Ανάρτηση 127/2013 [πολιτική, ιδεολογική, Αριστερή, αντιπολιτευτική και εξ αναδημοσιεύσεως – Ένα άρθρο από τη “Χαραυγή” για τα μέτρα της Κυβέρνησης Αναστασιάδη υπέρ του Κεφαλαίου...

Εισαγωγικά

Τελευταία μέρα του Ιούλη σήμερα κι είπαμε αποχαιρετώντας τον μήνα, να ΣΑΣ φιλοδωρήσουμε μ’ ένα πολιτικό κείμενο που αλιεύσαμε από τη “Χαραυγή” της περασμένης Κυριακής 28 του μηνός. Απ’ αύριο Αύγουστος και είπαμε να τον βγάλουμε πιο ανάλαφρα, χαλαρά και προ πάντων απολίτικα, όσο μπορέσουμε και τα καταφέρουμε δηλαδίς...

Το υπό αναδημοσίευση άρθρο είναι και ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου κι αφορά συγκεκριμένες ενέργειες της Κυβέρνησης Αναστασιάδη υπέρ του Κεφαλαίου...

Κάποιοι μπορεί να (ΜΑΣ) πουν ότι, με τες τελευταίες [προ μερικών ημερών] εξαγγελίες Αναστασιάδη, για «μεταρρύθμιση του συστήματος πρόνοιας και αλληλεγγύης» και «καθορισμό ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος για όσους έχουν ανάγκη» καθώς και «αρτιότερη στόχευση επιδομάτων», επιχειρείται και στήριξη των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Ζήτω ο λαϊκός ο καπιταλισμός τότε [ο παλαιο-κουμπάρος ο Strovoliotis έγραψε και σχετικό υποστηριχτικό κείμενο με τον βαρύγδουπο τίτλο “Η κυβέρνηση της μοντέρνας αριστεράς”], μόνο που ξέχασαν να ΜΑΣ πουν ότι αυτά τα μέτρα θα ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από τον Ιούνη του 2014! Μικρολεπτομέρειες θα ΜΟΥ πείτε, αλλά κι αυτές έχουν την ταξική τους διάσταση. Γιατί για πολλούς θα ισχύει το “ζήσε γάαρε να φας τον Μαν τριφύλλιν”! Και ούτε και ΜΑΣ είπαν από πού θα βρεθούν, ή θα αντληθούν τα λεφτά γι’ αυτή τη «μεταρρύθμιση»... Αλλά πιο πολλά επ’ αυτού [δηλ. της «μοντέρνας» λαϊκής “αριστερής” πολιτικής Αναστασιάδη] από βδομάδας, όταν θα μάθουμε και πιο πολλές λεπτομέρειες! [Παρεμπιπτόντως πώς καθορίζεται αυτό το «εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα για αξιοπρεπή διαβίωση»; Επιχειρείται κι εδώ η κατάργηση το όρου «όριο φτώχειας» και η αντικατάσταση της με άλλον πιο ήπιο, όπως επιχειρείται και η ήπια και με το γάντι προώθηση νέου μνημονίου με τον όρο «επικαιροποιημένο μνημόνιο»;  

********************************

“Όλα για το Κεφάλαιο – τίποτα για τον εργαζόμενο”

[του Μιχάλη Κούβαρου, Μέλους της Επαρχιακής Γραμματείας του ΑΚΕΛ Λευκωσίας – Κερύνειας, “Χαραυγή” Κυριακή 28/7/2013, σελ. 16]

{Οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις ει ναι δικές μου}...

“Ο Καρλ Μαρξ αναφέρει και αιτιολογεί, ότι το κράτος και η μηχανισμοί του στο καπιταλιστικό σύστημα, στην ουσία εξυπηρετούν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής. Με απλά λόγια στο καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα σε περιόδου έντονης οικονομικής κρίσης του συστήματος, όπου οι αντιθέσεις οξύνονται και η ταξική πάλη είναι πολύ πιο έντονη, οι αποφάσεις του κράτους εξυπηρετούν καθαρά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων. Τα παραδείγματα αρκετά και χαρακτηριστικά τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Κύπρο με τις αποφάσεις της κυβέρνησης Αναστασιάδη να είναι μόνο εξαγγελίες σε ό,τι αφορά τους μικρομεσαίους και τους εργαζόμενους, αλλά με άμεση εφαρμογή και απτά αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τις μεγάλες επιχειρήσεις και το κεφάλαιο.

Παράδειγμα πρώτον: Αναβολή της ψήφισης του νομοσχεδίου για τη φορολόγηση της ακίνητης ιδιοκτησίας, που απάλλασσε  την πρώτη κατοικία και το μεγάλο κόστος το επωμίζονταν οι μεγάλο ιδιοκτήτες και κατάθεση νέου νομοσχεδίου με φορολόγηση της πρώτης κατοικίας, με απαλλαγή τεράστιων φόρων στην ουσία από τους μεγάλο ιδιοκτήτες.

Παράδειγμα δεύτερον: Διάταγμα για τουριστικό ωράριο σε όλη την Κύπρο. Αύξηση του κόστους για τους μικροκαταστηματάρχες με συνέπεια σε αυτές τις συνθήκες να οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμό τους. Οι εργαζόμενοι στα μεγάλα καταστήματα θα αναγκάζονται να εργάζονται περισσότερες ώρες, χωρίς αργίες, Κυριακές κλπ με τον ίδιο μισθό, ενώ οι μεγαλοϊδιοκτήτες θα αυξάνουν τα κέρδη τους.

Παράδειγμα τρίτον: Απόφαση Υπουργικού Συμβουλίου Ν. Αναστασιάδη για φορολογική αμνηστία σε όσους θα επιστρέψουν τα εκατομμύριά τους από το εξωτερικό. Δηλαδή αυτοί που φυγάδευσαν τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό με πληροφόρηση ή όχι για να γλυτώσουν το κούρεμα με συνέπεια την κρίση να την πληρώσει ο απλός εργαζόμενος.

Παράδειγμα τέταρτον: Απόφαση για διαχωρισμό της Τράπεζας Κύπρου σε Εμπορική και Κτηματική. Στην Κτηματική μεταφέρονται τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, σε πρώτο στάδιο των επιχειρηματιών και ιδιαίτερα των επιχειρηματιών γης και των Developers, στην ουσία των μικρομεσαίων επιτηρήσεων χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο αν θα μεταφερθούν και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια για την πρώτη κατοικία. Δάνεια που οι υποθήκες τους είτε είναι γη, κατοικίες, πολυκατοικίες, παραλιακές και εξοχικές κατοικίες θα εκποιηθούν σε εξευτελιστικές τιμές. Η απόφαση του Υπουργικού για φοροαπαλλαγή σε όσους επιστρέφουν τα εκατομμύριά τους από το εξωτερικό σε συνδυασμό με τη δημιουργία της Κτηματικής Τράπεζας Κύπρου δημιουργεί ευκαιρίες για τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο. Με τα εκατομμύρια που θα επιστραφούν, εκατομμύρια που γλίτωσαν το κούρεμα, θα αγοράσουν τις εκποιημένες περιουσίες σε εξευτελιστικές τιμές με τις προοπτικές του κέρδους να είναι τεράστιες σε εποχές μάλιστα οικονομικής κρίσης. Ιδιαίτερα τραγικό και με ανυπολόγιστες συνέπειες στην κοινωνία θα είναι η εκποίηση της πρώτης κατοικίας. Ο απλός άνθρωπος που λόγω της κρίσης που δημιούργησε το κεφάλαιο και οι τράπεζες λόγω της ασυδοσίας τους για κέρδος, καλείται να πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης, ενώ το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την κρίση για να αυξήσει περισσότερο τα κέρδη του. Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό, το κεφάλαιο έχοντας τη στήριξη της κυβέρνησης Αναστασιάδη αλλά και ολόκληρο το μηχανισμό του συστήματος φορτώνει τις επιπτώσεις τις κρίσης στον εργαζόμενο, παράλληλα εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που δημιουργούνται από την κρίση για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του χωρίς να ενδιαφέρεται για τον πόνο και την δυστυχία που προκαλεί. Η μόνη λύση για τον εργαζόμενο είναι η οργάνωση και η αντίσταση για να προστατεύσει τα συμφέροντα της δικής του τάξης έναντι στην ασυδοσία του κεφαλαίου.”

Anef_Oriwn

[αντιπολιτευτικά κι αντικαπιταλιστικά]

Κυριακή 28/7/2013

Ανάρτηση 126/2013 [του καλοκαιριού, των διακοπών, των αργιών, της καθημερινότητας, των ... πογιατζιήων και των ... βιβλίων] – Διακοπές, αργίες και δουλειές του καλοκαιριού... (Παίζοντας τον μπογιατζιή)...

Εισαγωγικές και επεξηγηματικές σημειώσεις

Τα πιο κάτω γραφόμενα μου [κάτω από τα κεφάλια “Προλογικά” και “Πογιατζιήτικα”] ξεκίνησα να τα γράφω ως εισαγωγικό σημείωμα [αλλά εν πολλοίς άσχετο με το θέμα] μιας ανάρτησης μου με ταξιδιωτικό περιεχόμενο. Η ανάρτηση θα περιελάμβανε κυρίως φωτογραφίες [που ξανα-ανακάλυψα τελευταία] από τις πιο παλιές οικογενειακές εξορμήσεις και περιηγήσεις μας στον ελλαδικό χώρο, κυρίως κατά τη δεκαετία του ’90...

-  Επειδή όμως, το [άσχετο] εισαγωγικό κείμενο βγήκε μεγάλο [κι αφορούσε γενικά τις αργίες και τις διακοπές αλλά δεν είχε σχέση με ταξίδια], Κι
-  επειδή δεν κατάφερα να scanάρω και να επεξεργαστώ τις φωτογραφίες με τις οποίες θα διάνθιζα την ανάρτηση μου,

αναδιπλώθηκα, έκαμα δεύτερες σκέψεις κι αποφάσισα να μεταφέρω για ευθετότερο χρόνο την ταξιδιωτική ανάρτηση και να μετατρέψω το συγκεκριμένο εισαγωγικό σημείωμα σε ξεχωριστή αυτοτελή ανάρτηση...  

************************

Προλογικά

Κατακαλόκαιρο πια και Ιούλης είν’ [ακόμα] ο μήνας! Διακοπές κι αργίες [για κείνους που ‘χουν ακόμα δουλειά και χρειάζονται ξεκούραση, όπως ας πούμεν οι διδάσκαλου και οι καθηγητάδες] κι ανεργίες -για όσους δεν δουλεύουν ή δεν κατάφεραν να βρουν έστω και προσωρινά στη λεγόμενη τουριστική “βιομηχανία”.

Πάντως κάπου εκεί -περιοχή Αγίας Νάπας και Πρωταρά- προσπάθησε να βρει δουλειά ως νυχτερινό receptionist κι ο παρέας μου ο Γκάνταλφ. Σ’ ένα από τα ξενοδοχεία που επήεν τού ‘παν όμως πως για να τον προσλάβουν θα ‘πρεπε να “περιποιηθεί”, δηλ. να κατακόψει και να περιορίσει το άλα Χο Τσι Μινχ μούσι του. Κι ο Γκάνταλφ τα πήρε! Τούς είπε [από μέσα του όμως] ένα «άει ‘σσιχτίρ» κι έφυγε. «Και σιγά τη δουλειά»(!), είπε μετά. «Έξι μέρες τη βδομάδα για 800 και κάτι ευρά τον μήνα!» 
Σιγά τα ωά που θα συμφωνούσε και μάλιστα να θυσιάσει και το μούσι για να πιάσει τη δουλειά!   

