Ανάρτηση 22/2010 [ταξιδιωτική, ελληνική, θρησκευτικο-μνημειακή και περιγραφική] – Περί των Μετεώρων ο λόγος (Εικόνες από μιαν επίσκεψη) ...

Συνεχίζοντας στο πνεύμα της προηγούμενης [απολίτικης αλλά] ανοιξιάτικης και πασχαλινής ανάρτησης ΜΑΣ, θα κάνω και σήμερα μια παρέκκλιση από τη συνήθη πολιτική φιλολογία και παραφιλολογία του Blog για να ΣΑΣ ταξιδέψω [και να ΣΑΣ ξεναγήσω] σε τόπους ελληνικούς, όμορφους και συναρπαστικούς αλλά και ιστορικούς και πολιτισμικούς [στο Πήλιο αλλά κυρίως στα Μετέωρα] ...

Σκιτσογραφία που απεικονίζει τα Μετέωρα –

παρουσιάζει [νομίζω] την

Μονή του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά

Αφορμή γι’ αυτό μου το κείμενο [και την παρούσα ανάρτηση], ΜΟΥ έδωσε ένα πρόσφατο αφιέρωμα στα Μετέωρα που περιλαμβανόταν στο ταξιδιωτικό ένθετο “Διακοπές” της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” την Παρασκευή 26 του Μάρτη [link: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=28&ct=18&enthDate=26032010 ].

Το αφιέρωμα της ελληνικής εφημερίδας [τόσο τα κείμενα όσο και οι φωτογραφίες] ΜΟΥ έφεραν στο νουν θύμισες από μια [οικογενειακή – μετά της συζύγου και του υιού] μονοήμερη εκδρομή ΜΑΣ στα Μετέωρα [με αφετηρία το Πήλιο, όπου πήγαμε για ολιγοήμερες πασχαλινές διακοπές] πριν ακριβώς δύο χρόνια [τέλος του Απρίλη του 2008 – τζιείνες τες ημέρες έππεσεν να ήταν το Πάσκαν]... Είχαμε αποφασίσει [τότες] να κάμουμε κατά τη δεύτερη βδομάδα των [πασχαλινών] σχολικών διακοπών μια ολιγοήμερη [πενθήμερη στην ουσία] έξοδο στον ελλαδικό χώρο με σκοπό να επισκεφτούμε το [πανέμορφο από άποψη φυσικών ομορφιών] Πήλιο [το καλούμενο και “Βουνό των Κενταύρων”...

Παρ’ όλο που οι λεπτομέρειες και τα επί μέρους ενός ταξιδιού [τα διάφορα μικρο-συμβάντα και μικρο-περιπέτειες αλλά και οι πλάκες που μπορεί να ΜΑΣ τύχουν] έχουν τη δική τους ομορφιά και σημασία και ίσως να έχουν και πιο πολύ ενδιαφέρον, ΔΕΝ θα σταθώ [και τόσο] σ’ αυτά, αλλά θα προχωρήσω [απ’ ευθείας και χωρίς πολλές και περιττές λαφαζανιές] στο κυρίως μενού [δηλ. την επίσκεψη ΜΑΣ στα Μετέωρα]...

Θα πω μόνο σε συντομία [κι αυτό για λόγους γενικότερης πληροφόρησης, αλλά και για σύνδεση της αφήγησης μου για τα Μετέωρα με το όλο ταξίδι ΜΑΣ] τα εξής ενημερωτικά, [επιφυλασσόμενος όμως, για ένα αφιέρωμα πιο περιγραφικό και πιο αναλυτικό και με πιο πολλές φωτογραφίες μελλοντικά]:

[Οι φωτογραφίες που θα παραθέσω πιο κάτω είναι είτε απ’ αυτές που έβγαλα με την ψηφιακή μου μηχανή, είτε από το internet. Φωτογραφίες έκαμα τζιαι πολλές άλλες με την συμβατική φωτογραφική μου, την OLYMPUS, αλλά ΔΕΝ έχω τον χρόνο να ψάξω να τες βρω τώρα]:

