Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Ανάρτηση 49/2015 [έκτακτη, μακροσκελής, διεθνής, (ανατολικο)ευρωπαϊκή, περί του πρώην “υπαρκτού” σοσιαλισμού, αντιφασιστική, αντι-ρατσιστική, φιλο-προσφυγική] – Για τη στάση των κυβερνήσεων και του κόσμου των πρώην σοσιαλιστικών χωρών απέναντι στους πρόσφυγες...


Δίκην προλόγου
«... γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά...»
[“Μαλαματένια λόγια” – Μάνος Ελευθερίου, Γιάννης Μαρκόπουλος]  

*****************************
Τι στο διάολο... 

Διάφορα γεγονότα [πράξεις, ενέργειες και δηλώσεις] που έλαβαν χώρα τους τελευταίους μερικούς μήνες σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης [όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Σλοβακία] με αφορμή τις τεράστιες ροές προσφύγων, κυρίως από την (εμπόλεμη) Σύρια, αλλά και μεταναστών από τις πολύ φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, προς χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης [Γερμανία, Αυστρία, Σκανδιναβικές χώρες], ΜΆΣ κάνουν να διερωτόμαστε [ως Politburo του Blog], τί διάολο κουλτούρα [και συνείδηση] κοινωνικής αλληλεγγύης, διεθνισμού και συλλογικότητας, καλλιέργησαν και εμπέδωσαν επί εποχής (“υπαρκτού”) σοσιαλισμού, οι κομμουνιστικές/σοσιαλιστικές (δια)κυβερνήσεις των χωρών αυτών, στους λαούς τους... 

Παρατηρούμε, λοιπόν, σ’ αυτές τις χώρες και μάλιστα σε ιδιαίτερα αυξημένο βαθμό εξάρσεις ρατσισμού και εθνικισμού, καθώς και στάσεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες έμπλεες απανθρωπιάς, υπεροψίας και εγωκεντρισμού. Κι αυτό συμβαίνει τόσο από πλευράς των κυβερνώντων όσο και από πλευράς των πολιτών στις πλείστες χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας...

Και στην ανάπτυξη κι εδραίωση των φαινομένων αυτών έχει συμβάλει τα μέγιστα και το γεγονός ότι μετά την ανατροπή/κατάρρευση του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έχουν κυριαρχήσει σε πολλές απ’ αυτές, με τις ευλογίες μάλιστα και των δυτικοευρωπαίων (νυν υπέρ πάντων ο αντικομμουνιστικός “αγώνας”!) νεοφανείς δεξιοί πολιτικοί με άκρως συντηρητικές, ρατσιστικές ακόμα και φασιστικές ιδέες, θέσεις και πολιτικές...

Πιο κάτω θα παραθέσουμε μερικές από τις πιο ακραίες περιπτώσεις εκδήλωσης ρατσισμού και μισαλλοδοξίας από τις επίσημες κυβερνήσεις διαφόρων ανατολικοευρωπαϊκών (πρώην σοσιαλιστικών) χωρών απέναντι στους πρόσφυγες. Και δεν θα είμαστε ΠΟΣΩΣ υπερβολικοί αν λέγαμε ότι αυτά αγγίζουν και τα όρια του φασισμού/ναζισμού...

Λόγου χάριν,
Στην Ουγγαρία, στα σύνορα της χώρας με τη Σερβία, η δεξιά κυβέρνηση της χώρας, με Πρωθυπουργό τον (δεξιότατο) δημοκράτη, [κατά δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα], Βίκτορ Ορμπάν, έχει κατασκευάσει έναν τεράστιο τείχος/φράκτη μήκους 175 χιλιομέτρων και ύψους τεσσάρων μέτρων.




Επίσης η Ουγγαρία ολοκλήρωσε την κατασκευή νέου συρμάτινου φράχτη κατά μήκος των 41 χλμ. των συνόρων της με την Κροατία, ενώ σκέφτονται να κατασκευάσουν και φράχτη στα ανατολικά, στην πλευρά των συνόρων της με τη Ρουμανία.

Στόχος τους [με την κατασκευή των φρακτών] είναι να κρατήσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν στη Δυτική και τη Βόρεια Ευρώπη εκτός των ορίων της χώρας, μετατρέποντας την έτσι σ’ ένα φρούριο. Και να σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί χαίρονταν και πανηγύριζαν τότε [πριν καμιά 25ρια χρόνια] που έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου. Τώρα όμως φτιάχνουν νέα, για να “προστατέψουν” τη χώρα τους από τους «παρείσακτους» (μετανάστες), όπως είπε κάποτε τους μετανάστες ο Επιχειρηματίας Αρχιεπίσκοπος Κύπρου! Εφανταστήκατε τί θα ‘λεγε αν δεν ήταν Αρχιεπίσκοπος!

Να σημειώσουμε, για χάριν της ιστορίας, ότι ο “δημοκράτης” Ορμπάν, που δηλώνει απροκάλυπτα ότι δεν θέλει τους πρόσφυγες στη χώρα του, γιατί θα του χαλάσουν την χριστιανική του σούπα, [κάτι παρόμοιο δεν έλεγε κι ο “δικός μας” ο Υπουργός ο Χάσικος, όταν δήλωνε ότι προτιμά να έχουμε στην Κύπρο «χριστιανούς ορθόδοξους πρόσφυγες»;] είναι ένας από τους ήρωες της φιλελεύθερης Δύσης. Τούτος ξεκίνησε την ηρωική του δράση το 1989 και προβαλλόταν τότε από τα δυτικά ΜΜΕ ως ένας καλός δημοκράτης που αγωνιζόταν για την ελευθερία της χώρας του από τους δικτάτορες κομμουνιστές. Πώς όμως συμβαδίζει η δημοκρατία και ο δήθεν φιλελευθερισμός της Δυτικής Ευρώπης με τον ρατσισμό ΕΓΩ δεν καταλαβαίνω... Τελικά όπου το κεφάλαιο σπέρνει άνεμους, θερίζει θύελλες καθώς δημιουργεί τις συνθήκες για ανάπτυξη ακροδεξιών καταστάσεων, ιδεολογημάτων και κινήσεων...

Στην κοντινή της Ουγγαρίας, Πολωνία [με την οποία όμως δεν συνορεύει] συναντούμε ένα παρόμοιο φαινόμενο:  τον νεοεκλεγέντα (στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής 25 του Οκτώβρη) πρωθυπουργό της χώρας και ομοϊδεάτη του Ορμπάν, τον Γιαροσλάβ Κατσίνσκι, αρχηγό του δεξιού κόμματος “Νόμος & Τάξη”˙ ενδεικτική της πολιτικής φιλοσοφίας του Κατσίνσκι και η ονομασία του κόμματος του. Τούτος σε μια πρόσφατη προεκλογική του δήλωση είπε πως, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μεταφέρουν χολέρα και παράσιτα στην Ευρώπη!!! Μια  δήλωση που σαφώς θυμίζει και παραπέμπει στις πάλαι ποτέ βάρβαρες κι αποτρόπαιες ναζιστικές εποχές με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεις για τους μιαρούς πολίτες του Γ΄ Ράιχ – τους εβραίους, τους κομμουνιστές, τους ρομά/τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους!

Πώς γίνεται όμως, [ίσως να διερωτούνται οι φιλελεύθεροι δυτικοευρωπαίοι], οι απόγονοι του συνδικάτου της “Αλληλεγγύης”, πλην όμως βέροι καθολικοί και αντικομμουνιστές να ‘ναι ΚΑΙ ρατσιστές ΚΑΙ ενάντια στην αλληλεγγύη των ευρωπαίων για τους μετανάστες; Αλλά αυτός ο ρατσισμός ήταν μέρος της συντηρητικής κουλτούρας στην Ανατολική Ευρώπη, η οποία [κουλτούρα] ταυτίστηκε με τον ναζισμό κάποτε, υποχώρησε επί σοσιαλισμού, και επανεμφανίστηκε με την ευλογία εκκλησιών και δυτικών μυστικών υπηρεσιών... Αυτοί που ήθελαν μια καθολική και συντηρητική Πολωνία, είναι φυσικά και ενάντια στους μετανάστες... Και που σήμερα, παρά τις κορώνες παλαιότερα [επί εποχής Σοσιαλισμού και “Αλληλεγγύης”] περί δημοκρατίας, έχουν αποδεχτεί κι αυτοί [όπως κι ΕΜΕΙΣ επαέ], θεραπείες ΣΟΚ νεοφιλελεύθερης κοπής... [Στην Βουλγαρία, πάντως, εδώ και μια 25ετία βρίσκονται σε θεραπεία ΣΟΚ!]... Ε, ρε κόσμε κι «αν ξυπνήσεις μονομιάς. θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...», που άδει και ο Βάρναλης... 

Στη Δρέσδη [πόλη της πρώην Ανατολικής και πρώην σοσιαλιστικής Γερμανίας και σήμερα της ενιαίας καπιταλιστικής Γερμανίας – μια πόλη του μισού εκατομμυρίου κατοίκων σήμερα την οποία εβομβαρδίσαν τζι’ εκάμαν την πουβόλου (εκαταστρέψαν την ολοκληρωτικά) οι δυτικές Συμμαχικές Δυνάμεις τον Φεβρουάριο του 1945 κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο] διοργανώνονται [κάθε Δευτέρα] μεγάλες διαδηλώσεις στις οποίες οι συμμετέχοντες [αρκετές χιλιάδες κόσμου] εκφράζουν τη δυσαρέσκεια και την αποδοκιμασία τους την άφιξη προσφύγων και μεταναστών στη Γερμανία... Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από το αντιδραστικό, αντι-ισλαμικό, ξενοφοβικό [και με φιλο-ναζιστικές τάσεις] κίνημα PEGIDA, που είναι ακρωνύμιο του ονόματος του κινήματος “Ευρωπαίοι Πατριώτες κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης”... 

Στις πάλαι ποτέ σοσιαλιστικές χώρες που αναφέραμε πιο πάνω [την Ουγγαρία και την Πολωνία], αλλά  και άλλες όπως η Ουκρανία και οι χώρες της Βαλτικής, μαζί με τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία και γενικότερα την ξενοφοβία, πάνε πακέτο και ο αντικομμουνισμός, ο αντισοβιετισμός και η ανάπτυξη φασίζουσων καταστάσεων και συμπεριφορών. Απτό παράδειγμα η Ουκρανία, οπού φασιστικές και φιλο-ναζιστικές οργανώσεις και κόμματα, με την ενίσχυση της Δύσης, ανάτρεψαν τη αστικοδημοκρατική νομιμότητα και εδραίωσαν στη χώρα] μια φασιστική αντικομμουνιστική περιρρέουσα με όλα τα αποτρόπαια παράπλευρα της όπως αυτά που περιγράφουμε στις αναρτήσεις ΜΑΣ με αρ. 23/2014 και αρ. 73/2014...

