Ανάρτηση 31/2015 [έκτακτη, επίκαιρη, ελλαδική, τραγουδιστική κι αδιέξοδη] – Το “ελληνικό ζήτημα”* μέσα από τα τραγούδια “Οδός Ελλήνων” κι “Άϊντε και φύγαμε”...

* - Επεξηγηματική σημείωση: 

“ελληνικό ζήτημα” όπως κάποτε κάποιοι άλλοι [εκ δυσμών ορμώμενοι] λέγανε [για τους δικούς τους λόγους, στόχους και συμφέροντα] “ανατολικό ζήτημα” αναφερόμενοι στην ανάγκη διάσπασης, διαλυσης και κατακερματισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη δημιουργία νέων (“εθνικών”) κρατών... Τώρα, το “ελληνικό ζήτημα”, έχει βασικά να κάνει με τη τάση/διάθεση για αντίδραση κι αντίσταση από μέρους μιας μερίδας του κόσμου της Ελλάδας στις νεο-αποικιακές πρακτικές των διευθυντηρίων [ή των λεγόμενων θεσμών] της γερμανο-ελεγχόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο την οικονομική και πολιτική υποδούλωση των λαών της νότιας Ευρώπης κι όχι μόνο...

 *****************************************

Προλεγόμενα

Το τραγούδι “Οδός Ελλήνων” [με τους στίχους του] ΔΕΝ εκφράζει κατ’ ανάγκην κι εξ ολοκλήρου τις δικές ΜΟΥ απόψεις για την εδώ και κάποια χρόνια τραγική κατάσταση που επικρατεί, ένεκα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στην Μητέρα –Πατρίδα. Κι ούτε τις σκέψεις ΜΟΥ για την έγκριση από την πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής [του ΣΥΡΙΖΑ, των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων” και της “Χρυσής Αυγής”!] της απόφασης του υπό τον Τσίπρα Υπουργικού Συμβουλίου για τη διεξαγωγή Δημοψηφίσματος την ερχόμενη Κυριακή 5 του Ιούλη για την έγκριση, ή την απόρριψη της τελευταίας πρότασης που οι λεγόμενοι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέβαλαν τελεσιγραφικά στην Ελλάδα και απαίτησαν την αποδοχή της. 

Το ζήτημα ΔΕΝ είναι πλέον μόνο οικονομικό, όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάζουν [δηλ. αν το οικονομικό κόστος των μέτρων είναι 8 δις όπως επιδιώκει η σημερινή Αριστερή ελληνική κυβέρνηση ή 10.5 δις όπως απαιτούν οι λεγόμενοι ] αλλά είναι, αυτή τη στιγμή, βασικά πολιτικό, δηλ. πέραν της οικονομικής υποδούλωσης της χώρας στους γερμανούς (κι όχι μόνο) νεο-αποικιστές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού επιδιώκεται και η πολιτική της υποδούλωση...

Να υπενθυμίσουμε ότι οι λεγόμενοι (σήμερα) Θεσμοί (sic!) είναι οι συνιστώσες της πάλαι ποτέ Τρόικας… Δηλαδή

- της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή Κομισιόν, [με Πρόεδρο ένα Λουξεμβουργιανό ονόματι Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που μοιάζει ίσα με 100(!) γρονών],

- της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, [με Πρόεδρο ένα “γερμαναρά” Ιταλό ονόματι Μάριο Ντράγκι, που την άλη φορά εξίππασεν τον, αν και ήταν ευπρεπώς ντυμένη, μια κορού που τες ξώβυζες των Femen, 

και

- του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δδου Ννου Ττου) [με Γενική Διευθύντρια  τζιείνην την ξινισμένη, την αshιμοκκιάρτηστην τζι’ ανέραστην ασπρομάλλα γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρντ]... 

Κοντά στους πιο πάνω “θεσμούς” και

- το Eurogroup [δηλ. η ανεπίσημη σύσκεψη των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης] με Πρόεδρο εκείνο τον γελοίο Ολλανδό, τον Γερούν Ντάισελμπλουμ [με τα σγουρούθκια τα μαλλούθκια], αντικαθιστώντας τον Γιούνκερ... Ούλλοι shύλλοι μια γενιά!!!