Λοιπόν, φύγαμε από Κύπρο για την Αθήνα [πολύ] αργά το απόγευμα της Κυριακής του Πασκάτου [27 τ’ Απρίλη του 2008] και διανυκτερεύσαμε σε ξενοδοχείο [εκεί] στην Αθήνα. Την επαύριον [με αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει ήδη από το βράδυ στο Αεροδρόμιο] φύγαμε για τον Βόλο, όπου και πάλι διανυκτερεύσαμε για ένα βραδυ σε ξενοδοχείο [απέναντι από το λιμάνι]. Το βράδυ [σίγουρα] ΔΕΝ παραλείψανε να φάμε και να πιούμε σε τσιπουράδικο στην παραλιακή. Την επόμενη, την Τρίτη του Πάσχα [κι αφού πρωί - πρωί επιθεώρησα και τα ψάρια που κουβαλούσαν οι ψαρόβαρκες εκεί στο ψαρολίμανο], ανεβήκαμε στο Πήλιο [η διαδρομή είναι μόλις 20-30 λεπτά]. Μείναμε [για τρία βράδια] σε παραδοσιακό ξενώνα στην Πορταριά [που έτυχε και πρωτολειτούργησε εκείνες τες μέρες και ήμασταν και οι μοναδικοί ένοικοι. Τ’ όνομα του ξενώνα ΔΕΝ το θυμάμαι – αν όμως κάποιος ενδιαφέρεται και θέλει να μάθει θα το ψάξω. Την κράτηση την είχαμε κάνει διαδικτυακώς από Κύπρο]...

Μια άποψη του Βόλου από την Πορταριά

Η κεντρική πλατεία της Πορταριάς

Την Τετάρτη [30 τ’ Απρίλη] είπαμε [ευκαιρίας δοθείσης μια και δεν ήμασταν και πολύ μακριά] να εκδράμουμε κατά Καλαμπάκα μεριά και να αφιερώσουμε την μέρα μας για να γνωρίσουμε [κι από κοντά και στην πράξη πλέον – κι όχι μόνο θεωρητικά μέσα από βιβλία και περιοδικά] τον [μοναστηριακό] χώρο των Μετεώρων και κάποια από τα μοναστήρια, τα σκαρφαλωμένα και γαντζωμένα πάνω σ’ εκείνους τους τεράστιους απόκρημνους και επιβλητικούς κατακόρυφους βράχους!

[Για όλ’ αυτά – την έξοδο στο Πήλιο και την εκδρομή στα Μετέωρα - έκαμα και μια μικρή συνοπτική αναφορά και σε περσινή μου ανάρτηση – την υπ’ αρ. 16/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/04/162009.html].

Τα Μετέωρα ήταν πάντοτε ένας προορισμός που μου προκαλούσε δέος, αλλά και το ενδιαφέρον και την επιθυμία να τον επισκεφτώ. Ομολογώ ότι πριν παμε εκεί, ΔΕΝ είχα ιδέα πόσο κοντά μπορούσαμε να πλησιάσουμε [στα Μοναστήρια] ή/και πως μπορούσε κάποιος να εισέλθει σ’ αυτά. Δεν γνώριζα καν ούτε πόσα μοναστήρια λειτουργούσαν εκεί.

[Παρεμπιπτόντως η παράδοση αναφέρει πως στη περιοχή υπήρχαν παλαιότερα πέραν των 20 μοναστηριών. Σήμερα όμως λειτουργούν και είναι επισκέψιμα μόνο τα έξι. Τούτα είναι καλά συντηρημένα και προσβάσιμα για τον επισκέπτη μια και ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος περνάει έξω απ’ όλα τα μοναστήρια, ενώ σε κάποια οι επισκέπτες μπορούν ν’ ανέβουν σ’ αυτά χρησιμοποιώντας λαξευτά [στους βράχους] σκαλοπάτια. Τα εν λειτουργία μοναστήρια είναι πλούσια σε κειμήλια, χειρόγραφα και εικόνες, ενώ σε μερικά υπάρχουν και ωραιότατοι κήποι. Εκτός, λοιπόν, από τα 6 μοναστήρια, στην περιοχή των Μετεώρων υπάρχουν και πολλά ερειπωμένα και ακατοίκητα, όπου όμως δύσκολα μπορεί κανείς να φτάσει. Τούτα βρίσκονται πάνω σε βουνοκορφές - φαίνονται και τα χαλάσματα τους - ή σε σπηλιές. 
Σημ.: * - Δείτε και σημείωση ii., στο μεταγράφημα μου στο τέλος του post].