Τελικά, ως φαίνεται, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, «ο σοσιαλισμός μάλλον θα στοιχειώνει για χρόνια αυτές τις χώρες – μέχρι την επιστροφή ενός ανάλογου κινήματος», όπως γράφουν και οι “Σπόντες” του διαδικτυακού περιοδικού “Δέφτερη Ανάγνωση”, στην τελευταία του έκδοση (τεύχος 173 - 26 Οκτωβρίου - 2 Νοεμβρίου 2015)... «Όλα αυτά τα δεξιά κινήματα...» [συνεχίζουν οι “Σπόντες”] «... που κέρδισαν την εξουσία με βάση ένα υπόγειο συντηρητισμό, κουβαλούν επίσης την συνείδηση που υφάρπαξαν και χειραγώγησαν – την επιθυμία, δηλαδή, της κοινωνίας για προστασία απτήν αγορά και τον καπιταλισμό. Και έτσι, η ουγγρική δεξιά τα έχει με τις τράπεζες και η πολωνική θέλει το κράτος να ξοδεύει και ας πάει να κουρεύεται το έλλειμμα…»

Πάντως οι φράκτες καλά κρατούν και ως φαίνεται θα αποτελέσουν την νέα μορφή μεσαιωνικών [στις αντιλήψεις και σκέψεις] φρουρίων στην Ευρώπη της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας... [Τρίχες κατσαρές και μαλλί περμανάντ!]... Να σημειώσουμε ότι μόλις πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε από την Αυστριακή υπουργός Εσωτερικών Γιοχάνα Μικλ-Λάιτνερ ότι, και η Αυστρία [μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης] θα υψώσει έναν φράχτη κατά μήκος των συνόρων της με τη Σλοβενία, [επίσης κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης], προκειμένου να ελέγξει την εισροή προσφύγων και μεταναστών στο έδαφός της. «Στόχος είναι η συντεταγμένη και ελεγχόμενη είσοδος στη χώρα μας και όχι το κλείσιμο των συνόρων», είπε η κυρία Υπουργός... Καλά οι υπόλοιποι που περνούν σε Ελλάδα [από την Τουρκία, αρκετοί πνιγόμενο στο Αιγαίο] και Ιταλία, που θα πάνε; Θα μείνουν όλοι στην Ελλάδα, λόγου χάριν; Δεν αντιλαμβάνονται ότι υψώνοντας τεχνητά τείχη στην Ευρώπη δεν λύνεται το προσφυγικό μεταναστευτικό ζήτημα; Προφανώς και στρουθοκαμηλίζουν! Πάντως την ίδια ώρα και η Σλοβενία [ετέρα χώρα που κάποτε είχε κι αυτή τον σοσιαλισμό της μέσα στα πλαίσια της ενωμένης τότε ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας] απειλεί να υψώσει φράχτη στα σύνορα με την Κροατία, εάν το σχέδιο δράσης που συμφωνήθηκε την Κυριακή 25 τ’ Οκτώβρη σε “μίνι” σύνοδο στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό από τα κράτη που είναι εκτεθειμένα στη λεγόμενη “οδό των Βαλκανίων” [δηλ. η Ελλάδα, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Γερμανία, η Κροατία, η ΠΓΔΜ, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία και η Σλοβενία], δεν εφαρμοστεί.

Σίγουρα όλ’ αυτές οι μισαλλόδοξες συμπεριφορές καλλιεργούνται, αναπαράγονται κι ανατροφοδοτούνται από τις νεόκοπες ντόπιες [“εθνικές”] οικονομικές ελίτ που έχουν ως πρωταρχικό στόχο και σκοπό την υπεράσπιση του ζωτικού τους χώρου... Τόσο πολύ φαίνεται να έχει κυριαρχήσει πολιτικά και ιδεολογικά η Δεξιά [ή ακόμα και η ακροδεξιά] σ’ αυτές της χώρες, που νέα ήθη βλέπουμε να αναπτύσσονται. Τα μυαλά των ανθρώπων έχουν κατακλυστεί με τα συντηρητικά, ελιτίστικα και ρατσιστικά ιδεολογήματα της Δεξιάς. Οι ηγέτες των δεξιών κομμάτων που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση των χωρών τους σίγουρα πιστεύουν ότι νομιμοποιούνται να υιοθετούν [για το “εθνικό” συμφέρον, θα πουν!] ρατσιστικές και εθνικιστικές πολιτικές τους, γιατί νομίζουν ότι τυγχάνουν της έγκρισης και αποδοχής των πολιτών [μέσω των εκλογικών διαδικασιών], ή τουλάχιστον της ανοχής τους. Τους ψηφίζει, ή/και τους (υπο)στηρίζει ο λαός λένε... Άσχετο αν ο λαός ζει στα όρια της φτώχειας κι που αντί να οργανωθεί και να διεκδικήσει μέσα από αγώνες μια καλύτερη ζωή, κουρντίζεται και βγάζει τ’ άχτι του πάνω στους καταταλαιπωρημένους πρόσφυγες.


Πόσο μίσος και πόση απανθρωπιά μπορεί να έχουν μέσα τους κάποιοι άνθρωποι!

Ε, ρε κόσμε καπιταλιστικέ της αντίφασης και της ψευτιάς, της υποκρισίας και του εγωκεντρισμού!

Anef_Oriwn
[τι ευρωπαϊκός πολιτισμός και ευρωπαϊκές αξίες κι αρχές και πράσιν’ άλογα! Βάρβαρος καπιταλιστικός “πολιτισμός” είναι, που έχει κι αυτός ξεβραστεί όχι σε καμιά παραλία όπως εκατοντάδες πτώματα προσφύγων, αλλά στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας]... 
Σάββατο 31/10/2015
[κι από αύριο Νοέμβρης˙ 1η  του Νιόβρη και των “Αγίων” Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού λέει η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία˙ Χρόνια Πολλά σ’ όσους γιορτάζουν˙ κι ΕΜΕΙΣ στο σπίτι γιορτάζαμε αυτή τη μέρα, αλλά για άλλους λόγους˙ εδώ  και δύο χρόνια όμως, ΜΆΣ φέρνει θύμισες δυσάρεστες και η διάθεση για γιορτασμούς έχει ατονήσει]...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ανάρτηση 48/2015 [έκτακτη, μακροσκελής, ιστορική, επετειακή, ελληνική, αντιφασιστική, ταξική, Αριστερή κι εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα επετειακό κείμενο από τον “Ριζοσπάστη” για την 28η τ’ Οκτώβρη 1940 και τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης και των πολιτικών της φορέων...


Σύντομα προλογικά
Με την ευκαιρία της σημερινής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 [δηλ. του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον φασίστα Μουσολίνι], αναδημοσιεύουμε από τον “Ριζοσπάστης” της περασμένης  Κυριακής 25 του μηνός ένα άρθρο για τα γεγονότα που εξελίχτηκαν στον ελλαδικό χώρο εκείνη την εποχή και τον ΜΗ αντιστασιακό και ΜΗ αντικατοχικό ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης. Τίτλος του άρθρου “Η αστική τάξη δεν πάλεψε για την απελευθέρωση αλλά για να στεριώσει την εξουσία της” κι συγγραφέας του κάποιος που υπογράφει με το γράμμα Ψ. (Ψι).

*******************************************
Η αστική τάξη δεν πάλεψε για την απελευθέρωση αλλά για να στεριώσει την εξουσία της
[του Ψ.,  “Ριζοσπάστης”, Κυριακή 25/10/2015, σελ. 29,  link: http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8640996]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ˙ τα μαύρα bold είναι του συγγραφέα}...

Η  28η του Οκτώβρη είναι γνωστή ως η επέτειος που ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του για να πολεμήσει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή του ιταλικού φασισμού στα 1940 και ενώ μαινόταν ήδη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έγραψε την περίοδο του πολέμου, αλλά και στη συνέχεια, τις πιο λαμπρές σελίδες της λαϊκής πάλης.
Ένα ζήτημα, σχετικά με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ανάμεσα σε άλλα βρίσκεται στο πεδίο της ιδεολογικής διαπάλης της περιόδου είναι το ζήτημα της εξουσίας. Τα “σύγχρονα αστικά ρεύματα” στη μελέτη της Ιστορίας επιδιώκουν να αφαιρέσουν το ταξικό στοιχείο από την αντιφασιστική πάλη, προκειμένου να πείσουν τις λαϊκές μάζες πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη διαιώνιση του καπιταλισμού. Αποσιωπώντας το γεγονός πως στην απελευθερωτική πάλη κατά του Άξονα η αστική τάξη δεν πήρε μέρος, γι’ αυτό άλλωστε δε γιορτάζει την απελευθέρωση, ενώ ταυτόχρονα πάσχιζε εν μέσω πολέμου να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις διατήρησης της εξουσίας της μετά το τέλος του.
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, ακόμη πριν από τον πόλεμο και στη διάρκεια της προετοιμασίας του προετοιμαζόταν η ίδια να αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις, φροντίζοντας η πάλη της ενάντια στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, με αποκορύφωμα τότε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά. Το καθεστώς της οποίας αρνήθηκε να απελευθερώσει τους κρατούμενους στις φυλακές και τις εξορίες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, προκειμένου, όπως ζητούσαν, να σταλούν εθελοντικά στο πολεμικό μέτωπο. Όσοι δεσμώτες κομμουνιστές δεν κατάφεραν να αποδράσουν παραδόθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στα στρατόπεδα του Νταχάου, του Αουσβιτς, του Μαουτχάουζεν και αλλού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Ακόμη και σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή, το ταξικό ζήτημα για την άρχουσα τάξη ήταν το πρωτεύον, τα ταξικά της συμφέροντα ήταν πάνω απ’ όλα

Ποια ήταν όμως η δράση του αστικού πολιτικού κόσμου;
Ενιαίοι απέναντι στο κίνημα παρά τις διαφορές τους