- το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο [το κατεξοχήν διακυβερνητικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάδοχο των συνόδων κορυφής και αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής] με Πρόεδρο έναν πολωνό ονόματι Ντόναλντ [όχι Duck αλλά] Τουσκ...

Γενικώς “All Dogs One Generation”!!! Και να τη βράσω τη δημοκρατία ΤΟΥΣ!

Πολλή πλάκα φυσικά έχουν και οι δικοί μας (α)δεξιότατοι κυβερνώντες που δήθεν υποστηρίζουν τους αδελφούς ελληνες... Πολύ ωραία (ΤΟΥΣ) τα λεει, τούτη τη φορά, κι ο ΠΙΝ του “Φιλελεύθερου”…

Τελικά πέραν από το τραγούδι “Οδός Ελλήνων”, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, θα παραθέσω και το τραγούδι “Άϊντε και φύγαμε” με την Ελένη Βιτάλη, πέρκι τζιαι φωτιστούμε ούλλοι τζιαι φύουμε που την Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης...

************************************

“Οδός Ελλήνων”

Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος

Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης

Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου                  

           

“Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

που ξέρουνε τι κάνουνε

που ξέρουν ότι χάνουνε

κι ελπίζουν στο κράτος

χαμένοι κατά κράτος

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

που πέτρα δεν αφήσανε

που τοίχους ζωγραφίσανε

κι ακόμα ζωγραφίζουν

μαραίνονται κι ανθίζουν

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

οδός του οδοστρώματος

του έτσι του κυκλώματος

οδός σακατεμένη

οδός αγαπημένη

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

οδός απόντων υπευθύνων

οδός του πάθους

οδός του λάθους

οδός του ύψους και του βάθους

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

που πιάνονται αδιάβαστοι

που γίνονται ανάρπαστοι

που σκίζουν και πουλάνε

που δε με ξεγελάνε

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

που δεν τους πιάνει λάστιχο

κι εγώ με ‘να τετράστιχο

τους πιάνω από τη μέση

πονάω και μ’ αρέσει

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

που ξέρουν να ονειρεύονται

που υπερηφανεύονται

πως είναι και οι πρώτοι

μακάρι να ‘ναι πρώτοι

Οδός Ελλήνων

οδός εκείνων

οδός απόντων υπευθύνων

οδός του πάθους

οδός του λάθους

οδός του ύψους και του βάθους”

*************************************

“Άϊντε και φύγαμε”

Στιχουργός: Βαγγέλης Ξύδης

Συνθέτης: Βαγγέλης Ξύδης

Τραγουδίστρια: Ελένη Βιτάλη

“Άντε και φύγαμε σ’ άγνωστα μέρη,

κανείς μας δεν ξέρει πού πάμε, παιδιά·

ποτέ δε ρωτάμε πού βγαίνει ο ήλιος,

ποτέ δε ρωτάμε ποιο δρόμο τραβά.

Άντε και φύγαμε σ’ άγνωστα μέρη,

άντε και φύγαμε, πάμε παιδιά.

Κάθε ξημέρωμα που ξεκινάμε

το αγαπάμε και μας αγαπά·

δεν μας τρομάζουνε τ’ ανεμοβρόχια,

μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά.

Άντε και φύγαμε ...

Ένας στην πρύμνη, άλλος στην πλώρη

και το καράβι μας πάει μπροστά·

δεν έχει ναύτες και καπετάνιο

και δε γυρεύει να πιάσει στεριά.

Άντε και φύγαμε ...

Κι όταν η νύχτα τα δίχτυα απλώνει

όλη η παρέα μας μια αγκαλιά·

δεν έχουμε όνειρα, λύπες κι ελπίδες,

ζούμε, υπάρχουμε σαν τα πουλιά.

Άντε και φύγαμε...”

Anef_Oriwn

[κι ασσιχτίρ σ’ όλους!!!]
Τρίτη 30/6/2015
[κι απ’ αύριο Δευτερογιούνης!]