********************************

Πογιατζιήτικα

Αργίες λοιπόν κι ανεργίες! Κι ως γνωστόν αργία μήτηρ πάσας δημιουργίας! [Άλλοι λένε και πάσας μαλακίας, αλλά αυτό είν’ ένα άλλο ανέκδοτο, που ίσως το πούμε κάποια άλλη φορά]... Έτσι λοιπόν κι ΕΜΕΙΣ, [αργούντες κι ανεργούντες όντες], ανοίξαμε φάλιες [φασαρίες] στο σπίτι. Είπαμε να παίξουμε [όχι τις κουμέρες(!) αλλά τους πογιατζιήδες και να] πογιατίσουμε τα υπνοδωμάτια [ως πρώτη δόση].

Σκεφτήκαμε μάλιστα να τα φρεσκάρουμε με μοντέρνα χρώματα. Στο κυρίως υπνοδωμάτιο, ας πούμεν, βάλαμε στο ένα τοίχο το χρώμα exciting orange, -έτσι το ‘γραφε στο χρωματολόγιο. Μας παρέσυρε όμως, το «exciting», μετά είδαμε ότι εκάμαμεν τον τοίχο ΑΠΟΕΛίστικο! Πάλι καλά που κάναμε κι ένα τοίχο πρασινί [ΟΜΟΝΟΙΑ-τικο] σ’ άλλο υπνοδωμάτιο. Όμως δεν ξέχασε και το εθνικό το χρώμα το γαλάζιο με το οποίο βάψαμε τον ένα του τρίτου υπνοδωματίου...

Πέραν όπως του μπογιατίσματος, είπαμε να φτιάξουμε και μερικά άλλα πράματα [όσο μάς το επιτρέπουν τα οικονομικά μας], όπως λόγου χάριν τα κρεβάτια που πάλιωσαν και τρίζουν. Και σε τέτοια ηλικία που είμαστε και μάλιστα αγύμναστοι και με την κοιλίτσα μας, πιαστήκαμε!

Το κυριότερο όμως πρόβλημα και ζόρι, ΔΕΝ είναι τόσο το πογιάτισμα αυτό καθ’ αυτό [εκτός από την περίπτωση της σκάλας όπου λόγω του μεγάλου ύψους των τοίχων και των σκαλοπατιών υπάρχει μπόλικη δυσκολία], αλλά οι μετακινήσεις των επίπλων, μετά η επαναφορά τους στη θέση τους και το καθάρισμα... Να ξηλώσεις τα κρεβάτια και να τα μεταφέρεις έξω στις βεράντες, να μετακινήσεις γραφεία, βιβλιοθήκες κι αλλά καλαπαλίκκια [έπιπλα, στρωσίθκια και σκευή], να κασσιάρεις [να βάλεις σε χάρτινες κάσες –κούτες] βιβλία κι άλλα χαρτικά [και δεν έχουμε κι λίγα σπίτι], να ξεστήσεις computer. Κι όλα αυτά μετά να πρέπει να τα επαναφέρεις πίσω στη θέση τους! [Τζιαι εν έτυχε να μιλήσουμε τζιαι με κανένα/καμιά που ‘καμεν τούτη τη δουλειά τελευταία για να ΜΑΣ παρατζιείλει νακκον]!

*******************************

Βιβλιοπαρουσίαση [20(!) βιβλία που πρέπει να (ξανα)διαβάσω και να (ξανα)μελετήσω]

Τελικά όμως, ουδέν κακό αμιγές καλού... Πέραν από το φρεσκάρισμα [πογιάτισμα] των υπνοδωματίων και το μερικό  συγύρισμα τους [όσο γινόταν] με την μετακίνηση βαλιτσών ή και το άδειασμα βαλιτσών, κάσσιων και κασσιούδων που ήταν γεμάτες με βιβλία, έπεσα και πάνω σε κάποια που είχαν χαθεί τα ίχνη τους [και τα έψαχνα από καιρού εις καιρό], ή που είχαν ξεχαστεί αν και είναι αρκετά ενδιαφέροντα...

Να αναφέρω, ενδεικτικά  μερικούς τίτλους βιβλίων που έβαλα και στο πλάι για να τους (ξανα)ρίξω μερικές ματιές... 

1.  των Μαρξ και Ένγκελς [των Ιδιοφυϊών] “Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο”, [η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως εστί]
2.  του Λένιν [του Μέγα] “Kριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα”, [διαχρονικά επίκαιρο το θέμα]  
3.  του Tariq Ali, “Ο Μπους στη Βαβυλωνία – Η νέα αποικιοποίηση του Ιράκ”... [Ένα ιστορικό και πολιτικό αφήγημα με ιδιαίτερες αναφορές στο Κομμουνιστικό Κίνημα του Ιράκ]...
4.  το “Καπιταλισμός, η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας”, του Βασίλη Ραφαηλίδη. [Ήδη αναδημοσίευσα στην ανάρτηση μου με αρ. 123/2013 ένα κεφάλαιο από το βιβλίο. Όμως δεν κατάφερα να βρω ένα άλλο του βιβλίο για τους Εβραίους]...
5.  επίσης του Βασίλη Ραφαηλίδη, “Νεοελληνική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας”... [Να σημειώσω ότι έχω ΟΛΑ τα βιβλία του Ραφαηλίδη],
6.  τα “Ποιητικά Άπαντα”, του αγαπημένου κύπριου λαϊκού ποιητή Κυριάκου Καρνέρα,
7.  της ευειδεστάτης Angelinaς Joli, “Σημειώσεις από τα Ταξίδια Μου – Αφρική, Καμπότζη, Πακιστάν, Ισημερινός”, όπου καταγράφει και ΜΑΣ λέει, όλως παραδόξως, αρκετά ενδιαφέροντα πράματα για τους πολιτικούς πρόσφυγες τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες τους...
8.  “Τα «Μιλλωμενα» στον κυπριακό παροιμιακό λόγο” του Κύπρου Κουρτελλάρη, [για να μη σοκάρεστε με την αθυροστομία των παλιών Κυπρίων],
9.  “50 επιλεγμένες συνταγές [για] ουζομεζέδες” – επίκαιρο καλοκαιρινό θέμα!
10.  του Φοίβου Ιωαννίδη, “Οδηγός για τη Φυση της Κύπρου”, με ενδιαφερούσες προτάσεις για εκδρομικές εξορμησεις εντός Κύπρου,
11.  της Sevgül Uludağ, “Τα στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους”, όπου η συγγραφέας και ερευνήτρια παραθέτει ιστορίες δολοφονημένων και αγνοούμενων ελληνοκύπριων και τουρκοκυπρίων από εθνικιστικά και φασιστικά στοιχεία των δύο κοινοτήτων,
12.  “Παγκόσμιος ιστορικός άτλας”, του Georges Duby, [για να δείτε πώς μεταβάλλονται συνεχώς τα σύνορα μεταξύ των κρατών, ή/και πώς δημιουργούνται νέα κράτη],
13.  του Γ. Χατζιηκωστή, “Η παρουσία της Ιταλικής Γλώσσας στο ελληνικό κυπριακό ιδίωμα”, [το ‘ψαχνα για κατι που ερευνουσα και δεν το ‘βρησκα κι αναγκαστικα να το δανειστω από μια Βιβλιοθηκη],
14.  του Κυριάκου Χατζιηνικολάου, “Ετυμολογικό Λεξικό της ομιλούμενης κυπριακής διαλέκτου”, [για όσους θέλουν να βελτιώσουν τα κυπριακά τους],
15.  της Άννας Ιορδανίδου, “Λεξικό λόγιων εκφράσεων της σύγχρονης Ελληνικής” [έχει πολλές λόγιες εκφράσεις που δεν μπορούν να αντικατασταθούν με τίποτε],
16.  το “Η Μαύρη Βίβλος του Καπιταλισμού”, συλλογικό έργων γάλλων ακαδημαϊκών [περιέχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τις βαρβαρότητες του καπιταλισμού],
17.  της Χρύσας Δημουλίδου(!) [ναι καλά διαβάσατε!], “Σουίτα στον Παράδεισο”. Ίσως το μοναδικό της βιβλίο που ξεφεύγει από τη “παρα-λογοτεχνία” του κομμωτηρίου κι αξίζει να διαβαστεί! Κάποτε διάβασα(!) κι δυο-τρία από τ’ άλλα της [όπως το “Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις ”!] κι έγραψα κι ένα κριτικό σημείωμα γι’ αυτού του είδους τη “λογοτεχνία”. Αν τον βρω θα σας το παρουσιάσω...
18.  του Μιχάλη Πουμπουρή, “Μέρες Δοκιμασίας”, για τους δολοφονηθέντες και κακοποιηθέντες από την ΕΟΚΑ Αριστερούς,
19.  το «Ανεμόεσσα Κύπρος», μια ανθολογία ποιημάτων 24 τουρκοκύπριων ποιητών,
20.  του Θόδωρου Ιωαννίδη, “Το βιβλιδάριο των οπισθίων”(!), όπου βασικά εξυμνεί των γυναικών τα πισινά!
Φάτε, λοιπόν, κ’ ΕΣΕΙΣ [μάτια ‘ρσενικά], θηλυκά οπίσθια!

Anef_Oriwn

[παίζοντας τον πογιατζιή]

Σάββατο 27/7/2013

[του Άη Παντελή, λένε, πώς είναι σήμερα]

**********************

Υστερόγραφον - 28/7/2013

Ταραγμένη η θάλασσα τις τελευταίες μέρες στην Μακρονήσια παραλία, ακόμα και τα πρωινά. Φυσά βορκάς και βγάζει κύματα ενώ παρατηρείται στο βυθό και η παρουσία μάλλας. Να σημειώσω όμως και την εξαιρετική εικόνα και θέαση μικρών [λιλιπούτειων] ψαριών να αναπηδάνε σε μεγάλες ομάδες από το νερό [σε καμπυλοειδείς απαστράπτοντες σχηματισμούς] και να ξαναβουτάνε πίσω... 

Anef_Oriwn

Ανάρτηση 125/2013 [μακροσκελής, τουρκοκυπριακή, εκλογική] – Για τις εκλογές στην τουρκοκυπριακή κοινότητας (Αποσπάσματα από ένα κείμενο του Νίκου Μούδουρου)...

Εισαγωγική σημείωση

Διεξάγονται την Κυριακή 28 του Ιούλη στα κατεχόμενα [στη Βόρεια Κύπρο] πρόωρες εκλογές για την ανάδειξη νέας Βουλής. Η διεξαγωγή των εκλογών κατέστη αναγκαία μετά την αποχώρηση/ανεξαρτητοποίηση βουλευτών από το κυβερνών κόμμα “Εθνικής Ενότητας”, κάτι που οδήγησε σε παραίτηση της [δεξιάς] κυβέρνησης του...

Πιο κάτω θα παραθέσω εκτενή αποσπάσματα ένα κείμενο του τουρκολόγου Νίκου Μούδουρου για τα προεκλογικά δεδομένα και τεκταινόμενα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα το οποίο έφτασε στο email από το διαδικτυακό περιοδικό “Δέφτερη Ανάγνωση” και περιλαμβάνεται στο τεύχος της εβδομάδας 24-31 Ιουλίου 2013. Αργότερα δημοσιεύτηκε και στο νέο blog του περιοδικού καθώς και στο blog “Ανατολικότερα”...

**************************

“Εξελίξεις στην Τουρκοκυπριακή Κοινότητα: Η νέα κατάσταση λίγες ώρες πριν την κάλπη” (αποσπάσματα)

[του Νίκου Μούδουρου]

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}... 

[...]

“Οι πρόωρες εκλογές της 28ης Ιουλίου στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα, διεξάγονται υπό τη σκιά που δημιουργεί η εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, η φθορά και η διάσπαση της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, η αποτυχία κατάληξης στο Κυπριακό και επιπλέον η κρίση στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα, η οποία δημιούργησε πολλαπλούς συνειρμούς ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους.”

[...]