Από τις 27 Απρίλη 1941, που ο γερμανικός στρατός μπήκε στην Αθήνα, η αστική τάξη και ο πολιτικός της κόσμος, βαθιά διχασμένοι όσον αφορά στο στρατόπεδο που έπρεπε να επιλέξουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα (με τη Βρετανία ή με τη Γερμανία, όπου υπερείχε ασύγκριτα η προτίμηση στην πρώτη), αλλά και διχασμένοι όσον αφορά στο πολιτειακό (βασιλευομένη ή αβασίλευτη δημοκρατία), διχασμένοι ακόμα ως προς τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης (οπαδοί του Μεταξά οι μεν, με την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι δε), στάθηκαν ενιαίοι όσον αφορά στο ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα.
Και το έκαναν αυτό, είτε βρίσκονταν στο Λονδίνο και το Κάιρο ως κυβέρνηση των φυγάδων, είτε βρίσκονταν στην Ελλάδα απέχοντας από την πάλη κατά των κατακτητών, είτε οργάνωναν άλλες αντιστασιακές δυνάμεις του εγγλέζικου στρατοπέδου (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.ά.), είτε, τέλος, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους κατακτητές (δοσίλογοι).
Οι μεταξύ τους αντιθέσεις, από τη μια, και ο φόβος που τους προξενούσε η πάλη του λαϊκού παράγοντα, από την άλλη (και τα δύο σε συνθήκες κατακτημένης χώρας), έκαναν τα πράγματα εξαιρετικά σύνθετα, ανατρέποντας σχηματικούς διαχωρισμούς. Αστοί που δεν ήταν δοσίλογοι, καθώς και αντιστασιακοί του αστικού χώρου, συνεργάζονταν και με τους Γερμανούς, ενώ καραμπινάτοι συνεργάτες των Γερμανών βοηθούσαν και τους Εγγλέζους.
Ο τρίτος κατά σειρά διορισμένος δήμαρχος της Αθήνας, επιχειρηματίας Άγγελος Γεωργάτος, υπηρετώντας την τάξη του, συνεργαζόταν και με τους Γερμανούς, ενώ έγραψε για τον κρυφό ρόλο του στην Κατοχή:
«Τον Ιούνιον του 1942 ήρχισα συνεργαζόμενος απευθείας πλέον με το εν Ελλάδι παράρτημα της Μυστικής Αγγλικής Υπηρεσίας»1.
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης, ύστερα από την κατάκτηση, έστω με τις περιορισμένες κρατικές εξουσίες που διέθεταν, επιχείρησαν να επανδρώσουν τους διαθέσιμους μηχανισμούς, αλλά και να δημιουργήσουν νέους, προσβλέποντας στη μετακατοχική περίοδο. Οι προσπάθειες και οι σχεδιασμοί εντάθηκαν πυρετωδώς από το 1943, αλλά τα πρώτα βασικά μέτρα πάρθηκαν απ’ την αρχή.
Στις 27 Απρίλη 1941, τον γερμανικό στρατό υποδέχτηκε επιτροπή, με επικεφαλής τον φρούραρχο της Αθήνας, υποστράτηγο Χρήστο Καβράκο, που του παρέδωσε τις πόλεις της Αθήνας και του Πειραιά. Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο Καβράκος ήταν επικεφαλής του στρατιωτικού αποσπάσματος που επιτέθηκε στη λαϊκή εξέγερση στα Τρίκαλα 23 Φλεβάρη 1925 με κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου. Οι στρατιώτες αρνήθηκαν να χτυπήσουν και πυροβόλησε ο Καβράκος και ορισμένοι ακόμα. Σκότωσαν 8 εργάτες και αγρότες διαδηλωτές, ανάμεσά τους ένα κορίτσι 12 χρόνων, ενώ υπήρχαν και 25 τραυματίες. Τον Καβράκο εκτέλεσε η ΟΠΛΑ στις 8 του Δεκέμβρη 1944.

Οι κατοχικές κυβερνήσεις
Το πρώτο ζήτημα που τέθηκε μπροστά στην αστική τάξη ήταν η δημιουργία κυβέρνησης. Υπήρξε σχεδόν πλήρης ομοφωνία ότι έπρεπε να σχηματιστεί. Κι έτσι συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο ίδιος έγραψε:
«... τρανωτάτην απόδειξιν του ότι πάντες ήθελον την ύπαρξιν Κυβερνήσεως αποτελεί η γνώμη των αρχηγών πολιτικών κομμάτων της Χώρας (...) κληθέντες παρ' εμού εις το Πρωθυπουργικόν γραφείον (...) Επέδειξαν κατανόησιν της σοβαρότητος της πατριωτικής χειρονομίας που έκαμα και με ενεθάρρυναν εις το πατριωτικόν έργον (...)»2.
Από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος είπε προς τον στρατηγό Μουτούση, υπουργό Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Τσολάκογλου:
«Είναι Θείον Δώρον διά τον Ελληνικόν Λαόν και μεγάλη συγκατάβασις του κατακτητού το ότι εδέχθη να γίνη Ελληνική Κυβέρνησις»3.
Τον Τσολάκογλου έσπευσαν να συγχαρούν: Θεόδωρος Πάγκαλος, Στυλιανός Γονατάς, Αλέξανδρος Οθωναίος, Δημήτριος Μάξιμος, Ντίνος Τσαλδάρης, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Βασίλης Δελιγιάννης, Γεώργιος Πεσματζόγλου, Γεώργιος Μερκούρης, Περικλής Ράλλης, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Ντίνος Ροδόπουλος, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Σταύρος Κωστόπουλος, Κρείττων Δηλαβέρης κ.ά.
Ο Γ. Τσολάκογλου έγραψε:
«ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ ΕΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»4.
Στις 2 του Δεκέμβρη 1942 ο Τσολάκογλου παραιτήθηκε. Τον αντικατέστησε ο Κ. Λογοθετόπουλος, που παρέμεινε στην πρωθυπουργία μέχρι τον Απρίλη 1943.
Στις 7 Απρίλη 1943 σχημάτισε κυβέρνηση ο Ι. Δ. Ράλλης, ο οποίος είχε διετελέσει υπουργός του Λαϊκού Κόμματος στο Μεσοπόλεμο. Για το διορισμό του δοσίλογου πρωθυπουργού έχει τη δική της αξία η μαρτυρία του επιτετραμμένου του Ράιχ στην Ελλάδα Γκίντερ Αλτενμπουργκ:
«...θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου»5.
Και ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου:
«Η Κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται (...) με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των αρχών κατοχής εις την Ελλάδα (...) Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου»6.
Τις συνθήκες στις οποίες ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Ι. Ράλλης, υπογράμμισε ο ίδιος:
«...Δεν ωμίλησα όμως ακόμη ειμή ακροθιγώς, περί του λόγου ο οποίος έσχε την μεγαλυτέραν επί της συνειδήσεώς μου επίδρασιν. (...) Ο λόγος αυτός ήτο ότι, κατ’ Απρίλιον 1943 διεγράφετο σαφώς εις τον ορίζοντα των προβλέψεων η ήττα της Γερμανίας (...) Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο»7.

Στο κέντρο ο “κουίσλιγκ” πρωθυπουργός Ι. Ράλλης. Δεξιά ο υπουργός Εσωτερικών Αν. Ταβουλάρης. Ανάμεσά τους διακρίνεται Γερμανός αξιωματικός και αριστερά ο προδότης συνταγματάρχης Ι. Πλυντζανόπουλος μπροστά στον “Άγνωστο Στρατιώτη” στην Πλατεία Συντάγματος στις 4.1.1944

Η ταξική πάλη δε σταματά
Ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε βαθύτατη συνείδηση ότι ο λαϊκός αγώνας κατά των καταχτητών είχε κατά βάθος ταξικό περιεχόμενο. Δεν ξεγελιόταν από το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο του, που δεν άφηνε σε μεγάλο βαθμό να φανεί, το ταξικό. Στη γερμανική κατοχή, εκτός από την εκμετάλλευση, την πείνα τη δυστυχία και το θάνατο που ζούσαν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υπήρξαν και αυτοί που πλούτιζαν. Οι καπιταλιστές αναπροσάρμοσαν τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους στις ανάγκες του στρατού κατοχής. «Τσιμέντα, μηχανουργικές επιχειρήσεις, ελαιουργεία κ.λπ. τέθηκαν στη διάθεση των καταχτητών».8 Ταυτόχρονα, έκαναν την εμφάνισή τους νέα τμήματα της αστικής τάξης, οι περιβόητοι μαυραγορίτες, ενώ εκείνοι που κατεξοχήν θησαύρισαν, ήταν οι εφοπλιστές. Ταυτόχρονα, ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε καθαρό ότι ο ξεσηκωμός του λαού θα τον αφύπνιζε και σε ό,τι αφορούσε στη στάση των αστικών κομμάτων στα προηγούμενα χρόνια, οπότε είχαν παραδώσει την εξουσία στην 4η Αυγούστου.
Ουσιαστικά, η ταξική πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξαγόταν ακόμη και σ αυτήν την περίοδο, σ’ όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα για το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Σε όλη αυτή την περίοδο το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη “Χ” του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, έως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Όπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Άγγλων.
Παρ’ όλ’ αυτά το ΚΚΕ, ενώ είχε τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας.

*****
Παραπομπές
1. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 499149, Εμπιστευτική Εκθεσις Αγγέλου Γεωργάτου, σελ. 5 - 6.
2. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 165.
3. Κ. Λογοθετόπουλου, «Ιδού η αλήθεια», Αθήναι, 1948, σελ. 18.
4. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 243 - 244.
5. Χάγκεν Φλάισερ, ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ, τ. Α΄, εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ, σελ. 31.
6. Κομνηνού Πυρομάγλου, Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ, εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα, 1978, σελ. 384.
7. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1947, σελ. 42.
8. Π. Ρούσου, «Η μεγάλη πενταετία» τ. Α, σελ. 131, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Ψ.

**********************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

ΟΥΔΕΝΑ!!! 
Το κείμενο του Ψ., τα λέει ορθά, κοφτά τζιαι ξικούτσουλα για τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης κατά την περίοδο της Κατοχής...
ΕΓΩ να τονίσω μόνο ότι, η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της φορείς και εκπρόσωποι [μέλη του καθεστώτος Μεταξά, βασιλικοί, πολιτικοί των παλιών αστικών κομμάτων και άλλοι αστοί πολιτικοί και στρατιωτικοί], είτε συνεργάστηκαν ολόισια με τους γερμανούς κατακτητές, είτε το ‘σκασαν από τη χώρα [όταν κατέβηκαν οι γερμανοί] και πήγαν και στρογγυλοκάθισαν στην Αίγυπτο [όπου φτιάξανε και την ούτω καλούμενη Κυβέρνηση  του Καΐρου], στο Λονδίνο κι αλλού. Και περίμεναν από τους άλλους [το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα - το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ] να απελευθερώσει τη χώρα για να αριβάρουν τούτοι μετά την απελευθέρωση και ν’ αρπάξουν, με την βοήθεια των εγγλέζων φυσικά, την εξουσία απ αυτούς που τη δικαιούνταν. «Μα δεν είναι έτσι, [θα ΜΟΎ πείτε και δεν θα ‘χετε κι  άδικο] που ενεργεί παντού και πάντοτε η αστική τάξη»;     

Anef_Oriwn
Τετάρτη 28 τ’ Οκτώβρη 2015
[75η επέτειος του αντιφασιστικού ΟΧΙ - ποτέ πια Φασισμός!]

