Ο τίτλος είναι δικός μου και βγήκε συμπερασματικά μέσα από την ανάγνωση του άρθρου του Γ. Ρούση}...
******************
Εισαγωγικά:
Μέρες έντονου προσωπικού προβληματισμού, βαθύτατου συλλογισμού, περισυλλογής κι αυτο-ενδοσκόπησης [σε μια προσπάθεια για περαιτέρω αυτογνωσία] οι τελευταίες...
Γιατί όμως αυτό και ποιοι οι λόγοι; Ένα περιστατικό έντονης διαδικτυακής αντιπαράθεσης με προβλημάτισε και με ώθησε να κάμω έναν απολογισμό της blogger-ικής μου δραστηριότητας και να διερωτηθώ για την αξία και χρησιμότητα του blogging...
Παράλληλα απασχόλησε τον νουν μου η τάση για ισοπεδωτική και μηδενιστική κριτική, όπως και η συνεχώς αρνητική στάση και συμπεριφορά διαφόρων πρώην συντρόφων(;) που αρέσκονται [και συνηθίζουν] να στέκονται στο πλάι ή στη γωνιά έτοιμοι να χιμήξουν [ή και να πυροβολήσουν ως ελεύθεροι σκοπευτές πλέον] τους κομματικούς [τα αρνιά και τα κομματόσκυλα]...
Εν μέσω λοιπόν, αυτών των προβληματικών σκέψεων και δκιαολισμών, μού ‘ρχεται γάντι [σήμερα], ένα κείμενο του [αιρετικού κομμουνιστή] Γιώργου Ρούση, από την χτεσινή “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”. Σ’ αυτό ο συγγραφέας καταπιάνεται με τους πρώην οργανωμένους κομματικά αριστερούς και με το πως λειτουργούν σήμερα...
Παραθέτω το άρθρο αμέσως πιο κάτω...
**************************
Το παρελθόν φυγείν αδύνατον
[του Γιώργου Ρούση Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” 24/7/2011, σελ. 21 – link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=295983]
{Οι υπογραμμίσεις, οι επιχρωματώσεις καθώς και κάποιες επεξηγηματικές σημειώσεις εντός των αγκύλων είναι δικές μου]...
“Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που πέρασε από την οργανωμένη Αριστερή ζωή και πιο συγκεκριμένα από το ΚΚΕ και τη νεολαία του και για διάφορους λόγους βρέθηκε κάποια στιγμή εκτός.
Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που είτε με δική τους ευθύνη, είτε με ευθύνη του κόμματος, είτε από ένα συνδυασμό των δύο μεταμορφώθηκαν είτε σε απλούς συνοδοιπόρους του, είτε σε απλούς ψηφοφόρους του, είτε παρέμειναν αριστεροί που του ασκούν κριτική, είτε πήγαν σπίτι τους, είτε ακόμη μετατράπηκαν και σε ορκισμένους εχθρούς του.
Οι αιτίες πολλές και διάφορες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ιδιαίτερα για όσους πέρασαν στην αντίπερα όχθη, οι οποίοι και για να δικαιολογήσουν την ανάνηψή τους κατηγορούν το κόμμα επί δικαίω και αδίκω, δεν είναι πάντοτε εκείνο που είχε το φταίξιμο, πόσω μάλλον της όποιας μετέπειτα αντιδραστικής εξέλιξής τους.
Στην κάθε περίπτωση το πέρασμα από την οργανωμένη [σημ. Ιστολόγου: κομματική] ζωή, όσο κι αν το ίδιο το κόμμα σε διέγραψε ή εσύ αποφάσισες να το διαγράψεις, δεν είναι δυνατόν να διαγραφεί από τη ζωή εκείνου που τη βίωσε.
Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επενδύουν ποικιλότροπα σε αυτό το διάστημα της ζωής τους για να αναδειχτούν στη συνέχεια σε άλλους τομείς.
Και αυτή η επένδυση μπορεί να θεμελιώνεται είτε σε πραγματικά θετικά στοιχεία που αποκόμισαν από την οργανωμένη τους ζωή -και αυτά δεν είναι λίγα-, είτε αντίθετα από αξίες όπως π.χ. εκείνη της υπακοής-υποταγής, οι οποίες κυριαρχούν και στο κόμμα.
