, μετά από ένα τέτοιο κρέμασμα η αποχώρηση του από την Κυβέρνηση θα είναι δεδομένη.

Μπράβο μαγκιά! Ταυτόχρονα, θα έμενε μεσοστρατίς κι άνευ εκτόνωσης ο θυμός του Ζαχαρία Κουλία προς τον Μάριο Κάρογιαν, που στις εκλογές, όπως λέγεται, “έφαγε” τα τηλεφωνά παρεμβαίνοντας και πλειοδοτώντας υπέρ της κ. Τσόκου, ανθυποψηφίου τού Κουλία. Εξ ου και ο φοβερός θυμός του ... Αχιλλέως, όπως θα λέγαμε, κι ας επικαλείται τάχα μου το εθνικό συμφέρον* [το καταφύγιο κάθε ... απατεώνα]. Προσωπικά δεν διακρίνω κανένα ορατό εθνικό συμφέρον στη συγκεκριμένη στάση του κ. Κουλία, παρά μόνο ένα “κακοφάνισμα” και μικροκομματικό ρεβανσισμό, εφόσον δεν βρίσκεται ενώπιον οποιουδήποτε διλήμματος για τη σωτηρία της Κύπρου. Όπως και να έχει, στο χωριό μου, τη στάση του Κουλία τη λένε «αποστασία», και μάλιστα πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι των σταυρών προτίμησης που πήρε συμμετέχοντας στο συνδυασμό του ΔΗΚΟ.

Ας επανέλθουμε όμως στην πρόταση του κ. Αναστασιάδη, η οποία και θα έλεγα ότι πολύ με “έφτιαξε”, παρότι θεωρώ ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν τρωει κουτόχορτο, εξ ου και την απέρριψε ευγενώς. Η υιοθέτηση, λέει, της πρότασης και η πλατφόρμα μιας συνεννόησης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων των πόλων της πολιτικής μας ζωής, θα βοηθούσε τόσο το εθνικό μας θέμα, όσο και την οικονομία. Ως προς το Κυπριακό και τη λύση του, μια σύγκλιση μεταξύ ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μακριά από κομματικές σκοπιμότητες σαφώς θα οδηγούσε σε μια καλύτερη εικόνα τού μπάχαλου του εσωτερικού μας μετώπου, χωρίς όμως αυτό να προεξοφλεί την αποδοχή της οποιασδήποτε λύσης, που θα ήταν ενάντια στη θέληση του λαού. Απόδειξη το δημοψήφισμα του 2004 και η ανακολουθία μεταξύ της ηγεσίας του ΔΗΣΥ και της βάσης των ψηφοφόρων του. Άρα, σε καμία περίπτωση εξυπακούεται ότι μια πλασματική ευφορία, απόρροια σύγκλισης ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θα οδηγούσε και στη αποδοχή κακίας λύσης. Αυτό ως απάντηση εκείνων που θεωρούν πως, αν συμπεθερέψουν ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, ο κυπριακός λαός* [προφανώς εννοεί τους ελληνοκύπριους] θα είναι διαθετειμένος να αποδεχτεί περισσότερες υποχωρήσεις από όσες έχει κάμει μέχρι σήμερα μέσα από τις προτάσεις. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι* [όπως ο Strovoliotis και ο Xwrikos] που πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει προσπαθήσει όσο θα έπρεπε, ότι έχει ακόμα περιθώρια υποχωρήσεων και γενικά ότι το πάει χαλαρά το πράγμα, γιατί δεν επιθυμεί πραγματικά λύση του Κυπριακού, αλλά μόνο την εξουσία. Ή μάλλον καλύτερα: «Τι παίρνετε και δεν μας δίνετε;»

Αναφορικά με την οικονομία τα προβλήματα και την αντιμετώπιση του μέσα από μια σύγκλιση των δύο πόλων* [κάτι που μιαν τη άλλη ο “Συναγερμός” καλή την Κυβέρνηση να πράξει] και μια, τάχα μου, υπερκομματικότητα, πάλι για λάθος εντυπώσεις μιλάμε. Το ξαναγράψαμε ότι η οικονομική πολιτική δεν είναι ούφο για να υπερίπταται ταξικών και ιδεολογικών αντιθέσεων* [πες στα χρυσόστομε!]. Αυτό που χαρακτηρίζει και οριοθετεί ιδεολογικά ένα κόμμα είναι η οικονομική του φιλοσοφία. Απ’ εκεί πηγάζει η πολιτική του στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική μέριμνα, στις εργασιακές σχέσεις, και όχι ασφαλώς από οποιεσδήποτε λεκτικές κορώνες περί δίκαιης κοινωνίας κτλ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι μιλάμε για “άσπρο” και “μαύρο”. Ούτε το ΑΚΕΛ θα μπορούσε να εφαρμόσει καθαρά τη δική του φιλοσοφία, ούτε και ο ΔΗΣΥ. Εκατέρωθεν υποχωρήσεις και προσαρμογές είναι επιβεβλημένες και πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Όχι όμως με την έννοια του ιδεολογικού αχταρμά και μιας ταυτοποίησης, που σε τελική ανάλυση θα οδηγούσε μέχρι και στην πλήρη αμφισβήτηση και απαξίωση της πολιτικής και στους λόγους ύπαρξης των κομμάτων. Εύλογα θα αναρωτιόταν κάποιος, επί του προκειμένου, ποιος ο λόγος ύπαρξης του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, εφόσον ως φορείς πολιτικής φιλοσοφίας και ταξικών συμφερόντων* [υπάρχουν αρκετοί, συνήθως (νεο)φιλελεύθεροι που αμφισβητούν σήμερα την ύπαρξη τάξεων] δεν έχουν καμία διαφορά, αφού η οικονομία είναι «υπεράνω κομμάτων». Σε τελική ανάλυση, πονηρές απόψεις και προτάσεις, που σίγουρα δεν είναι κυπριακό φαινόμενο αλλά παγκόσμιο – ιδιαίτερα μετά το ανεπιτυχές πείραμα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” – και που φτάνουν μέχρι το αμίμητο «τέλος της Ιστορίας» του “διανοητή” Φουκουγιάμα. Η απάντηση μας ένα στιχάκι του Σαββόπουλου: «Αλλάζουν όλα εδώ κάτω μ’ ορμή»".

Για τον πρόλογο, τα σχόλια
και την αντιγραφή του κειμένου,
Anef_Oriwn
Τρίτη 31/6/2011