Την 91η επέτειο της Οκτωβριανής Προλεταριακής Επανάστασης του 1917 στην Ρωσία, θα έχουμε στις 7 του Νιόβρη – αναπόφευκτη πραγματικότητα η επέτειος, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τιμούμε την Επανάσταση, είτε την αποδομούμε. (Ονομάζεται Οκτωβριανή γιατί ξεκίνησε στις 25 του Οκτώβρη, με βάση το παλιό, το Ιουλιανό Ημερολόγιο – λέτε γι’ αυτό οι ρώσοι να παραμένουν ακόμα από εκκλησιαστικής άποψης, πεισματικά προσκολλημένοι στο παλιό ημερολόγιο;)
Η Οκτωβριανή Επανάσταση οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε από το Κόμμα των Μπολσεβίκων (που είχε τότε ηγέτη τον Λένιν). Ξέσπασε στην Πετρούπολη (Petersburg – από το όνομα του ιδρυτή της, Τσάρου Πέτρου του Μέγα), για να μετονομαστεί μετά (τιμής ένεκεν) σε Λένινγκραντ (πόλη του Λένιν) και να καταλήξει σήμερα σε Αγία Πετρούπολη (γιατί Αγία, ποτέ δεν το κατάλαβα), το βράδυ της 24ης του Οκτώβρη του 1917. Το πρωί της 25ης του Οκτώβρη (7ης του Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο), ένας κανονιοβολισμό από το πλοίο “Αβρόρα” έδωσε το σύνθημα για την έναρξη της Επανάστασης που ξεκίνησε με την έφοδο (του επαναστατημένου λαού) στα Χειμερινά Ανάκτορα. Τα Ανάκτορα κατελήφθησαν, η αστική κυβέρνηση έπεσε, οι υπουργοί συνελήφθησαν και ο πρωθυπουργός Κερένσκι δραπέτευσε (και κατέφυγε τελικά στην Αμερική). Η Ρωσική Επανάσταση είχε πλέον επικρατήσει.
Στις 25 Οκτωβρίου συνήλθε στο Σμόλνι (σχολή θηλέων της τσαρικής αριστοκρατίας), το 2ο συνέδριο των σοβιέτ της Ρωσίας και αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ και την έκδοση των δύο ιστορικών διαταγμάτων για την Ειρήνη και για τη Γη: “Η ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων στη γη καταργείται από τη στιγμή αυτή χωρίς καμία αποζημίωση”.
Σχηματίστηκε το πρώτο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (υπουργικό συμβούλιο), με το Λένιν ως πρόεδρο και τους Ρίκοφ, Μιλιούτιν, Τρότσκι, Λουνατσάρσκι και Στάλιν.
Στις 2 Νοεμβρίου η σοβιετική κυβέρνηση δημοσίευσε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας, ενώ η επανάσταση επικράτησε και στη Μόσχα κάτω από την καθοδήγηση του Μπουχάριν και του Σμιρνόφ.
Αλλά μετά την πρώτη ηρεμία φούντωσε η αντίδραση κατά της νέας κατάστασης κυρίως με την υποστήριξη των ξένων εμπόλεμων δυνάμεων που δεν είδαν με καλό μάτι την κατάργηση των προνομίων τους στη ρωσική οικονομία. Σχηματίστηκαν γύρω από το νέο σοβιετικό κράτος πάμπολλα μέτωπα, ενώ οι εσωτερικές ανακατατάξεις και η νέα νοοτροπία δεν είχαν ακόμα γίνει καθεστώς.
Η ρωσική μπολσεβίκικη επανάσταση αποτέλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός (με προεκτάσεις και διαστάσεις μέχρι και το σήμερα καθώς τα μηνύματα της παραμένουν διαχρονικά επίκαιρα και ζωντανά). Η Επανάσταση αυτή έδωσε για πρώτη φορά την πολιτική εξουσία στους προλετάριους και έθεσε υπό πρακτική πλέον αμφισβήτηση την καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Αποτέλεσε το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα στα θεμέλια του καπιταλισμού και άνοιξε τους ορίζοντες για εγκαθίδρυση ενός νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού. (Όπως με παρόμοιο τρόπο η γαλλική αστική επανάσταση του 1789 υπήρξε η αρχή του τέλους της φεουδαρχίας).
Με την απρόσμενη επιτυχία της, η Οκτωβριανή Επανάσταση επηρέασε τις τύχες του κόσμου. Η ανά τον κόσμο αστοί (και οι κολαούζοι και τα φερέφωνα τους) έπαθαν κυριολεκτικά σοκ, έχασαν τον ύπνο τους και για χρόνια το φυσούσαν και δεν κρύωνε. Άστε που από τότε τους έχουν μείνει και ψυχολογικά και αντιδρούν όλως παραδόξως και περιέργως άμα ακούσουν τις λέξεις «επανάσταση» και «ρωσσία». Φαίνεται ακόμα να το ξεπεράσουν παρά τον τελικό εκπεσμό της ρωσικής επανάστασης και των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
Παράλληλα όμως, αλλά και σημαντικότερο, η Ρωσική Επανάσταση δημιούργησε μια νέα δυναμική και έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των εργατικών, επαναστατικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ ολόκληρο το κόσμο. Το όραμα της γης των κολασμένων και καταπιεσμένων να έχουν τη δική τους πολιτική εξουσία, έπαιρνε σάρκα και οστά.
