Ανάρτηση 95/2011 [επετειακή, ιστορική, αντιφασιστική] – Για την επέτειο της 28ης τ’ Οκτώβρη του 1940...

Εισαγωγικά:

Σήμερα “εθνική” [ελληνική] γιορτή μεγάλη είχαμε! Την επέτειο του «ηρωικού ΟΧΙ» [όπως συνηθίσαμε να τη λέμε ή και να την ακούμε] της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Τότε που ο [έλληνας] δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς «βροντοφώναξε» το «ηρωικό ΟΧΙ» στους Ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι που ζήτησαν να περάσουν από την Ελλάδα. [Λαλείτε να εμπνεύστηκε – ο Μεταξάς – από το «non pasaran» – «δεν θα περάσετε» - της ισπανίδας κομουνίστριας Ντολόρες Ιμπαρούρι, η οποία το φώναξε μερικά χρόνια πριν, στους ομοιδεατες του Μεταξά, τους φασίστες του Φράνκο;]...

Η επέτειος του “ΟΧΙ” γιορτάζεται όχι μόνο στην Ελλάδα [ασχέτως του ότι φέτος δεν έγινε η καθιερωμένη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη – ματαιώθηκε λόγω διαδηλώσεων και θύμωσε και ο Κάρολος, ο Πρόεδρος της Μητρός Πατρίδος], αλλά κι αλλαχού όπως υπάρχουν έλληνες, «ελληνόφωνοι» και κόσμος που αισθάνεται πολιτισμικά έλληνας ή που νοιώθει να κυλά στις φλέβες του [λέμε τώρα] αίμα ελληνικό, όπως ας πούμεν, εδώ στην Κύπρο, που κατά κάποιους ακραιφνείς ελληναράδες αποτελεί τη «νοτιοανατολική Ελλάδα».

Kι ο επίδοξος δήμαρχος Λευκωσίας Κωνσταντίνος Γιωρκάτζιης τίμησε(;) τη Επέτειο με ομιλία του σε εκδήλωση που έγινε το βράδυ της Τετάρτης στο οίκημα του ΑΠΟΕΛ! Κι εκεί [ΤΟΥΣ] είπε και το εξής αμίμητο κλείνοντας την ομιλία του: «Τελειώνοντας, εύχομαι ότι η 1η Νοεμβρίου του 2011 στο ΓΣΠ, θα είναι για την Πόρτο, ότι ήταν η Αλβανία το 1940 για τους Ιταλούς». Κοπέλια συνάξετε, ώσπου εν τζιαιρός! «Τούτος» συγκρίνει [ατυχέστατα] ένα μεγαλειώδες ιστορικό γεγονός [όπου θυσιάστηκαν ή/και χάθηκαν άνθρωποι] μ’ ένα ποδοσφαιρικό αγώνα! Ή μήπως υποβάλλει ότι οι Πορτοκαλί ΑΠΟΕΛίστες πρέπει να κάμουν πόλεμο υπέρ βωμών και εστιών κατά των πορτογάλων; Έλεος πια!

Εγώ τιμώ τη συγκεκριμένη επέτειο γιατί αποτέλεσε την απαρχή της έμπρακτης αντίδρασης κι αντίστασης του ελληνικού λαού [αν και υπό καθεστώς δικτατορικό] ενάντια στο φασισμό και τον ναζισμό.

Τιμώντας, λοιπόν, την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και την αντίσταση του ελληνικού λαού στον ιταλικό [κι όχι μόνο] φασισμό, θα παραθέσω πιο κάτω εκτεταμένα αποσπάσματα από ομιλία που έκαμε το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ, ιστορικός Γιαννάκης Κολοκασίδης σε εκδήλωση της Κ.Ε. του Κόμματος που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 27 του μηνός στο οίκημα των Λαϊκών Οργανώσεων Αραδίππου.