Στο μυαλό μου κυριαρχούσε έντονα [καθώς είχε αποτυπωθεί εκεί από τα παιδικά μου χρόνια] η εικόνα με δίχτυ να κρέμμεται στο κενό και να ανεβάζει πάνω ψηλά [αλλά και να κατεβάζει - ανάλογα με τη περίπτωση] στα απρόσιτα [άλλως πως] Μοναστήρια [αφού δεν υπήρχε κι άλλος τρόπος πρόσβασης] ανθρώπους και προμήθειες ... Σήμερα τα δίχτυα και τις ανεμόσκαλες εχουν αντικατασταθεί από γέφυρες και λαξευτά σκαλοπάτια. [Πουθενά όμως σήμερα ΔΕΝ βλέπεις το δίχτυ. Μόνο στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας υπάρχουν ένα – δυο δίχτυα να κρέμμονται, και τούτα υπάρχουν εκεί – σαφώς - ως μουσειακά εκθέματα!] Παράλληλα όμως ΜΕ διακατείχε και μια αίσθηση ότι ο χώρος περιβαλλόταν με κάτι το φανταστικό, το μυστηριακό και το περιπετειώδες [ίσως λόγω και της άγριας ομορφιάς που δημιουργούν οι θεόρατοι κι απόκρημνοι βράχοι]! Και επισκεπτόμενος τον χώρο, όντως όπου κι αν πέσει το βλέμμα αντικρίζεις άγρια πανύψηλα βράχια ...

****************

Από τη διαδρομή από το Βόλο προς Καλαμπάκα και Μετέωρα ΔΕΝ θυμάμαι και πολλά πράγματα. Φαίνεται πως ΔΕΝ υπήρχε και κάτι το ιδιαίτερο για να ΜΟΥ κινήσει το ενδιαφέρον [πέραν από τον καταπράσινο κάμπο] ... Δυο – τρεις φορές θυμάμαι ότι βρήκαμε στο δρόμο και διόδια. Ωραίο κόλπο κι αυτό για να φορολογούν τον κόσμο και να μαζεύουν χρήματα από τους ταξιδεύοντες!
Καθ’ οδό για τα Μετέωρα περάσαμε κι έξω από τες μεγαλουπόλεις της περιοχής, την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα [Παρεμπιπτόντως η Καλαμπάκα και τα Μετέωρα βρίσκονται στον Νομό Τρικάλων]. Στην επιστροφή είχα κατα νουν να περάσουμε μέσα από τα Τρίκαλα για να επισκεφτούμε και την παλιά συνοικία “Βαρόσια”, αλλά κάπου τα προσπεράσαμε. Μπήκαμε όμως στην Καρδίτσα απ’ όπου αγόρασα και ούζο και τσίπουρο Τιρνάβου!

Φτάνοντας στην Καλαμπάκα [και νομίζω πριν μπούμε στην πόλη] στρίψαμε δεξιά για τα Μετέωρα. Να σημειώσω ότι έχω την εντύπωση πως η διαδρομή που ΕΜΕΙΣ ακολουθήσαμε για να ανεβούμε στα Μετέωρα συνήθως χρησιμοποιείται για επιστροφή στην Καλαμπάκα. Φαίνεται πως ο πιο πολύς κόσμος ανεβαίνει στα Μοναστήρια από το χωριό Καστράκι που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από την Καλαμπάκα, ακριβώς από κάτω από τους απόκρημνους βράχους.