Η Επανάσταση δημιούργησε καλύτερες προϋποθέσεις στην πάλη των εργαζόμενων για διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα καθώς και για εθνική απελευθέρωση (από την αποικιοκρατία). Επίσης ανέδειξε το εφικτό πλέον της διεκδίκηση και της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζόμενους (μέσα από τους πολιτικούς τους φορείς) για μια σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία.
Όμως (ως ήταν και φυσιολογικό) η πορεία προς τον σοσιαλισμό δεν μπορούσε να ήταν ευθεία γραμμή. Αντίθετα, καθώς αυτή έπρεπε να περάσει μέσα από χίλιες μύριες συμπληγάδες (αντιδράσεις, επεμβάσεις, πολέμους, σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς), ήταν τεθλασμένη και με πισωγυρίσματα. Δυστυχώς τα πολλά λάθη, οι στρεβλώσεις, η γραφειοκρατία, η αποστασιοποίηση των μαζών από τα πολιτικά δρώμενα και οπωσδήποτε τα εγκλήματα που παρατηρήθηκαν ή/και συνέβησαν στις χώρες του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” οδήγησαν στην αλλοτρίωση ή/και στον εκφυλισμό των σοσιαλιστικών ιδεωδών. Τούτα όλα (και σε συνδυασμό πάντοτε με τις αντικομμουνιστικές και αντισοσιαλιστικές πράξεις, ενέργειες και επιθέσεις των πάσης φύσεως και καταγωγής πολέμιων του σοσιαλισμού), είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την κατάρρευση των καθεστώτων στις σοσιαλιστικές χώρες (με ή χωρίς εισαγωγικά δεν έχει σημασία για τους σκοπούς του παρόντος κειμένου) την καπιταλιστική παλινόρθωση σ’ αυτές τις χώρες (χωρίς μάλιστα να υπάρχει η οποιαδήποτε αντίδραση και δυναμική μέσα στους λαούς των χωρών αυτών για υπεράσπιση των οποιωνδήποτε κατακτήσεων τους κατά τα χρόνια του σοσιαλισμού).
Αλλά, όπως λέει και ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής σ’ ένα του άσμα, “Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε,! Κι όσοι μας μισήσατε ανέραστοι να μείνετε”! Και η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δυνατό να εκλείψει σ’ ένα κόσμο με κοινωνικές (ταξικές) ανισότητες!
Υ.Γ.:
Για την εκλογή του Ombama ως Προέδρου των ΗΠΑ δεν θα πω σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ! (Βούιξαν τα ΜουΜουΕ σήμερα δεν είναι ανάγκη να σας ζαλίσω κι εγώ). Όχι γιατί δεν είναι γεγονός σημαντικό και ιστορικό (στο κάτω - κάτω νέος πλανητάρχης είν’ αυτός!), αλλά απλώς γιατί ΔΕΝ με συγκινεί (όπως εξακολουθεί να συγκινεί την “αποστεωμένη” ψυχή μου το “απολίθωμα” της Οκτωβριανής Επανάστασης).
Παρ’ όλο που προσωπικά δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει (ουσιαστικά ή άρδην) και κάτι στην πολιτική της Αμερικής, εντούτοις να σημειώσω το γεγονός ότι ο Ombama είναι μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος), παιδί μετανάστη και μεγάλωσε σε φτωχογειτονιές (αν και δεν ζει εκεί πια). Επίσης αυτές οι εκλογές αποτελούν ένδειξη ότι ο αμερικάνικος λαός αντιδρά και κλωτσά!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 5/11/2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
stelios
Ο λαός βγήκε στους δρόμους το φεβρουάριο του ίδιου χρόνου και έριξε το τσάρο. αυτό ήταν και το μόνο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λαική επανάσταση.
τον οκτώβρη, δεν υπήρξε λαική επανάσταση. υπήρχε μια μεταβατική κυβέρνηση υπό κατάρευση, και απλά οι μπολσεβίκοι μπήκαν μέσα και πηραν την εξουσία.
στις εκλογές που ακολούθησαν οι μπολσβίκοι πηραν ένα 25%, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες ξεπέρασαν το 40%. για τον βλαντιμιρ ιλιανοφ αυτό ήταν βεβαίως ασήμαντο, αφού προτίμησε να κλείσει το κοινοβούλιο.
ακολούθησαν μια σειρά από (πρέπει να το παραδεκτούμε) έξυπνες / απόλυτα ρεαλιστικές και όχι πάντα αριστερές κινησεις από δύο ομολογουμένως ικανότατους ηγέτες (λενιν και τροτσκι) μέσω των οποίων κατάφεραν να εδραιωθούν στην εξουσία.
γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό ήταν. μάχη για εξουσία.
(Πιστεύω ότι το ακόλουθο άρθρο ταιριάζει με το θέμα της επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης.)
ΑΛΕΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ
(Εφημερίδα 'Αλήθεια', 06.11.2008)
ΕΝ ΔΗΚΤΙΚΑ
Ακραιφνής κομμουνιστής
Βγάζει αφρούς από τα ρουθούνια. Οι φλέβες, στο λαιμό, φουσκώνουν. Το καρύδι ανεβοκατεβαίνει. Οι λέξεις του σκληρές σαν κοτρόνες. Οι απόψεις του γροθιές υψωμένες. Και, ναι, τώρα που το σύστημα καταρρέει, πρέπει να του δώσουμε τη χαριστική βολή. Άμα καταφέρει και σταθεί, πάλι, στα πόδια του, κλάφτα Χαράλαμπε. Στην αρχή νομίζω ότι είναι απλώς ένας φανατικός που ξερνά μεγαλοστομίες, βρίζοντας πατόκορφα, και καλά κάνει, τον καπιταλισμό. Ότι είναι ένας δασκαλεμένος από το κόμμα, και την ιδεολογία, που γαυγίζει για να ξεθυμάνει. Ότι κλώθεται γύρω από αναχρονιστικές αντιλήψεις πως, δήθεν, ο κόσμος θα αλλάξει εφόσον ξεσπάσουν παντού κινήματα, ανταρσίες, επαναστάσεις και οι κεφαλαιοκράτες τρυπώσουν, σαν τυφλοπόντικες, στα μπουντρούμια. Αλλά όχι, ό,τι λέει βγαίνει από τη συνείδησή του. Κι ας τον τριβελίζουν οι επιφυλάξεις για το εφικτό του εγχειρήματος. Επειδή, μην νομίζεις, ιδεολόγος είμαι, δεν πετώ στα σύννεφα, ψελλίζει παρηγορητικά.
Λοιπόν, νιώθεις να βγαίνει από τα έγκατα αυτού του απηρχαιωμένου κομμουνιστή η λάβα της αλλαγής. Κι όταν αναφέρεται σε αλλαγή, εννοεί αλλαγή μια κι έξω. Φίλε μου, οι μεσοβέζικες λύσεις δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Οι συμμαχίες με το κατεστημένο, ακόμα χειρότερα. Μα πώς γίνεται να βάλεις τα αρνιά με τους λύκους;
Είναι ωραίο να ακούς, κάπου-κάπου, τέτοιους ανθρώπους. Μέσα στο λίπος των δογμάτων που υπηρετούν, και φαντάζομαι δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ, ξεχωρίζει μια φωτεινή γραμμή. Άλλοι θα την πούνε ελπίδα, άλλοι θα την πούνε ευσεβή πόθο, άλλοι θα την πούνε ονειροπόληση, άλλοι θα την πούνε παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Πάντως, αχνοφέγγει εκεί, στους αληθινούς αριστερούς που δεν κυνήγησαν την αποκατάσταση, τη χλιδή, την άνεση και, συνεπώς, δεν θα τους δείτε με ακριβά αμάξια, με σπίτια-παλάτια, με εισαγόμενα ρούχα και με την έπαρση του βολεμένου να στάζει, αργά-αργά, από τα οργωμένα τους μέτωπα.
Όσον αφορά εμένα, τι να πω και τι να αφήσω; Έπαψα, προ πολλού, να γρυλίζω για το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα, σταμάτησα να πιστεύω σε ισοπέδωση της ελεύθερης αγοράς, επιπλέω σαν καρυδότσουφλο στο πέλαγος της απέραντης σύγχυσης και, ίσως γι’ αυτό, αντιμετωπίζω με σεβασμό εκρηκτικές απόψεις, όπως του εξηντάχρονου Παναγιώτη, που νομίζεις ότι, από λεπτό σε λεπτό, θα χυμίξει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θα το πυρπολήσει. Αφήνοντας, ως επιδόρπιο του δείπνου, τους μεγιστάνες του κεφαλαίου που, ας το ομολογήσουμε τουλάχιστον, κουμαντάρουν τις ζωές και τα όνειρά μας.
ΑΛΕΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ
(Εφημερίδα 'Αλήθεια', 06.11.2008)
στέλιο τζιαι ο οκτώβρης αποτελεί λαΪκή επανάσταση. επειδή τότε επέρασεν η εξουσία εξ ολοκλήρου στα σοβιέτ (μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας που τον κοινοβουλευτισμό αφού ακολουθούσαν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες) στα οποία οι μπολσεβίκοι απόκτησαν πλειοψηφία λόγω της ηγεσίας τους στην απόκρουση της αντεπαναστατικής απόπειρας του στρατηγού Κορνίλοφ τον Αύγουστο. οι μπολσεβίκοι ήταν τζίνοι που επήραν την επανάσταση μπροστά, πριν βέβαια την εκφυλίσουν την δεκαετία του 1920.