Από την άλλη είναι αναμφίβολο, τουλάχιστον για όσους περάσαμε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οργανωμένης κομματικής ζωής, ότι ένα τμήμα των εγκεφαλικών μας κυττάρων έχει επηρεαστεί ανεπανόρθωτα από αυτήν.
Πολλοί λοιπόν από μας -εμού που σας εξιστορώ συμπεριλαμβανομένου- όσο είμαστε οργανωμένοι αποδεχόμαστε άκριτα τους χαρακτηρισμούς που το κόμμα απέδιδε σε διάφορους στοχαστές. Ετσι όταν τύχαινε, παρασπονδώντας και εκ κομματικής παραδρομής, να βρεθούμε αντίκρυ σε κάποιο κείμενό τους, όσο ορθολογικό, πειστικό και τεκμηριωμένο και να ήταν αυτό, εμείς ψάχναμε μέσα από το στρεβλωτικό φακό μας τον αντικομμουνιστή, τον αναθεωρητή, τον πράκτορα κ.λπ., χαρακτηρισμούς τους οποίους είχαμε ως δεδομένους για τον εν λόγω στοχαστή, και τον απορρίπταμε πάση -ανορθολογική- θυσία, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο κρατάμε ανέπαφη την μαρξιστικο-λενινιστική μας καθαρότητα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το πιο απλοϊκό σοβιετικό εγχειρίδιο, η πιο κοινότοπη τοποθέτηση του Σουσλόφ, που, αν και σχεδόν μόνιμος ιδεολογικός υπεύθυνος του σοβιετικού κόμματος, δεν είχε γράψει ούτε ένα σημαντικό θεωρητικό κείμενο, ...φάνταζαν μεγαλειώδη μπροστά στα εχθρικά κείμενα ενός Μαρκούζε, Λεφέβρ, Αλτουσέρ, για να μην μιλήσουμε για τον «απαγορευμένο» Τρότσκι, ή ακόμη και τον Γκράμσι... και τους λοιπούς αναθεωρητο-προδότες. Το ίδιο και «Η μικρή μας γη» του μεγάλου λογοτέχνη Μπρέζνιεφ, ο οποίος και τιμήθηκε γι’ αυτήν με το βραβείο Λένιν, έπρεπε να φαντάζει μεγαλούργημα μπροστά στην τριλογία του αναθεωρητή Τσίρκα.
Οταν λοιπόν ορισμένοι από μας απαλλάχθηκαν από το βραχνά αυτού του τύπου της στείρας κομματικότητας, έπεσαν με τα μούτρα στην άλλη άκρη.
Μη αποβάλλοντας ελεγχόμενα το συγκεκριμένο κουσούρι, ρίχνουν το παιδί μαζί με τα υγρά της γέννας.
Σε αντίθεση από την προηγούμενη στάση τους ρουφούν άκριτα σαν τα σφουγγάρια ό,τι διαβάζουν, ταυτόχρονα όμως αποβάλλουν και ό,τι θετικό είχαν αποκομίσει κατά τη διάρκεια της οργανωμένης τους ζωής. Το αποτέλεσμα είναι να απωθούν και τις όποιες έστω και στοιχειώδεις μαρξικές γνώσεις είχαν αποκτήσει κουτσά στραβά, και να υιοθετούν ώρμα κι άγουρα, φτάνει αυτά να ασκούν κριτική στην κλασική μαρξική σκέψη. Ετσι όμως οδηγούνται συνήθως όχι μπρος και όχι μόνον ένα, αλλά πολλά βήματα πίσω, υπό την έννοια ότι χάνουν την ανεξάντλητη δύναμη που προσφέρει η αξεπέραστη μαρξική σκέψη.