[Σχετικό ρεπορτάζ για την εκδήλωση υπό τον τίτλο “Δεν θα περάσει ο φασισμός” υπήρχε στη σημερινή “Χαραυγή”, στη σελ. 9. Εγώ εδώ έχω διαφοροποιήσει το δημοσιογραφικό στυλ παρουσίασης της ομιλίας του Γ. Κολοκασίδη, παραθέτοντας κι απαριθμίζοντας τα κυριότερα της σημεία ]...

**************************
1. Αναγιώνουν νεοφασίστες στο όνομα του αντιΑΚΕΛικού πολέμου

Φέτος στην Κύπρο τιμούμε στην 28η Οκτωβρίου σε συνθήκες που δυστυχώς βρικολακιάζουν και επανέρχονται προκλητικά τα ιδεολογήματα του φασισμού και κινητοποιούνται οργανωμένα [οι φορείς φασιστικών ιδεών]. Και βγαίνουν στους δρόμους των πόλεων και του διαδικτύου ζητώντας τα ρέστα από τα θύματα του φασισμού, ζητώντας να επιβάλουν τη δική τους νέα τάξη πραγμάτων. Βρίσκουν έδαφος γιατί, όπως και ο κλασικός φασισμός, οι νεοφασίστες κτίζουν πάνω στα ιδεολογήματα του εθνικισμού σωβινισμού. Βρίσκουν ανταπόκριση γιατί για δεκαετίες η δεξιά με τα ιδεολογήματα του σοβινισμού και του γριβισμού ετοίμαζε συνειδήσεις να δεχθούν την αναβίωση του φασισμού. Όπως και ο κλασικός φασισμός, εκμεταλλεύονται τα προβλήματα που προκαλεί η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Όπως και ο κλασικός φασισμός, αποτείνονται όχι στα λογική, αλλά στα κατώτερα ένστικτα καλλιεργώντας τη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Και το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι στο όνομα του πολέμου κατά του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ, στο όνομα του πολέμου κατά της λύσης ομοσπονδίας, οι νεοφασίστες βρίσκουν ανοχή, κάλυψη και θαλπωρή. Η ιστορία όμως διδάσκει ότι όποιος αναγιώνει το φασισμό, όπως και την κουφή, μια μέρα θα πέσει θύμα του τέρατος που εκτρέφει.

2. Το πραγματικό «όχι» το είπε ο λαός

Η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί μια λαμπρή και ηρωική σελίδα στη νεώτερη ελληνική ιστορία και μια σημαντική στιγμή στο μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο των λαών. Γύρω από το έπος του ’40 υπάρχουν μια σειρά μύθοι όπως και μια προσπάθεια ορισμένων να διαστρεβλώσουν την αλήθεια για πολιτικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές προκαταλήψεις. Παρουσιάζεται το έπος του ’40 σαν απότοκο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου με τον ισχυρισμό περί «όχι του Μεταξά» ενώ γίνεται προσπάθεια να αποκοπεί τελείως η αντίσταση στον φασίστα Ιταλό επιδρομέα από την αντίσταση στα χρόνια ’41 - ’44. Ο λόγος για την κατάφωρη αυτή διαστρέβλωση της αλήθειας είναι πολύ απλός. Μεταπολεμικά η Ελλάδα είχε την κακή τύχη να πέσει και πάλιν στα χέρια ανθρώπων που ταξικά, πολιτικά και ιδεολογικά ταυτίζονταν ή συγγένευαν με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Ανθρώπων που είχαν ανάγκη από εθνικές δάφνες για να στηρίξουν ηθικά την αντιλαϊκή τους εξουσία. Και επειδή στερούνταν τέτοιων περγαμηνών λόγω της απουσίας του από το μεγάλο αγώνα ή και της συνεργασίας τους με τους κατακτητές, κατέφυγαν στην παραχάραξη της ιστορίας. Και από τότε συνεχίζουμε να είμαστε όμηροι αυτής της παραχάραξης. Υπήρχε τότε καταδυνάστευση του ελληνικού λαού από τη μεταξική φασιστική δικτατορία, που ιδεολογικά ήταν ομογάλακτη του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού. Ναι μεν ο Μεταξάς δεν αποδέχθηκε το ιταλικό τελεσίγραφο, αλλά αυτό έγινε γιατί κάτι τέτοιο θα υπέγραφε τη θανατική καταδίκη του καθεστώτος του. Ήταν περισσότερο από βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός θα ξεσηκωνόταν και θα σάρωνε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ενώ υπήρχε και εξάρτηση του Μεταξά από την Αγγλία παρά την ιδεολογική συγγένεια και την εμφανή φιλογερμανική διάθεση του Έλληνα δικτάτορα. Κατά συνέπεια, ο Μεταξάς ήταν υποχρεωμένος να μην αποδεχτεί το ιταλικό τελεσίγραφο. Όχι από αγνό πατριωτισμό, όχι από εθνική περηφάνια και αξιοπρέπεια, αλλά γιατί προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο για το δικό του καθεστώς.

