Ανάρτηση 5/2010 [ελληνική, κυπριακή, τραγουδιστική κι αντι-φοβική] – Λίγα λόγια για τα φοβικά σύνδρομα από τον Διονύση Τσακνή ...

Στην [ελληνική] εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” στην στήλη “Εν-στάσεις”, πιο παλιά κάθε Πέμπτη [νομίζω], τους τελευταίους μήνες κάθε δεύτερη ή τρίτη Πέμπτη, δημοσιεύεται ένα άρθρο, γραμμένο από τον Έλληνα τραγουδοποιό Διονύση Τσακνή, έναν βαθιά πολιτικοποιημένο και στρατευμένο με την Αριστερά [βασικά με το ΚΚΕ] καλλιτέχνη ...

“Κι αυτοί που μας προδώσανε,
Ανέραστοι να μείνουν ...
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε ...”
[link: http://www.youtube.com/watch?v=AUP1VoJ9y4A ]

Στα κείμενα του ο Τσακνής πραγματεύεται με απλή και κατανοητή γλώσσα και μακριά από πολιτικούρες, θεωρητικούρες και ακαδημαϊκούς όρους και ελληνικούρες, θέματα από την [ελληνική κυρίως] καθημερινότητα, θέματα που απασχολούν τον μέσο Έλληνα. Πολλές φορές είπα να αναδημοσιεύσω εδώ στο Blog μου κάποιο κείμενο του, αλλά πάντοτε κάτι άλλο προέκυπτε, κάποιο θέμα από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα [κυρίως την κυπριακή], με αποτέλεσμα το άρθρο του Τσακνή να παραπέμπεται στες ελληνικές καλένδες.

Χτες Πέμπτη [28 του μηνός] υπήρχε στην εφημερίδα ένα κείμενο του για το ζήτημα της καλλιέργειας φοβικών συνδρόμων στον κόσμο [από τα ΜουΜουΕ και άλλες καταστάσεις] με στόχο τη χειραγώγηση του. Φυσικά αναφερόταν σε περιστατικά και συμπεριφορές που απαντιόνται στην Ελλάδα, αλλά διαβάζοντας το κείμενο βρήκα πολλές ομοιότητες με καταστάσεις που ζούμε ΚΙ εδώ στην Κύπρο ... Γι’ αυτό και επέλεξα να το μεταφέρω εδώ αυτούσιο [δια της αγαπημένης μεθόδου του copy-paste] ...

Απλώς να αναφέρω τα εντός των αγκύλων [...] γραφόμενα με κόκκινο χρώμα αποτελούν δικά ΜΟΥ σχόλια...

"Ας φαγωθούμε μεταξύ μας"
[του Διονύση Τσακνή – “Ελευθεροτυπία” 28/1/2009, link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/01/2010&s=en-staseis]

“Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου για τον φόβο ως αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου με στόχο τη χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων. [link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=14/01/2010&s=en-staseis].

Δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει πως ο φοβισμένος πολίτης είναι έρμαιο στα χέρια της εξουσίας και των συν αυτή συμμάχων, [σ’ αυτό ποντάρουν και οι δικοί μας, οι απορριπτικοί και οι αντιομοσπονδιακοί] που στην παρούσα φάση δεν είναι παρά η τηλεόραση (πρωτίστως) και τα Μέσα γενικώς [σε ‘μας, ας πούμεν(τε), ο ΑΝΤΕΝΑ, η “Μάχη”, η “Σημερινή”, το “Ράδιο Πρώτο” και λοιποί αυτού του σιναφιού].
Ένα «πέρασμα» από τα δελτία των 8 [ή και των οκτώμισι] είναι αρκετό για να πειστεί ακόμα και ο πιο δύσπιστος. Το αν αυτό αποτελεί κατεύθυνση ή όχι, είμαι ανοιχτός για συζήτηση, αν και προκαταβολικώς δηλώνω την άποψή μου πως ναι! [Λέτε να ‘χε δίκιο ο Άντρος Κυπριανού όταν μιλούσε για «συντονιστικό κέντρο»;]
Το θέμα τελικά δεν βρίσκεται εκεί - στο αν είναι κατεύθυνση - αλλά στο αποτέλεσμα [αν δηλ. ο κόσμος, θα τρομοκρατηθεί, ας πούμεντε, από μιαν εκ των πρότερων, προφητικά και αρχιεπισκοπικά αποκαλυφθείσα σκευωρία για νεο Σχέδιο Ανάν] και αυτό ακριβώς είναι που μετράει. Η φοβική, λοιπόν, συμπεριφορά, που τείνει να πάρει μορφή υστερίας («η Ελλάδα στην εντατική», «χρεοκοπήσαμε», «θα μας πετάξουν έξω από τη ζώνη του ευρώ» και τα ρέστα) εκφράζεται εκτός των άλλων και με μια δήθεν ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων που καλλιεργείται από τα Μέσα (επαναλαμβάνω) που ως βασική επωδό έχει την παραλλαγή του προεκλογικού συνθήματος «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». [Στην Κύπρο Νικόλες, Κουλίες, Κολοκασίδηες, Πατατάρηες, Αρχιεπίσκοποι, Λάζαροι, Κυκλάμινοι, Μαύροι, Κίτρινοι, Λυσσαρίδηες, Γιαννάκηδες, Περδίκηες, Λαγουδάρηες, Ιακωβίδηες, Χριστόδουλοι, Συλλούρηες κι άλλοι τέτοιοι, προσπαθούν μετά κόπου, μόχθου και ίδρωτα αλλά και εναγωνίως και αγχωδώς να ΜΑΣ πείσουν ότι «ο Χριστόφιας θα ξεπουλήσει την Κύπρο στην Τουρκία», ότι «ο Χριστόφιας εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αγγλοαμερικάνων», ότι «με την ομοσπονδία θα αφανιστεί ο ελληνισμός από την Κύπρο», ότι «με την ομοσπονδία εν να παττίσει η οικονομία μας» τζιαι ότι «εμείς εν ννα ταΐζουμεν τζιαι τους αχαμάκκηες τους τούρκους», ή ότι «ότι η Τουρκία εν ννα ελέγχει τζιαι την νότια Κύπρο όπου ΕΜΕΙΣ οι ελληνοκύπριοι ευδαιμονούμε τώρα» - τελικά νυν υπέρ της πούγκας μας ο αγών – και παει λέγοντας το (εκ)φοβι(στι)κό τροπάρι] ...

Ο ύποπτος αυτός τάχα ορθολογισμός μεταφέρει το πρόβλημα σε άλλο γήπεδο, αφήνοντας έτσι, αφ' ενός μεν τους υπευθύνους για την κρίση στο απυρόβλητο [αφού πουλάνε ή/και σερβίρουν πατριωτικές λουβάνες] και αφ' ετέρου επικεντρώνει το θέμα σε μια πλασματική διαμάχη μεταξύ μιας νεφελώδους ηθικής συμπεριφοράς κάποιων, έναντι μιας αλόγιστης ή ανήθικης στάσης των υπολοίπων [πας φιλο-ομοσπονδιακός βάρβαρος εστί και προδότης και καταδότης κι ανθέλληνας και «οσφυοκάμπτης» και «βουτυροσπόνδυλος» και «πουρκουάς» - για τα δύο τελευταία πάσα επεξηγηματική βοήθεια ευπρόσδεκτη].

Έτσι, έχουμε περίπου μεταβληθεί σε εισαγγελείς και τιμωρούς του τάδε μικροφοροφυγά και των εύκολων στόχων, που δεν είναι παρά ο υδραυλικός, ο ταξιτζής, ο ηλεκτρολόγος ή ο γιατρός. [Στο πυρ το εξώτερον και σε νέα “ayto da fe” όλοι όσοι υποστηρίζουν την Ομοσπονδία ως λύση για το κυπριακό ή ως τον τρόπο για αποφυγή της διχοτόμησης]. Παράλληλα, και ως κάκιστοι οικονομολογούντες, [έχουν και στην Ελλάδα φαίνεται τους Χριστόδουλους τους που έκαμαν τζιαι Διοικητές της Κεντρικής Τράπεζας] «λύνουμε» τα προβλήματα των κοινωνικών ανισοτήτων με τη λογική τής προς τα κάτω εξομοίωσης [ισότητα στην φτώχεια]. Έχω βαρεθεί να ακούω για τα ρετιρέ και τα υπόγεια, τους υπερβολικά αμειβόμενους κλάδους και τις ανισότητες που διευρύνονται τάχα από τις μισθολογικές διαφορές των εργαζομένων.