Πλησιάζοντας στην Καλαμπάκα –

στο βάθος οι θεόρατοι “ιεροί” βράχοι των Μετεώρων

Ακόμα μια άποψη των Μετεώρων –

πάνω ψηλά [στα αριστερά] διακρίνεται

το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας

Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός και η διαδρομή για να φτάσουμε στο πρώτο Μοναστήρι ήταν συναρπαστική αλλά και μυστηριακή καθώς πορευόμαστε προς το άγνωστο.
H γύρω περιοχή κατάφυτη. Οδηγώντας μέσα από ένα δάσος με σχετικά χαμηλή βλάστηση φτάσαμε στη γυναικεία Μονή του Αγίου Στεφάνου. Εκεί [σ’ αυτό το Μοναστήρι] μπορείς να παρκάρεις ακριβώς έξω απ’ αυτό και να περάσεις μέσα διασχίζοντας μια γέφυρα που καλύπτει ένα κενό/γκρεμό [μεταξύ του Μοναστηριού και του υπόλοιπου εξωτερικού χώρου]. Να σημειώσω ότι το Μοναστήρι [μια και είναι και γυναικείο] έχει και νεαρές [κι όμορφες] καλορκές και είναι πολύ καλά συντηρημένο με ωραιότατους κήπους.

Ωραιότατος κήπος στο πίσω μέρος

της γυναικείας Μονής του Αγίου Στεφάνου

Σε κοντινή απόσταση από την Μόνη του Αγίου Στεφάνου βρίσκεται το αντρικό Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας [καλόγερους ένα – δύο είδα]. Όμως το Μοναστήρι αυτό ήταν λιγότερο συντηρημένο. Ίσως γιατί είναι και πιο δύσκολη η πρόσβαση σ’ αυτό, αλλά φαίνεται ότι του λείπει και το γυναικείο χέρι. Για να φτάσει ο επισκέπτης στο Μοναστήρι χρειάζεται να περπατήσει και να ανεβοκατεβεί στους βράχους για κάπου μισή ωρίτσα. Εμείς αφήσαμε το αυτοκίνητο πάνω, στον δρόμο [απέναντι από το Μοναστήρι] και κατεβήκαμε με τα πόδια κάτω στην χαράδρα από ένα χωμάτινο δρομάκι ... Ακολούθως πήραμε την ανηφόρα για το Μοναστήρι ακολουθώντας ένα μονοπάτι σχηματισμένο από λαξεμένα στους βράχους σκαλοπάτια – σε κάποια σημεία είχαμε και ως σκεπή τους βράχους [ήταν κάτι σαν ανοικτή σήραγγα].

Η Μονή της Αγίας Τριάδας

Τα επόμενα δύο μοναστήρια [το “Μεγάλο Μετέωρο” και η “Μονή Βαρλαάμ”] βρίσκονται σε απόσταση 2-3 χιλιομέτρων από τα δύο προηγούμενα. Παρ’ όλο που η κίνηση εκεί ήταν πάρα πολύ μεγάλη [πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα αλλά και λεωφορεία με εκδρομείς, κυρίως ρώσσους – που είναι και φανατικά θρησκευόμενοι οι “αθεόφοβοι”] πλησιάσαμε κοντά. Μπήκαμε για πολύ λίγο στο προαύλιο της Μονής Βαρλαάμ [για μια δυο ματιές και μερικές φωτογραφίες] και ΚΑΘΟΛΟΥ στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου [που φαίνεται ότι είναι και η πιο “αριστοκρατική” της περιοχής των Μετεώρων], καθώς υπήρχε μια τεραστία ουρά [μερικών εκατοντάδων μέτρων] από ανθρώπους που περίμεναν τη σειρά τους γα να μπουν στο Μοναστήρι. Εμείς είπαμε «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε» κάναμε επαναστροφή [με τ’ αυτοκίνητο] και κινήσαμε για την επιστροφή. Όχι όμως από τον δρόμο που είχαμε έρθει αλλά με κατεύθυνση προς το Καστράκι καθώς καθ’ οδό θα μπορούσαμε να δούμε τουλάχιστον [και να φωτογραφίσουμε] και τ’ άλλα δύο μοναστήρια. [Έπρεπε να ψάξουμε πλέον και για μέρος για να φαμε – ήταν ήδη και περασμένες δύο] ...