@γρηγόρης
"η εξουσία επέρασε στα σοβιετ"
λαλείς το με ένα τρόπο λες τζαι ο λαός αποφάσισε ότι επροτίμαν τα σοβιετ που το κοινοβουλευτισμό. λες τζαι τα σοβιετ δεν ήταν χώρος που οι μπολσεβίκοι ελέγχαν τζαι γι αυτό εθέλαν να μεταφερθεί τζιαμέ.... που εν εματαφέρθηκε , γιατί τες αποφάσεις εν πάλε ο λένιν που τες έπερνε.
τζαι τούτο μας παίρνει τζαι στη δευτερη ερώτηση:
πως ήταν (πρακτικά) τα σοβιετ (πιο) δημοκρατικά ;
ή μάλλον περίγραψε μου λίον πως φαντάζεσαι ότι ελειτουργούσε ένα σοβιετ τη συγκεκριμένη περίοδο.
τέλος θα επαναλάβω τη διαφωνία μου στη λαική εξέγερση. Οι μπολσεβίκοι εν τη δική τους εξέγερση που εκάμναν.
οι μπολσεβίκοι είχαν ως θέσην αρχής να περάσει η εξουσία στα σοβιέτ πριν ακόμα αποκτήσουν πλειοψηφία τζιαμέ. το αν ο κοινοβουλευτισμός ή τα σοβιέτ εν ο πιο δημοκρατικός τρόπος εν θέμαν άποψης. στα σοβιέτ πάντως η απόσταση μεταξύ αντιπροσώπου τζιαι αντιπροσωπευόμενου ήταν πολλά πιο μιτσιά.
τζιαι κάτι άλλον. το κόμμα των μπολσεβίκων ετριπλασιάστηκε σε μέλη κατά την διάρεκεια του 1917. ναι εν την δική τους επανάσταση που εκάμαν, αλλά αποτελούσαν ξεκάθαρα την πιο δημοφιλή πολιτική δύναμη το φθινόπωρο του 1917.
τζιαι έννεν θέμα φαντασίας η λειτουργία των σοβιέτ αλλά ιστορικής έρευνας. τζιαι υπάρχουν ακόμα τζιαι φιλελεύθεροι ακαδημαικοί που αναγνωρίζουν τα σοβιέτ ως ανώτερο μοντέλο δημοκρατικής λειτουργίας. εν θυμούμαι ονόματα τωρά, αλλά αν ανακατώσω τες σημειώσεις μου που το πανεπιστήμιο βρίσκω τα. τωρά το ότι σταδιακά υποβαθμιστήκαν την δεκαετία του 1920 καθώς εμπολσεβικοποιήθηκεν το σοβιετικό κράτος εν επίσης αλήθκεια. αλλά να μεν συγχίζουμεν το ίδιο το επαναστατικό γεγονός με την αποτυχία επικράτησης του.
stelios
μπορείς να μου δόκεις μερικά παραδείγματα σε καίρια ζητήματα τη περίοδο 1917 ως τότε που θεωρείς ότι εκφυλιστήκαν, που η απόφαση ήρθε από τα σοβιετ προς τα πάνω και όχι το αντίθετο ;
Μερικές παρατηρήσεις και σχόλια κι από μένα για όσα λέχθηκαν μέχρι τώρα στη συζήτηση:
1. Οι επαναστάσεις, οι εξεγέρσεις και τα μαζικά στασιαστικά κινήματα δεν αποτελούν ξεσπάσματα της στιγμής ή είναι απλά ζήτημα της βούλησης ή των καπριτσιών κάποιων ηγετών (ας πούμε του Λένιν, του Τρότσκι, του Κάστρο ή του Μοράλες). Αντίθετα είναι απότοκο των συσσωρευμένων αναγκών και της οργής του κόσμου (των λαϊκών μαζών).
2. Αν το πάρουμε ιστορικά (χρονολογικά) στην Ρωσία υπήρχε και η Επανάσταση του 1905, που έθεσε και τις βάσεις για κατάργηση του τσαρισμού και για τις μετέπειτα επαναστάσεις (την Φεβρουριανή και την Οκτωβριανή). Τελικά πολλή η οργή και πολλές οι επαναστατικές εμπειρίες του ρωσικού λαού.
3. Σίγουρα η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτελούσε “μάχη για [την] εξουσία”. Όμως, όπως έχω ήδη πει, τούτη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ή ουρανοκατέβατη! Ένας που θέλει να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το πως εξελίχτηκαν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, καλό είναι να ΜΗ τα μελετά ως μεμονωμένα, αλλά να ξεκινήσει από τις αρχές του 1900. Μια βασική διαπίστωση που θα κάνει είναι ότι εκείνα τα χρόνια (μέχρι και την Οκτωβριανή Επανάσταση) υπήρχε συνεχώς μια εκρηκτική επαναστατική κατάσταση (με απεργίες, κινητοποιήσεις, εξεγέρσεις, καταστολές).
4. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη κάποια άλλα σημαντικά στοιχεία και παραμέτρους όπως την ύπαρξης δυαδικής εξουσίας (της Δούμας και των Σοβιέτ Εργατών και Στρατιωτών – ήδη έγινε αναφορά γι’ αυτά από τον Gregoris), την αυξανόμενη επιρροή των Μπολσεβίκων στα Σοβιέτ (συμβούλια) της Πετρούπολης και της Μόσχας (αρχικά πλειοψηφούσαν οι Μενσεβίκοι και οι Αριστεροί Εσέροι), αλλά μετά την επικράτηση του μπολσεβίκικου συνθήματος “Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”, η πλειοψηφία πέρασε με το μέρος των Μπολσεβίκων. Για να τα περιγράψουμε όλ’ αυτά σίγουρα χρειάζεται ακόμα ένα post και μάλιστα απ’ αυτά τα μακροσκελή που συνήθως γράφω.
5. Τέλος, Steliε, οι Μπολσεβίκοι, ναι μεν εκάμναν τη δική τους εξέγερση (για κατάληψη της εξουσίας – αλοίμονο τώρα, αφού τους δινόταν τέτοια ευκαιρία να μην την αξιοποιούσαν), αλλά είχαν μαζί τους και τις μάζες του κόσμου. Ήδη το Σεπτέμβρη του 1917 ξεσπούν συνεχώς απεργίες, οι αγρότες εξεγείρονται και καταλαμβάνουν τις περιουσίες των μεγαλογαιοκτημόνων (χωρίς την υποκίνηση των Μπολσεβίκων) και οι εργάτες απαιτούν εργατικό έλεγχο στην παραγωγή των εργοστασίων. Οι μπολσεβίκοι ρίχνουν το σύνθημα «Ειρήνη, Γη, Ψωμί» και έτσι, μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη καταφέρνουν να αποκτήσουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας.
Υ.Γ.: Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε τη Γαλλική (αστική) Επανάσταση του 1789 με κριτήρια φεουδαρχικά, τουτοιοτρόπως δεν μπορούμε να κρίνουμε και τη Ρωσική (Σοσιαλιστική) Επανάσταση με κριτήρια αστικοδημοκρατικά.
Anef_Oriwn
Παρασκευή 7/11/2008 – 6:30 μ.μ.
@ Λεμέσια,
Το λογοτέχνημα του Αλέκου Κωνσταντινίδη (στην “Αλήθεια”), εκφράζει τις πάγιες (εδώ και πάρα πολλά χρόνια), αντισοσιαλιστικές και αντικομμουνιστικές θέσεις και τοποθετήσεις του (γνωστό το άτομο), ενώ παράλληλα προσπαθεί να δικαιολογήσει τη δική του αναχώρηση (αποχώρησης) από το χώρο της Αριστεράς (ίσως να αποτελεί και τρόπο αυτοεξιλέωσης του από τις τύψεις και τις ενοχές του γιατί κάποτε εξυμνούσε τον Στάλιν).
Anef_Oriwn
Παρασκευή 7/11/2008 – 6:36 μ.μ.
ο εργατικός έλεγχος στα εργοστάσια, η εκδημοκρατικοποίηση στον στρατό με δημιουργία επιτροπών στρατιωτών τζιαι η αναδιανομή της γης στην ύπαιθρο αποφασιστήκαν στα τζιαι που τα σοβιέτ το 1917-1918. τα σοβιέτ εκφυλυστήκαν σταδιακά καθώς οι αποφάσεις άρκεψαν να λαμβάνουνται που την ηγεσία των μπολσεβίκων τζιαι απλώς εγκρίνουνταν που τα σοβιέτ. τούτον άρκεψεν προς το τέλος του έμφυλίου πολέμου 1920 τζιαι ιδιαίτερα μετά την υποχώρηση της επανάστασης με τη νέα οικονομική πολιτική 1921. τζιαι ο λόγος ήταν επειδή οι μπολσεβίκοι εφοούνταν ότι αν εχάναν τον έλεγχο ως κόμμα ήταν να χαθεί η επανάσταση (η περίφημη ταύτιση κράτους-κόμματος) για αυτόν εκαταστείλαν το αυτονομιστικό κίνημα στην Ουκρανία, την εξέγερση της Κροστάνδης κτλ
Φίλε μου άνεφ γράφεις "Δυστυχώς τα πολλά λάθη, οι στρεβλώσεις, η γραφειοκρατία, η αποστασιοποίηση των μαζών από τα πολιτικά δρώμενα και οπωσδήποτε τα εγκλήματα που παρατηρήθηκαν ή/και συνέβησαν..."