Και μια τέτοια στάση έχει άμεσες επιπτώσεις και στην πολιτική τοποθέτηση όλων εκείνων που στο όνομα της αποκάθαρσής του από τη δογματική σκουριά ουσιαστικά αρνούνται τον μαρξισμό. Τοποθετήσεις που απαξιώνουν το κόμμα, την οργάνωση, το συνειδητό, σε σχέση με το κινηματικό και αυθόρμητο, τοποθετήσεις που μηδενίζουν το ρόλο των εκλογών, και της συμμετοχής στην αστική πολιτική, σεχταριστικές αντιμετωπικές στάσεις και άλλες παρόμοιες, εντάσσονται ακριβώς σε αυτήν τη λογική.
Στην πραγματικότητα όλοι εκείνοι που την υιοθετούν, αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο, διότι επιχειρούν να αποδογματοποιηθούν με τον ίδιο δογματικό τρόπο που μετά τόσα χρόνια τούς είχε πια γίνει αξεπέραστη βιωματική λειτουργία.
Και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια σοβαρή αρνητική συνέπεια μιας δογματικής διαπαιδαγώγησης, η οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στιγματίζει ολόκληρη τη ζωή. Βλέπετε καθώς φαίνεται για ορισμένους δεν είναι μόνον το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, αλλά και το παρελθόν.”
**************************
Σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Πως το είπε Καβάφης στο ποίημα του “Η Πόλις”;
[Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου] ...
«Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς•
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.»
Anef_Oriwn
Δευτέρα 25/7/2011
17 σχόλια:
Πολλοί που τους έστειλεν το κόμμαν να σπουδάσουν στες τότε ανατολικές χώρες, άμαν ήρταν πίσω τζιαί επιάσαν καμιάν θέσην εγίνησαν οι πιο λυσσασμένοι εχθροί του.
Για να μέν ενιώθουν το βάρος της ευγνωμοσύνης. Τζιαί για να μεν φαίνεται τωρά που "εδυναμώσαν" ότι κάποτε ήταν αδύνατοι τζιαί κάποιοι εβοηθήσαν τους να γενούν αδρώποι. Σαν να τζιαί ζήτησεν τους κανένας ανταμοιβήν. Ότι εγινήκαν κάπιοι εν αλήθκεια! Εγινήκαν!
Αδρώποι όμως; Εγινήκαν;
καλημέρα,
καλό το άρθρο του Ρούση.
να πούμε βέβαια, οτι η εμφάνιση του στην Ελευθεροτυπία αυτή τη χρονική στιγμή, μπορεί να μην είναι τυχαία, καθώς ο Ρούσης, ειναι εκ τους πρωτοιδρυθέντες ενός νέου σχηματισμού ως αποτελέσματος ίσως της κατάστασης με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτησμένων.
Η κριτική του, προς αυτούς που αποχώρησαν από το ΚΚΕ και πέρασαν σε μια άρνηση της ίδιας της πολιτικής ή της εκλογικής διαδικασίας και το πέρασμα σε μια νέα μορφή "δεξιού" οπορτουνισμού,ίσως να ποντάρει στην προσπάθεια νομιμοποίησης του νέου εγχειρήματος. Με λίγα λόγια: ναι μεν φύγαμε από το ΚΚΕ αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να οργανωνόμαστε κάπου αλλού.
Βέβαια, φαινεται και μετριοπαθής ως προς τον εαυτό του, όταν ήταν ο ίδιος μελος του ΚΚΕ,εφόσον κάμνει ολίγον "γαργάρα" το γεγονός πως και ο ίδιος υπήρξε άκριτα άδικος προς κάποιους αποχωρήσαντες τότε.
Επίσης να πούμε, πως ο Ρουσής ανήκει σε μιαν παρόμοια κατηγορία με αυτή που περιγραφει ο Χαμάλης. Ότι δηλαδή έκαμε καριέρα και μάλιστα αρκετά μεγάλη ως κομμουνιστής και ακολούθως έφυγε και κάμνει την κριτική του.
Πάντως είναι ένας μετριοπαθής κριτής της όλης κατάστασης με την αριστερά στην Ελλάδα, κάτι το οποιο τον διαφοροποιεί από πολλούς άλλους. Γιατί στην Ελλάδα, το θέμα με τις διασπάσεις του ΚΚΕ, είναι ολιγον τι μπουδρέλο.Και όντως οσοι αποχώρησαν εκάμαν τα αρκετά θάλασσα. Όχι ως άτομα, αλλά ως οργανωμένες καταστάσεις.