Το πραγματικό «όχι» το είπαν οι φαντάροι στην ελληνο-αλβανική μεθόριο πριν ακόμα πάρουν οδηγίες από την Αθήνα, ο ελληνικός λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους ζητώντας όπλα για να υπερασπίσει την πατρίδα και οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ξερονήσια και τις φυλακές με πρώτους τους κομμουνιστές που παρά τους κατατρεγμούς της δικτατορίας Μεταξά ήταν πρωτοπόροι στους αγώνες. Ο λαός κέρδισε τον φασίστα επιδρομέα, παρά τις αντιξοότητες και τους αριθμούς, γράφοντας έτσι στην Πίνδο και τα αλβανικά βουνά μια εποποιία.

Ο ίδιος ηρωισμός επιδείχθηκε αργότερα και με την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας ενάντια στην Ελλάδα που έφερε την τριπλή κατοχή στη χώρα. Τότε αναδείχτηκε και το προδοτικό μεγαλείο της ελληνικής 5ης φάλαγγας: Οι σκληροπυρηνικοί γερμανόφιλοι του καθεστώτος, η αφρόκρεμα του ελληνικού φασισμού, αφού υπονόμευσε την έστω σύντομη αντίσταση, έσπευσε να συνθηκολογήσει με τους χιτλερικούς. Οι άγνωστοι ανώνυμοι ανθυπολοχαγοί δόξασαν την Ελλάδα στα αλβανικά βουνά. Οι επώνυμοι στρατηγοί παρέδωσαν την Ελλάδα σιδηροδέσμια στον κατακτητή και μοιράστηκαν μαζί του σαν φτωχοί συγγενείς το όνειδος της κατοχικής εξουσίας. Οι πρώτοι ήταν γέννημα του ελεύθερου ελληνικού λαού. Οι δεύτεροι ήταν κατασκευάσματα του ελληνικού φασισμού. Οι πρώτοι είναι αμφίβολο αν θα κατόρθωναν να εφοδιαστούν με πιστοποιητικά εθνικών και κοινωνικών φρονημάτων. Οι δεύτεροι ήσαν ”εθνικόφρονες” πέραν πάσης αμφιβολίας.

3. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έσπασε την κατοχή

Αλλά η κατοχή απλά σηματοδότησε το επόμενο στάδιο αγώνα: Την Εθνική Αντίσταση. Ενώ κάποιοι συμβιβάστηκαν με τον κατακτητή, ενώ οι πιο αντιδραστικοί συνεργάστηκαν μαζί του και ενώ κάποιοι παροπλίστηκαν εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες τους στους Συμμάχους, ο λαός αρνήθηκε να συμβιβαστεί και επέλεξε να αγωνιστεί. Τότε το ΚΚΕ ανέλαβε την πρωτοβουλία της οργάνωσης της Αντίστασης καθοδηγώντας ένα ανεπανάληπτο εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα: Τον Σεπτέμβρη του 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ και τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου ο ΕΛΑΣ που με την ένοπλη δράση του δημιούργησε από το 1942 ελεύθερες περιοχές. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν ήταν βέβαια οι μόνες αντιστασιακές οργανώσεις. Ήταν όμως οι πιο μαζικές και διαδραμάτισαν τον πιο ουσιαστικό ρόλο στην αντίσταση. Το 1/4 σχεδόν του ενήλικου πληθυσμού της χώρας ήταν οργανωμένο στο ΕΑΜ. Και ο ΕΛΑΣ έφτασε να έχει δύναμη 90 χιλ. μάχιμων ανδρών και 50 χιλιάδες εφέδρους, πράγμα που καθήλωνε στην Ελλάδα από 180 μέχρι 300 χιλιάδες άνδρες του εχθρού, ανάμεσά τους και επίλεκτες μονάδες των Ες-Ες. Και δεν ήταν βέβαια μόνο ο ένοπλος αγώνας στα βουνά. Ήταν και ο καθημερινός πολιτικός αγώνας στις πόλεις που έπαιρνε τη μορφή μαζικών κινητοποιήσεων, απεργιών, διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων. Όλοι αυτοί οι αγώνες συνοδεύτηκαν από τεράστιες θυσίες. Βαρύ ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο ελληνικός λαός για τη λευτεριά του. Το σύνολο των νεκρών έφτασε τις 520 χιλιάδες!

4. Δεν ολοκληρώθηκε το όραμα μιας λεύτερης και δημοκρατικής Ελλάδας

Η ξένη εγγλέζικη ένοπλη επέμβαση, η ανασύνταξη των συντηρητικών δυνάμεων και τα λάθη της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος δεν επέτρεψαν να ολοκληρωθεί το όραμα της λεύτερης και δημοκρατικής Ελλάδας. Αντίθετα, οδηγήθηκε η χώρα στην αναβίωση του φασισμού και στο ξέσπασμα του αιματηρού εμφυλίου πολέμου μ’ όλα τα τραγικά του επακόλουθα. Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός με τις θυσίες που έδωσαν και το ρόλο που διαδραμάτισαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άξιζαν καλύτερης μοίρας. Όποια όμως κι αν ήταν η μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τη σημασία του έπους του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης.

Στα αλβανικά βουνά ο φασισμός δέχτηκε την πρώτη ταπεινωτική του ήττα και στάλθηκε το μήνυμα ότι οι δυνάμεις του Άξονα δεν είναι αήττητες. Και αυτό το μήνυμα στήριξε το ηθικό όσων στέναζαν κάτω από την μπότα του κατακτητή, όσων συνέχιζαν την πάλη. Από την άλλη, η Εθνική Αντίσταση του ’41-’44 λειτούργησε σαν ένα ακόμα μέτωπο φθοράς ηθικής και υλικής του Γ΄ Ράιχ και συνέβαλε όσο λίγα κινήματα αντίστασης στην τελική συντριβή του χιτλεροφασισμό.

5. Λαμπρή σελίδα έγραψαν οι Κύπριοι αντιφασίστες

Η Κύπρος έγραψε τη δική της τιμημένη ιστορία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χιλιάδες Κύπριοι κατατάχθηκαν εθελοντικά στις συμμαχικές δυνάμεις και πολέμησαν το χιτλεροφασισμό στα μέτωπα της Β. Αφρικής και της Ευρώπης. Λαμπρή σελίδα στο χρονικό της κυπριακής συμμετοχής ήταν η απόφαση της 16ης Ιουνίου του 1943 του ΑΚΕΛ με την οποία το Κόμμα κάλεσε τα μέλη του να καταταγούν στο στρατό και να πολεμήσουν το φασισμό. Μαζική υπήρξε η ανταπόκριση των ΑΚΕΛιστών στην έκκληση της Κ.Ε. του Κόμματός τους. Με τη δράση τους τίμησαν την Κύπρο και το ΑΚΕΛ. Και επιστρέφοντας στην πατρίδα, μετά το τέλος του πολέμου ήταν η νέα γενιά που στελέχωσε και ηγήθηκε του Κόμματος τις επόμενες δεκαετίες.

Anef_Oriwn
Παρασκευή 28/10/2011