Μα τα λάθη, οι στρευλώσεις, η γραφειοκρατία, η αποστασιοποίηση των μαζών ππέφτουν που τον ουρανόν; Ποιός έκαμεν διαλεκτικήν ανάλυσην αυτών των φαινομένων που αναφέρεις; Πώς θα "ξοφλίσουμεν" αν δεν εκαταλάβαμεν ακόμα πως εδημιουργήσαμεν τα χρέη μας; Τζιαι πως θα γινεί διαλεκτική ανάλυση ενόσο μόλις κάποιος αννοίξει το στόμαν του να προβληματιστεί αποκαλείται εχθρός της εργατικής τάξης, εχθρός του λαού, εχθρός του κόμματος, εχθρός της απανάστασης (ότι τζιαι να σημαίνει αυτόν το πράμαν), πουλημένος αστός κλπ...
Ας πιάσουμεν έναν θέμαν. Αποστασιοποίηση των μαζών. Γιατί ο κόσμος σε κάποιαν φάσην δεν φακκά πενιάν;
Άτε να πιάσουμεν αλλό έναν. Λάθη λαλείς. Μα πως θα οριστεί κάτι σαν λάθος τζιαι πως θα διορθωθεί που άμαν αντιδράσει κάποιος μετατρέπεται εχθρός τζιαι μπάμ τζιαι κάτω;
Ας ξαναέρτουμεν τζιαι στην αποστασιοποίησην των μαζών. Να μεν πάμεν πολλά μακρυά τζια να αφήκουμεν την ιστορίαν τζιαι τα βιβλία, τα ιστορικά references τζιαι τα άλλα επιστημονικά. Στήν Κύπρον γιατί αποστασιοποιούνται οι μάζες. Μεν πάεις μακρυά. Στο χωρκόν που ξέρεις, στους αθρώπους που ξέρεις, τους γειτόνους σου τους συγγενείς σου, τους συγγενείς μου. Γιατί δεν φακκούν πενιά; Αν καταλάβουμεν γιατί τούτοι δεν φακκούν πενιάν, ίσως να καταλάβουμεν γιατί τζιαι οι μάζες στες πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποστασιοποιηθήκαν.
Άτε παρετώ να μεν σας κολλήσω την απαισιοδοξίαν μου.
Αγαπητέ Άνευ,
άσχετα με το ποιος υπογράφει, σε μένα άρεσε το συγκεκριμένο άρθρο. Το προφίλ του 'ακραιφνούς κομμουνιστή', το οποίο περιγράφει, είναι σπανιότατο στις μέρες μας.
Το πιο σημαντικό σημείο του κειμένου, για μένα, είναι το εξής:
"Όσον αφορά εμένα, τι να πω και τι να αφήσω; Έπαψα, προ πολλού, να γρυλίζω για το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα, σταμάτησα να πιστεύω σε ισοπέδωση της ελεύθερης αγοράς, επιπλέω σαν καρυδότσουφλο στο πέλαγος της απέραντης σύγχυσης και, ίσως γι’ αυτό, αντιμετωπίζω με σεβασμό εκρηκτικές απόψεις, όπως του εξηντάχρονου Παναγιώτη, που νομίζεις ότι, από λεπτό σε λεπτό, θα χυμίξει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θα το πυρπολήσει."
Ο αυτοσαρκασμός που ασκεί ο αρθρογράφος, σε συσχετισμό με το σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο, του οποίου ναι μεν, η ιδεολογία 'ξεπεράστηκε', αλλά η πίστη δε λύγισε, είναι αξιοθαύμαστα.
Δεν ξέρω αν έγινε κατανοητό. Αλλά ταιριάζει σίγουρα με το ιστορικό πλαίσιο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ας πούμε 'εις μνήμην'.
καλησπερα σε ολους
σας παρακολουθω και σας χαιρομαι
Αγαπητέ Aceras,
Χαίρε!
Η απαισιοδοξία είναι φυσικό μας κατακλύζει κάποιες στιγμές, ειδικά όταν αναλογιστούμε τη δύναμη και δυναμική που είχαν τα αριστερά κινήματα παλαιότερα και τις κινητοποιήσεις που διοργάνωναν.
Η αναφορά μου στο κείμενο της ανάρτησης σε “… λάθη, στρεβλώσεις, γραφειοκρατία, αποστασιοποίηση των μαζών …”, ήταν πιο πολύ γενική και σκοπό είχε να σημειώσει το γεγονός ότι όλα (στο τέλος) πήγαν κακά, στραβά κι ανάποδα. Σίγουρα για να βγουν σωστά συμπεράσματα πρέπει να γίνει «διαλεκτικήν ανάλυσην αυτών των φαινομένων», γιατί τούτα εν «ππέφτουν που τον ουρανόν»!
Οι μάζες, φίλε Aceras, αποστασιοποιούνται από την πολιτική και την ενεργό ανάμειξη και ενασχόληση με τα κοινά, για διάφορους λόγους. Πέραν από το ότι “… άμαν αντιδράσει κάποιος μετατρέπεται εχθρός τζιαι μπάμ τζιαι κάτω …”, τζιαι όντως τούτο κάμνει πολλούς να αποστασιοποιούνται (είτε γιατί φοούνται ή γιατί βαρκούνται να σύρνουν πιον αβκά πάνω στους τοίχους), υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν βολευτεί τζι’ εν θέλουν πλέον ν’ αλλάξουν τον κόσμο!
