Πρόθεση μου ήταν αυτές τις μέρες να γράψω ένα(πιο ολοκληρωμένο και αναλυτικό) κείμενο για δύο ακομα σημαντικές επετείους που έχουμε το Νοέμβρη (πέραν της Οκτωβριανής Επανάστασης για την οποία ήδη έχω κάμει ανάρτηση): Την ανακήρυξη του παράνομου καθεστώτος στα κατεχόμενα ως ανεξαρτήτου κράτους, της λεγόμενης “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” (που έγινε στις 15 του Νοέμβρη του 1983 με ομόφωνη απόφαση της τότε “Βουλής” των Τουρκοκύπριων στα κατεχόμενα) και την επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 του Νοέμβρη του 1973. Δυστυχώς και πάλι δεν τα κατάφερα, όμως νοιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια.
1. Ανακήρυξη της λεγόμενης “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” (“ΤΔΒΚ”).
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους (όπως μάθαμε τόσα χρόνια να το λαλούμεν) με βρήκε φοιτητή στο εξωτερικό. Το βράδυ εκείνης της μέρας (ή της επόμενης – δεν θυμάμαι) μαζευτήκαμε μια ομάδα από καμιά 30ρια φοιτητές σε μια αυθόρμητη εκδήλωση διαμαρτυρίας και προβληματισμένοι για το τι μέλει γενέσθαι (όπως εξελίχτηκαν τα πράματα ήταν και η πρώτη ουσιαστική κίνηση από πλευράς κατοχικού καθεστώτος προς τη διχοτόμηση). Παράλληλα διερωτόμασταν ποια στάση ακολούθησαν οι “δικοί μας βουλευτές”, αυτοί των κομμάτων της τουρκοκυπριακής Αριστεράς (του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με Πρόεδρο τότε τον Οζκιέρ Οζκιούρ και του Κόμματος Κοινοτικής Απελευθέρωσης με Πρόεδρο τότε τον Αλμπάι Ντουρτουράν. Δυστυχώς για την Κύπρο, αλλά και για την ίδια την αυτονομία (από την Τουρκία) της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αναγκάστηκαν κάτω από πιέσεις και εκβιασμούς να συμφωνήσουν. Εκ τότε και παρ’ όλο που το παράνομο κράτος στα κατεχόμενα δεν αναγνωρίστηκε από κανένα, πλην της Τουρκίας, οι οποιαδήποτε προσπάθειες για εξεύρεση λύσης δεν απέδωσαν (βασικά εξ υπαιτιότητας πρώτα και κύρια της Τουρκίας). Οψόμεθα και ευελπιστούμε πως κάτι θα γίνει στις νέες συνομιλίες που ήδη ξεκίνησαν μεταξύ του Προέδρου Χριστόφια και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ταλάτ.
2. Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Την περίοδο εκείνη ήμουν στην εφηβεία και μαθητής. Ο ρομαντισμός, η επαναστατικότητα και ο συναισθηματισμός εκείνων των χρόνων και της νεανικής ηλικίας με συνεπήρε! Νέα για τα γεγονότα και την τραγική τους κατάληξη μαθαίναμε από τις εφημερίδες.
Σήμερα 35 χρόνια μετά, υπάρχει έντονη η τάση (μέσα στο γενικότερο ισοπεδωτισμό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας), κάποιοι όχι μόνο αποδομούν (ή να απομυθοποιούν) εκείνα τα γεγονότα αλλά τα υποτιμούν ή ακόμα και τα μηδενίζουν.
Κριτήριο για να εκτιμήσουμε (είτε θετικά, είτε αρνητικά) την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να αποτελεί η μετέπειτα ζωή πολλών από τους πρωταγωνιστές της ή σημερινή καταβαράθρωση των αγωνιστικών και πανανθρώπινων αξιών. Η γενιά του Πολυτεχνείου έκανε φυσικά το καθήκον της και η εξέγερση των φοιτητών (αλλά και μερίδας του λαού μαζί) αποτελεί ΤΗΝ κορυφαία πράξη αντίστασης ενάντια στην χούντα. Τώρα αν σε κατοπινό στάδιο κάποιοι από τους τότε συμμετέχοντες, επώνυμοι και τρανοί σήμερα (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας, Μπίστης, Μικρούτσικος Αντρέας), το εκμεταλλεύτηκαν, για ίδιο προσωπικό (πολιτικό κι άλλο) όφελος, τούτο δεν μειώνει τη αντιστασιακή σημασία και την αγνότητα των σκοπών (ή αν θες και το ρομαντισμό) της εξέγερσης (αλλά ούτε και δικαιολογεί τις απάνθρωπες και βάρβαρες μεθόδους που χρησιμοποίησε η χούντα για την καταστολή της εξέγερση – έφοδος με τα τανκς, ματοκύλισμα, συλλήψεις).
