Εισαγωγικά και επεξηγηματικά - (Κυριακή 4/11/2012):
Πριν αρκετές μέρες, νεκατώνοντας τα διαδικτυακά μου αρχεία σε αναζήτηση εκείνου του κείμενου που είχα ξεκινήσει να γράφω πριν από καμπόσους μήνες με σκοπό να κάνω μιαν ανάρτηση/αφιέρωμα για τη ζωή και το έργο του Κομμουνιστή ζωγράφου Μιχάλη Κυρλιτσιά [ήδη την έκανα στις 23 του μηνός δίκην μνημοσύνου, μιας και τότε συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον πρόωρο θάνατο του], βρήκα όλως παραδόξως ξεχασμένο στο ίδιο [ηλεκτρονικό] file κι ένα “παραξενο” σύντομο κείμενο μου. Και λέω “παράξενο” γιατί τούτο δεν είχε έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα [για τον Μιχάλη Κυρλιτσιά] που ήταν εκεί γραμμένα… [Φαίνεται θα μού προέκυψαν εκείνες ακριβώς τις μέρες που έγραφα τα υπόλοιπα, προφανώς συνεπεία κάποιου άλλου διαφορετικού συμβάντος]…
Τα “παράξενα” λοιπόν, εκείνα γραπτά μου, αποτελούν ένα κείμενο διανθισμένο με τρία [ερωτικά] τραγούδια. Το πιο πιθανόν είναι τούτο να γράφτηκε κάτω από συναισθηματική φόρτιση και προφανώς και με μια διάθεση για ρομαντική ονειροπόληση αλλά και περισυλλογή. Τους λόγους και τις αφορμές [που με εξώθησαν σ’ εκείνες τις σκέψεις] δεν μπορώ να τις θυμηθώ, (ξανα)διαβάζοντας όμως το κείμενο μου, υποθέτω πως θα κυριαρχούσε μέσα μου [κι εκείνη την εποχή!] μια διάθεση νοσταλγική, έμπλεα ναμνήσεων κι αναπολήσεων και διανθισμένη [σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις] κι με αισθήματα διάψευσης προσδοκιών και απογοήτευσης…
Παραθέτω λοιπόν, αμέσως πιο κάτω, εκείνο το σύντομο, αλλά και σκεπτικιστικό κείμενο μου…
***************************
Ταξιδεύοντας [και κυριολεκτικά και νοερά] υπό τους ήχους ρομαντικής ερωτικής μουσικής…
Απόγευμα Πέμπτης 3 του Μάη και ταξίδευα με τ’ αυτοκίνητο μου για το Αεροδρόμιο της Λάρνακας για να παραλάβω την κόρη μου που επέστρεφε από το εξωτερικό [μετά από ολιγοήμερες διακοπές]. Το ραδιόφωνο μου ανοιχτό στον “ΑΣΤΡΑ” [όπως πάντα] κι εγώ να ακούω, βυθισμένος σε σκέψεις πολλές και διάφορες, το μουσικό πρόγραμμα “Στου Τραγουδιού τον Ίσκιο” με τον Γιώργο Σιεχερλή.
Με το πάτημα του κουμπιού [για να ανοίξω το ραδιόφωνο] τα τύμπανα των αυτιών μου, υποδέχτηκαν με ευφορία τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου να άδει το εξαίρετο τραγούδι [των εφηβικών μου χρόνων, αλλά διαχρονικά επίκαιρο],
“Δείτε τη Λόλα” [«τη Λόλα που τραγουδάει»]
σε μουσική Γιάννη Γλέζου και στίχους του δολοφονημένου από τους φασίστες του Φράνκο, Ισπανού ποιητή Φρεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, [οι οποίοι αποδόθηκαν στα ελλήνικά από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο].
Θες το anef_oriwn [χωρίς περιορισμούς και ελέγχους] ταξίδι του μυαλού (μου) στα παλιά και τ’ ανέμελα, θες οι θύμισες νεανικών ερώτων, θες η ίδια η ποιητική ερωτικότατα και η μαγεία των στίχων κι η εξύμνηση της γυναικείας ομορφιάς [«δείτε τη Λόλα που τραγουδάει, [...] που ώρες τώρα καθρεφτιζόταν μέσα στα νερά»], θες ίσως και η φόρτιση της συγκεκριμένης μέρας [όλο και κάτι θα ΜΑΣ συμβεί που θα ΜΑΣ φορτίσει] με συνεπήραν!!! Σ’ αυτό όμως, συνέτειναν και τα επόμενα δύο τραγούδια που άκουσα από τον “ΑΣΤΡΑ”...