Η «σιωπηλή» επάνοδος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος

“... το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα παρουσιάζεται πλέον ο βέβαιος νικητής των εκλογών με τα ποσοστά του να κινούνται μεταξύ 35-40%. Έχει σοβαρές πιθανότητες για να σχηματίσει αυτοδύναμη «κυβέρνηση», όμως, αυτό θα εξαρτηθεί κυρίως από την γενική αποχή και τα ποσοστά που θα κερδίσει επιπλέον από τη μικτή ψήφο (οριζόντια). Η επάνοδος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος βασίζεται κυρίως στη μεγάλη φθορά του Κόμματος Εθνικής Κοινότητας και στη διάσπαση της Δεξιάς.” [...] “...το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κατάφερε, παρά τα πολλά εσωτερικά του προβλήματα, να εμφανιστεί ως «μια πιο καλή επιλογή» (και όχι η καλύτερη) για την κοινότητα, αφού τήρησε μια αξιοπρεπέστερη στάση έναντι των ξεκάθαρων επιβολών της τουρκικής κυβέρνησης.”

[...]

Το μεγάλο θύμα του ισλαμικού χώρου

“Το Κόμμα Εθνικής Ενότητας, μπορεί κάλλιστα να ανακηρυχθεί ως το «μεγάλο θύμα» του Έρντογαν. Το παραδοσιακό κόμμα της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, ιδιαίτερα από το 2009 και μετά, κινήθηκε αποκλειστικά στα πλαίσια που έθεσε η τουρκική κυβέρνηση. Πλαίσια όμως πρωτόγνωρα για την Τουρκοκυπριακή κοινότητα, αφού συμπεριλάμβαναν το περαιτέρω άνοιγμα της αγοράς προς την Τουρκία και τις ανακατατάξεις στην κοινωνία τοπικά με τρόπο που να συνιστούν απειλή για την πολιτική υπόσταση των Τουρκοκυπρίων. Η επιλογή του Κόμματος Εθνικής Ενότητας δεν είναι καθόλου άσχετη με τις επιλογές της σχετικά αδύνατης τουρκοκυπριακής επιχειρηματικής ελίτ (κυρίως του εμπορικού κεφαλαίου), η οποία μετά τα δημοψηφίσματα είχε επιλέξει το δρόμο άρσης της απομόνωσης με φορέα το τουρκικό κεφάλαιο και όχι τη λύση του Κυπριακού. Κάτι που μέσα σε λίγα μόνο χρόνια αποδείχτηκε ανεδαφικό. Όμως, πέραν των κοινωνικών μετατοπίσεων, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας επέλεξε να μετατραπεί σε αποκλειστικό φορέα της νέας πολιτικής του Έρντογαν και να συμπεριφερθεί ως «παράρτημα» της Άγκυρας. Οι Τουρκοκύπριοι, συμπεριλαμβανομένων των ακραιφνών εθνικιστών, ποτέ δε θα ξεχάσουν την υποτακτικότητα του Κιουτσιούκ τη στιγμή που ο Έρντογαν τον ρωτούσε δημόσια πόσος είναι ο μισθός του για να αποδείξει την «καλοπέραση» των «αναγιωτών» Τουρκοκυπρίων, η οποία θα έπρεπε δια του πρωτοκόλλου να καταργηθεί.”

[...]

Τουρκοκυπριακός εθνικισμός «νέου τύπου»

“Η άλλη βασική συνιστώσα της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, το Δημοκρατικό Κόμμα, ήταν σε όλη αυτή την περίοδο ο χώρος συνένωσης του τουρκοκυπριακού εθνικισμού ενάντια στην ισλαμική «απειλή». Η δύσκολη σχέση μεταξύ Σερντάρ Ντενκτάς και Έρντογαν είναι πολύ καλά γνωστή από την εποχή του δημοψηφίσματος αλλά και στη συνέχεια όταν το Δημοκρατικό εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από τη «κυβέρνηση» συνεργασίας με το Ρεπουμπλικανικό για να πάρει τη θέση του το «δημιούργημα» του Τουργκάϊ Αβτζί, το Κόμμα Ελευθερίας και Μεταρρύθμισης (ακόμα ένα αποτυχημένο πείραμα του ΑΚΡ για δημιουργία επίσημου κομματικού του φορέα ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους). Τώρα, το Δημοκρατικό Κόμμα δέχτηκε στις τάξεις του τους οκτώ αποβληθέντες από το Κόμμα Εθνικής Ενότητας, κίνηση για την οποία φημολογείται ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο Έρογλου.

Το πιο σημαντικό σημείο που φαίνεται να καταγράφει μια σοβαρή τάση ανάμεσα στην παραδοσιακή τουρκοκυπριακή Δεξιά είναι η δημιουργία του συνασπισμού των «Εθνικών Δυνάμεων» στα πλαίσια του κόμματος του Ντενκτάς. Το κόμμα κατέρχεται στις εκλογές υπό την ονομασία «Δημοκρατικό Κόμμα-Εθνικές Δυνάμεις» και επιδιώκει να καθορίσει νέες γραμμές στη σχέση του με την Άγκυρα.”

[...]

Ακόμα μια προσπάθεια της αριστερής αντιπολίτευσης

“Μια άλλη εξίσου σημαντική παράμετρος των εκλογών είναι ο σχηματισμός της αριστερής αντιπολίτευσης (απέναντι και στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα). Η προσπάθεια αυτή δεν είναι φυσικά η πρώτη και αποτελεί συνέχεια άλλων που προηγήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. Το Κόμμα Ενωμένη Κύπρος αποφάσισε τη συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου με άλλες αριστερές ομάδες και οργανώσεις. Το όνομα της συμμαχίας είναι «Κόμμα Ενωμένη Κύπρος-Δυνάμεις της Κοινοτικής Ύπαρξης» [σημ. Ιστολόγου: BKP-TVG]. 

{Η φωτογραφία από συνέντευξη Τύπου του συνδυασμού BKP-TVG προστέθηκε από μένα}... 

Εξίσου ιδεολογικά φορτισμένη η χρήση των όρων, μια χρήση που επιδιώκει την ολοκληρωτική διαφοροποίηση από όλους τους προαναφερθέντες πολιτικούς χώρους και εμπνέεται κυρίως από το πλαίσιο που επικράτησε στις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011. Στο πρόγραμμα της συμμαχίας καταγράφεται ρητώς η απόρριψη του οικονομικού πρωτοκόλλου, γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην τουρκική εισβολή και στην ανάγκη ομοσπονδιακής επίλυσης του Κυπριακού, το οποίο θεωρείται ως η βασική πηγή όλων των υπόλοιπων προβλημάτων της κοινότητας. Η συμμαχία έκανε ιδιαίτερες προσπάθειες συσπείρωσης δυνάμεων από τα προοδευτικά συνδικάτα της κοινότητας και ο στόχος που έθεσε είναι να ξεπεράσει το 5% κερδίζοντας μία έδρα. Πληροφορίες εκλογολόγων συγκλίνουν στο ότι η συμμαχία θα έχει μια αξιοπρεπή παρουσία στη Λευκωσία, ιδιαίτερα στις τουρκοκυπριακές περιοχές, εντούτοις αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αναφορικά με την προσέλκυση ψήφων των εποίκων. Εμπόδιο στην προσπάθεια αυτού του συνδυασμού αποτελεί και η απόφαση του Κόμματος Νέα Κύπρος για μποϊκοτάρισμα των εκλογών. Το κόμμα δε λαμβάνει φυσικά αυτή την απόφαση για πρώτη φορά, όμως η προοπτική συνεργασίας του με τις δυνάμεις της «κοινοτικής ύπαρξης» θα ήταν μια επιπλέον δυναμική για εκπροσώπηση στη «βουλή» μιας εντελώς διαφορετικής αντίληψης. Σε κάθε περίπτωση, εάν υλοποιηθεί ο δύσκολος στόχος της εκλογής του επικεφαλής της συμμαχίας, Ιζζέτ Ιζτζιάν, θα αποτελέσει ένα σοβαρό πολιτικό προηγούμενο αναφορικά με τα μηνύματα προς την Άγκυρα.” 

Συμπερασματικά

“Οι εκλογές της 28ης Ιουλίου πραγματοποιούνται σε ένα ιδιαίτερα «περίεργο» πολιτικό περιβάλλον. Η χρονική συγκυρία σε συνδυασμό με την γενική απαξίωση των Τουρκοκυπρίων προς το πολιτικό σύστημα, φαίνεται να ευνοούν καταρχήν την ενίσχυση της αποχής. Ένα φαινόμενο που και στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα πλέον «μονιμοποιείται». Για πρώτη φορά ίσως τόσο έντονα, το Κυπριακό δε βρίσκεται στην προτεραιότητα των ψηφοφόρων και των κομμάτων. Η κοινωνία σταδιακά στρέφεται στην επίλυση των «καθημερινών προβλημάτων», μια τάση που επικρατεί ιδιαίτερα μετά το μεγάλο ξέσπασμα του 2011, το οποίο δε βρήκε την αναγκαία πολιτική του συγκρότηση. Η αποτυχία κατάληξης στο Κυπριακό και η βαθιά οικονομική κρίση στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα, επίσης συμβάλλουν στην απαξίωση της κοινότητας από τις πολιτικές διεργασίες. Την ίδια όμως στιγμή, φαίνεται ότι οι ισορροπίες που θα προκύψουν την 28η Ιουλίου θα είναι εργαλειακές ως προς τη νέα πρωτοβουλία στο Κυπριακό. Δεν είναι μυστικό ότι ο Έρογλου ανησυχεί για τη θέση του, ενώ ο Ταλάτ έχει ήδη ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία για το 2015, εμφανιζόμενος ως ο μόνος που μπορεί να διαχειριστεί το Κυπριακό υπό το πνεύμα του «ενός βήματος μπροστά». Συνεπώς, η διαχείριση της κατάστασης από το Ρεπουμπλικανικό και οι εξελίξεις του επόμενου χρονικού διαστήματος στο Κυπριακό, αναμένεται να αναδείξουν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: Πρώτο, το πώς θα επηρεαστεί η αντίληψη της τουρκικής κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο θα επιδιώξει να αλλάξει το κυπριακό στάτους-κβο. Δεύτερο, τους Τουρκοκύπριους πρωταγωνιστές που θα επιλέξει η Άγκυρα για την εκπροσώπηση αυτής της πολιτικής σε κυπριακό επίπεδο. Η τελική κατάληξη των πιο πάνω δε μπορεί παρά να επηρεάζεται και από τις εσωτερικές δυναμικές της κοινότητας που συνήθως υποτιμούνται.”

************************* 

Σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Τις 50 έδρες της τουρκοκυπριακής Βουλής τις διεκδικούν 5 κόμματα εκλογικοί συνδυασμοί:
-  το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα – Ενωμένες Δυνάμεις (CTP-BG)
-  το Κόμμα Εθνικής Ενότητας (UBP)
-  το Δημοκρατικό Κόμμα – Εθνικές Δυνάμεις (DP-UG), με ηγέτη τον Σερντάρ Ντενκτάς, (υπέρ του τάχθηκε και ο Έρογλου)
-  το Κόμμα Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (TDP) με επικεφαλής τον Μεχμέτ Τσακιτζί, και
-  το Κόμμα Ενωμένη Κύπρος – Δυνάμεις Κοινοτικής Ύπαρξης (BKP-TVG)

Τα τέσσερα πρώτα κόμματα διέθεταν εκπροσώπηση στην απελθούσα Βουλή η οποία εξελέγη το 2009. [Τα αποτελέσματα των εκλογών του Απρίλη του 2009 μπορείτε να βρείτε εδώ]...

Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στα κατεχόμενα διεξήχθησαν το 1976 με 75.824 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στους καταλόγους. Στις τελευταίες εκλογές του 2009, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν 161.373, αριθμός που αυξήθηκε κατά 11.000 περίπου για τις επικείμενες εκλογές, φτάνοντας στις 172.803.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι βουλευτικές εκλογές στα κατεχόμενε διεξάγονται κάθε πενταετία και ότι το εκλογικό μέτρο είναι το 5%. Επίσης οι εκλογικές περιφέρειες είναι της Λευκωσίας (με 16 έδρες), της Αμμοχώστου (13 έδρες), της Κερύνειας (10 έδρες – εκεί άκουσα πως εκλεγόταν βουλευτής κι ένας Σκαλιώτης παλιός συμμαθητής), Μόρφου (6 έδρες) και Τρικώμου-Καρπασίας (5 έδρες)... 