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Ανάρτηση 47/2015 [έκτακτη, μακροσκελέστατη, κυπριακή, πολιτική, εκλογική, Αριστερή] – Για την πρόταση του Προέδρου του ΔΗΣΥ για αύξηση του εκλογικού μέτρου στο 5% και για μερικά άλλα εκλογικά τινά...


Εισαγωγικά

Ως Αριστεροί και Δημοκρατικοί [αυτά τα δύο κατ’ ΕΜΑΣ πάνε πακέτο] Άνθρωποι, θα θέλαμε εκτάκτως να ασχοληθούμε [ως Πολιτμπιουρό του Blog] με την καθ’ όλα αντιδημοκρατική,  ύπουλη, κουτοπόνηρη, υποκριτική και με σαφείς μικροπολιτικούς και κομματικούς στόχους και σκοπούς, πρόταση του Προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ (alias Φούλλης) Νεοφύτου, [την οποία κατάθεσε και στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη - χωρίς όμως, όπως φάνηκε και μέσα από διάφορες αντιδράσεις βουλευτών του Κόμματος ΤΟΥ, όπως ο Αντρέας Θεμιστοκλέους και ο Ρίκκος Μαππουρίδης, να έχει διαβουλευτεί με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος του], για αύξηση του εκλογικού μέτρου από το 1,8% που είναι σήμερα, στο ... 5%. Η αύξηση θα αφορά τις επικείμενες (στις 22 του ερχομένου Μαΐου) βουλευτικές εκλογές,!
Για χατίρι, λοιπόν, του Φούλλη [ένας είναι ο Φούλλης! – δείτε ΤΟΝ κι εδώ όπως κι επαέ] και της (περισπούδαστης) πρότασης ΤΟΥ για το εκλογικό μέτρο [την οποία από τούδε και στο εξής θα καλούμε “ΠΦ (Ππφφ)”, δηλ. “Πρόταση Φούλλη”], θ’ αφήσω κατά μέρος (για την ώρα τουλάχιστον),  
ένα άλλο πόνημα ΜΟΥ περί “Θεού και Εκκλησίας” που είχα συγγράψει με αφορμή άρθρο του πρώην Υπουργού Παιδείας Αντρέα Δημητρίου για τον πολύκροτο αφορισμό του θεολόγου Αντρέα Πιτσιλλίδη, καθώς κι
ένα άλλο κείμενο (ΜΟΥ) που βρίσκεται στα σκαριά κι αφορά το κυπριακό, τις συνομιλίες και την “καυτή πατάτα” που λέγεται περιουσιακό... 
[Με την πρώτη οφτζιερκάν όμως, θα επανέλθω στα εν λόγω δύο θέματα]...

***********************************
Η “Πρόταση Φούλλη” - σε συντομία “ΠΦ (Ππφφ)”!

{Μια και θα μιλήσουμε για ένα σημαντικό εκλογικό ζήτημα, παραθέτουμε και μία σχετική με τις εκλογικές διαδικασίες φωτογραφία, την οποία βλέπουμε συχνά σε ρεπορτάζ των εφημερίδων που έχουν να κάνουν με τις εκλογές˙ απεικονίζει μιαν ευειδεστάτη κοπελιά να εξασκεί το δικαίωμα της ψήφου}...


Κατ’ αρχάς να δηλώσουμε εξ αρχής ότι (επί του θέματος), ΕΜΕΙΣ, [δηλ. το Politburo του Blog]διαφωνούμε και καθέτως και οριζοντίως και χιαστί [ανεξαρτήτως του ποια θα είναι η τελική απόφαση και τοποθέτηση του ΑΚΕΛ - για την ώρα νοιώθουμε ότι ποιεί τη πάπια και μασά και τα λόγια του], με την περισπούδαστη “Πρόταση Φούλλη”. Όχι μόνο γιατί είναι έκδηλα αντιδημοκρατική [και διερωτούμαστε γιατί το ΑΚΕΛ δεν την έχει απορρίψει ακόμα] αλλά και για μια σειρά άλλους λόγους που θα επεξηγήσουμε πιο κάτω...  

{Σημείωση 24/10/2015  - 11:35 μ.μ.: 

Να διευκρινίσουμε μια και θα αναφερθούμε στις αστικοδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες ότι, δεν πάσχουμε από την όποια εκλογολαγνεια και άλλα (μικρο)αστικά ιδεολογήματα που τείνουν να παρουσιάσουν τις εκλογικές διαδικασίες ως την πεμπτουσία της δημοκρατίας και των  αγώνων υπέρ αυτής. Αντιθέτως, ΕΜΕΙΣ πιστεύουμε ότι οι πραγματικά δημοκρατικοί αγώνες γίνονται από τους εργαζομένους στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς}...

Όπως είπαμε ήδη και πιο πάνω, η “ΠΦ (Ππφφ)”, αν τη δούμε και την εξετάσουμε μέσα στα λεγόμενα  αστικοδημοκρατικά πλαίσια και στη βάση των πολιτειακών δεδομένων της Κύπρου, είναι πρώτα και κύρια αντιδημοκρατική˙ είναι επίσης έκδηλα αλαζονική [τόσο από την πλευρά του Φούλλη και του Κόμματος ΤΟΥ, που την προωθούν για ψήφιση στη Βουλή, αλλά και όσων άλλων την ψηφίσουν ή την ανεχτούν], εκτός τόπου και χρόνου [με άλλα πολιτικά ζητήματα θα ‘πρεπε να ασχολείται σήμερα ο κόσμος, όπως ας πούμεν, με το κυπριακό ή/και με τη μείωση της αποχής στις εκλογές] και έμπλεα υποκρισίας, υπεροψίας και διακρίσεων σε βάρος των μικρών κομμάτων. Κι όπως την χαρακτήρισε βουλευτής του ΔΗΣΥ [εκ των αριστίνδην] Ρίκκος Μαππουρίδης την Παρασκευή το πρωί μιλώντας στον “ΑΣΤΡΑ”, είναι «κομματοκτόνη»(!), δηλ. θα εξοντώσει τα μικρά κόμματα ή θα τα σπρώξει να ενταχθούν στα μεγάλα και να ενταχθούν και να αφομοιωθούν απ’ αυτά.  Τζάμπα λόγια τελικά οι φιλολογίες των δεξιών κολαούζων της αστικής δημοκρατίας περί «πολυφωνίας» και «πλουραλισμού»...

Η “ΠΦ (Ππφφ)” θα περιορίσει τις αστικές ελευθερίες, όπως το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Στην ουσία θα στερήσει από πολιτικούς σχηματισμούς, ή κόμματα [που όπως λεν οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί και δημοσιολόγοι, αποτελούν σημαντικό στοιχείο της πολιτικής ζωής κι οργάνωσης σε μιαν αστική δημοκρατία] την εκπροσώπηση τους στη Βουλή έστω κι αν αυτά τα κόμματα πάρουν ποσοστά πολύ κοντά στο ζητούμενο ποσοστό του εκλογικού μέτρου, όπως ας πούμεν, το καθόλου ευκαταφρόνητο (για την Κύπρο] ποσοστό των 4.95%. Αν η “ΠΦ (Ππφφ)” περάσει από τη νυν Βουλή, είναι ηλίου φαεινότερο ότι στη νέα (κυπριακή) Βουλή [που θα προκύψει από τις εκλογές του ερχόμενου Μάη], ΔΕΝ θα εκπροσωπούνται,  
- σίγουρα οι Οικολόγοι [γι’ αυτό και έshισεν τον ... λαιμό του από τις διαμαρτυρίες ο Περτίτζιης],
- μάλλον και το ΕΥΡΩΚΟ, του συγκυβερνήτη Συλλούρη
πολύ πιθανόν και “Συμμαχία Πολιτών”, του Λιλληκκά, και
- ίσως και η Σιζοπούλεια (κι αντι-ομοσπονδιακή πλέον) ΕΔΕΚ...

Κοντολογίς τρία κόμματα, [μικρά μεν, αλλά πάντοτε μιλάμε για τις πραγματικότητες του κυπριακού αστικού πολιτικού συστήματος] που μαζί με κάποιους νέους πολιτικούς /εκλογικούς σχηματισμούς [ανακοινώθηκε ήδη ή ίδρυσης μιας “Πνοής Λαού”, ενώ κάπου διάβασα και για την δημιουργία κάποιου κόμματος που θα απευθύνεται σ’ όσους επιλέγουν την αποχή˙ τελικά απ’ όλα θα ‘χει το πανέρι!], μπορεί να μαζέψουν πάνω από 10%-12%, δεν θα τύχουν εκπροσώπησης στη Βουλή. Δηλαδίς ένα ποσοστό ψηφοφόρων αυτών των μεγεθών [που δεν είναι καθόλου μικρό] αποξενώνεται από τα πολιτικά δρώμενα του τόπου... Δικαιολογημένα, λοιπόν, αυτά τα κόμματα αντιδρούν και διαμαρτύρονται...

{Παρενθετικά θα ‘θελα να επισημάνω, βλέποντας τα πράματα και λίγο υλιστικά, ότι η δημιουργία νέων (μικρών) είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πραγματικοτήτων κι αναγκών (οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών). Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό κι αναμενόμενο τούτα τα κόμματα να ψάχνουν και να διεκδικούν και ρόλο στην πολιτική ζωή για να καλύψουν τα όποια κενά υπάρχουν. Μην νομίζετε όμως, ότι πολιτικάντηδες και λαϊκιστές τύπου Κουλία, Συλλούρη, δεν θα βρουν αλλού πολιτική στέγη}...

Με την “ΠΦ (Ππφφ)” όμως, το κατ’ εξοχήν κόμμα της κυπριακής Δεξιάς και κολαούζος της αστικής (λεγόμενης) δημοκρατίας (το κόμμα του ΔΗΣΥ ντε, με αρχηγό τον Φούλλη!], στην τελική αυτοαναιρείται, καθώς βάζει περιορισμούς στη λειτουργία της ίδιας της αστικής δημοκρατίας προκαλώντας της ελλείμματα... [Φυσικά για τους πιο ψαγμένους και διαβασμένους αυτό αποτελεί ένα διαχρονικό εγγενές γνώρισμα της κυπριακής Δεξιάς, αλλά δεν είναι της ώρας να το αναλύσουμε˙ δεν έχουμε χρόνο]... Είναι προφανές ότι ο ΔΗΣΥ θέλει και επιδιώκει [με την “ΠΦ (Ππφφ)”], 
- να περιορίσει τις διαρροές από τις γραμμές του και τις αποσκιρτήσεις προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς της Δεξιάς, παλαιότερους, νεοφανείς και νεότευκτους, και
- να συγκρατήσει την κομματική του πελατεία εντός των ορίων του μαγαζιού του...
Τούς έχει πιάσει σύγκρυο [κάτι θα ‘χουν ψυλλιαστεί, δεν μπορεί να είναι τόσο ττόππουζοι(!)], βλέποντας ότι τα ‘χουνε κάνει μπάχαλο [πάλι καλά που δεν είπα «μπ...ουρδέλο»!], όλοι αυτοί (α)δεξιοι  που ανάλαβαν τη διακυβέρνηση του τόπου προεξάρχοντος του Νίκαρου με τους «άριστους των αρίστων» ΤΟΥ... Να σημειώσουμε ότι αυτά λέγονται κι από “συναγερμικούς” ακόμα! Ο Νίκαρος έλεγε [ή μάλλον “δεσμεύτηκε”, ως συνηθίζει ακόμα να λαλεί] ότι θα φέρει την άνοιξη στην «καμένη [κυπριακή] γη», που ΤΟΎ παράδωσε ο Χριστόφκιας, αλλά την έκανε ολοκαύτωμα...