“Για πού το ‘βαλες καρδιά μου” - Ορφέας Περίδης
***************************
“Πανάθεμα σε” - Παντελής Θαλασσινός
Anef_Oriwn
Μάης 2012
4 σχόλια:
Στην περασμένη ανάρτησην έβαλες το αγαπημένο μου κυπριακόν τραούδιν. Τωρά που έβαλες τζιαι Ορφέαν τέλια στα πατώματα! Λόγω παλινδρομήσεων.
Τζιαι για να σου απαντήσω τζιαι στο προπροηγούμενο σχόλιο-ερώτημαν, έμμε κόφτει ήντα μπου λαλούν οι ειδήμονες τζιαι επαϊοντές, μπορεί να είμαι η απόκλιση του δείγματός τους αλλά εν ερωτεύκουμαι όπως τον τζιαιρόν που ήμουν 15 χρονών - άσε που το φαινόμενο εμφανίζεται σε πολλά λλιόττερην συχνότητα που τα μπλε φεγγάρκα! :)
Πολλά ωραίες οι μουσικές, τζιαι τα περασμένα ματσικόρηδα τζιαι οι λαλλέδες. Δαμέ που μεινίσκω έσιει λουλλουδούϊ που εν ηβλαστά πούποτε αλλού λαλούσιν, αλλά εν το φκάλλω με φωτογραφίες, με τίποτε για να συνεχίσει να ζιει τζιαι να μεν παν να το τσαλαπατήσουν τζιαι να το ξιμπαρρώσουν άπληστοι/ες
Μά(γ)ισσα,
Γιατί εν φκάλλεις μια χωτογραχία του λουλλουδκιού για να δούμεν τζι’ ΕΜΕΙΣ οι κοινοί θνητοί τι τούτο εστί, τζι’ αν είναι κάτι το ωραίο, να το κάμω τζι’ ανάρτηση;
Ανεφ, μα ήντα έπαθες τζιαι ούλλον για τα περασμένα μας μιλάς. Τα τραούθκια του τζιαιρού μου, η Λόλα, ο Πουλόπουλος. Τζιαι μέναν το ματσικόριον εν που τα πολλά αγαπημένα μου.
Τζι΄αν η δική σου (η αγάπη)έμεινεν κρίνον κοντά στ΄αυλάτζιν,
εμέναν ποταβρίζεται στον ουρανόν καβάτζιν.
Λαλούν ότι η πρώτη αγάπη εν αξέχαστη, αξεπέραστη, ότι τζιαι να συμβεί στη ζωή του πλασμάτου. Μπορεί να μεν ενι η τέλεια τέλεια πρώτη, αμμά η ανεκπλήρωτη αγάπη αφήνει πάντα μιαν πληγήν, πικρήν, γλυτζειάν, έναν κενόν, μιαν νοσταλγία .....
Αν έξερα να βάλλω τραούθκια που το γιουτούππιν ηταν να βάλω τον δρόμο για τα Κύθηρα.
Ανώνυμε [σχόλιο με ημερ. 6/11/12 8:56 μ.μ.],
Ξερόμαστε;
Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω κουραστεί από πολλά και διάφορα. Μάλιστα κάποια γεγονότα και καταστάσεις με έχουν πληγώσει, πικράνει κι απογοητεύσει, ενώ άλλα [κάποιες ιστορίες από το παρελθόν] μου έχουν προκαλέσει νοσταλγικές διαθέσεις. Ίσως και γι’ αυτό «τζιαι ούλλον για τα περασμένα σας μιλώ» τελευταία. Πάντως «η Λόλα, [τζιαι] ο Πουλόπουλος» εν τζιαι του δικού μου τζιαιρού!
Αν πρόσεξες μάλιστα εσχάτως ΔΕΝ πολυ-πολιτικολογώ, αλλά μιλώ για εντελώς διαφορετικά απολιτικά θέματα, παρ’ όλο που κατ’ εμένα τα πάντα [ακόμα και η προσωπική μας ζωή] είναι πολιτική! [Αποκαλυπτική είδηση: Όπου τζιαι να ‘σαι θα τα βροντήξω, θα πάρω των ομμαθκιών μου και θα ρίξω πέτρα πίσω μου]
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι «η πρώτη αγάπη εν αξέχαστη, αξεπέραστη, ότι τζιαι να συμβεί στη ζωή του πλασμάτου». Απλώς θύμησες που ανακαλεί το μυαλό είναι! [Τελευταία έγραψα κι ένα κείμενο για την πρώτη εφηβική μου αγάπη που αν βρω χρόνο θα το αναρτήσω]… Άποψη μου είναι ότι «… η [οποιαδήποτε] ανεκπλήρωτη αγάπη αφήνει πάντα μιαν πληγήν, πικρήν, γλυτζειάν, έναν κενόν, μιαν νοσταλγία…..»
“Τα Κύθηρα πότε δεν θα τα βρούμε” , γι’ αυτό το τραγούδι μιλάς; Link: http://www.youtube.com/watch?v=o55rqInob4U
Δημοσίευση σχολίου