Εμείς είμαστε μαζί με τες “Δυνάμεις της Κοινοτικής Ύπαρξης” και ευελπιστούμε  θα «υλοποιηθεί ο δύσκολος στόχος της εκλογής του επικεφαλής της συμμαχίας, Ιζζέτ Ιζτζιάν», ούτως ώστε να «αποτελέσει ένα σοβαρό πολιτικό προηγούμενο αναφορικά με τα μηνύματα προς την Άγκυρα»... Όμως κομμάτι χλωμό το βλέπω!    

Anef_Oriwn

[μαζί με τους Αριστερούς τουρκοκύπριους]
Πέμπτη 25/7/2013 

Ανάρτηση 124/2013 [προγραμματισμένη, χαλαρή πλην όμως ολίγο τι φιλοσοφική, μουσικο-τραγουδιστική και τής χαιρέτησης] - «Μια καλημέρα είν’ αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω»...

Προλογικά και επεξηγηματικά

Πάμε και σε κάτι πιο χαλαρό σήμερα, έτσι για ν’ αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις... Τι θα λέγατε και για λίγη μουσικούλα;  

************************

Εισαγωγικά

Στο μουσικό πρόγραμμα του στον “ΑΣΤΡΑ” κάθε Κυριακή πρωί ο μουσικός παραγωγός Πάμπος Φιλίππου καλεί τον κόσμο [τους ακροατές του προγράμματος “Με καφέ και εφημερίδα”, το οποίο ο ίδιος ονομάζει “Κυριακάτικη Λειτουργία”] να στέλνουν με μήνυμα sms στον αριθμό 2250 την καλημέρα τους... Την περασμένη Κυριακή 21 του μηνός το πρωί [ενώ επιστρέφαμε από το πρωινό μας κολύμπι] τον ακούσαμε να βάζει και το τραγούδι τού Μάνου Λοΐζου “Μια καλημέρα”, τραγουδημένο σε συναυλία από διάφορους τραγουδιστές. Εξαιρετικό τραγούδι! ΕΜΕΙΣ θα το ακούσουμε από την από την Χάρις Αλεξίου, η οποία κυριολεκτικά κελαηδάει!   

«Μια καλημέρα είν’ αυτή

Πες την [λοιπόν] κι ας πέσει χάμω»

[Έχουν να πουν ότι η σσιεραίτηση εν που τον Θεόν!]

Φυσικά η «καλημέρα» μπορεί να είναι και «καλησπέρα» και «καληνύχτα», αναλόγως της ώρας... Κι ας μην πούμε «δεν έχει νόημα» γιατί ο άλλος/άλλη μάς είναι άγνωστος/άγνωστη, ή είπαμε «τέεελος» δεν χαιρετάμε πια, γιατί ίσως οι άλλοι ΜΑΣ πουν/ρωτήσουν «τί θέλεις» [και με χαιρετάς];

******************************

“Μια καλημέρα”

Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου  

«Στο μονοπάτι σαν θα βγεις,

Μιας ανοιξιάτικης αυγής,

Να μη ξεχάσεις να της πεις

Μια καλημέρα της ζωής

Μια καλημέρα είν’ αυτή

Πες τη κι ας πέσει χάμω

Πες τη κι ας πέσει χάμω

Παλάτια χτίζουν οι θεοί

κι εμείς πάνω στην άμμο

κι εμείς πάνω στην άμμο

Με τα χαράματα σαν βγεις

Από την πόρτα της ζωής

Μια καλημέρα να της πεις

Κι ας είσαι μόνος μες στη γη

Μια καλημέρα είν’ αυτή...»

Anef_Oriwn

[λέει και καλημέρες και καλησπέρες]
Παρασκευή 26/7/2013 

Ανάρτηση 123/2012 [προγραμματισμένη, σχολιογραφική, αντιφασιστική, θεωρητική, Ραφαηλίδεια και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο του Ραφαηλίδη για τη βία και τον φασισμό...

Εισαγωγικά

Τι είναι η βία κι από ποιους εξασκείται; Στις λεγόμενες αστικές δημοκρατίες υπάρχουν μηχανισμοί βίας, ή αυτό είναι χαρακτηριστικό μόνο των ολοκληρωτικών καθεστώτων; Συχνές είναι και οι αναφορές [εμπαθείς και μισαλλόδοξες] των αντικομουνιστών πάσης φύσεως και κοπής για το “βίαιο” και “αποτρόπαιο” καθεστώς Στάλιν, τα σταλινικά “εγκλήματα” και γενικώς για τα “εγκλήματα” των κομμουνιστών σε μια προσπάθεια τους να δαιμονοποιήσουν τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Πώς όμως είναι στην πράξη τα πράματα στις αστικές δημοκρατίες; Ή πώς εδραιώθηκαν αυτές οι δημοκρατίες; [Φυσικά πάνω σε ποταμούς αίματος. Ας μην ξεχνάμε την περίοδο της Τρομοκρατίας επί Ροβεσπιέρου μετά την γαλλική αστική επανάσταση το 1789]...

Με αφορμή, λοιπόν, τα πιο πάνω, αλλά και  

-  τις θλιβερές επετείους του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και τα πάμπολλα περιστατικά βίας [δολοφονίες, επιθέσεις συλλήψεις, βασανιστήρια, βιασμοί, καταστροφές] που συνόδευσαν τα δύο τραγικά γεγονότα,

-   τις αντιπαραθετικές συζητήσεις [ΜΟΥ] με τον εθνικιστή κι αντικομουνιστή σχολιογράφο  “ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” τόσο στο “Παντός Καιρού” Blog του Μιχάλη 

όσο και στο δικό μου 

[για τον αδόκιμο κι ανιστόρητο χαρακτηρισμό «κοκκινος φασιστας» που  ΜΟΎ απόδωσε ο συγκεκριμένος σχολιογράφος θα αναφερθώ πιο κάτω], και

-  τις προσπάθειες εξίσωσης του Κομμουνισμού με τον Φασισμό και τον Ναζισμό [πόσο θα κατατρύχει τους δήθεν ευρωπαίους το «φάντασμα του Κομμουνισμού»;], 

αποφάσισα να παραθέσω πιο κάτω ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη για τη βία και τον φασισμό από το βιβλίο του “Καπιταλισμός, Η κρυφή γοητεία  της μπουρζουαζίας”...

********************************

“Τα πολλά πρόσωπα της βίας και του φασισμού”

[του Βασίλη Ραφαηλίδη, από το βιβλίο του, “Καπιταλισμός, Η κρυφή γοητεία  της μπουρζουαζίας”, σελ. 144-148, εκδόσεις “του Εικοστού Πρώτου”, 2000]...

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Η βία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των κοινωνιών

και την εξέλιξη... του πολιτισμού. Το να καταδικάζει κανείς τη βία γενικά και άκριτα γιατί είναι όντως απεχθής σημαίνει πως έχει μια μάλλον συναισθηματική αντίληψη τόσο για την ιστορία όσο και για τον ανθρωπισμό. Η βία δεν υπηρετεί μόνο την απανθρωπιά, υπηρετεί και τον ανθρωπισμό. Η βία που άσκησε ο Στάλιν, η βία που άσκησε ο Λένιν, η βία που άσκησε ο Χίτλερ, η βία που άσκησε ο Μεταξάς ή ο Παπαδόπουλος εδώ σε μας, δεν είναι παραλλαγές της ίδιας βίας. Η ιστορική βία δεν είναι μια συμπαγής κατάσταση, είναι κοινωνικό δεδομένο που «τεμαχίζεται» και επιμερίζεται όταν, βέβαια, δεν είναι έκφανση ψυχοπάθειας.

Αυτές οι μορφές πολιτικής βίας ουδεμία σχέση έχουν με τη βία των γηπέδων, τη βία που ασκεί ο ισχυρός σύζυγος στην ανίσχυρη σύζυγο, ο αυταρχικός πατέρας στο αδύναμο παιδί, κ.λπ. Κι ας μην κάνουμε καλύτερα λόγο για την ψυχολογική βία, η ισχυρότερη και διαρκέστερη μορφή της οποίας είναι αυτή που ασκούν οι παπάδες με την απειλή της κόλασης. Κι ας μην αναφερθούμε στη «διακριτική» βία που ασκεί ο εργοδότης στον εργαζόμενο.

Βία δεν είναι μόνο η χρήση της δύναμης για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου σκοπού, τα σημάδια της οποίας είναι καταφάνερα είτε στο κορμί, είτε στα νεκροταφεία, αλλά κι αυτή που δεν αφήνει ορατά ίχνη και που είναι πιο καταστροφική ακριβώς γι’ αυτό. Άλλωστε, το θύμα της ψυχολογικής ή της «διακριτικής» βίας δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί εύκολα τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού ή της Διεθνούς Αμνηστίας. Πριν, λοιπόν, βιαστεί κανείς να καταδικάσει τη βία έτσι γενικά και αόριστα ας αναλογιστεί πόσο βίαιος είναι ο ίδιος στην καθημερινή του ζωή και πόσο κακό προκαλεί διαρκώς και αδιαλείπτως με μορφές βίας που δεν εμπίπτουν στις! διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και γι’ αυτό τις ασκείς με... την ησυχία σου.

Η βία σ’ όλες της τις μορφές δεν πρόκειται να εκλείψει πριν από τον πλήρη εξανθρωπισμό του ανθρώπου. Πράγμα που δεν προβλέπεται να συμβεί πριν από, την εμφάνιση της αταξικής κοινωνίας. Η οποία δεν είναι κάτι που πρόκειται να προκύψει αύριο, του χρόνου ή μετά από έναν συγκεκριμένο αριθμό ετών. Μέχρι τότε λοιπόν δεν θα συνιστούσα υπομονή, αλλά... βία στη βία. Αν σου δώσουν ένα χαστούκι μη γυρίσεις το άλλο μάγουλο, εκτός κι αν είσαι εντελώς ηλίθιος ή μαζοχιστής. Ανταπόδωσε το με δυο χαστούκια. Κι αν ο άλλος επανέλθει με τρία, εσύ κάν’ τα τέσσερα- κι έτσι συνέχεια μέχρι τελικής πτώσεως. Και μην ξεχνάς πως οι υποκριτές κήρυκες της μη βίας πάρα πολύ συχνά σε θέλουν ήσυχο για να μπορούν να ασκούν αυτοί τη δική τους «διακριτική» και διαρκή βία, που μπορεί να μη σε στέλνει στον τάφο αμέσως, σε προετοιμάζει όμως μεθοδικά για λείψανο.

Το κράτος είναι βία. Ο μύθος του Προμηθέα Δεσμώτη είναι σαφέστατος επ’ αυτού. Και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης το κράτος αν δεν είχε στη διάθεση του τις «δυνάμεις καταστολής». Η αστυνομία και τα ΜΑΤ είναι θεσμοποιημένη βία. Και ο στρατός είναι βία καλά συγκροτημένη σε δύναμη. Ο εισαγγελέας δεν βρίσκεται στην έδρα του για να προασπίζει, τάχα, τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά για να επιβλέπει τα ταξικά συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί. Συνεπώς ασκεί ταξική βία. Ο παπάς δεν βρίσκεται στο πόστο του στην ενορία για να φροντίζει, τάχα, για την πνευματική σου προκοπή, αλλά για να ασκεί την πιο ύπουλη μορφή βίας που θα μπορούσε να υπάρξει, αυτήν που στηρίζεται στον πολύ φυσικό φόβο του θανάτου.