Η Μονή του Μεγάλου Μετεώρου

Το πιο εντυπωσιακό [κατ’ εμένα] Μοναστήρι ήταν το 5ο που συναντήσαμε στη σειρά, αυτό του Ρουσσάνου. Τούτο είναι κτισμένο [και μαζεμένο] στην κορφή ενός στενού βράχου.
Λίγο πιο κάτω βρήκαμε και το τελευταίο εν λειτουργία Μοναστήρι, αυτό του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά. Κι έχω την εντύπωση ότι εκεί, στο σημείο απ’ όπου ξεκινούσαν τα σκαλοπάτια για ν’ ανέβει κάποιος στο Μοναστήρι, υπήρχε και κάτι σαν lift [κλειστό teleferik], το οποίο θα χρησιμοποιούνταν σίγουρα για τη γρηγορότερη και ευκολότερη μεταφορά ανθρώπων και προμηθειών στο Μοναστήρι. Κι εκεί σταματήσαμε μόνο για φωτογραφίες [που τις έχω βάλει ρε γαμώτο!] ...

Η Μονή Αγίας Βαρβάρας Ρουσσάνου

Ακολούθως συνεχίσαμε προς το Καστράκι, για να σταματήσουμε τελικά κάπου για μεσημεριανό - εκεί που καθίσαμε σερβίρανε και ωραίο λουκάνικο . Ενώ απέναντι όπου παρκάραμε είχε και μουριές με μαύρους βαβάτσινους που δεν παρέλειψα να δοκιμάζω. [Να αναφέρω ότι στ’ αριστερά του δρόμου στο βάθος και πάνω στους βράχους φαινόταν κι ένα σημείο όπου υπήρχαν πολλά μαντήλια, αλλά ΔΕΝ θυμάμαι αν ΜΟΥ είπαν τι ήταν αυτό το μέρος ... 
Σημ.: ** - Δείτε και σημείωση iii., στο μεταγράφημα στο τέλος του post].

Και μετά βουρ για το Πήλιο [την Πορταριά] διαμέσου Καρδίτσας για ούζο και τσίπουρο ...

****************

[Θα ολοκληρώσω το κείμενο της ανάρτησης μου παραθέτοντας μερικά ιστορικά στοιχεία για κάθε Μοναστήρι]:
Κάθε μονή και μια ιστορία
H ιστορία του κάθε μοναστηριού είναι μεγάλη και θα χρειάζονταν πάμπολλες σελίδες για να την περιγράψουμε. Ο μοναστικός βίος στα Μετέωρα δεν είναι γνωστό πότε πρωτοεμφανίστηκε. Τον 11ον αιώνα αρχίζουν να εμφανίζονται μοναχοί και ασκητήρια στην περιοχή. Οι μοναχοί κατοικούσαν μέσα σε σπήλαια, όπου ανεβοκατέβαιναν με πρωτόγονες ανεμόσκαλες περίπου 50 έως 60 μέτρα πάνω από τη γη. Από τον 12ον αιώνα οι ασκητές άρχισαν να οργανώνονται. Τον 14ον αιώνα Σέρβοι ηγεμόνες που ήσαν τους χρόνους εκείνους κύριοι της Θεσσαλίας δίνουν προνόμια στη «σκήτη» ώστε να διοικείται από τον «πρώτο» μοναχό, που έμενε τότε στη μονή της Δουμπιάνης. Την ίδια εποχή ένας μοναχός από το Άγιον Όρος έφθασε εδώ και ίδρυσε την πρώτη μονή σε βράχο, που ονόμαζαν τότε Πλατύλιθο. Ο μοναχός αυτός με το όνομα Αθανάσιος ανοικοδόμησε με υπεράνθρωπες προσπάθειες το μοναστήρι του σε ύψος 613 μ. από τη θάλασσα και 413 μ. από την Καλαμπάκα. Ο Αθανάσιος ήταν που ονόμασε τον βράχο Μετέωρο, επειδή κρεμόταν μεταξύ ουρανού και γης.

Εκκλησίες και Μονές
[Πιο κάτω θα κάμω μια σύντομη παρουσίαση των Μονών, με τη σειρά που ΕΜΕΙΣ τις συναντήσαμε στην μικρή ΜΑΣ περιοδεία και εξερεύνηση ... Να σημειώσω όμως πως ΔΕΝ τις επισκεφτήκαμε όλες – δηλ. δεν μπήκαμε σε όλες] ...