Έτσι, ο εργαζόμενος των 1.000 ευρώ στρέφεται ή τουλάχιστον οδηγείται να στραφεί εναντίον του αντίστοιχου συναδέλφου του, έστω σε άλλον τομέα της οικονομίας, που κατάφερε να παίρνει το «αστρονομικό» ποσό των 2.000 ευρώ μηνιαίως. Τα εκατομμύρια που σφυρίζουν γύρω του από αλόγιστες δαπάνες, καθώς και τα χαριστικά δισ. προς τις τράπεζες, μοιάζουν να τον αφήνουν αδιάφορο. [Ο Φούλης την Παρασκευή το πρωί στον “ΑΣΤΡΑ” κατηγορούσε τον Συνεργατισμό για τα ψηλά επιτόκια ενώ ποιούσε την πάπια – κοινώς τη νήσσα- για τες Τράπεζες].
Η εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας, η κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, μια και προηγείται η λογική της πάση θυσίας, διατήρησης μιας θέσης εργασίας, έστω και με όρους προηγούμενων αιώνων.
Και μέσα σ' όλα αυτά, καλλιεργείται και μια αντιπαλότητα ανάμεσα στα μικρά και μεσαία στρώματα [ανάμεσα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους], με κάποιες κατηγορίες εργαζομένων ή, όπως γίνεται τελευταία, με τους αγρότες και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους.

Διαβάζοντας κάποιες συζητήσεις στο Διαδίκτυο, διαπιστώνω μια οργανωμένη επιχειρηματολογία εναντίον των «πλούσιων» τάχα αγροτών, που απολαμβάνουν προνόμια σε σχέση με τις υπόλοιπες πληθυσμιακές κατηγορίες. Και αυτοί που τα γράφουν, δεν είναι οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι που πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά, δυστυχώς, ο υπάλληλος της «διπλανής πόρτας» που ανάμεσα στη δουλειά του γραφείου, «συμμετέχει» και στον... κοινωνικό διάλογο, με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, που του παρέχει η επιστολογραφία στα blogs του Διαδικτύου. [Λαλείτε να θκιεβάζει τζιαι το W.C. – το “Watching Christofias”, μην πάει ο νους ΣΑΣ αλλού – τζιαι για τους Επιτρόπους που αρέσκονται “τους ήρωες να κάνουν πίσω απ’ τα γραφεία” τζιαι τα pcs;]

Είναι σίγουρο, αν φαγωθούμε μεταξύ μας, κάτι θα περισσέψει γι' αυτούς που καραδοκούν, αγοράζοντας χρόνο για τη διαιώνιση της ισχύος τους.”

**************
Συμπληρωματικά σχόλια, επεξηγήσεις και σημειώσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

Επιτρέψτε μου να σημειώσω ακόμα 2-3 πράγματα που θυμάμαι από άλλα κείμενα του Τσακνή καθώς και ένα – δυο άλλα συμβάντα:

1. Κάποτε σε μια συνέντευξη που διάβασα, τού κολλητού τού Τσακνή, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ο τελευταίος αστεϊζόμενος “παραπονιόταν” ότι από τότε που έμπλεξε με τον Τσακνή όλο σε απεργίες έξω από εργοστάσια και σε εργατικές κι άλλες κινητοποιήσεις τον τραβολογούσε για να κάνουν συναυλίες!

2. Στο πρώτο του κείμενο μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα [αρχές του περασμένου Οκτώβρη] και μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Γεώργιο Παπαντρέου [και με αντιπρόεδρο τον Πάγκαλο – ευχήθηκε μάλιστα του πρωθυπουργού “να τον χαίρεται”] έγραφε για την ανθρώπινη πλευρά των [εμπλεκομένων στις εκλογές] ανθρώπων της Αριστεράς περιγράφοντας κάποιες συναντήσεις μετά άρτου και οίνου:
“Σάββατο μεσημέρι πριν από τις εκλογές. Συντρώγω με την Αλέκα, τον Σπύρο, τους Κωστήδες (Καζάκο και Βουτσά), τον Σταμάτη, την Μπέτυ, τον Παντελή, τον Βασίλη, τη Σοφία και άλλους συντρόφους απ' το παρελθόν. Ωραίες φάτσες, αισιόδοξες, καθαρές και στην πλειονότητά τους ταπεινές. Έτσι, καθώς ταιριάζει σε ανθρώπους που ο μόνος πλούτος τους είναι τα αγωνιστικά τους παράσημα.”
Δεν είναι κοζανίτικο το τσίπουρο, αλλά το πίνουμε με τον Σπύρο και τα λέμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Σεβασμός και αγάπη. Μεγάλα ζητούμενα σήμερα.”

3. Ακόμα σ’ ένα άλλο του κείμενο πέρσι τον Σεπτέμβρη έγραφε: “Θυμάμαι τον Λένιν που, δύο χρόνια μετά την επανάσταση, αναρωτιόταν πόσο να είχε άραγε αλλάξει η ζωή του τσαγκάρη που επιδιόρθωνε μέσα στο κρύο παπούτσια. Επισκέφθηκε τον δρόμο που ήταν το στέκι-μαγαζί του. Τον βρήκε ακόμα εκεί...”

Anef_Oriwn
Παρασκευή 29/1/2010