Με την “ΠΦ (Ππφφ)” θα προσπαθήσουν να πλασάρουν στον κόσμο της Δεξιάς [και δη στους εργαζόμενους, οι οποίοι στην τελική δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν επιλέγοντας και ψηφίζοντας ένα κόμμα του κεφαλαίου] το σύνθημα της «χαμένης ψήφου» με σκοπό να τους κρατήσουν εγκλωβισμένους στον “συναγερμικό” κομματικό χώρο... [Έχει περάσει από το μυαλουδάκι ΤΟΥΣ ότι με το ιδεολόγημα της «χαμένης ψήφου», μπορεί να σπρώξουν ακόμα πιο πολύ κόσμο, που ίσως αισθανθεί ότι δεν έχει επιλογές, προς την αποχή, την οποία κόπτονται ότι θέλουν να περιορίσουν;]...

Να σημειώσουμε στους λόγους απόρριψης [από μέρους ΜΑΣ] της όποια αύξησης του εκλογικού μέτρου, και το μείζονος σημασίας γεγονός ότι εν Προεδρική Δημοκρατία που έχουμε κι όχι Κοινοβουλευτική... [Μαζί με τη Γαλλία είμαστε οι μοναδικές χώρες της Ευρώπης που έχουν αυτό το πολιτικό σύστημα]... 
Δεν έχουμε Πρωθυπουργό κι ούτε η κυβέρνηση που σχηματίζεται από τον Πρόεδρο πρέπει να τύχει έγκρισης, ή/και πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλής. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται σε ξεχωριστή εκλογική διαδικασία  και δεν υπάρχει καμία αστάθεια ή αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης λόγω χαμηλού εκλογικού ποσοστού εισόδου στην Βουλή του κόμματος ή των κομμάτων που στηρίζουν τον Πρόεδρο. Η Προεδρική Δημοκρατία δεν χρειάζεται ενισχυμένη αναλογική και αυξημένα εκλογικά μέτρα. Με την απλή αναλογική εξασφαλίζεται, μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος την πιο αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος. Όλ’ τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού! 
Η απλή αναλογική [και το εκλογικό μέτρο του 1,8%, που καθιερώθηκε από τη δεκαετία του ‘90 αν δεν κάνω λάθος] ΟΥΔΕΠΟΤΕ δημιούργησε πρόβλημα λειτουργικότητας του προεδρικού πολιτικού συστήματος της Κύπρου...

*******************************
Τι μπορεί να φοβάται το ΑΚΕΛ;

Τώρα γιατί το ΑΚΕΛ είναι συγκρατημένο απέναντι στην “Πρόταση Αβέρωφ” και δεν υιοθετεί μιαν ξεκάθαρα αρνητική στάση, είναι κάτι που δεν κατανοούμε, όσο κι αν κάποιοι από τους λόγους που επικαλούνται τα στελέχη του Κόμματος ακούγονται λογικοφανείς...

Ο “Συναγερμός” επιδιώκει με την αναχρονιστική κι αντιδημοκρατική  “ΠΦ (Ππφφ)” να σώσει (για την πάρτη ΤΟΥ) την παρτίδα τον εκλογών. Τα δεδομένα και η χρονική συγκυρία είναι σε βάρος του του ΔΗΣΥ και της διακυβέρνησης του. Ο κόσμος δεν ανέχεται πλέον το ξοφλημένο, εκφυλισμένο και ξεπερασμένο ιστορικά αστικό πολιτικό σύστημα της Κύπρου, δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι τούτο εν τη Δεξιά που (εξ)υπηρετούσε διαχρονικά. Την ίδια ώρα έχει διαμορφωθεί και επικρατεί σε βάρος των κυβερνώντων ένα γενικότερο αρνητικό πολιτικό κλίμα λόγω των νεοφιλελεύθερων τροϊκανών πολιτικών λιτότητας που ακολουθούν.  Όλ αυτά πρέπει να αξιοποιηθούν πολιτικά από την Αριστερά, ενώ όπως διαπιστώνεται μέσα στον χώρο της Δεξιάς υπάρχουν σίγουρα και άνθρωποι, που για τους δικούς τους λόγους, αντιδρούν στις πολιτικές των κυβερνώντων. Κι είναι αυτούς που θέλει να προλάβει ο Φούλλης (και η παρέα ΤΟΥ) και να παρεμποδίσει τις όποιες (αναπόφευκτες κατ’ ΕΜΑΣ) αναπροσαρμογές κι αναδιαμορφώσεις στον κομματικό χάρτη της (κυπριακής) Δεξιάς...

Τώρα γιατί εντός του ΑΚΕΛ κάποιοι κάμνουν σκέψεις και τείνουν να δώσουν χέρι βοηθείας στον Αβέρωφ και στον “Συναγερμό”, ΕΜΕΙΣ αδυνατούμε να καταλάβουμε. Το ΑΚΕΛ γιατί να ακολουθήσει τον ΔΗΣΥ στην έμπλεα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων προσπάθεια που το κόμμα της Δεξιάς καταβάλλει [μέσω της αύξησης του εκλογικού ορίου] για να αποφύγει αποσκιρτήσεις, διασπάσεις και κομματικές ανακατατάξεις; Δεν ΜΑΣ συμφέρει [ως Αριστερά] μια πολυτεμαχισμένη, ή/και συρρικνωμένη Δεξιά; Και γιατί να συζητήσουμε τέτοιο θέμα όταν ξέρουμε που στοχεύει η “ΠΦ (Ππφφ)”; [Δεν πιστεύω να μπαίνει εδώ ζήτημα περί τήρησης «πολιτικού πολιτισμού» και «κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης» κι άλλων τέτοιας φύσεως αστικών φληναφημάτων]...  

Τι είναι τέλος πάντων εκείνο που φοβίζει ή έστω προβληματίζει μέρος της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, αναφορικά με το εκλογικό μέτρο και προκρίνουν εμμέσως και σιωπηλώς την αύξηση του; [Ακολουθεί σε δύο ενότητες σειρά ρητορικών ερωτημάτων]...

1. Ερώτημα 1ον: 
Μήπως η πιθανότητα ή ο κίνδυνος αποσκιρτήσεων κι από το ίδιο το ΑΚΕΛ και η δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών και κινήσεων στον χώρο της Αριστεράς, ή/και η απόσπαση “δυσαρεστημένων” ψηφοφόρων που ψήφιζαν ΑΚΕΛ, από τα μικρά κόμματα του δεξιόστροφου Κέντρου, όπως ας πούμεν, το νεότευκτο του Λιλλήκκα;  
Δεν είναι πια καιρός να αποδεχτούμε και στον δικό μας χώρο (της κυπριακής Αριστεράς) τον πλουραλισμό; Και κατ’ επέκταση να αναζητήσουμε και την πολυπόθητη ενότητα της Αριστεράς (αποδεχόμενοι την ύπαρξη κι άλλων αριστερών πολιτικών φορέων) μέσα από κοινές δράσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες (ακόμα και εκλογικές) και κάτω από την ομπρέλα (αριστερών) συμμαχιών και μετώπων; Μπορεί το ΑΚΕΛ από μόνο του να εκπροσωπήσει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις [με αριστερό χαρακτήρα και προσανατολισμό] που υπάρχουν ή παρατηρούνται στη σημερινή κυπριακή κοινωνία;
{Θα προσπαθήσω σε μελλοντική ΜΟΥ ανάρτηση να ασχοληθώ και με το κεφαλαιώδες ζήτημα “Νέες Δυνάμεις” που αφορά τις συνεργίες που το ΑΚΕΛ κάνει, κυρίως με εξωκομματικές προσωπικότητες, για τις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές. Έχω την άποψη ότι αυτό το ζήτημα χρειάζεται επεξεργασία για να του δοθεί νέο ανανεωτικό περιεχόμενο]...  

2. Ερώτημα 2ον: 
Και τι επιτέλους προσπαθεί να αποφύγει, ή να περιορίσει το ΑΚΕΛ, παίζονας κρυφτούλι για την ώρα γλυκοκοιτάζοντας όμως, την αύξηση του εκλογικού ορίου; Την αποτροπή της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του φασιστικού ΕΛΑΜ (κυρίως)κι άλλων ακροδεξιών ή και λαϊκίστικων πολιτικών σχηματισμών και κινημάτων;
Εύλογο το ερώτημα και δικαιολογημένος ο προβληματισμός! Προσωπικά όμως, ΔΕΝ πιστεύω ότι ο περιορισμός της τυχόν πλατύτερης απήχησης μέσα στον κόσμο, της εκλογικής δύναμης και της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του ΕΛΑΜ [ή της “Συμμαχίας Πολιτών” – ω Θεοί, δεν εξισώνω τους δύο!- ή του ΕΥΡΩΚΟ, ή του Κουλία] θα γίνει μέσα από αντιδημοκρατικές νομοθετικές πράξεις και απαγορεύσεις που δημιουργούν ελλείμματα δημοκρατίας. Κι αυτά τα ελλείμματα [που ίσως φέρουν προς στιγμή και πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη και κέρδη και στο ΑΚΕΛ], θα ‘ρθει όμως η ώρα που θα χρησιμοποιηθούν και θα λειτουργήσουν κι ως μπούμερανγκ σε βάρος της Αριστεράς...
Άστε που ένα αυξημένο εκλογικό όριο/ μέτρο θα ενδυναμώσει τον ΔΗΣΥ [σε βάρος άλλων μικρότερων πολιτικών σχηματισμών της (κεντρο)Δεξιάς] και θα επαναβεβαιώσει και θα εδραιώσει (μέσα από νομιμοφανείς τρόπους και διαδικασίες) τη θέση του ως ο κύριος εκφραστής της κυπριακής Δεξιάς και ως το μεγάλο κόμμα της συντηρητικής παράταξης, καθώς και των κατεστημένων της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου, θα λέγαμ’ ΕΜΕΙΣ.
Ο “Συναγερμός” θα ενσωματώσει/αφομοιώσει, ή θα μετατρέψει σε δορυφόρους του, άλλες δεξιές, ακόμα κι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, όπως το ΕΥΡΩΚΟ και θα φέρει κοντά του και ψηφοφόρους του ΕΛΑΜ, των Οικολόγων και του ΔΗΚΟ...