Οι έξι μονές που λειτουργούν σήμερα και είναι επισκέψιμες είναι οι εξής:
1. Η γυναικεία Μονή Αγίου Στεφάνου.
Είναι το μοναστήρι που αντικρίζετε ψηλά στον πρώτο βράχο στα δεξιά καθώς πλησιάζετε την Καλαμπάκα από Τρίκαλα με εύκολη πρόσβαση. Κτήτορες ήταν ο όσιος Αντώνιος στις αρχές έως και τα μέσα του 15ου αιώνα και ο όσιος Φιλόθεος, ο οποίος στα μέσα του 16ου αιώνα ξανάχτισε τον ναό. Περίπου στον 16ο αιώνα τοποθετούνται και οι πρώτες τοιχογραφίες του ναού. Κατόπιν το 1798 χτίστηκε το σημερινό καθολικό στη μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους. Στην ιερά μονή υπάρχουν η παλαιά τράπεζα που έχει διαμορφωθεί σε μουσείο, η αυλή [με τον ωραιότατο κήπο] και το αρχονταρίκι. Στο μοναστήρι μπορείτε να ανέβετε είτε από το Καστράκι είτε από τη νοτιοανατολική πλευρά της Καλαμπάκας [όπως κάναμε εμείς]...

2. Η Μονή Αγίας Τριάδος.
Εκατόν σαράντα σκαλιά ΣΑΣ οδηγούν στην κορυφή όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι πάνω σε έναν από τους εντυπωσιακότερους βράχους των Μετεώρων. Η μονή έχει δύο ναούς: τον κεντρικό και τον ναΐσκο του Ιωάννου του Προδρόμου. Από το 1362 υπήρξε οργανωμένο μοναστήρι και το καθολικό χτίστηκε από το 1456 ως 1476. Η θέα από τη μονή είναι απαράμιλλη. Η κορυφή του βράχου είναι περίπου 10 στρέμματα όπου εκτός τους ναούς υπάρχουν τα κελιά των μοναχών, το μαγειρείο και η τράπεζα. Από τη μονή ξεκινά εύκολο μονοπάτι που ύστερα από πορεία 30 λεπτών μέσα σε μια κοιλάδα ανάμεσα από πελώριους βράχους οδηγεί στον ναό Κοίμησης της Θεοτόκου και στην πόλη της Καλαμπάκας.


3. Η μονή των Αγίων Πάντων ή Μονή Βαρλαάμ.
[Βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τη Μονή του “Μεγάλου Μετεώρου”]Ιδρυτής της Μονής υπήρξε ο ασκητής Βαρλαάμ στα μέσα του 14ου αιώνα. Ανέβηκε πάνω στον βράχο με διαδοχικές σκαλωσιές στηριγμένες σε δοκάρια τα οποία σφήνωσε σε τρύπες μέσα στα βράχια. Το 1923 λαξεύτηκαν στον βράχο 195 σκαλιά που οδηγούν σήμερα με άνεση και ασφάλεια τον επισκέπτη στην κορυφή. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων και το έχτισαν οι αδελφοί μοναχοί Θεοφάνης και Νεκτάριος το 1541-1544. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο με παραστάσεις από το φυτικό και ζωικό βασίλειο. Σημαντικά κτίσματα της Μονής είναι η παλαιά τράπεζα (που έχει μεταβληθεί σε σκευοφυλάκιο), η εστία (μαγειρείο) και το γηροκομείο.


4. Η ανδρική μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, γνωστή και ως “Μεγάλο Μετέωρο”.
Ήταν το πρώτο μοναστήρι που ιδρύθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα από τον όσιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη (πρώτο κτήτορα και οργανωτή του μοναστικού κοινοβίου), το μεγαλύτερο από όλα και εκείνο που έδωσε το όνομά του στην περιοχή. Ο βράχος όπου έχει χτιστεί, στο δυτικό άκρο είναι ο μεγαλύτερος ψηλότερος στην περιοχή των Μετεώρων, με το όνομα Πλατύς Λίθος και ύψος 613 μ.. Τα 115 απότομα σκαλιά θα σας οδηγήσουν στην είσοδο του μοναστηριού. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά θα συναντήσετε αριστερά το ασκητήριο του ιδρυτή της μονής, ένα μικρό κτίσμα χωμένο στον βράχο. Τα πρώτα κτίρια που θα συναντήσετε είναι ο παλαιός Πύργος, ο φούρνος [ή μαγκειπιό, όπως ονομαζόταν – εξ ου και η λέξη «μάτζιηπας», αν σας λέει κάτι ...] και διάφορα κελιά. Στο ιερό του καθολικού υπάρχουν σημαντικές τοιχογραφίες της Μακεδονικής Σχολής. Η ευρύχωρη τράπεζα σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο.