Τώρα να δούμεν, η νέα οργανωμένη κατάσταση του Ρουση, αν καταφέρει να ξεφύγει που τούτην την "κατάρα".
...εκ τους πρωτοιδρυτές δηλαδή.
Dis,
Δεν έχω υπ’ όψη μου αν ο Ρούσης είναι μεταξύ των ιδρυτών κάποιου «... νέου σχηματισμού ως αποτελέσματος ίσως της κατάστασης με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων», αλλά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία αρθρογραφεί κάθε Κυριακή εδώ και καιρό.
Προσωπικά βρίσκω τα κείμενα του αρκετά ενδιαφέροντα, χωρίς κατ’ ανάγκη να συμφωνώ πάντοτε μαζί του ... Και δεν θεωρώ ότι «... ανήκει σε μιαν παρόμοια κατηγορία με αυτή που περιγράφει ο Χαμάλης». «Τούτοι» στους οποίους αναφέρεται ο Χαμάλης, έχει αλλάξει το κοινωνικοοικονομικό τους status, έχει διαφοροποιηθεί κι αλλοτριωθεί η κοινωνική τους συνείδηση και ως επί το πλείστον έχουν αποστασιοποιηθεί κι από την πολιτική γενικότερα. Ο Ρούσης θέλει να παραμείνει ενεργός αριστερός πολίτης [εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του κομμουνιστή] και δεν διαφωνώ καθόλου με την αποκωδικοποίηση που κάμνεις του μηνύματος που φαίνεται να θέλει μεταφέρει μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο του, ότι δηλ. «πρέπει να οργανωνόμαστε»!
Παράλληλα θέλω να σημειώσω ότι η συνήθεια να είμαστε «...άκριτα άδικοι προς κάποιους αποχωρήσαντες...», αλλά και αποστασιοποιηθέντες και διαγραφέντες διαχρονικά χαρακτήριζε το Αριστερό κίνημα. Διαφοροποιούμασταν τότε μόνο όταν οι «μηχανισμοί» άγγιζαν πλέον κι εμάς τους ιδίους, αφού φαίνεται πλέον «ήταν της παπαθκιάς τα ξύλα» …
ναι, ίσως έχεις δικαιο ότι δεν ανηκει στη κατηγορία που αναφέρεται ο Χαμάλης, γιατί ο φίλος μας μαλλον αναφέρεται μόνο στους Κυπραίους και δη σε όσους σπούδασαν με κάποια υποτροφία και μετά δεν ακολούθησαν το κόμμα για τον αλφα ή βήτα λόγο.
απλά ο Ρούσης, ήθελα να πω, πως όλο και κάποια καλά θα είχε προφανώς όταν ήταν μέσα στο ΚΚΕ, γιατί το να είσαι αριστερός κάποια εποχή εξασφάλιζε και μια καριέρα,τουλάχιστον στις τέχνες και τις επιστήμες. Ασε ότι τωρά έγινε λλίον ντεμοντέ να εισαι επιστήμονας και ΚΚΕς και την πίττα την τρώει ο Συνασπισμός - δυστυχώς κατ΄εμένα.
ναι είναι από τους καλούς ο Ρούσης, ας πούμεν είναι από τους νούσιμους. διότι κακά τα ψέματα, παρα πολλοί που έχουν αποχωρήσει από το ΚΚΕ έγιναν τέλεια αγνωριστοι.
ναι, έγινε ένας σχηματισμός πολιτικός, με κύριο στόχο την έξοδο από το ευρώ και την ευρωπαική έξοδο.
παίζουν κάποια ονόματα μαρξιστών σε τούτην την πρωτοβουλία.
ας ελπίσουμεν πως δεν θα είναι πάλε καμια αχταρμά φάση, όπως αυτές που μας συνήθισαν οι αριστεροί σύντροφοι-τροπος του λέγειν.
http://wwwpraxisred.blogspot.com/2011/07/blog-post_6883.html
αφήνω σου το λινκ για να το δεις.