Η βία έχει πρακτικά και άμεσα αποτελέσματα γιατί έχει την ψυχολογική της ρίζα στο φόβο του θανάτου. Αν δεν φοβόμασταν το θάνατο κανείς δεν θα μπορούσε να μας τρομοκρατήσει και η βία θα έχανε το νόημα της. Η βία λοιπόν είναι απάνθρωπη γιατί, σ’ όλες τις μορφές της, ο βίαιος εκμεταλλεύεται την επιθυμία μας για ζωή ή, για να το πούμε ανάποδα, το φόβο μας για το θάνατο. Αυτός είναι ο λόγος που η βία γίνεται τόσο εύκολα «εργαλείο δουλειάς». Και πολιτικής δουλειάς, φυσικά.

Η βία έχει τη βαθιά της ρίζα στον εγωισμό. Και δεδομένου ότι ο εγωισμός είναι η συνέπεια της λειτουργίας ιδιοκτητικών αισθημάτων, ας έχουμε το νου μας στους έχοντες ισχυρά αναπτυγμένο το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, θα μπορούσαν και να σκοτώσουν για μια δραχμή, που λέει ο λόγος, ή για μια σπιθαμή γης, για ένα τίποτα. Αν βάλουμε δίπλα δίπλα πολλούς τέτοιους ανθρώπους εύκολα σχηματίζουμε έναν... στρατό για να εκστρατεύσουμε εναντίον άλλων ιδιοκτητών, που «επιβουλεύονται την εθνική μας ακεραιότητα», δηλαδή την ιδιοκτησία μας. Όσους δεν έχουν ιδιοκτησία και τρέχουν με χαρά στον πόλεμο, αυτή την υπέρτατη μορφή βίας, τι να τους πω; Ότι είναι ηλίθιοι; Και πώς να το καταλάβουν αφού είναι ηλίθιοι;

Να, λοιπόν, που φτάσαμε στο συμπέρασμα: η βία στηρίζεται καλά στην ηλιθιότητα. Είτε γιατί οι έξυπνοι χρησιμοποιούν σαν όπλο τη βλακεία των βλακών, είτε διότι οι βλάκες ενεργούν... αυτόβουλα, όπως π.χ. οι φασίστες, η στάθμη της νοημοσύνης των οποίων είναι πάντα και σ' όλες τις περιπτώσεις κάτω του μηδενός.

Αλίμονο, η βία έχει πολλές και γερές ρίζες και δεν φαίνεται εύκολο το ξερίζωμα της. Μέχρι που ο κόσμος να εξανθρωπιστεί πλήρως, ας φροντίζουμε το χαστούκι που θα δίνουμε εμείς που δεν αγαπούμε τη βία να είναι ένα μόνο. Αλλά τόσο δυνατό, που να μην τολμήσει να αντιδράσει ο βλαξ που κατέφυγε στη βία, γιατί ως βλαξ δεν θα μπορούσε να καταφύγει πουθενά αλλού.

Και προπαντός μην αφήσετε τους βίαιους να κυριαρχήσουν στο όνομα της μη βίας. Γιατί αν κυριαρχήσουν θα αναγκαστείτε να καταφύγετε σε μεγαλύτερη βία για να τους αντιμετωπίσετε. Η βία δημιουργεί τον πιο φαύλο από τους φαύλους κύκλους κι αν δεν σπάσει η αλυσίδα στον πρώτο της κρίκο τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Χτυπήστε τη βία όσο είναι ακόμα στην αρχή του φαύλου κύκλου της.

Η βία προϋποθέτει δύναμη. Όχι πνευματική, πάντως. Σε ατομικό επίπεδο στη βία καταφεύγει ο βλαξ. Για τον απλό λόγο πως θα του ήταν αδύνατο να καταφύγει στην ανύπαρκτη πνευματική του δύναμη. Κι αν έχει μεγάλη σωματική ρώμη, αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει. Αν πάλι ο βλαξ εκτός της πνευματικής δύναμης στερείται και της σωματικής, τότε λύνει εύκολα το πρόβλημα του κάνοντας... συνεταιρισμό με τους ομοιοπαθείς του. Και τότε βαρούν όλοι οι βλάκες μαζί. Στη δυνατότητα του αυτομάτως συνεταιρίζεσθαι των ηλιθίων στήριξε ο Χίτλερ τις κομματικές του οργανώσεις, λέει ο Βίλχελμ Ράιχ. Ευφυείς όλων των εθνών ενωθείτε και μη βασίζεστε στην ένωση των προλετάριων. Αφενός γιατί είναι λίγοι πλέον και αφετέρου διότι πάρα πολύ εύκολα προσχωρούν στους καταστροφικούς μικρομεσαίους, αν τους πετάξεις ένα κομμάτι ψωμί.

Τι φρίκη, θείε Κάρολε! Θα το φανταζόσουν, θείε Κάρολε, πως οι προλετάριοι θα μικρομεσοποιούνταν τόσο γρήγορα, πριν προλάβουν να κάνουν την επανάσταση; Ή, το χειρότερο, ότι θα μικρομεσοποιούνταν κι αφού την κάνουν, όπως στην πρώην Σοβ. Ένωση που είχε γεμίσει μικρομεσαίους γραφειοκράτες; Γιατί θείε Κάρολε στις σοφές σου μελέτες δεν ενσωμάτωσες κι άλλες κοινωνικές παραμέτρους πλην της οικονομικής; Γιατί, δηλαδή, η βλακεία είναι ατομική υπόθεση; Ατομική υπόθεση είναι οι συνεταιρισμοί των ηλιθίων που ενώνουν τις δυνάμεις τους; Πολλά κοινωνικά φαινόμενα, όπως ο φασισμός, δεν ερμηνεύονται επαρκώς με τον κλασικό μαρξισμό. Άλλωστε, ο φασισμός σαν πολιτικό γεγονός δεν είχε εμφανιστεί στην εποχή του Μαρξ ή στην εποχή του Λένιν και συνεπώς δεν θα μπορούσαμε να αντλήσουμε επιχειρήματα για τη μελέτη του από τους κλασικούς τού μαρξισμού.

Ο φασισμός δεν είναι μόνο η ακραία μορφή του καπιταλισμού, που εμφανίζεται σε περιόδους μεγάλης κρίσης του αστικού κοινωνικού συστήματος˙ είναι ένα φαινόμενο μαζικής ψυχοπάθειας. Νοούμενο σαν τέτοιο μπορεί να διαγνώσει κανείς την ύπαρξη του και έξω από τα κυρίως ειπείν φασιστικά κόμματα, σαν κατάσταση διάχυτη μέσα στην κοινωνία, όπου μπορεί να μορφοποιηθεί και σε πολιτικούς σχηματισμούς, που δεν έχουν την τυπική μορφή του τυπικού φασιστικού κόμματος. Ο φασισμός, λοιπόν, είναι παντού.

Ο φασισμός είναι καταρχάς νοοτροπία. Μια νοοτροπία που στηρίζεται στην ομολογημένη ή ανομολόγητη αποδοχή της αξίας της βίας, έξω και πέρα από τους κοινωνικούς επικαθορισμούς της, αυτούς δηλαδή, που ήταν γνωστοί ακόμα από την εποχή του Μακιαβέλι. Ο φασισμός δεν είναι μακιαβελισμός. Ο μακιαβελισμός προϋποθέτει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο πολιτικής δράσης. Για να υπάρξει όμως φασισμός πρέπει ο μακιαβελισμός των ηγετών να συναντήσει το λαϊκισμό και να τον βάλει στην υπηρεσία του.

Ο φασισμός στηρίζεται στην ενδιάθετη στη μάζα και διάχυτη στην κοινωνία βία. Ο φασισμός αξιοποιεί, θα λέγαμε, τον αρχικό ζωώδη πυρήνα του ανθρώπου εκείνου που δεν έχει ακόμα πλήρως εξανθρωπιστεί και που βαρβαρίζει σταθερά στην καθημερινή του ζωή. Κι ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο βλακώδης και άκριτος «σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας». Ποιας προσωπικότητας και γιατί είναι ανθρώπινη η προσωπικότητα του φασίστα;

Δεν προτείνω, βέβαια, τη φυσική εξόντωση των φασιστών. Μια τέτοια πρόταση θα ήταν τυπικά φασιστική. Προτείνω μόνο να έχουμε το νου μας στον καθημερινό φασισμό, όπως ονομάζει ευφυέστατα το διάχυτο και άμορφο φασισμό ο Μιχαήλ Ρομ.

**************************

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Και μια κουβέντα για τον αδόκιμο κι ανιστόρητο όρο «κόκκινος φασισμός» [και για το «κόκκινος φασίστας»] όπως ΣΑΣ υποσχέθηκα στα “Εισαγωγικά”:

Με το επίθετο «κόκκινος» εννοείται [από πολιτικής άποψης] ο έχων σχέση με τον Κομμουνισμό και γενικότερα την Αριστερά...

Ο Κομμουνισμός εκφράζει βασικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, προνοεί την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και κατ’ επέκταση και κατάργηση της εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και εμπεριέχει στην όλη κοσμοθεώρηση του τον διεθνισμό. Από την άλλη ο Φασισμός εκφράζει βασικά τα συμφέροντα και τες φοβίες της μικροαστικής τάξης και έχει ως κύρια εγγενή χαρακτηριστικά τον ακραίο εθνικισμό [σοβινισμό], τον ρατσισμό και την τρομοκρατία των λίγων σε βάρος των πολλών.  Τώρα τι σχέση έχει ο Κομμουνισμός μα τον φασισμό μόνο οι ίδιοι οι “σοφοί” εμπνευστές του όρου ξέρουν. [Τι ξέρουν δηλαδίς; Την τυφλά τους, gamoto, ξέρουν!]... 
Πιο πολλά όμως, εδώ]

Από ιστορικής άποψης η κομμουνιστική ιδεολογία θεμελιώθηκε από τους Μαρξ και Ένγκελς με το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” περί τα μέσα του 19^ου αιώνα. Ο Φασισμός εμφανίστηκε κάπου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τον Μουσολίνι να καταλαμβάνει την εξουσία το 1922. Μπορείτε, λοιπόν, κύριοι επίδοξοι τετραγωνιστές του κύκλου, να ΜΑΣ επεξηγήσετε πώς ένας φασίστας μπορεί να είναι «κόκκινος»; [Σχετική αναφορά γίνεται και στο κείμενο του Ραφαηλίδη]...    

Anef_Oriwn

[ένας “κόκκινος”]

Τετάρτη 24/7/2013

Ανάρτηση 122/2013 [επετειακή, πολιτική, αντι-συμφιλιωτική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο του Γιώργου Κουμουλλή για το ανέφικτο της “εθνικής” συμφιλίωσης... - Προσθήκη διορθωτικού υστερογράφου

Εισαγωγικά

Μιλώντας στις 15 του Ιούλη στην Ολομέλεια της Βουλής για την καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου [περνώντας και το γνωστό σπαραξικάρδιο δακρύβρεκτο του] υφάκι ΜΆΣ πήρε για αμερικανάκια [ΕΜΑΣ τους Αριστερούς] και ΜΆΣ πέταξε και τη μεγάλη  βαρέλλα για [τάχαμου] “εθνική” συμφιλίωση. Πιο συγκεκριμένα είπε μας:

«Από την μια η Αριστερά, το ένα τρίτο του λαού μας κουβαλά ακόμη το στίγμα της απουσίας από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-59, και από την άλλη, η Δεξιά, το άλλο ένα τρίτο του λαού να είναι ακόμη χρεωμένη με το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών»…

Ο “Πολίτης” έσπευσε με ρεπορτάζ του της περασμένη Παρασκευή να διερωτηθεί αν «ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ [...] θα γράψουν ιστορία»...  

Εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρας Κυπριανού σχολίασε αμέσως μετά την πρόταση του κου Νεοφύτου στη δικιά του ομιλία στη Βουλή, θέτοντας και τις προϋποθέσεις για να έχει αποτελέσματα μια τέτοια πρωτοβουλία. Στην ομιλία του μάλιστα στην εκδήλωση καταδίκης του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής που διοργάνωσε το ΑΚΕΛ στο Σκαλί Αγλαντζιάς [το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο!] ανέφερε και τα εξής:   

“Παρόλο που αναγνωρίζω ότι ο κ. Νεοφύτου έκανε παραδοχές από μέρους του ΔΗΣΥ για πρώτη φορά, θα επαναλάβω πως η ενότητα μόνο πάνω στην αποδοχή της ιστορικής πραγματικότητας μπορεί να χτιστεί. Η Αριστερά δεν κουβαλά κανένα στίγμα. Όχι γιατί ο ίδιος ο Γρίβας προειδοποιούσε το ΑΚΕΛ να μην αναμιχθεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ γιατί «αλλιώς θα πέσει λεπίδι». Ούτε γιατί ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο στόχος ήταν να καταπνίξουν την επιρροή του ΑΚΕΛ μέσα στο λαό για να μην υπάρχει «ζήτημα εξουσίας» την επομένη της απαλλαγής από την αποικιοκρατία. Αλλά γιατί η θέση του ΑΚΕΛ έναντι της ΕΟΚΑ ήταν θέση πολιτική. Θέση που δικαιώθηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις. Δεκαετίες αργότερα ακόμα και ο ίδιος ο Γλαύκος Κληρίδης, παραδέχτηκε την ορθότητα της τότε θέσης του ΑΚΕΛ. Το πιο σημαντικό που πρέπει όμως κάποτε να βρει το θάρρος να αναγνωρίσει ο ΔΗΣΥ, είναι πως όποια θέση και να είχε το ΑΚΕΛ, δεν την είχε επειδή έτσι το διέταξαν οι εκτός Κύπρου. Ούτε πήρε τα όπλα για να την επιβάλει.”

Άρα κε Φούλλη [μεγαλοκτηματία εξ Αργάκας] , η φιλολογία ΣΟΥ περί «στιγμάτων» [και τατσών] εν περνά! Τα επικοινωνιακά ΣΟΥ παίγνια να τα παίζεις εκεί που δεν σε ξέρουν! Και τί πάει να πει «η Αριστερά, [...] κουβαλά [...] το στίγμα», ενώ «η Δεξιά, [...] είναι ακόμη χρεωμένη»; Εν τζιαι εν τίποτες λογιστικές πράξεις που εν να συμψηφιστούν τζιαι έτσι να πατσίσουμε τζιαι να ξε«χρεώσετε»; Η  Αριστερά «απουσίαζε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-59», γιατί αυτή ήταν η πολιτική τες επιλογή! [Άστε που ο ίδιος ο “Αρχηγός” Γρίβας δεν ήθελε τους Αριστερούς ένεκα των αντικομουνιστικών του συνδρόμων]... Κι από την «απουσία» της Αριστεράς από την ένοπλη μορφή πάλης ΚΑΝΕΝΑΣ δεν βλάφτηκε! Όμως από «το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών», αλλά και των άξιων «καθαρμάτων» [που θα ελάλεν τζι’ ο Ραφαηλίδης] της ΕΟΚΑ Β΄ [γέννημα και θρέμμα της κυπριακής Δεξιάς, γι’ αυτό και τους στέγασε πολιτικά ο Κληρίδης κι ο “Συναγερμός” – τί, θα κλωτσούσε τα ίδια παιδιά του;] προκλήθηκε η τούρκικη εισβολή με όλες τις γνωστές συνέπειες [θάνατοι, ξεριζωμοί, καταστροφές, πόνος, οδύνη]! Ο Φούλλης προσφέρει αφκόν για να πιάει όρνιχαν, αλλά εν τζι’ επελλαναμεν!

Πιο κάτω θα παραθέσω [χωρίς δικά μου σχόλια] ένα κείμενο του Γιώργου Κουμουλλή, που αλίευσα από τον “Πολίτη” της περασμένη Παρασκευής 19 του μηνός, όπου ο αρθρογράφος αναλύει με διαλεκτικό τρόπο «γιατί η εθνική συμφιλίωση είναι ανέφικτη», με τα μυαλά που κουβαλούν ο Φούλλης και οι πέριξ αυτού... 

*********************************

Γιατί η εθνική συμφιλίωση είναι ανέφικτη

[του Γιώργου Κουμουλλή, “Πολίτης” 19/7/2013, σελ. 11]

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Και ξαφνικά, λόγω της επετείου του πραξικοπήματος, ξεμύτισε μια ξεχασμένη λέξη μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών της Κύπρου: συμφιλίωση! Αναμφίβολα όλοι οι Κύπριοι συναινούν στην ιδεατής εθνικής συμφιλίωσης αλλά, δυστυχώς, ο πολυπόθητος στόχος είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτος. Ο σοβινισμός, ο γριβισμός, ο εοκαβιτισμός απηχεί μια “ιδεολογία” που ενδημεί σε αρκετούς βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος και που καθιστά τη συμφιλίωση ένα άπιαστο όνειρο. Απόδειξη ότι την ίδια σχεδόν ώρα που ο κ. Νεοφύτου πρότεινε χέρι φιλίας και συμφιλίωσης στην Αριστερά, ο ίδιος ο κ. Νεοφύτου (μαζί με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του, τον υπουργό Εσωτερικών και τον Αρχιεπίσκοπο) παρίστατο στο τρισάγιο των 22 καταδρομέων που σκοτώθηκαν στο Προεδρικό ψάλλοντας μάλιστα τον εθνικό ύμνο! Δηλαδή, οι 22 καταδρομείς που επέδραμαν στο Προεδρικό με σκοπό να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο της Κύπρου και να καταλύσουν το κράτος ήτανε ήρωες!!! Φαίνεται ότι ο κ. Νεοφύτου έχει διπλή προσωπικότητα: από τη μια φιγουράρει σαν άγγελος ειρήνης και συμφιλίωσης και από την άλλη φιγουράρει πυρφόρος του σοβινισμού.

Προβάλλεται, βέβαια, ο ισχυρισμός ότι αυτοί οι καταδρομείς ενεργούσαν βάσει εντολών και, επομένως, είναι αθώοι. Ας μην υποκρινόμαστε: είναι κοινό μυστικό ότι, δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των καταδρομέων που επιτέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο την ημέρα του πραξικοπήματος δεν επελέγησαν τυχαία. Ήτανε όλοι τους “διαλεχτοί” κι αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ήτανε όλοι τους πύρινοι υποστηρικτές της ΕΟΚΑ Β, της χούντας και του Γρίβα! Αν, όντως, επελέγησαν τυχαία γιατί οι συγγενείς αυτών των καταδρομέων είναι περήφανοι για την επιδρομή στο Προεδρικό; Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν λίγα χρόνια για τα γεγονότα του 1974, οι γονείς των καταδρομέων εξέφρασαν την υπερηφάνεια τους που ο γιοι τους συμμετείχαν στην επιδρομή κατά του Προεδρικού. Στις δίκες της Νυρεμβέργης πολλοί χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί πρόβαλαν το δικαιολογητικό ότι ήτανε υποχρεωμένοι να υπακούσουν στις εντολές των ανωτέρων τους αλλά αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να αθωωθούν. Ναι, η υπακοή είναι το βασικό χαρακτηριστικό ενός στρατιώτη. Όμως, αυτή η υπακοή δεν μπορεί να είναι τυφλή υπακοή σε οποιαδήποτε στρατιωτική διαταγή, αλλά υπακοή που συνάδει με τον νόμο κι όχι υπακοή που οδηγεί τον στρατιώτη να διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα όπως η ψυχρή εκτέλεση υπερασπιστών της νομιμότητας ή, βέβαια, συμμετοχή σε πραξικόπημα. Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain, αποσπάσματα του οποίου αναφέρθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης, έλεγε «κάθε στρατιώτης πρέπει να γνωρίζει τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο, τι είναι πατριωτικό και τα δεν είναι... Δεν μπορείς να αγνοείς αυτές τις έννοιες και να είσαι άνθρωπος... Πράττοντας κάτι, έστω και κατόπιν εντολών της ηγεσίας του στρατού, που είναι εναντίον της νομιμότητας προδίδεις και τον εαυτό σου και την πατρίδα σου». Αυτό που έγραψε ο Mark Twain το τήρησε ο Σωτήρης Αδάμου Κωνσταντίνου και, βέβαια, το πλήρωσε με τη ζωή του. Όμως αυτός είναι πραγματικός ήρωας! Το όνομα του πρέπει να γράφεται με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας. Εγείρεται το ερώτημα γιατί οι συγγενείς και οι ακροδεξιοί βουλευτές τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο μετά το τρισάγιο. Για να μεταφέρουν το μήνυμα ότι οι καταδρομείς πέθαναν για την πατρίδα και για την ελευθερία; Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια ερμηνεία Οι βουλευτές, αλλά και οι συγγενείς των καταδρομέων, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο εθνικός μας ύμνος είναι μια έκφραση αγάπης προς την ελευθερία και τη δημοκρατία κι όχι ύμνος προς τη σκλαβιά, την τυραννία και τη δικτατορία που στόχευαν οι πραξικοπηματίες. Μεγαλύτερη προσβολή του εθνικού μας ύμνου δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σύνδρομο διπλής προσωπικότητας δεν περιορίζεται στον κ. Νεοφύτου. Είναι κοινό χαρακτηριστικό αρκετών βουλευτών του ΔΗΣΥ. Από τη μια καταδικάζουν (έστω και απρόθυμα) την ΕΟΚΑ Β και μάλιστα την περιγράφουν και ως “εγκληματική” κι από την άλλη εξυμνούν την “πατριωτική” δράση του αρχηγού και ιδρυτή της οργάνωσης, του Γρίβα! Ο οποίος ήτανε αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος του πραξικοπήματος, έστω κι αν πέθανε λίγους μήνες πριν την εκτέλεση του. Το δε ετήσιο μνημόσυνο του Γρίβα προσφέρει την ευκαιρία για τη σύναξη όλων των ακροδεξιών στοιχείων όπου παρελαύνουν ένστολοι και άστολοι και ασύστολοι υπό τα όμματα και τα, πλατιά χαμόγελα των ηγετών του ΔΗΣΥ. Όντως θυμίζει τις παρελάσεις των ναζί που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ στη Νυρεμβέργη στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με τέτοια δεδομένα ο ΔΗΣΥ πολύ δύσκολα θα συμφιλιωθεί με τα υπόλοιπα κόμματα. Ήδη, βλέπουμε τα πρώτα ρήγματα του κυβερνητικού συνασπισμού λόγω της απόφασης του υπουργού Εσωτερικών να παρευρεθεί στο τρισάγιο των 22 καταδρομέων. Το ΔΗΚΟ με ανακοίνωση του καταδίκασε την ενέργεια του Σωκράτη Χάσικου «να αποδώσει τιμές με την ιδιότητα του υπουργού Εσωτερικών στους καταδρομείς» και τονίζει ότι τέτοιες εκδηλώσεις υποσκάπτουν την ενότητα του κυπριακού λαού. Φυσικά, και το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ καταδίκασαν ακόμα πιο (έντονα τη συμπεριφορά τού υπουργού. Και τα δύο κόμματα τονίζουν ότι η παρουσία του υπουργού στο τρισάγιο συνιστά ύβρη προς τη δημοκρατία.

Με τέτοια δεδομένα πώς μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος; Η σύγκρουση στην πραγματικότητα δεν είναι Δεξιά vs Αριστερά, αλλά Ακροδεξιά vs ΑΚΕΛ + ΕΔΕΚ+ ΔΗΚΟ. Γι’ αυτό η μετριοπαθής Δεξιά επωμίζεται τεράστια ευθύνη να ελέγχει τα ακραία στοιχεία της αν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί η συμφιλίωση. Μπορεί να το κάνει αυτό; Ή μήπως αυτό είναι ακατόρθωτο αφού η Ακροδεξιά είναι σαρξ εκ της σαρκός της;

**************************

Σημειωση ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Σήμερα Τρίτη συναντήθηκαν και ο Άντρος Κυπριανού με τον Αβέρωφ Νεοφύτου για να συζητήσουν το θέμα της “εθνικής” συμφιλίωσης και το «στίγμα» και τις «χρεώσεις» στις οποίες αναφέρθηκε ο κος Φούλλης... Δεν άκουσα και δεν έμαθα τί ειπώθηκε, όμως να ‘στε σίγουροι ότι στο θέμα θα επανέλθουμε...