********************************
Η οριζόντια ψηφοφορία

Επειδή έχω ήδη μακρηγορήσει θ’ αφήσω την Μεγάλη των Οικολόγων κι άλλων τυχάρπαστων λαϊκιστών τσσιόφτα(!),  για κάποια άλλη φορά. Γιατί έχω κι εδώ πολλά να πω...

****************************
Επίλογος

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά για το θέμα, αλλά θα μείνω μέχρι εδώ (για την ώρα) και ίσως συμπληρώσω κάποια πράγματα στα σχόλια.
Απλώς πριν κλείσω το κριτικό για την Αριστερά [στην ουσία για το ΑΚΕΛ] σύγγραμμα ΜΑΣ, θα ‘θελα να σημειώσω ή μάλλον να διευκρινίσω ότι, ΔΕΝ είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις γραμμές που σύρω σ’ αυτό το Blog, έχω σταθεί (επι)κριτικά [κάποιες φορές μάλιστα και με ιδιαίτερα έντονο και αυστηρό ύφος και λόγο], σε αποφάσεις, επιμέρους πολιτικές πρακτικές, μεθοδεύσεις και κινήσεις του Κόμματος, καθώς και δηλώσεις στελεχών του ΑΚΕΛ...  

Συνήθως στέκομαι σε ζητήματα για τα οποία διαπιστώνω,  καθοδηγούμενος από,    
το ανήσυχο και συνήθως ΜΗ λαθεμένο αριστερό ΜΟΥ ένστικτο και,
την ταπεινή αριστερή ΜΟΥ αντίληψη κι άποψη [που διαμορφώνω μέσα από τις στοιχειώδεις μαρξιστικές ΜΟΥ γνώσεις],
ότι εμπεριέχουν στοιχεία, ή/και τάσεις και προδιαθέσεις δεξιάς [πολιτικής και ιδεολογικής] παρέκκλισης, κάτι που πιστεύω ότι θα αλλοιώσει (στην τελική) την Αριστερή φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ.

Μ’ αυτό, λοιπόν, το πνεύμα, επιχειρήσαμε να εξετάσουμε και να κρίνουμε την θετική προδιάθεση που διαβλέπουμε να υπάρχει από πλευράς ΑΚΕΛ να συζητήσει και μάλλον αποδεχτεί [ίσως με πιο χαμηλό ποσοστό, ας πούμε γύρω στο 4%] την “Πρόταση Αβέρωφ”, για το εκλογικό μέτρο…

Πέραν των ενστάσεων κι αντιρρήσεων (ΜΑΣ), που καταθέσαμε πιο πάνω, θα θέλαμε να σημειώσουμε και μάλιστα με έντονα γράμματα ότι, τυχόν ταύτιση και συμπόρευση του ΑΚΕΛ με τον ΔΗΣΥ, σ’ αυτό το ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της δημοκρατίας ζήτημα, θα αποτελεί σοβαρό πολιτικό ολίσθημα. Μια τέτοια συμπόρευση του ΑΚΕΛ με το μεγάλο και κυβερνών (σήμερα) κόμμα της Δεξιάς [και δη όταν ΔΕΝ υπάρχουν, όπως ήδη αναλύσαμε, ουσιώδεις πολιτικοί λόγοι γι’ αυτήν τη συμπόρευση] θα δώσει την ευκαιρία σε διάφορους πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους το Κόμματος να αναπαράξουν ή/και να συντηρήσουν ανοητολογίες του τύπου «τα δύο μεγάλα κόμματα τα ‘χουν κάνει πλακάκια για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους», ή «ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ εν το ίδιο, αφού˙ συμμαχούν για να φαν τους άλλους, τους μικρούς», ή «μαλώνουν, αλλά άμα εν για τα συμφέροντα τους, βρίσκουν τα», κι αλλά τινά... Τυχόν πολιτικά αντιφατικές και κομματικά υστερόβουλες συμπεριφορές από πλευράς ΑΚΕΛ, θα πλήξουν την αξιοπιστία και την ανιδιοτέλεια του, καθώς και τη διαχρονική του συνέπεια πάνω σε θέσεις αρχής όπως είναι η διατήρηση της απλής αναλογικής ως εκλογικό σύστημα για την Κύπρο... 
[Να σημειώσουμε ότι ιστορικά το ΑΚΕΛ ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ υπέρ της απλής αναλογικής – από το 1960, όταν η Κύπρος αποκτούσε την ανεξαρτησία της]...

******************************
Σημείωση

Τέλος να ΣΑΣ πληροφορήσουμε ότι για το ίδιο θέμα [«Για την αύξηση του εκλογικού μέτρου στο 5%»], έχει δημοσιευτεί κι ένα κείμενο στο blog “Αγκάρρα” [ΜΆΣ πρόλαβαν οι σύντροφοι!], το οποίο μπορείτε τα διαβάσετε πατώντας εδώ... 

Anef_Oriwn
[καθέτως, οριζοντίως και χιαστί με την αύξηση του εκλογικού μέτρου˙ αυτό πρέπει να μείνει στο 1,8% που είναι και σήμερα]... 
Σάββατο 24/10/2015

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Ανάρτηση 46/2015* [προγραμματισμένη, μακροσκελής, οκτωβριανή, εγκυκλοπαιδική, παραδοσιακή, πολιτιστική, της κυπριακή υπαίθρου και γαστρονομίας, φρουτική, μεζετζιήτικη, αλλά κι ολίγο τί πολιτική και φωτογραφική] – Φρούτα και μεζέδες εποχής...


[* - Επεξηγηματική σημείωση (Τετάρτη 21/10/2015):
Η ετοιμασία αυτής της ανάρτησης ολοκληρώθηκε την Πέμπτη 15 του μηνός, αλλά έκτοτε έγιναν προσθήκες συμπλήρωσε και βελτιώσεις]... 

*******************************
Εισαγωγή δίκη τηλεγραφήματος
Πάμε σε κάτι διαφορετικό σήμερα. Για ν’ αλλάξει και η θεματολογία των αναρτήσεων ΜΑΣ, θα ασχοληθούμε σήμερα με φρούτα και μεζέδες εποχής... Καλή ΣΑΣ όρεξη!

*************************************
Φρούτα και μεζέδες εποχής

Έχουμε πλέον φάει και τον μισό Οκτώβρη [τον δεύτερο μήνα του Φθινοπώρου] 


Κάποτε σήμα κατατεθέν του Οκτώβρη ήταν κάποτε τα χρυσάνθεμα του, ή άλλως οκτωβρούες

και βαίνουμε ολοταχώς προς το τέλος του, αλλά δεν έχει ακόμα ουσιωδώς βρέξει˙ κάπου έπεσαν και κάποιες βροχές και ενέσκηψαν και καταιγίδες αλλά μεμονωμένα. Δυσοίωνα λοιπόν τα σημάδια για τα υδρολογικά της νήσου μας και τα για παρεμφερή και παράπλευρα τους (για τη Φύση και τη γεωργοκτηνοτροφία), για φέτος...
Φθινόπωρο όμως, [αν αναλύσουμε και ετυμολογικά τη λέξη], είναι η εποχή (του χρόνου) κατά την οποία φθίνουν (μειώνονται/ελαττώνονται σταδιακά) οι οπώρες, δηλ. τα φρούτα.
Ενίοτε όμως, όταν μιλάμε ή αναφερόμαστε σε «φρούτα», μπορεί να μην εννοούμε μόνο τους εδώδιμους ή βρώσιμους (φαγώσιμους) καρπούς των δέντρων ή άλλων φυτών (που έχουν συνήθως γλυκιά, ή γλυκόξινη πλην όμως ευχάριστη γεύση), αλλά (και κατά τον Μπαμπινιώτη) και «τα ανόητα, εκκεντρικά και παράξενα πρόσωπα», που συνήθως ζουν στην κοσμάρα τους... [Κι εσύ να διερωτάσαι από ποια φρουταρία τους ψωνίσανε!]... 

Αν και επέρα(σ)εν η εποχή των φρούτων των καθαρά καλοκαιρινών [πι χι, η παττίχα, η ταμπούρα, τα σύκα, οι φορμόζες, τα νεκταρίνια, τα παποουτσόσυκα), εντούτοις υπάρχουν ακόμα μπόλικα φρούτα, καθώς και πολλά άλλα καλούδια (από φρούτα), όπως,

τα σύκα [υπάρχουν ακόμα κυρίως μαύρα ή βαζανάτα, από τα οποία φτιάχνεται και το εξαιρετικό γλυκό σύκου και βάρτικα, ενώ μπορείτε να βρείτε και παστόσυκα],


Σύκα μαύρα (χειμωνιάτικα)

- τα ροβκια (ρόδια) [υπάρχουν άσπρα, αλλά και κόκκινα όπως τα μαϊφόshικα που έχουν γλυκόξινη γεύση],



Ρόδια μαϊφόshικα

τα ευωδιαστά και ροδοκόκκινα κυπριακά (ή άγρια) ροδάκινα [που όμως έχουν σχεδόν τελειώσει], 


τα μήλα τα καθιστά (πολύ μυρωδάτα κι αυτά),

- τα μόσφιλα [κι αυτά με τη χαρακτηριστική γλυκόξινη τους γεύση, από τα οποία γίνεται και μια εξαιρετική μαρμελάδα˙ γλυκόξινοι είναι και οι μαύροι αβάτσινοι αλλά αυτούς τους συναντάμε στις αρχές του καλοκαιριού],


Μοσφιλιά με ώριμα μόσφιλα

τα κυδώνια (για γλυκό) [και με τη γνωστή μασσάδα τους αν δοκιμάσετε να τα φάτε ωμά˙ το γλυκό κυδώνι είναι στα αγαπημένα ΜΟΥ μαζί με το γλυκό μήλο και το γλυκό σύκο],


το σταφύλι [κυρίως, τώρα που ‘ναι και η εποχή του τρύγου, το αμπελίσιμο, και μαύρο και άσπρο και με τις κοκκόνες του, αλλά και το βέρυκο, το αετονύχη και το superior – το τελευταίο είναι χωρίς κουκούτσια για όσους δεν μπορούν να φαμε σταφύλι με κοκκόνες και να τις φτύνουν],


τα μαντορίνια τύπου “κλεμεντίνες” και τα șeker-ικα τα πορτοκαλιά (εκάμαν την εμφάνιση μόλις πρόσφατα, στις αρχές τ’ Οκτώβρη),