“… οι μάζες στες πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποστασιοποιηθήκαν …”, περίπου γα τους ίδιους λόγους, αλλά πρώτα και κύρια γιατί δεν είχαν πλέον λόγο στα τεκταινόμενα!
*******
Λεμέσια,
Κατανοητά αυτά που λες για το κείμενο του Αλ. Κωνσταντινίδη (ενός επαγγελματία αντικομουνιστή), αλλά επέτρεψε μου (μ’ όλο το σεβασμό) να θεωρώ τον «αυτοσαρκασμό» του υποκριτικό!
*******
@ Rose,
Καλά κάνεις και μας παρακολουθάς γιατί μέσα μέσα λεμε και καλές κουβέντες!
Anef_Oriwn
Δευτέρα 10/11/2008 – 2:47 μ.μ.
Δεν θέλω να ασχοληθώ με τις αναφορές του συγγραφέα περί της οκτωβριανής επανάστασης. Αυτούς τους επαναστάτες τους έκρινε η ιστορία και οι λαοί στους οποίους επέβαλαν το σύστημα διακυβέρνησής τους πριν 20 χρόνια.
Απλώς θα σχολιάσω μόνο μια δυο αναφορές για τον Ομπάμα (Obama όχι Ombama) που για μένα φανερώνουν το μέγεθος της άγνοιας του για το τι διαδραματίστηκε στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, κυρίως από την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του πριν δυο χρόνια, όπως και της ανικανότητας του συγγραφέα να αναλύσει μια εξέλιξη χωρίς προκατάληψη.
Πιο συγκεκριμένα, να έρχεται κάποιος να και να λέγει πως «προσωπικά δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει (ουσιαστικά ή άρδην) και κάτι στην πολιτική της Αμερικής» με την εκλογή ενός ανθρώπου που «είναι μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος)» (sic –μην το μπερδεύετε με το chic-), φανερώνει πόσο ρηχή ανάλυση του επιτρέπει η ιδεολογία του. Μια και αυτή η ανάλυση παραγνωρίζει ότι αυτός ο «μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος)» θα κατοικεί την επόμενη τετραετία στο Λευκό Οίκο τον οποίον οικοδόμησαν μαύροι εργάτες, πολλοί εκ των οποίων ήταν δούλοι, ότι για πρώτη φορά κλήθηκε από πρόεδρο τον ΗΠΑ για γεύμα σε αυτόν «μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος)» σε γεύμα σε αυτόν το αρχές του 1900 ή πως μέχρι τη δεκαετία του 1960 δεν είχε διανυκτερεύσει «μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος)» σε αυτόν. Εσκεμμένα παραγνωρίζει το γεγονός ότι από μόνη της η εκλογή ενός «μαύρου (ή sic αφροαμερικάνου)» σήμανε όχι μόνο μια νέα εποχή στις ΗΠΑ αλλά από μόνη της μια αλλαγή. Δεν θέλει να δει ότι ο τρόπος με τον οποίο εξελέγη ο Ομπάμα ήταν ήδη μια επανάσταση, μια και δεν κατάφερε να νικήσει μόνο τον ανθυποψήφιο του Μακέιν αλλά και στους προκριματικούς την ίδια την Κλίντον, μια παλιά καραβάνα της πολιτικής, όταν τον είχαν χαμένο όλοι από χέρι. Δεν κατάλαβε από πού άντλησε την εκλογική του δύναμη ο Ομπάμα, γιατί δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει, μια και δεν έχει άλλωστε σημασία αφού δεν πιστεύει πως θα αλλάξει κάτι ουσιαστικά ή άρδην. Δεν έχει σημασία ότι ο Ομπαμα για να κερδίσει έδωσε μια μάχη κατά του κατεστημένου, του φυλετικού, του κυβερνητικού, του κομματικού και του οικονομικού. Δεν έχει σημασία ότι δεν έγινε δέσμιος της πλουτοκρατίας για να γίνει πρόεδρος. Δεν έχει σημασία ότι ο Ομπάμα για να κερδίσει βασίστηκε στη δύναμη του απλού κόσμου. Δεν έχει σημασία πως ιστορικά οι προεκλογικές δεσμεύσεις στις ΗΠΑ υλοποιούνται σε αξιοθαύμαστα μεγάλο βαθμό. Δεν έχει σημασία ότι η πολιτική που εξήγγειλε μπορεί να συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος, τη μείωση των διεθνών εντάσεων, μια νέα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έναντι κρατών του τρίτου κόσμου. Δεν έχει σημασία ότι η νίκη του γιορτάστηκε εντός και εκτός ΗΠΑ. Δεν έχει σημασία πως σε αυτή προσέβλεπαν όλοι οι δημοκρατικά διακυβερνώμενοι λαοί.