Anef_Oriwn

[ο αντι-συμφιλιωτικός – σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να [υπάρχουν “εθνικές” συμφιλιώσεις]

Τρίτη 23/7/2013

{σαν σήμερα το 1874 1974 (σημ. 23/7/2013 - 9:10μ.μ.: φένκιου Σολιάτης!) κατάρρευσε η χούντα στην Ελλάδα και ξεκίνησε η περίοδος της Μεταπολίτευσης με πρώτο πρωθυπουργό τον Καραμανλή, τον Θείο}...

*********************************

Υστερόγραφο - Διόρθωση

Η επέτειος αποκατάστασης των αστικοδημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα [μετά την επταετή χουντική δικτατορία] ήταν χτες 24 του μηνός κι όχι προχτές 23 του μηνός. Ε, κάνουμε κι ΕΜΕΙΣ καμιά φορά λάθη!

Anef_
Πέμπτη 25/7/2013 – 7:30 π.μ. 

Ανάρτηση 121/2013 [επετειακή, αφηγηματική, αντι-κατοχική, αντιπολεμική, Αριστερή] – Βιώματα από τον πόλεμο [όπως τ’ αφηγείται ο Μιχάλης Παπαπέτρου)...

Δίκην πρελουδίου

«Είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας

είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας»

[...]

Πικρή θάλασσα της Κερύνειας

που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια

τους στίχους που σου γράψαμε»

[Κώστας Μόντης]

Δυστυχώς [για την κυπριακή Δεξιά] κύριε Μόντη, ΔΕΝ είναι «η θάλασσα της Κερύνειας... [που]... μας τους έφερε» [τούς τούρκους]!!! Κι όσο κι αν προσπαθούν οι ηγέτες [και οι ποιητές] της, «η Δεξιά [...] είναι ακόμη [και θα παραμείνει] χρεωμένη με το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών» [και της ΕΟΚΑ Β΄ κύριε Φούλλη, -δεν ξε«χρεώνεστε» έτσι εύκολα από την ενεργή συμμετοχή της στην εκτέλεση και εδραίωση τού πραξικοπήματος]... Κι όσο κι αν κάποιοι εξ αριστερών(;) συνεπικουρούν σ’ αυτό [εκούσια ή ακούσια δεν έχει και τόση σημασία] υποβαθμίζοντας την πολιτική ενέργεια του Χάσικου [Υπουργού της παρούσας Κυβέρνησης] να εξισώσει τους πεσόντες και δολοφονημένους αντιστασιακους τους 22 ΛΟΚάτζιηες που σκοτώθηκαν επιτιθέμενοι κατά του Προεδρικού στις 15 του Ιούλη του 1974,ακατθετοντας [εκ μέρους της επίσημης πολιτείας] στεφάνι τους τάφους των δευτέρων... 

Ο Φωτίου της Αμύνης αναφέρθηκε σήμερα σε ομιλία του σε μνημόσυνο για «διχαστικά σύνδρομα», ενώ τις προάλλες ο ίδιος ο Πρόεδρος [“κατά τον δκιάολον τζια τα δκιαολούθκια”] αναφέρθηκε γενικώς κι αορίστως σε «αίτια και τα αιτιατά, που αξιοποίησαν ελληνόφωνοι της χούντας και οδήγησαν την πατρίδα μας, εδώ που την οδήγησαν», ενώ σε επετειακή εκδήλωση στο Προεδρικό [θα γίνονται κι αυτά πλέον] ο Πρόεδρος Αναστασιάδης απλώς ανέφερε ότι «είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ο εθνικός διχασμός οδηγεί σε μείζονες εθνικές καταστροφές»... [Ούτε νύξη για την ΕΟΚΑ Β΄]... 

****************************

Προλογικά

Οι ιστορίες του πολέμου είναι αμέτρητες. Ιστορίες που για τους νεώτερους μοιάζουν με παραμύθια, τούτες όμως είναι γεμάτες με τραγικότητα, φόβο, αγωνία, άγχος, θλίψη, θυμό, παλικαριά κι αγάπη για τη ζωή. Εξ ου και οι συνεχείς προσπάθειες των εμπλεκομένων [κυρίως των στρατιωτών αλλά και των αμάχων που έκοψαν κοντά στα πεδία των μαχών ή στα μετόπισθεν] για να σώσουν τόσο τη δική τους τη ζωή, όσο και των δικών τους [της οικογένειας, των φίλων, των συν-στρατιωτών τους]...

Κάθε στρατιώτης έχει να διηγηθεί όχι μια αλλά πολλές προσωπικές του περιπέτειες, αλλά κι εκείνες των συνάδελφων του και της μονάδας του. Ο πόλεμος έγινε σε δυο φάσεις ενώ κατά την [λεγόμενη] εκεχειρία μεταξύ του πρώτου και του δευτέρου γύρου στην περιοχή της Κερύνειας συνεχίζονταν “κανονικά” και οι μάχες και οι εκκαθαρίσεις χωριών από τα τουρκικά στρατεύματα. Πολλά έχουν συμβεί και στα μέτωπα, αλλά και στους αμάχους. Ιδιαίτερη σελίδα έχει γραφτεί για τις περιπέτειες, τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα των αιχμαλώτών. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα πολλά έχω ακούσει για τους νεκρούς αγνοούμενους του 361 Τ.Π. των οποίων οστά τους έχουν ταυτοποιηθεί κι έχουν ταφεί τελευταία. [Ακόμα θάβουμε νεκρούς και μας ζητούν να ξεχάσουμε;]... Βασικά στοιχεία σ’ όλες αυτές τις αφηγήσεις είναι το μπάχαλο και η προδοσία που κυριαρχούμε στο στράτευμα εκείνες τις μέρες, η αβεβαιότητα. ο θάνατος, αλλά και το πάθος για τη ζωή... 

Πιο κάτω θα παραθέσω από το “Χρονικό της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας - Ιούλιος Αύγουστος 1974”, που έκδωσε η Κ.Ε. του ΑΚΕΛ το 1976, τη συγκλονιστική αφήγηση του Μιχάλη Παπαπέτρου, τότε Προέδρου της ΕΔΟΝ [και πάλαι ποτέ στελέχους του ΑΚΕΛ], για τα βιώματα του από τον πόλεμο. Περιγράφει τα χάλια του “Εθνικής” μας Φρουράς το κλίμα που επικρατούσε ανάμεσα στους στρατεύσιμους εκείνες τις μέρες, καθώς και κάποια πολεμικά γεγονότα...

***********************************

ΜΕ “ΜΑΡΤΙΝΙ” ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΤΑΝΚΣ

[Αφηγείται ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ, (τότε) μέλος του ΑΚΕΛ και Πρόεδρος τής ΕΔΟΝ - “Χρονικό” σελ. 259-260]...

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου.

Επίσης έχει διατηρηθεί μέρος της ορθογραφίας και της στίξης του πολυτονικού συστήματος γραφής που χρησιμοποιείτο την  τότε εποχή}...

«...Τό ξημέρωμα τής 20ής Ιουλίου 1974 μέ βρήκε σέ στρατόπεδο τής Aθαλάσσας όπου όπου υπό συνεχή αεροπορικό βομβαρδισμό κατόρθωσα νά εξασφαλίσω όπλο -ένα ελαττωματικό “μαρτίνι”- εντάχθηκα σ’ ένα τάγμα πεζικού και ξεκινήσαμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Τό γεγονός, βέβαια, άτι κατά τήν διάρκεια τής θητείας μου εκπαιδεύτηκα σάν αντιαεροπόρος στό Πυροβολικό, δέν φαινόταν νά είχε και πολλήν σημασία. Τό χάος και ή αταξία πού επικρατούσε ήταν άνευ προηγουμένου. Αυτό εξηγείται και απ’ τό γεγονός ότι αριθμός Κυπρίων αξιωματικών, λίγες μόνον ώρες προηγουμένως, ήταν κλεισμένοι σέ κάποιο κελλί ή είχαν — στην καλύτερη περίπτωση — κατά τό πραξικόπημα απογυμνωθεί από κάθε υπευθυνότητα, από Ελλαδίτες χουντικούς αξιωματικούς, μέ τους οποίους όμως εκείνη τή  στιγμή  ήταν  απαραίτητο νά  συνεργαστούν.

Γύρω ατό μεσημέρι φθάσαμε στήν Μιά Μηλιά. Εκεί μιά μεγάλη πυρκαϊά πού απειλούσε τό χωριό κατασβέστηκε από τους στρατιώτες. Πολλοί κάτοικοι ήοαν συγκεντρωμένοι στά καφενεία του χωρίου και άκουγαν απορημένοι τό ραδιόφωνο νά αναγγέλλει ότι «ηρωικοί... κάτοικοι τής Μιας Μηλιάς ώρμησαν άοπλοι ατούς αγρούς και αποδεκάτισαν Τούρκους αλεξιπτωτιστές». Κανένας δέν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Έδειχναν τρομαγμένοι και εξοργισμένοι μαζί γιά ό,τι συνέβαινε.

Αλλά έπρεπε νά φύγουμε. Πριν μπούμε στά αστικά λεωφορεία και φορτηγά πού μας μετέφεραν συνέβη τό εξής περιστατικό: Χουντικός Έλλαδίτης αξίωματικός μάς ανακοίνωσε -και σοβαρευόταν ό άνθρωπος- ότι τά ελληνικά στρατεύματα είχαν καταλάβει τήν Κωνσταντινούπολη! Η πιό πάνω ανακοίνωση ενθουσίασε τους περισσότερους άπό τους στρατιώτες -κυρίως τους νεαρώτερους- αλλά σέ άλλους όμως, έδωσε καθαρή τήν εικόνα του τι περίπου έμελλε νά επακολουθήσει, μιά και μπορούσαν νά βάλουν τό μυαλό τους νά δουλέψει, έστω στοιχειωδώς. Σέ παρατήρηση μου προς τόν πιό πάνω αξιωματικό ότι τέτοια εξόφθαλμα ψεύδη δέν εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό και δέν ανεβάζουν τό φρόνημα, μου απάντησε επί λέξει: «Σκασμός μαλάκα!»

Ο λόγος πού αναφέρω τά πιό πάνω είναι γιά νά τονίσω τό ότι οι στρατιώτες συμπεριφέρονταν σάν χαμένοι. Η προδοσία τής χούντας, πού τήν διαισθάνθηκαν πια σαφώς όλοι στό μέτωπο, έκανε νά διερωτόμαστε κατά πόσο ό εχθρός ήταν μόνο οι Τούρκοι ή μήπως υπήρχαν και κάποιοι άλλοι πού μάς οδηγούσαν ενσυνείδητα στην σφαγή. Αυτές μας οι απορίες δυστυχώς, μετατράπηκαν   αργότερα σέ  βεβαιότητα.

Γύρω στις 8 το βράδυ μπήκαμε στό τούρκικο χωριό Επηχώ, παρά τό Έξω Μετόχι, τό όποιο βρήκαμε εγκαταλελειμμένο. Οι φωτιές πού φαινόντουσαν από κάθε σημείο του ορίζοντα νά κατακαίουν τή Μεσαορία, μαζί μέ τά ουρλιαχτά των εγκαταλελειμμένων ζώων, μέσα στις αυλές των σπιτιών στην Επηχώ, δημιουργούσαν μιά φοβερή κατάσταση.

Οι προδότες τής χούντας, αντί νά πάρουν αμυντικές προφυλάξεις, αντιμετωπίζοντας τόν εχθρό οτόν τόπο τής απόβασης, βρήκαν ευκαιρία νά επιτεθούν σέ μικρά πάμπτωχα τουρκοχωριουδάκια, στά οποία ζούσαν άνθρωποι του μόχθου δίπλα στούς  Έλληνες αγρότες.