Το Πολυτεχνείο οριοθετεί μια εξέγερση και μια μεγάλη αντιστασιακή πράξη κι έτσι έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού (και όχι μόνο). Όπως κάθε τι το έντονο όμως παρήγαγε και μύθους που έφτασαν στην υπερβολή, όμως το αγωνιστικό φρόνημα, ο ηρωισμός και η αυτοθυσία από πολλούς ήταν εκεί. Δεν κατέλυσε (φυσικά) την χούντα (αυτή έπεσε υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, και όχι μόνο), ωστόσο η εξέγερση - όπως και κάθε εξέγερση - επιτάχυνε τις διαδικασίες και ξέπλυνε το ψευδοδημοκρατικό μακιγιάζ των συνταγματαρχών που προσπαθούσαν να δείξουν με τη δήθεν “φιλελευθεροποίηση” του καθεστώτος με τον Μαρκεζίνη ...
*******
Ε, δεν είναι έτσι η ζωή ...
(Αναδημοσίευση από τη σημερινή “Χαραυγή” - 16/11/2008).
“Σκληρή n είδηση και οι καλοί συνάδελφοι φρόντισαν να την σκληρύνουν πιο πολύ. Tριάντα τριών, μόλις χρόνών από τη Λευκορωσία, βρέθηκε εδώ - στον παράδεισό μας - ως καλλιτέχνιδα. Και γνωρίζουμε όλοι τι συμβαίνει... Πέντε, λέει το πρωί, σκοτεινά ακόμη, βρέθηκε - από τη Λεμεσό όπου εργαζόταν - στη μέση του πουθενά. Στο μεγάλο αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Λεμεσού. Το σίγουρο είναι ότι δεν ήρθε εκεί με τα πόδια. Ούτε από την Λεμεσό, ούτε από τη Λευκωσία. Κάποιος ίσως την άφησε. Υποθέσεις κάνουμε.
Αποτέλεσμα, στην προσπάθεια της να διασταυρώσει τον τετραπλό δρόμο, κτυπήθηκε από δυο αυτοκίνητα.
Άφησε το κορμί και την πνοή της, στον αυτοκινητόδρομο του «παραδείσου» που λαχτάρισε... Και ήταν μόνο 33 χρόνων. Από μια μακρινή χώρα... Μα είναι έτσι η ζωή;” - Δελής
Από μένα σχόλιο ΟΥΔΕΝ (για την ώρα)!!! Τα ευκόλως εννοούμενα δεν χρειάζονται διευκρινήσεις και σχόλια ...
Anef_Oriwn
Κυριακή 16/11/2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
1. Κι αν είναι κάτι φίλτατε Άνευ που πραγματικά κάποιες φορές με φτάνει στο «μία λύση κι’ ότι νάναι» (που λέει ο λόγος) είναι γιατί το να συνεχίσουμε να ζούμε έχοντας «σύνορα» με ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, με ένα γήπεδο παρανομίας δίπλα μας, είναι ισοδύναμο με μια βραδυφλεγή βόμβα που όταν εκραγεί θα μας πάρει ο διάολος όλους μαζί. Και φτάνω να πω, πως ακόμα και αν «δεν τα βρουν» Πρόεδρος και Ταλάτ , τότε θα πρέπει εμείς να αναγνωρίσουμε το «ψευδοκράτος» όπως και η υπόλοιπη διεθνής κοινότητα. Υπερβολές πάλι λέει ο Πήττας θα πεις Άνευ , και θα συμφωνήσω. Υπερβάλλω. Αλλά όλοι αυτοί που μέχρι στιγμής γκρινιάζουν ασυστόλως για τις συνομιλίες και μεθαύριο θα επιχειρήσουν να ναρκοθετήσουν ίσως μία Λύση δεν καταλαβαίνουν πως η διαιώνιση της παρανομίας στη διπλανή πόρτα είναι δηλητήριο χωρίς αντίδοτο στο μέλλον του τόπου;
Μόνος μου ρωτάω, μόνος μου απαντάω. Φοβάμαι πως το καταλαβαίνουν, γιατί ηλίθιοι δεν είναι. Και όταν κάποιος δεν είναι ηλίθιος αλλά συστηματικά αλληθωρίζει μακράν της αλήθειας, τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Κάποιοι, είναι απόλυτα έτοιμοι να θυσιάσουν τον τόπο για να επιμηκύνουν τη ζωή των πρόσκαιρων συμφερόντων τους. Πως το λέμε αυτό; Προδοσία;
2. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ο Μπίστης, ο Ά ή ο Β’. Το Πολυτεχνείο ήταν οι μυριάδες «ανώνυμες» μάζες που κατέκλυσαν τους δρόμους. Το Πολυτεχνείο ήταν οι αγρότες από τα Μέγαρα, οι Οικοδόμοι, οι Φοιτητές και οι Μαθητές που κατέβηκαν στην Πατησίων και κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Ακόμα και οι πιο «συγκρατημένοι» που βγήκαν στα μπαλκόνια της Σταδίου και χειροκροτούσαν την διαδήλωση που επιχείρησε να φτάσει στη Βουλή το απόγευμα της Παρασκευής γύρω στις 8 παρά τέταρτο. Τοτε έπεσαν και οι πρώτοι πυροβολισμοί από τους ελεύθερους σκοπευτές που είχε εγκαταστήσει η ΚΥΠ στις ταράτσες. Το Πολυτεχνείο, δεν ήταν κανενός. Ήταν όσων συμμετείχαν. Πολλοί προσπάθησαν να το «αγοράσουν» να το οικειοποιηθούν. Απέτυχαν και για αυτό στα μεταπολιτευτικά χρόνια φούντωσαν οι Αριστερές Αυτόνομες Κινήσεις. Το Πολυτεχνείο είναι και θα είναι εκεί για να θυμίζει ες αεί την πολύτιμη έννοια της Εξέγερσης και το αειθαλές πνεύμα του Μαγιακόφσκι.