Dis,
Το σωστό link είναι: http://disdaimona.blogspot.com/2011/07/blog-post_27.html?showComment=1311763684522#c6609656284283438778 ...
Κάπου τα μπέρδεψες ... :)
Φένκιου πάντως ...
Αγαπητέ blogoδεσπότη, μπορείς να μας πεις ποια η σχέση του Private Jet και των παχυλών επιδομάτων με την Αριστερά;
Αγαπητέ Ανώνυμε,
Μπορείς να είσαι πιο συγκεκριμένος και να μου κάμεις πιο λιανά τα ερωτήματα σου, για να μπορέσω [αν γνωρίζω] να σου τα απαντήσω; Και για να σε βοηθήσω, μπορείς να μου πεις αν ο Πρόεδρος χρησιμοποίησε για τις μετακινήσεις του στο εξωτερικό τις υπηρεσίες «Private Jet» χωρίς βάσιμους λόγους ή/και να διευκρινίσεις και για τι «παχυλά επιδόματα» μιλάς [με συγκεκριμένους αριθμούς pliz] …
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Time
Monday, August 1 · 8:00pm - 11:30pm
Location
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (01/08 | 20:00)
More Info
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
απόσπασμα από Financial Times/Lex:
Cyprus: latest headache for Eurozone: The Mediterranean Islands ineffectual government quit at the request of the president, Demetris Christofias. For sure, it will not be missed; politically speaking, Cyprus is a one-person state. The person who should have resigned is Mr Christofias, a Communist of the old school who is proving singularly unable to address the countrys growing list of problems. That list keeps growing longer. Moodys cut the Cypriot credit rating to three notches above junk this week. The scale of the islands challenges, and the rise in political instability, suggest Cypruss creditworthiness has further to slide and that the Eurozone has another peripheral member to worry about. Even before 11 July explosion destroyed its main power station, Cyprus was heading towards the precipice. Cypriot banks hold about 31 billion of Greek sovereign and bank debt or about 170% of gross domestic product. They are well capitalised, with aggregate tier 1 ratios of 12%. But their likely participation in any Greek bond exchange would devour most of that, leaving them in need of new capital.
ίσως η βρετανία έχει πρόβλημα με ΑΚΕΛ. καλεί τον πρόεδρο να παραιτηθεί.
Αποκαλυπτική είδηση!
Οι Financial Times του Λονδίνου είναι φερέφωνο του Αρχιεπισκόπου Ττόμμυ του ββού!
Χριστόδουλε Καλλίνε,
Κι έξω από την Αρχιεπισκοπή να διοργανώσουμε διαμαρτυρία, κι έξω από την Κεντρική Τράπεζα κι έξω από τούς τηλεοπτικούς σταθμούς [που θέλουν να μας εξουσιάζουν τη ζωή!]
Ανώνυμε [ημερ. 29/7/11 9:25 μ.μ. και 29/7/11 9:26 μ.μ.],
Καλό θα ήταν [για την χώρα τους αλλά και γενικότερα] αν οι Financial Times, ασχολούνταν ΚΑΙ με τα οικονομικά προβλήματα της τεραστίας χώρας τους [κι ακόμα της πιο τεραστίας πατρόνας τους, της Αμερικής], και πως αυτά δημιουργήθηκαν, κι ας αφήσουν την λιλιπούτεια Κύπρο και τις εξυπνάδες γα τον «Mr Christofias, a Communist of the old school who is proving singularly unable to address the countrys growing list of problems». Εκεί που δεν έχουν [την διακυβερνήσει] «a Communists of the old school», γιατί όλα πανε κακά, ψυχρά κι ανάποδα; Ή μήπως ενοχλήθηκαν γιατί ο Χριστόφιας του χαλάει την αντικομουνιστική τους πιάτσα;
Η ανοχή στους μαλάκες και στα φασιστούθκια έχει τα όρια της!
Και παρεμπιπτόντως ΑΓΡΑΜΜΑΤΕ ελληναρά υβριστή δεν υπάρχει λέξη «ΚΑΘΕΣΤΟΣ», αλλά «ΚΑΘΕΣΤΩΣ» ...
Δημοσίευση σχολίου