- τα πομιλίδκια (ή πολεμίδκια) – έχουν το μέγεθος μεγάλου μόσσιλου και η γεύση τους έχει μια μασσάδα˙ [δεν ξέρω πώς αλλιώς να (ΣΑΣ) τα περιγράψω],



Πομιλίδκια

-  τα κόνναρα - που για τους πιο ψαγμένους είναι ο καρπός του ακανθώδους αγριόθαμνου παλλούρα˙ (τα ώριμα κόνναρα είναι στεγνά και μάλλον άγευστα˙ δεν είναι ζουμάτος καρπός, όπως λόγου χάριν τα μόσσιλα και τα πομιλίθκια), 



Παλλούρα με κόνναρα

[Στην κυπριακή διάλεκτο υπάρχει και η παροιμιώδης έκφραση «εν τζιαι τρώω κόνναρα» (δηλ. δεν χάφτω όσα μού λένε, ας πούμεν, τα διάφορα “φρούτα”˙ δεν είμαι άσχετος), δηλ. «εν πιάννουμαι, ή δεν με παίρνουν στον μεζέ»,  τουτέστιν δεν με κοροϊδεύουν. Όπως επεξηγεί ο γλωσσολόγος Γιώργος Β. Γεωργίου στο βιβλίο του “1099 κυπριακές παροιμίες και φράσεις”, «τα κόνναρα είναι είδος άγριου καρπού και η κατανάλωση του  υπονοεί στη παρόμοια κάποιο ανέμελο άνθρωπο που δεν σκοτίζεται και επομένως μπορείς να ον ξεγελάσεις»... Στην άλλη έκφραση, «παίρνω κάποιον στον μεζέ», θα αναφερθούμε συμπληρωματικά και πιο κάτω˙],


οι καβάφες – εισαγόμενο μεν φρούτο (όπως, ας πούμεν, οι αδερφοί καλαμαράες ηθοποιοί και ηθοποιές, που έχουν κατακλύσει τα κυπριακά σήριαλ), αλλά εύγεστο και ζουμάτο˙ κάποιοι λένε ότι είναι και αφροδισιακό˙ [εμείς προτιμάμε τις καβάφες με την κόκκινη σάρκα˙ οι άλλες οι άσπρες ΜΆΣ προκαλούν πονοκέφαλο λόγω της έντονης μυρωδιάς τους],



Καβάφες κόκκινες


- κάνα τραγανό φθινοπωριάτικο καναρίνι [τα κίτρινα σφικτά πεπόνια που βγαίνουν προς το τέλος του καλοκαιριού με αρχές του φθινοπώρου – υπάρχει και μια ποικιλία τέτοιων πιπονιών που είναι πρασινοκίτρινα, όπως και τα χρώματα του Οκτώβρη],


Καναρίνια

- τα τεράτσσια (χαρούπια) [τα ‘χουν μαζέψει πια κι έχουν βγάλει και το παστελάκι˙ έγινε και το Πανηγύρι του Παστελιού στην Ανώγυρα],


- τα μύγδαλα - αν έχετε χρόνο κι όρεξη να βακλί(σ)ετε* καμιάν αχαshάν, σε κάμπους, όρη και παραρά και μετά να σπάσετε τ’ αχάshα (προτιμείστε καμιά πέτρα ή μεγαλη βυζάκα ή κάνα χτόshερον κι οπωσδήποτε όχι τα γόγκια σας), για να πάρετε τες αθασόκουννες˙ (* βακλίζω = κτυπώ με βέρκαν τα αθάσσια, ή/και τα τεράτσσια, ή και τις ελιές για να πέσουν από τα δέντρα)˙

{Δεν μιλάμε πάντως για τα μύγδαλα του βοσκαρεθκιού, που  υποδυόταν ο νεότατος τότε Γιάννης Βόγλης, στην ταινία (τού 1968) “Κορίτσια στον ήλιο”, του πάλαι ποτέ μαυρόασπρου ελληνικού κινηματογράφου κι έτρεχε να φιλέψει ένα ξανθό μανούλι (τουρίστρια εξ Αγγλίας), την οποία υποδυόταν η αμερικανο-σουηδέζα Anne Lonnberg˙


Η Anne Lonnberg, σε σκηνή από την ταινία


Ακόμα μια σκηνή από την ταινία
με τους δύο κύριους πρωταγωνιστές, 
την Anne Lonnberg και τον Γιάννη Βόγλη,
σε μια τρυφερή στιγμή

Τούτη (η νεαρή τουρίστρια) είχε πάρει στραβά τις προθέσεις του νησιώτη βοσκού (να της δώσει λίγα μύγδαλα) κι έτρεχε να σωθεί από τις “πονηρές” κι “ανώμαλες” (όπως νόμισε) διαθέσεις κι ορέξεις του˙ εξαιρετικό το τραγούδι της ταινίας “Ένα πρωινό - Αναμπέλ”, του Σταύρου Ξαρχάκου, που τραγούδησε η νεότατη τότε Μαρία Δημητριάδη – ήταν, δεν ήταν, 18 χρονών]˙


Μια όμως και μιλήσαμε για ξηρούς καρπούς (τ’ αχάσσια) να αναφερθούμε και σε μερικούς άλλους που μαζεύονται τέτοια εποχή, ή έχουν ήδη μαζευτεί:

- τα καρύδκια – εμείς προτιμάμε τ’ αφρούγια (αυτά που σπάζουν εύκολα), μην και σπάσουμε σε τέτοια ηλικία και κάνα δόντι  
- τα κάστανα και τα φυντούκια, που μπορεί να μαζεύονται ακόμα και τέτοιες μέρες στα χωριά Σαράντι, Λαγουδερά, Πολύστυπος, Άλωνα.    

Να σημειώσουμε ότι πολύς κόσμος μαζεύει τέτοια προ-χειμωνιάτικη εποχή και φυλάει στην κατάψυξη [στους θαλάμους των ψυγείων τους και στες φρίζες που έχει παραδίπλα] ξεκούνια φασόλια και λουβκιά, για να ‘χει να μαειρέφκει τον shειμώναν…
  
Για όποιον ενδιαφέρεται ν’ αγοράσει «λουβοί»

Πού καιρός που ‘χαμε [με τα κοπέλια – τον “Αρχηγό” και τον “Συναρχηγό”] το “εξοχικό” εκεί στο χωριό [σε μέρη μακρινά και μοναχικά] και ‘βγαινα τ’ απογεύματα να περπατήσω, είτε στην ακρογιαλιά (πιο αραιά), είτε στα περβόλια (πολύ πιο συχνά) και ‘κοβα (τέτοια εποχή) και σύκα και ρόδια και μανταρίνια και πορτοκάλια και μόσφιλα και καρύδια, αλλά και μέσπιλα, χρυσόμηλα, αβάτσινους και κάνα πεπόνι [«κοτσσιήνιν», ελάλεν το ο “Αρχηγός”], σ’ άλλες όμως (ανοιξιάτικες και πρωτο-καλοκαιρινές) εποχές... Άστε που παίρναμεν από τους τόπακες και κανίshα! Πέρσι μέσα στον Δεκέμβρη ΜΑΣ έφεραν τζιαι μιαν κάσσια με αγριομανίταρα, κόκκινα του δάσους... 

***************************
Τ’ άλλα φρούτα

Κοντά όμως, σ’ αυτά όλα τα φρούτα με τις τόσες και ποικίλες γεύσεις, υπάρχουν και φρούτα απ’ τ’ άλλο είδος που περιγράψαμε, όπως, οι Νίκαροι, οι Χάσικοι, οι Χαρούλληες, οι Καδήες, οι Ιωνάες, οι Ρίκκοι, οι Χρυστάλλες, οι Ζέτες, οι Θεοχάρενες, οι Φούλληες, οι Τορναρήτηες, οι Προδρόμου, οι Αντρέηδες οι Κυπριανού οι εκ Λεμεσού ορμώμενοι, οι Θεμιστοκλέους, οι Δίπλαροι, οι Χαμπουλλάες, οι Χριστοφόρου άλλως Κασεττοφόρου, οι «κύριοι» Πόλυες, οι Σάντηες, οι Πικήες, οι Πιτσιλλίδηες, οι επιχειρηματίες Αρχιεπισκόποι τζιαι Πισκόποι, οι Συλλούρηες, οι Ομήρου, οι Σιζόπουλοι, οι Βαρνάβες, οι Νικολάτζιηες, οι Καρογιαννάες, οι Κουλίες, οι Περτίτζιηες, οι Λιλληκκάες, [που δεν είναι και λίγοι!] που ΜΑΣ έχουν φλομώσει στα ψέματα και στα λόγια τα μεγάλα και τ’ ανέξοδα... 


Απ’ όλους έχει το πανέρι 
[“Χαραυγή” - Κυριακή 18/10/2015]

Είναι όμως η συμπεριφορά των συγκεκριμένων “φρούτων”, sorry προσώπων, απλώς «ανόητη, εκκεντρική και παράξενη», ή έχει και τις πολιτικές της διαστάσεις; Κατ’ ΕΜΑΣ είναι πολιτική κι έτσι πρέπει να την κρίνουμε, δηλ. πολιτικά. Είναι πολύ επιφανειακό και επιδερμικό να κρίνουμε απλώς ως «παράξενη» ή «ανόητη» τη στάση και συμπεριφορά του όποιου επώνυμου πολιτικού ή κοινωνικού παράγοντα, όταν η κύρια παράμετρος στη λήψη διαφόρων αποφάσεων από μέρους τους είναι τα οικονομικά και οικονομικά συμφέροντα των ιδίων και της τάξης και παράταξης τους. Πολύ απολίτικο να τους θεωρούμε όλους αυτούς απλώς ως φρούτα!    

Για ένα άλλο είδος φρούτων και δη πολύ ζουμάτων [«μπουκιά και συγχώριο», που λένε και στα ελλαδικά χωριά, ενώ στη θέα τους ο συν-κολυμβητής ο Αντρίκκος ο “Μουχτάρης” θα διακόψει την κουβέντα του, για να πετάξει κάνα «μάshαλλα τους»] και που ευδοκιμούν στις παραλίες [και τα συναντάμε και τέτοια εποχή ακόμα], δεν θα κάνουμε αναφορά, για να μην βγούμε εκτός θέματος, αλλά και για να μην ΜΑΣ μπαγλαρώσει η Αγορανομία˙ βλέπετε η αναφορά ΜΑΣ θα συνοδευόταν και με το απαραίτητο φωτογραφικό υλικό και τότε θα γινόταν -και πάλι- το σώσε! ΜΑΣ φτάνει (για την ώρα) η Anne Lonnberg! 