Προσωπικά, ουδέποτε ένιωσα τόσο άσχημα, ψυχολογικά. Αυτά τά ουρλιαχτά των ζώων, μαζί μέ τις ανταύγειες τής φωτιάς, έδιναν τόν καλύτερο ορισμό του τι σημαίνει η κατάρα πού λέγεται πόλεμος. Κάτι πού όλοι μας, γιά πρώτη φορά είχαμε τήν ατυχία νά γνωρίσουμε. Ερήμωση, καταστροφές περιουσιών, θάνατος, προσφυγιά.

'Εδώ στην Επηχώ, θάταν παράλειψη νά μήν αναφέρω κι’ ένα γεγονός χαρακτηριστικό τής προχειρότητας πού διέκρινε τις ενέργειες των αξιωματικών μας. Ενώ ετοιμαζόμασταν νά εγκαταλείψουμε τό χωριό, ένα τάγμα τής Εθνοφρουράς διενεργούσε επίθεση κατά τού... χωριού και μάς καλούσαν νά «παραδοθούμε»! Νομίζοντας προφανώς ότι είμασταν Τούρκοι. Κι’ εμείς τρέχαμε νά βρούμε καταφύγιο από τά πυρά των... Εθνοφρουρών! Τελικά ειδοποιήσαμε μέ ασύρματο τήν Διοίκηση του Τάγματος μας, στό Έξω Μετόχι και εστάλη αυτοκίνητο νά ειδοποιήσει τους επιτιθέμενους ότι στό χωριό ήταν πιά μόνο  Έλληνες.

Στή συνεχεία επιστρέψαμε στό Έξω Μετόχι και από εκεί πήγαμε στήν περιοχή Κερύνειας και συγκεκριμένα στον Παχύαμμο. Ήταν γύρω στις 3 τό πρωΐ  όταν τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας, σέ χαρακώματα. Όταν ξημέρωσε η 21^η Ιουλίου, ημέρα Κυριακή, διαπιστώσαμε ότι ή θάλασσα ήταν γεμάτη τουρκικά πολεμικά πλοία τα οποία κάλυπταν όλη τήν θαλάσσια περιοχή, από τον Παχύαμμο μέχρι τήν Κερύνεια. Καθ’ όλη τήν διάρκεια τής ημέρας τά πλοία μας κανονιοβολούσαν κατά διαστήματα, ενώ δεν έλειψαν βέβαια και οι αεροπορικές “επισκέψεις”.

Σ’ αυτή τή θέση αναμονής μείναμε μέχρι τό μεσημέρι τής Δευτέρας 22.7.74. Τότε μας λέχθηκε ότι ή τουρκική απόπειρα απόβασης στον Άγιο Γεώργιο «αποκρούστηκε» και ότι θά πάμε εκεί γιά ενίσχυση, μήπως και  ξαναεπιχειρήσουν νά αποβιβασθούν...

Επιβιβαστήκαμε ατά αυτοκίνητα ξεκινώντας γιά τήν Κερύνεια. Στόν Άγιο Επίκτητο ή αυτοκινητοπομπή σταμάτησε γιά λίγο και μάς πλησίασαν μιά ομάδα από  Αμερικανούς και  Γάλλους δημοσιογράφους γιά νά  μας ευχηθούν καλή τύχη και τό «μέ την νίκη»! Μού έδιναν τήν εντύπωση γυπών πού εντόπισαν τό θύμα τους — τήν Κύπρο — και έπεφταν πάνω της νά τήν κατασπαράξουν... δημοσιογραφικώς. Πολλοί στρατιώτες έδειξαν εχθρικές διαθέσεις ενάντια στους Αμερικανούς ανταποκριτές, αναφέροντας τους ότι αυτοί - δηλ. οί Αμερικάνοι - ήταν υπεύθυνοι για ό,τι συνέβαινε. Ό ρόλος τού Κίσσιγκερ, της CIA καί τού ΝΑΤΟ, ήταν καθαρός γιά όλους. Ήταν οι εγκέφαλοι πίσω από τήν συνωμοσία. Μά οι δημοσιογράφοι, μέ χαμόγελο... τόν χαβά τους.

Εν πάση περιπτώσει σέ λίγα λεπτά μπήκαμε στην Κερύνεια. Ήταν γύρω στις 1 μετά τό μεσημέρι και ή πόλη ήταν έρημη. Πολλές βιτρίνες καταστημάτων ήταν ήδη σπασμένες και τό άλλοτε ωραίο τουριστικό κέντρο πού έσφιζε από ζωή, σού έδινε τήν εντύπωση νεκροταφείου. Και έγινε, πραγματικά νεκροταφείο ή Κερύνεια ύστερα από λίγα λεπτά, όπως θά δούμε πιο κάτω.

Τ’ αυτοκίνητα μάς μετάφεραν αμέριμνους, χωρίς συναίσθηση   του άμεσου κινδύνου. Ότι δηλ. λίγο  πιο κάτω ήδη παραμόνευε ό εχθρός. Φθάσαμε έξω από τό στάδιο της Κερύνειας, όπου ό δρόμος παρουσιάζει μιά πολύ απότομη στροφή. Μόλις   περάσαμε τήν στροφή, βρεθήκαμε φάτσα μέ τά τουρκικά τάνκς τά οποία άρχισαν νά βάλλουν προς κάθε κατεύθυνση, θερίζοντας δεκάδες συναδέλφους μας. Χαρακτηριστικό είναι   τό γεγονός ότι πλην των Κυπρίων αξιωματικών και ενός κατώτερου Ελλαδίτη αξιωματικού, οι υπόλοιποι - οι κεφαλές -είχαν  εξαφανισθεί. Έτσι, μέσα στό  χάος πού  επικρατούσε,   άρχισε η άτακτη υποχώρηση. Ανταποκρίνεται πλήρως στην   αλήθεια τό γεγονός ότι εάν οι Κύπριοι και ό Έλλαδίτης αξιωματικός πού ανάφερα πιό πάνω, ακολουθούσαν τό  παράδειγμα των ανωτέρων χουντικών συναδέλφων τους,   πιθανότητα όσοι κατόρθωσαν νά διασωθούν από εκείνη τήν σφαγή (διότι περί σφαγής επρόκειτο) νά μην βρισκόντουσαν σήμερα στή ζωή. Σκεφτόμενος σήμερα τήν  κατάσταση εκείνη, τήν νεολαία δηλαδή της Κύπρου, νά πυροβολεί μέ τά μαρτίνια εναντίον των τουρκικών τάνκς (προσωπικά όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξε περίπτωση πού “πυροβολήσαμε” τά τάνκς από απόσταση 15-25 μέτρων), σκεφτόμενος τό γεγονός ότι μας ελέχθη πώς εισβολή δέν είχε γίνει, μέχρι την Δευτέρα!!ενώ τουρκικά στρατεύματα είχαν αποβιβασθεί στην Κύπρο από τά ξημερώματα τού Σαββάτου, και γενικά όλα όσα ανέφερα πιό πάνω, σχημάτισα τήν εντύπωση ότι αυτός ό πόλεμος δέν “μύριζε” πραγματικός πόλεμος. Αυτά  πού  γινόντουσαν έπρεπε νά γίνουν έτσι ακριβώς γιά νά συμπληρωθεί κάποια έκ των  προτέρων καθορισμένη διαδικασία γιά τον διαμελισμό της Κύπρου.

Δέν θά ξεχάσω ποτέ, όταν μετά από μερικές μέρες βρισκόμουν μέ τήν μονάδα μου παρά τήν Κλεπίνη (πάνω από τόν κύριο δρόμο Κερύνειας-Λευκωσίας), τους κατοίκους τού Αγ. Επίκτητου και της Κλεπίνης νά εγκαταλείπουν τά χωριά τους και τά σπίτια τους. Κουβαλούσαν μαζί τους ό,τι πρόφθασαν νά αρπάξουν. Δέν θά ξεχάσω ποτέ μιά γριούλα, από τόν Άγιο Επίκτητο, πού σταμάτησε κοντά μας, γονάτισε και άρχισε νά καταριέται τους πραξικοπηματίες της χούντας σάν υπεύθυνους   αυτής της καταστροφής πού μας  βρήκε.

Νομίζω όμως πώς θάταν παράλειψη νά μήν αναφέρω και τήν οργή, τήν απογοήτευση και τήν αγανάκτηση όλων των στρατιωτών μας όταν στό διάστημα της εκεχειρίας — γιά μάς βέβαια στην Κλεπίνη δεν υπήρξε τέτιο πράγμα — πληροφορηθήκαμε από συνάδελφο πού πήγε ατή Λευκωσία, ότι πάμπολλοι Εοκαβιτατζήδες γυρίζουν στους δρόμους. Άσκοπα κατακλύζουν τά διάφορα καφέ (μερικοί μάλιστα οπλισμένοι όλοι μέ αυτόματα γιατί ήταν εκλεκτοί της χούντας). Αυτές οι καταστάσεις δημιουργούσαν σέ πολλούς τό αίσθημα της διάκρισης σέ “έξυπνους” πού βολεύονται και σέ “βλάκες” πού πειθαρχούν. Δυστυχώς, αυτό δέν αφορούσε μόνο τους Εοκαβιτατζήδες αλλά και τά βουτυρόπαίδα της Κύπρου,  όσα δέν παραθέριζαν ατό εξωτερικό.

Δέν χωρεί καμμιά αμφιβολία ότι τό τμήμα της νεολαίας  εκείνο,  πού μέχρι  σήμερα - αλλά ακόμα και σήμερα - κατηγορείται σάν... «απάτριδες», «ανθέλληνες» κλπ., είναι τό πιό συνεπές. Όχι μόνο στις υποχρεώσεις και τά καθήκοντα του στην κοινωνία μας αλλά και διότι  έτρεξε   στην πρώτη γραμμή της αντιϊμπεριαλιστικής πάλης  αποδεικνύοντας ότι ό πατριωτισμός δέν είναι “φρούτο” γιά τά “καφέ” ούτε εξαντλείται σέ ωραίες φράσεις στις κατά  καιρούς εθνικές επετείους. Πράξεις καθορίζουν τόν πατριωτισμό και ό λαός μας είναι ό αλάθητος κριτής αυτών των πράξεων. Η ΕΔΟΝ της οποίας έχω τήν τιμή νά είμαι Πρόεδρος, είναι υπερήφανη γιά τήν τεράστια συμβολή των μελών της, τόσον κατά τού   προδοτικού πραξικοπήματος, όσον και τών τουρκικών νατοϊκών στρατευμάτων εισβολής».

********************************

Καταληκτικό σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Η επιλογή [από μέρους μου] της αφήγησης του Μιχάλη Παπαπέτρου για τον πόλεμο [ανάμεσα στις τόσες που υπάρχουν στο “Χρονικό”] δεν ήταν τυχαία...

Παραθέτω τη συγκεκριμένη αφήγηση,

- πρώτον,  γιατί μέσα απ’ αυτή μεταφέρεται και το μεταπραξικοπηματικό πολιτικό κλίμα,

- δεύτερον γιατί αναδεικνύεται ο ρόλος των χουντικών αξιωματικών κατά τις μέρες του πολέμου. Αυτόν τον ρόλο θα το δείτε να περιγράφεται από άλλους στρατιώτες εκείνης της εποχής και στην περσινή μου επετειακή για την τούρκικη εισβολή ανάρτηση. Και

- τρίτον, έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα τα λόγια του Μιχ. Παπαπέτρου της τελευταίας παραγράφου, όταν λάβουμε υπ’ όψη ότι ο αφηγητής έχει αποστασιοποιηθεί/αποχωρήσει/διαγράφει εδώ και χρόνια από το ΑΚΕΛ.

Anef_Oriwn

[δεν ξεχνάμε τους φασίστες και τα τανκςˑ κι ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός]
Κυριακή 21/7/2013