5. Η Μονή Ρουσσάνου ή Αγίας Βαρβάρας.
Η Μονή στον κάθετο, απότομο βράχο όπου είναι χτισμένη προσφέρει εκπληκτική θέα. Από το 1936 δύο στέρεες γέφυρες από την πλαγιά του βουνού διευκολύνουν την πρόσβαση. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι η Μονή ιδρύθηκε το 1288 από τους ιερομόναχους Νικόδημο και Βενέδικτο και 165 χρόνια αργότερα ανακαινίστηκε. Τη σημερινή μορφή την πήρε στις αρχές του 16ου αιώνα. Ο ναός της μονής, βυζαντινού ρυθμού, είναι αφιερωμένος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Επίσης τιμάται και η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας στις 4 Δεκεμβρίου.


6. Η ανδρική μονή του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά.
Είναι κτισμένο πάνω σε έναν στενό βράχο και γι’ αυτό τα διάφορα διαμερίσματά του έχουν χτιστεί σε πατώματα, το ένα πάνω στο άλλο. Στο πρώτο πάτωμα ανεβαίνοντας βρίσκετε τον ναό και την τράπεζα και πάνω από εκεί, το δεύτερο πάτωμα, τα κελιά των μοναχών. Ο κεντρικός ναός είναι κολλημένος στη νότια πλευρά του τοίχου του μοναστηριού. Η ίδρυσή του ανάγεται στις αρχές ως τα μέσα του 14ου αιώνα.


Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή [κι αυτή τη φορά] ΜΕ διαβάσετε!

Anef_Oriwn
Τρίτη 6/4/2010

**************************************

Μεταγράφημα [6/4/2010 – ώρα 3:30 μ.μ.]:

Ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα για τα Μετέωρα [πολύ κατατοπιστικό και με ωραίες φωτογραφίες] υπάρχει και στο τελευταίο τεύχος [το με αρ. 46 – Μαρτίου-Απριλίου 2010] του ταξιδιωτικού [ελληνικού] περιοδικού “PASSPORT” [το οποίο επιμελείται η Μάγια Τσόκλη – γνωστή από την παρουσίαση ταξιδιωτικών προγραμμάτων στην ΕΤ].
Μα συμπληρώσω λοιπόν και τα εξής κατατοπιστικά από το εν λόγω περιοδικό [δυστυχώς στο site του περιοδικού ΔΕΝ υπάρχει το τελευταίο τεύχος για να ΣΑΣ παραπέμψω για πιο πολλές λεπτομέρειες - link: http://passport.kathimerini.gr/]:

i. Στο αφιέρωμα αυτό υπάρχει κι ένας μικρός αλλά πολύ κατατοπιστικός χάρτης των Μετεώρων, ο οποίος περιλαμβάνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη γεωγραφία της περιοχής και για τες θέσεις των Μοναστηριών, καθώς κι άλλων εκκλησιών. [Δυστυχώς ΔΕΝ μπορώ να τον μεταφέρω εδώ... Κάπου έχω κενά με τη χρήση της blogοσφαιρικής – κι όχι μόνο - τεχνολογίας].

ii. * - Στην περιοχή [των Μετεώρων] υπάρχουν [διάσπαρτα] ανακαινισμένα [σε κοιλώματα μέσα στους βράχους] εκκλησάκια όπως του Αγίου Νικολάου Μπάντοβα, του Αγίου Αντωνίου, της Υπαπαντής και του Αγίου Γεωργίου του Μαντηλά, καθώς και ασκηταριά.

iii. ** - Φαίνεται ότι τα μαντήλια που βλέπαμε σε συγκεκριμένο σημείο στους βράχους καθ’ οδό προς το Καστράκι ήταν τοποθετημένα στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του Μαντηλά.

Anef_Oriwn