Μα πώς να έχουν όλα τούτα σημασία; Ο Ομπάμα δεν είναι ντε και Λένιν, Στάλιν ή Χριστόφιας.
Πάντως θα ήθελα να υποδείξω στον συγγραφέα ένα πράγμα μονάχα: ο Ομπάμα δεν μεγάλωσε σε φτωχογειτονιές, για να ανταποκρίνεται στο κυπριακό στερεότυπο για τον κάθε μετανάστη. Έζησε με την μητέρα του στην Ινδονησία μέχρι την ηλικία των 10 ετών και μετά με τους γονείς της στη Χαβάη.
stelios
απολογούμαι για την αργοπορημένη απάντηση αλλά ο χρόνος τούτες τες μέρες είναι δυσευρετός.
έτσι σύντομα:
δεν διαφωνώ ότι τα σοβιετ αν ελειτουργούσαν σωστά θα εμπορούσαν να΄είναι πιο δημοκρατικά από το κοινοβουλευτισμό.
όμως στη πράξη στη ρωσία δεν ήταν έτσι.
καταρχή δεν αντιπροσοπεύαν όλους. τζαι είναι πολύ εύκολο να λέμε ότι όσοι δεν αντιπροσοπεύουννταν ήταν "οι λευκοί" , "οι καπιταλιστές" οι "αντεπαναστάτες".
βεβαίως τούτοι δεν εσυμμετείχαν, αλλά δεν ήταν μονο τούτοι.
επίσης, στο συνέδριο των σοβιετ που ενέκρινε την επανάσταση, οι βόρειες περιοχές στις οποίες είχαν τη πλειοψηφία οι μπολσεβίκοι υπεραντιπροσοπεύουνταν.
χαρακτηριστικό είναι ότι για τις εκλογές του κοινοβουλίου το νιόβρη οι ΣΔ επιάσαν 38% και οι μπολσεβίκοι το 24% , ενώ στο συμβούλιο των σοβιετ οι μπολσεβίκοι είχαν 300 που τους 667.
οι αγρότες υπόαντιπροσοπέυουνταν παντού και πάντοτε, αφού ο μπολσεβικοί ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια της "επανάστασης" αλλά και μετά είχαν (ας το θέσω κομψα) δεν είχαν καλές σχέσεις με τους αγρότες.
ο λένιν, δεν επερίμενε να γίνει το συνέδριο το σοβιετ, γιατί ήξερε ότι δεν θα εδέχουνταν να γινεί "επανάσταση" και ήθελε πρώτα να πιάσει την εξουσία για να τους φέρει προ-τετελεσμένων. όπως και έπραξε.
σε διάστημα ελάχιστων ημερών όλες η εξουσίες εμεταφρθήκαν στο sovnarkom (το οποίο έλεγχε ο λένιν) το οποίο έπερνε όλες τις αποφάσεις τζαι ανάλογα τες έγκρινε το συμβούλιο των σοβιετ ή απλά δεν το ερωτούσαν καν , αφού εκατάφερε να εμεταφερθούν όλες οι εξουσίες στο sovnarkom which was ruling by decree (μεταφράστε μου το ένας)
αποφάσεις όπως η απαγόρευση των αντιπολιτεύομενων εφημερίδων (και των αριστερών εφημερίδων συμπεριλαμβανομένων), η έναρξη των συνομιλιών για το τέλος του πολέμου κλπ δεν εγίναν με απόφαση των σοβιετ. σε καμία περίπτωση ο λενιν δεν θα άφηνε την εξουσία που τζίηνος εκατάλαβε στα σοβιετ.
(να με ξεχνούμε ότι λίγα χρόνια αργότερα οι νάυτες του κρονσταντ πέρα που τις ελευθερίες που εζητούσαν, απαιτούσαν επιστροφή της εξουσίας στα σοβιετ - χωρίς κουμμουνιστές. ο τρότσκυ βεβαίως απλά εβάφτισεν τους "αντι-επαναστάτες" τζαι εκαθάρισεν τους... ότι δεν εκαταφερεν ο τσάρος τζαι οι λευκοί το έκαμεν ο τρότσκυ...)
τζαι τέλος κάτι για τους αριθμούς. η "επανάσταση" σύμφωνα με το τρότσκυ έφκαλε 25-30000 (άλλοι μιλούν για 10000) εργάτες στους δρόμους της πετρουπολης.
ΟΧΙ σε όλη τη ρωσσια.
αλλά ακόμα τζαι τούτοι ήταν ένα 15-20% των εργατών (όχι όλων) της πετρουπολης.
στην υπόλοιπη ρωσία (και κυρίως στην αγροτική) κενένας δεν επήρε χαπάρι την "επανάσταση".
λιον σκόρπια τα σχόλια, αλλά έτσι ώρα... :-)...
Δημοσίευση σχολίου