3. (δεν έχω λόγια εδώ-τα έπνιξε ο θυμός με αυτό που διάβασα)
Οι συνομιλίες γίνονται με το ψευδοκράτος? οξά με τους τουρκοκύπριους? οξά με τους μουσουλμάνους κυπραίους? Έχω κάτι χαζές απορίες.Εν λλίο δύσκολο να βρεθεί μια γυναίκα μόνη με τα πόδια στη μέση του πουθενά.Ηκαημένη δεν θα είχε λεφτά να πάει από τη μια πόλη στην άλλη και την πήρε η νύκτα..
Stala(g)matia,
1. Οι συνομιλίες γίνονται (σύμφωνα με τους εθνικιστές) με το ψευδοκράτος! Για όσους πιστεύουμε στη λύση οι συνομιλίες γίνονται με τους τουρκοκύπριους που είναι κυπραίοι μουσουλμάνοι.
2. Η κοπέλα μάλλον ετζιοιμάτουν κάπου τζιαμαί τζιαι για εξισκοπίστην για εσηκώστην να παει κυνήγι ... Άτε να μεν πω τζιαι καμιά βαρετή κουβένταν ...
Anef_Oriwn
Τρίτη 18/11/2008 – 9:29 μ.μ.
Μέσω του σχολίου σας στη Στήλη Άλατος επισκέπτομαι και το ιστολόγιό σας.Ενδαφέρον να σας απασχολούν και ιστορικά θέματα.Ευκαιρία για εποικοδομητικό διάλογο μέσω των ιστολογίων.
@ Eva Neocleous,
Καλωσόρισες από το απάχικο μου ...
Anef_Oriwn
Τρίτη 18/11/2008 – 10:59 μ.μ.
τα ιστορικα γεγονοτα Ανευ γιορταζονται γιατι καποιοι καποτε ενιωσαν το βαρος της ΣΤΙΓΜΗΣ
και η αναφορα σου στη γυναικα που διασταυρωσε στον αυτοκινητοδρομο και σκοτωθηκε δημιουργει πληθος ερωτηματων... ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ οχι πριν 34 χρόνια....
αυτα ποτε θα τα ακουσουμε...
και ποτε θα μας κινητοποιήσουν [τα ερωτηματα και μη-ευκολες-απαντησεις]
το σιγουρο ειναι οτι του χρόνου τετεοια μερα κανεις δεν θα γιορτασει επετειο του χαμου της
η της αντιστασης των ΠΟλιτων για όσα την εκαναν να εργαστεί μακρια απο τη χωρα της καταμεσις του δρομου
Rose,
Αν και κάπως καθυστερημένα, οφείλω όμως να πω, ότι εξ αρχής (όταν πρωτοδιάβασα το πιο πάνω μήνυμα σου) ένοιωσα κάτι σαν κενό μέσα μου (ίσως γιατί διαισθάνθηκα ότι θα μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα – να κινητοποιούμουν πιο πολύ πέραν της απλής αναφοράς – προς την κατεύθυνση ανάδειξης και προβολής διαφόρων προβλημάτων.
Οφειλόμενη υποχρέωση είναι να τιμούμε τις διάφορες επετείους (πιο πολύ τιμούμε τους ανθρώπους που με τον άλφα ή ωμέγα τρόπο έλαβαν μέρος στα γεγονότα που οριοθετούν αυτές οι επέτειοι) ... Όμως η αντίσταση των πολιτών (όπως λες κι εσύ) είναι εκ των ων ουκ άνευ ΚΑΙ για το ξεπέρασμα θλιβερών και τραγικών καταστάσεων που οδηγούν σε θλιβερά και τραγικά περιστατικά όπως στην περίπτωση της κοπέλας από την Λευκορωσία.
(Διευκρίνηση: Κανένα συσχετισμό του εν λόγω περιστατικού με τις δύο επετείους είχα κατά νουν να κάνω με το post μου. Απλά επειδή περιέπεσε στην αντίληψη μου όταν έγραφα το κείμενο για τις δύο επετείους, θέλησα να το προβάλω ...).
Anef_Oriwn
Κυριακή 23/11/2008 – 5:58 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου