Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση No. 8 – “Σκέψου ... κι εσύ να λείπεις!” * (Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Μνήμη Σου)

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
Και συ να λείπεις,
Οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
Και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό, πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
Και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει - η κάμαρα να ‘ναι σκοτεινή, δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
Και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
Και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
Δυο κορμιά να παίρνονται,
Και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
Και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα
Κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα ‘χει λιώσει.

………............
Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις*.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει**,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο".

Γιάννης Ρίτσος (από τις “Γειτονιές του Κόσμου”)

* να λείπεις – να ‘χεις φύγει, να ‘χεις πεθάνει.
** αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει – να έχεις φύγει αφού έχεις κάνει το καθήκον σου

Anef_Oriwn
19/6/2008

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το ποίημα το θυμάμαι, από τα φοιτητικά χρόνια.

το βιβλίο κάπου παρέπεσε και εξαφανίστηκε... (ή μήπως το δάνεισα σε κάποιον από κείνους που δεν επιστρέφουν τα βιβλία ποτέ τους;)

Είναι αν μη τι άλλο μια αφορμή για να το βρω και να το ξαναδιαβάσω

Κομσομόλος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κομσομόλος είπε...

Η ζωή, τραβάει την ανηφόρα...

dokisisofi είπε...

eyxaristw

twra tha pethanw pio hsyxh

rose είπε...

δεν είναι μόνο ο θάνατος απουσία από τη ζωή. Για εκείνον τον ποιητή που ο Έρωτας είναι μια ομάδα αχαλίνωτων αλόγων που παρασύρει κομμένα έλατα στην κατηφόρα προς τον ποταμό, το πως ζεις τη ζωή σου είναι εξίσου σημαντικό.
Ηρθε το καλοκαιράκι "Άνευ Ορίων" που μαζί με τους μεστωμένους του υγρούς καρπούς αναπόφευκτα βρίσκουμε χιλιάδες μικρούς θανάτους.
Πώς ζούμε τη ζωή μας άραγε...
Να ‘σαι καλά πρωι-πρωι που μας θυμισες τον ερωτα και τον θανατο

Anef_Oriwn είπε...

Ο θάνατος (αγαπημένων προσώπων) αφήνει κενά δυσαναπλήρωτα. Το πρώτο καιρό συνεχώς αισθάνεσαι ότι έχουν μείνει πράγματα ανεκπλήρωτα κι ανολοκλήρωτα, πως χάθηκε νυν και αεί η ευκαιρία, συνεχώς κάτι λείπει.
Ο έρωτας είναι όμορφο συναίσθημα. Όταν λείψει από τη ζωή μας συναισθανόμαστε συνεχώς ένα κενό, όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να παιχτεί μόνο από ένα άτομο.

@ Rose,

Καλωσόρισες απ’ τα μέρη μας. Να περνάς να σε βλέπουμε και να τα λεμε.

Anef_Oriwn
Κυριακή 22/6/2008 – 2:30 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Άνευ-Ορίων ούπς και συγνώμη..
Αν και η προσέγγιση μου ήταν φιλοσοφική σε διαβεβαιώ δεν ήταν καθόλου αποστασιοποιημένη...
Ο Ρίτσος έβαλε σε λίγες γραμμές την πάλη, το συναίσθημα, την απώλεια, τη χαρά, το κενό, την αφύπνιση, τη λαχτάρα να συμπεριληφθείς, τη συνέχεια, την ανυπαρξία και την ύπαρξη - την προσωρινότητα και το αιώνιο.
Είναι αλήθεια πως ο θάνατος αγαπημένων ατόμων αφήνει δυσαναπλήρωτα κενά και ίσως είναι από τις λίγες στιγμές που ψηλαφίζουμε τα όρια μας.
Βγαίνοντας (και ως διαδικασία είναι συνεχής)από την εμπειρία ενός θανάτου, οι ΕΡΩΤ(ας)ήσεις πληθαίνουν...
Ακόμα και "τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση". Αναρωτιέμαι αν ο εσωτερικός χώρος που είναι αποκλειστικά δικός μας είναι και ο μοναδικός χώρος που μπορούμε να συγκρατήσουμε "κάτι" ή "κάποιον" με την καλύτερη μορφή του. Εκεί που ο χωρόχρονος ακυρώνεται και το παρελθόν ακούει το μέλλον και συγ-χωρεί τα πάντα...