Ανάρτηση 60/2010 [έκτακτη, πολιτική, κυπριακή και περί της ενότητας] – Ένα άρθρο του Πατρίκιου Παύλου για την περιλάλητη “εθνική ενότητα”…

Εισαγωγικό [άσχετο] σημείωμα:
Είπα τούτον το μήνα, ένεκα του ότι είναι και μήνας αδειών [και καλοκαιρινών διακοπών] να τη βγάλουμε [εδώ στο Blog] πιο χαλαρά. Με ανάλαφρες αναρτήσεις χωρίς πολιτικολογίες και βαρύγδουπες και μακροσκελείς κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις κι αλλά τέτοια πονήματα πάνω σε δύσπεπτα ζητήματα ...
Είπα ακόμα [στα πλαίσια πάντοτε αυτής της χαλαρότητας] πως θα προσπαθούσα να μην τσαντίζομαι τζιαι να «καυκαλατίζω» [έκφραση δανεισμένη από σχόλιο του Blogger Κυπριακόφωνου που απευθυνόταν σε ΜΕΝΑ - link: http://kypriaka.blogspot.com/2010/08/blog-post.html , αν και οι προκλήσεις τζιαι οι πειρασμοί είναι ουκ ολίγοι [κι ΕΓΩ ως γνωστόν είμαι επιρρεπής να υποκύπτω σε τέτοιες καταστάσεις]... Γι’ αυτό και ΔΕΝ θ’ ασχοληθώ ΚΑΘΟΛΟΥ με τον ψυχοπαθή ή/και διανοητικά λειψό τύπο που χτες το απόγευμα γέμισε τον χώρο των σχολίων του προηγούμενου post στο Blog ΜΟΥ [ Νο 59/2010] με το ίδιο μήνυμα [[link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/08/592010.html]! Πιο συγκεκριμένα από τες 4 και κάτι το απόγευμα έως τες 6 ανάρτησε [προφανώς σε μια κρίση εμπάθειας και ηλιθιότητας] ... 153(!!!) φορές το ίδιο [υβριστικό και χυδαίο] σχόλιο [αποτελούμενο από δυο γραμμές]!!! Καμιά 20ρια τέτοια μηνύματα τα διέγραψα «δια παντός», ενώ στα υπόλοιπα μόνο το περιεχόμενο ...
Όπως έχω ήδη πει ΔΕΝ έχω ΚΑΜΙΑ πρόθεση και διάθεση να ασχοληθώ με τέτοια βλαμμένα υποκείμενα και αρρωστημένες καταστάσεις,
- Πρώτον, γιατί ΔΕΝ αξίζει τον κόπο – αποτελεί ματαιοπονία και χάσιμο χρόνο να προσπαθείς να διαλογιστείς με ανθρώπους που λειτουργούν αυτιστικά [εκτός κι αν το κάμνεις για θεραπευτικούς σκοπούς και λόγους], αλλά και
- Δεύτερον, γιατί [κι όπως έχω ξαναπεί], τρέφω μια συμπάθεια προς τους διανοητικά, ή/και ψυχικά πάσχοντες. Όμως αυτό ΔΕΝ απαλλάσσει τον περίγυρο τους από την υποχρέωση να φροντίζουν ούτως ώστε «τούτοι» να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και μια σωστή συμπεριφορά. [Τέτοιες κρίσεις και συμπεριφορές, τούς υποβαθμίζουν και τους γελοιοποιούν] ...

Επίσης [και για την ώρα – επιφυλάσσομαι όμως για μετά] ΔΕΝ θ’ ασχοληθώ με τα [αισχρά, ηλίθια και κρύα] γραφόμενα των “άσπονδων φίλων”, θαυμαστών και παρακολουθητών ΜΟΥ, Επιτρόπων του W.C. Blog, οι όποιοι καταπιάνονται τόσο με το άτομο ΜΟΥ όσο και την οικογένεια ΜΟΥ! [Τόσο ποταποί είναι, που έχουν μεταφέρει το μένος και την μισαλλοδοξία τους και σε άτομα του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος ΜΟΥ!!!]. Πάντως η απέλπιδα προσπάθεια τους να κάμουν χιούμορ [όχι μόνο σε βάρος του δικού ΜΟΥ Εαυτού αλλά και μελών της οικογένειας ΜΟΥ], πέραν από παταγωδώς αποτυχημένη και γελοία, λειτουργεί και ως μπούμερανγκ σε βάρος των εμπνευστών της καθώς αναδεικνύει την εμπάθεια, την κακεντρέχεια και τις μονομανίες και εμμονές των “Κοπελιών”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ηλίθιο post της «συναγωνίστριας Επιτρόπου Αγησιστράτης» [την οποία ΕΓΩ αποκάλεσα «Γαμησιστράτη», κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να θιχτούν οι υποκριτές πουριτανοί και σιγανοπαπαδιές «συναγωνιστές» ΤΗΣ], υπό τον τίτλο
“E-mail προς την Επιτροπή από ακελίστρια σύζυγο” [link: http://christofias-watch.blogspot.com/2010/08/e-mail.html].

ΕΓΩ για την ώρα για την ώρα θα τούς αφιερώσω [μια και επισταμένα και ακατάπαυστα με παρακολουθούν] τους στίχους: «Κλείσε το παράθυρο/Σφάλισε τις πόρτες/Τρέμω για τον άνθρωπο/Με τις μπότες/Τι ζητά και στους ίσκιους περπατά/Τι ζητά και για σένανε ρωτά/Τι ζητά και το σπίτι μας κοιτά/Κάθε βράδυ ...», από το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου “CHE”.
[Το άσμα αυτό μπορείτε να τ’ ακούσετε κιόλας και να το απολαύσετε πατώντας πάνω στο link: http://www.youtube.com/watch?v=1k8qG_09hb0].

{Σημείωση:
Με κάποια άλλα ζητήματα και προσώπατα, όπως με τον Sir Takis Λεμονή, τον Προπονητή τον Μέγα της “Ομόνοιας", τις εμμονές του καθώς και τη [γνωστή πλέον] αδυναμία του να συγκροτήσει ΟΜΑΔΑ με τους τόσους παικταράδες που έχει στη διάθεση του, θα προσπαθήσω ν’ ασχοληθώ λίαν συντόμως και μάλλον πριν τες 19 του μηνός που η ομάδα θα δώσει το επόμενο ευρωπαϊκό της παιχνίδι – για τα play offs τοy “Europa League”, με την ομάδα “Metalist” της Ουκρανίας}.

Πρόλογος [για το θέμα της “ενότητας”]:
Σ’ αυτή λοιπόν την έκτακτη μου ανάρτηση θ’ ασχοληθώ μ’ ένα επίκαιρο πολιτικό ζήτημα, την ούτω καλούμενη [και ζητούμενη και ποθούμενη] “εθνική ενότητα”, εξ αφορμής της αυριανής συνεδρίας του λεγόμενου “Εθνικού(;) Συμβουλίου”, αλλά κι ενός σχετικού άρθρου που είδα τες τελευταίες μια δυο μέρες στον Τύπο.

Κατ’ ΕΜΕΝΑ τα περί “εθνικής” ή αν θέλετε και κομματικής, [αλλά στην ουσία κοινωνικής ενότητας], αποτελούν κουβέντες του αέρα [“έπεα πτερόεντα”]. Είναι ένα σύνθημα [όπως και τόσα αλλά] κενό περιεχομένου κι anef_ πρακτικής εφαρμογής [ανέφικτο]!
Διερωτούμαι, εξανίσταμαι τζιαι δκιαολίζομαι: Πως μπορεί να υπάρξει ενότητα [ή έστω μια υποτυπώδης ομοφωνία στο “Εθνικό”(;) Συμβούλιο], ας πούμεν μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν την λύση Ομοσπονδίας και των αντιομοσπονδιακών δυνάμεων όπως είναι το ΕΥΡΩΚΟ-κοι, οι Οικολόγοι, μερίδα του ΔΗΚΟ [κυρίως οι Παπαδοπουλικοί] και σχεδόν σύσσωμη η [εθνικο]σοσιαλιστική ΕΔΕΚ;
Μα εν ννα περιπαιζούμαστεν μόνοι μας σιορ;

Την ουσία του ζητήματος της [λεγόμενης] “εθνικής ενότητας” την πραγματεύεται και μάλιστα με μια αιρετική κι αντι-εθνική [όχι αντεθνική] προσέγγιση, σε άρθρο του στην σημερινή “Αλήθεια”, αλλά όπως διαπίστωσα και στον “Πολίτη” προχτές Δευτέρας [9 του μηνός], ο εκ Λεμεσού δικηγόρος Πατρίκιος Παύλου.
Ο Π. Παύλου υπήρξε ανώτατο στέλεχος και βουλευτής [στην Επαρχία της Λεμεσού] της ΕΔΕΚ. Τον διέγραψα κι αυτόν [μαζί με καμπόσους άλλους] το 1981, τότε που ξεκινούσε η μεγάλη πορεία του Κόμματος προς τα δεξιά [κι από τότε όλο και δεξιότερα βαδίζει]!!!

*********************************
“Η δική μου αντίληψη για την ενότητα”
[του δικηγόρου Πατρίκιου Παύλου, “Πολίτης”, 09/08/2010, σελ.: 13 – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=962636&-V=archivecolumns ].
[Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ].