***********************************
Και πάμε στους μεζέδες εποχής

Κι ολίγα τινά για κάποιους (άλλους) μεζέδες της εποχής, πέραν των φρούτων που αναφέραμε πιο πάνω, που μπορεί αν συνοδεύσουν το ποτό σας, όπως ας πούμεν τη ζιβανία σας:
- πρώτα και κύρια τα παράγωγα του σταφυλιού, όπως ο σουτζιούκκος και τα κκιοφτέρκα,
- επίσης τα παστόσυκα, οι συκόπιττες και οι διάφοροι ξηροί καρποί που αναφέραμε και πιο πάνω, κυρίως τα καρύδια και οι αθασόκουννες˙ [με τες κούννες των καρυδκιών φτιάχνονται και ωραία πόπαστα, όπως μείγματα από μέλι και καρύδια όπου μπορεί αν προστεθεί και μέλι ή και ρόδι˙ λένε μάλιστα ότι τούτα έχουν και αφροδισιακές παρενέργειες!], 
- τα αποδημητικά πουλιά που κυνηγιούνται από τα τέλη τ’ Αυγούστου μέχρι και σήμερα, όπως τα επιτρεπόμενα λακτοκουντούρκα (ορτύκια) και τα τρυγόνια, αλλά και διάφορα μη επιτρεπόμενα όπως τα αμπελοπουλια, οι δακκανούρες, οι βλωρκοί, οι πουπούξιοι, ή


Πουπούξιος (άλλως έποψ εκ του οποίου και το πουπούξιος, ή τσαλαπετεινός) 

οι μελισσοφάοι˙


Μελισσοφάος (κι αγγλιστί Bee-eater)

[πολλοί τα προτιμάνε, (τα αμπελοπούλια), βραστά και στο ζουμί τους ψήνουν πουρκούριν ή τραχανάν]˙ πάντως ΕΓΩ ποτέ  δεν κατάλαβα γιατί να απαγορεύεται το κυνήγι του αμπελοπουλιού (γιατί είναι μικροπούλι λένε πολλοί!) με αποτέλεσμα αυτό να έχει γίνει ένας μεζές πολυτελείας για τους λίγους και τους εκλεκτούς, όταν επιτρέπεται γενικώς το κυνήγι και κυνηγιούνται και σκοτώνονται πανέμορφα πούλια  (όπως οι πλουμιστές πέρδικες και φραγκολίνες),


Μια πέρδικα πλουμιστή 


Και μια πανέμορφη (αρσενικιά) φραγκολίνα

ή άλλα μελωδικότατα (όπως οι  μαυρότζιηκλες που, αν δεν κάνω λάθος, είναι οι γνωστοί κότσυφες)...  [Αναφορά στο κυνήγι των αποδημητικών πουλιών έκανα και σε μιαν παλιά σεπτεμβριανή ανάρτηση ΜΟΥ (εκείνη με αρ. 106/2012)],

τα παστά – κρέας και λουκάνικά (από στεγνωμένο στον ήλιο χοιρινό κρέας που έμεινε προηγούμενες μερικές μέρες σε μαρινάδα από στο κρασί και στο ξύδι) και φυλάγονται, αφού τηγανιστούν, σε μύλλαν (πηκτό λίπος από χοιρινό)˙ πάντως στο μυαλό ΜΟΥ υπάρχουν εικόνες από τα παιδικά ΜΟΥ χρόνια, όταν γινόταν το σφάξιμο του shοίρου  στο σπίτι,
- διάφορα αλλαντικά (κρασάτα και καπνιστά), όπως η λούντζα (ή ποσυρτή), το χοιρομέρι, τα λουκάνικα, οι παστουρμάες, η τσαμαρέλλα, καθώς και η ζαλατίνα,   
- οι καραόλοι, όμως καθώς δεν έχει βρέξει ακόμα δεν υπάρχουν,
- οι ελιές (πράσινες) τσακκιστές, με σκόρδο, σπασμένο ξερό κόλιαντρο, ελαιόλαδο και κομματάκια πράσινο λεμόνι (κι αν είναι και λίγο πικρές οι ελιές ακόμα καλύτερα),

***********************************
«Παίρνω κάποιον στον μεζέ»!

Όπως όμως, είπα και πιο πάνω υπάρχει και η απαξιωτική έκφραση «παίρνω κάποιον στον μεζέ», δηλ. τον κοροϊδεύω και γελάω σε βάρος του, ή/και αντιμετωπίζω με ελαφρότητα. Όπως ο μεζές είναι για τσίμπημα, ορεκτικό δηλαδή, και δεν είναι για χόρταση, έτσι και αυτός τον οποίον παίρνουμε στον μεζέ δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, τίποτα το πολλά βαρύ, εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον... Και πολλά είναι τα φρούτα που προσπαθούν να μας πιάσουν/πάρουν στον μεζέ. Και θ’ αυξάνονται οι περιπτώσεις και τα επεισόδια «να μας πάρουν στον μεζέ» καθώς πλησιάζουμε προς τον Μάη, που θα ‘χουμε και τις βουλευτικές. Όμως ΕΜΕΙΣ, «εν τζιαι τρώμεν κόνναρα»!

************************************
Επίλογος

Όλ’ αυτά τα φρούτα και τ’ άλλα προϊόντα και καλούδια τα βρίσκουμε (εκτός από τις υπεραγορές και τα μπακάλικα) και σε (θρησκευτικά) παναῢρκα αυτής της εποχής [όπως της “Αγιάς” Θέκλης, τ’ “Αγίου” Κυπριανού τζιαι τ’ “Άη” Τζιενγκιά], ή σε παραδοσιακά φεστιβάλ (αφιερωμένα σε κάποιο προϊόν) σε διάφορα, συνήθως μικρά και ξεκομμένα, χώρια˙ έχουν όμως αυξηθεί κατακόρυφα κι αυτά τα φεστιβάλ και γιορτές με παραδοσιακό περιεχόμενο πλέον. Πού να προλάβεις να πας έστω και σε μερικά απ’ αυτά, όταν τα πιο πολλά λαμβάνουν χώρα (πάντοτε τα σαββατοκυρίακα) μέσα στους μήνες Σεπτέμβρη και Οκτώβρη! [ΕΜΕΙΣ νομίζω σ’ ένα – δυο πήγαμε!]... Έγιναν, ας πούμεν, (φέτος) τα Φεστιβάλ, 
- του Κολοκασιού (στη Σωτήρα) – δεν ΜΑΣ άφησε ΠΟΣΩΣ ευχαριστημένους, παρά τη διαφήμιση που τού έγινε, κυρίως από το συγκρότημα “Δίας” (δεν γίνεται να προσπαθείς να φας και να ‘ναι θεοσκότεινα˙ και τραγούδησε και η Ελένη Τσαλογοπούλου τα δικά της έντεχνα,
- του Παστελιού (στην Ανώγυρα - ΕΜΕΙΣ όμως πήραμε από κάποιον θρησκευτικό παναῢριν!),
- της Ντομάτας (στον Φαρμακά), [πάντως οι καλύτερες ντομάτες εν οι “μαρμάντες”, αλλά εν δυσεύρευτες, gamoto! ΕΓΩ τις πέτυχαν φέτος από μια πλανοδιοπώλησσα κάπου στο Λατσσιή στην Πόλη Χρυσοχούς˙ εκεί στον Φαρμακά θα γίνει την επόμενη Κυριακή 25 του μηνός και το 3ο Ετήσιο Φεστιβάλ τοπικών παραδοσιακών εδεσμάτων˙ την ίδια μέρα διοργανώνεται τις οργανώσεις νεολαίας των δύο κοινοτήτων, ΕΔΟΝ, Νεολαία Κόμματος Κοινοτικής Δημοκρατίας (TDP), Νεολαία Κόμματος Ενωμένη Κύπρος (BKP), Πολιτιστικός Σύλλογος “Μπαράκα” και “Ανεξάρτητος Δρόμος” και Δικοινοτικό Συναπάντημα Ειρήνης στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στα χωριά Λουρουτζίηνα και Αθηένου],

- το Αγροτικό φεστιβάλ στο χωριό Στατός-Άγιος Φώτιος,
- του Ππαλουζε (στην Βάσα Κοιλανίου, στο Άρσος και στην Λόφου σε διαφορετικές ημερομηνίες  - πήγαμε και σ αυτά κατά καιρούς),
- της Τσακκιστής Ελιάς (στο Τσέρι – το καλούμενο μιαν εποχή, από μιαν ψυχή, και χαλιφάτο), 
- του Σταφυλιού και των παράγωγων του (στο Κοιλάνι)˙ διήμερο φεστιβάλ Σταφυλιού (υπό την επωνυμία “Διονύσια”) πραγματοποιείται και στο Στρουμπί, τέλος τ’ Αυγούστου - ήμασταν εκεί φέτος, 
- το Φεστιβάλ Παραδοσιακής Κουλτούρας στον Κόρνο,
- τα Φεστιβάλ Ζιβανίας σε Άλωνα και Πελέντρι˙ αυτά έπονται και θα γίνουν στις 8 και15 Νοεμβρίου αντίστοιχα˙ [καλή ζιβανία έφτιαξε φέτος από το μικρό αμπέλι που ήβρεν αγγονίν εκεί στο εξοχικό του και ο κουμπάρος ο Μάshιος ο Καλουψιής˙ τη δοκιμασαμε τις προάλλες με μεζέ  πουλλούθκια!],  
κι άλλα πολλά φεστιβάλ, γιορτές και χορούς.
Κάποτε, περί τα τέλη του Σεττέβρη με αρκές τ Οκτώβρη διοργανώνονταν από την Πολεοδομία και οι Μέρες Πολιτιστικής/Αρχιτεκτονικής/ Κληρονομιάς με ξεναγήσεις σε παραδοσιακά χωριά και κτίσματα. Τι απέγιναν, έφαεν τες τζιαι τούτες η κρίση τζι’ η λιτότητα; 

Δεν έχω ακούσει όμως, για φεστιβάλ Τραχανά, Τσαμαρέλλας, Χαλλουμιού, Αγγουρκού, Κολοτζιού, ya Λουβκιού. Πάντως Φεστιβάλ Παττίχας γίνεται στο Βρένναρος (αρχές Ιουλίου) και Πατάτας στο Αυκόρου, ενώ παλαιότερα, τότε που τα Φεστιβάλ ονομάζονταν Χοροί, γινόταν και “Χορός του Αμπελοπουλιού”(!), [άραγε αναδεικνυόταν και Miss Ampelopouli;] στον Άγιο Θεόδωρο Λάρνακας. Και να δείτε πώς μαζεύονταν εκεί διάφοροι μεγαλόσχημοι για να καταβροχθίσουν αμπελοπούλια... Ε, ρε ίντα τζιαιροί ήταν τζιαι τζιείνοι!  


Anef_Oriwn
[τζιαι πέρκι βρέξει, να φκουν τζι’ οι καραόλοι, αλλά τζιαι τα ματσικόρυα!]
Πέμπτη 15/10/2015