«Η συζήτηση που έχει αναπτυχθεί οργιαστικά το τελευταίο διάστημα γύρω από το ζήτημα της “ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο” με κάνει να αισθάνομαι ότι, αν βγω και πω δημόσια πως εγώ τάσσομαι ενάντια στην “ενότητα”, θα είναι πολλοί εκείνοι που θα θέλουν να με πετροβολήσουν... μέχρι θανάτου.

Παρ’ όλα αυτά δεν διστάζω να διακηρύξω δημόσια ότι δεν συμφωνώ πως πρέπει να επιδιωχθεί “ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο”, τουλάχιστον καθολική και τουλάχιστον όπως την προπαγανδίζουν πολλοί από εκείνους που φωνασκούν και διαμαρτύρονται για την έλλειψη ενότητας.

Όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, αν υποθέσουμε ότι κατάφερναν οι πολιτικές ηγεσίες να συμφωνήσουν πάνω σε μια κοινή γραμμή πλεύσης αναφορικά με τη λύση του Κυπριακού, κάτι που ρεαλιστικά φαντάζει ακατόρθωτο φυσικά, αυτό θα αποτελούσε φαλκίδευση της βούλησης της μεγάλης πλειοψηφίας του κυπριακού λαού και της εντολής που πήρε από το λαό ο Δημήτρης Χριστόφιας. Κι αυτό γιατί για να καταλήξουν σε κοινή γραμμή όλοι, από το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ μέχρι το ΕΥΡΩΚΟ και τους Oικολόγους, θα πρέπει τα δύο μεγάλα κόμματα να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους και να υιοθετήσουν θέσεις αντίθετες με τα εκλογικά προγράμματα με τα οποία οι αντίστοιχοι υποψήφιοί τους κατέβηκαν στις εκλογές πριν μόλις δύο και κάτι χρόνια.

Είναι καθαρό πως η συνθηματολόγηση υπέρ της “ενότητας” αναδίδει λαϊκισμό και αποτελεί από μόνη της αιτία προστριβών και αλληλοκατηγοριών που απομακρύνουν αντί να φέρνουν πιο κοντά τον δηλωμένο στόχο. Η ατμόσφαιρα που επικράτησε στην τελευταία συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη.
Ποιος είναι πραγματικά ο στόχος εκείνων που απαιτούν “ενότητα”, με δοσμένες τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα διάφορα κόμματα αναφορικά με τη μορφή της επιδιωκόμενης λύσης;

Δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση για να αποδείξει ένας το αυτονόητο. Ότι δηλαδή ο στόχος είναι να αποκτήσουν, ακόμα κι εκείνοι που διαθέτουν ελάχιστο ή και ανύπαρκτο λαϊκό έρεισμα, δικαίωμα “βέτο” σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού. Αν για να υπάρξει κοινή γραμμή και “ενότητα” πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι απόψεις των εθνικιστών και των γνωστών απορριπτικών και να προσαρμοστεί ανάλογα ο στόχος, τι άλλο από “βέτο” στα χέρια αυτών των κύκλων θα είναι μια τέτοια “ενότητα”; Μια τέτοια εξέλιξη θα κάμει αδύνατο τον έντιμο συμβιβασμό και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική διχοτόμηση και τη σταδιακή αναγνώριση της βόρειας Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους. Διερωτώμαι, αυτός είναι άραγε ο πραγματικός στόχος; Μήπως άρχισε να κερδίζει έδαφος το φλερτ με τη “δεύτερη καλύτερη λύση”;

Το πρόβλημά μας δεν είναι η έλλειψη “ενότητας”, είναι η έλλειψη σεβασμού στις αρχές της δημοκρατίας. Κανένας δεν θέλει να φιμώσει την αντίθετη άποψη. Όμως, η μειοψηφία οφείλει να σέβεται την πλειοψηφία και να υπακούει στη λαϊκή εντολή. Ιδιαίτερα όταν είχε την ευκαιρία να θέσει τις απόψεις της μπροστά στο λαό και πήρε αποστομωτική απάντηση. Την ίδια υποχρέωση υπακοής στη λαϊκή εντολή έχουν και εκείνοι που πήραν την εντολή. Υποχωρήσεις και συμβιβασμοί “χάριν της ενότητας” θα αποτελούν περιφρόνηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που, έστω με σοβαρές διακυμάνσεις σε θέματα τακτικής, θέλει και περιμένει λύση και ειρήνη μέσα από ένα λογικό και έντιμο συμβιβασμό.»

Σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Συμφωνώ και επαυξάνω!!!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 11/8/2010