Ανάρτηση 30/2015 [έκτακτη, φυσιολογικά αναμενόμενη, αποχαιρετιστήρια και καταληχτική] – Τέλος εποχής! (Αποχαιρετισμός στα όπλα, ή προσωρινή ανακωχή;)... - Υστερογραφικές σημειώσεις και σχόλια...

Η στετέ (δηλ. η γιαγιά) της συζύγου  ΜΟΥ [από την πλευρά της μητέρας της/της πεθεράς μου - η Ττίνα, μια αγράμματη, ακαλλιέργητη και χοντρόπετση χωρκάτισσα], συνήθιζε, μ’ ένα τρόπο όμως ενοχλητικά κυνικό [αλλά ίσως και ολίγο τι λαϊκά φιλοσοφημένο], να λέει, όταν κάτι έβαινε προς το τέλος του, ότι «κάθε αρχή έχει και το τέλος της»... Έτσι λοιπον κι αυτή η blogger-ική διαδρομή (ΜΟΥ) που ξεκίνησε πριν 7 χρόνια και κάτι [τον Μάη του 2008], έκανε τον κύκλο της κι έφτασε στο τέλος της πια, τούτη τη φορά στ’ αλήθεια, νομίζω...

{Σκέψεις και προβληματισμοί για να κατεβάσω τα ρολά του Blog ταλάνιζαν τον μυαλό ΜΟΥ και το φθινόπωρο του 2012, συναισθηματικά φορτισμένος τότε από διάφορα γεγονότα. Ολίγα τινά είχα γράψει τότε στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 148/2012... Τώρα είναι πιο σίγουρος ότι το Blog ολοκλήρωσε τον κύκλο και την αποστολή του και ότι ήγγικεν το πλήρωμα του χρόνου να κατεβάσουμε μια και καλή τα ρολά του απάχικου μαγαζιού ΜΑΣ}...       

Οφείλω να αναφέρω (για την ιστορία) ότι είχα προβληματιστεί αρκετά για τον τίτλο που θα έβαζα σ’ αυτήν την ανάρτηση! Θα έβαζα δηλαδή, έναν μλοιρολατρικό τίτλο [όπως το «αποχαιρετισμός στα όπλα»] που θα δήλωνε το οριστικό τέλος/κλείσιμο του Blog, ή ένα άλλο πιο αισιόδοξο [ας πούμεν, το «προσωρινή ανακωχή»] που θ’ άφηνε περιθώρια ή αναλαμπές επιστροφής ΜΟΥ κάποια στιγμή; Όπως και να ‘χει όμως, τούτη η ανάρτηση ΜΟΥ δηλώνει ξεκάθαρα το τέλος μιας εποχής, πλούσιας σε γράψιμο και ενδιαφέρουσας σε διαδικτυακή πλοκή και περιπέτεια... Για να δούμε αν θα ξεκινήσει μια νέα!  

Ομολογώ πάντως ότι η απόφαση ΜΟΥ για κατάθεση και “αποχαιρετισμό των όπλων” [έστω και με κάποιες μικρές “αρσέρες”/φωταγωγούς ανοιχτές/ανοιχτούς για επάνοδο] δεν είναι εύκολη υπόθεση˙ να σκεφτείτε ότι δυσκολεύομαι κι ΕΓΩ να το πιστέψω! Δύσκολο, για να μην πω ανέφικτο εγχείρημα να παρατήσω ολοκληρωτικά πέννες και πληκτρολόγια... [Αυτό σίγουρα ΔΕΝ πρόκειται να γίνει!]... Το Blogging είχε γίνει μέρος της ζωής ΜΟΥ, αν και φέτος έχω αραιώσει πολύ τις αναρτήσεις ΜΟΥ.

Δύσκολο να εξηγήσω γιατί με γοήτευε το γράψιμο σε blog και γιατί επέμενα [με ένα “αναχρονιστικό” και παλιομοδίτικο ρομαντισμό] να συνεχίζω με το Blogging, παρά την εμφάνιση νέων πιο δημοφιλών μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και Twitter. Πέρσι τέτοια εποχή μάλιστα, μετά που διαπίστωσα την πραγματικά αυξημένη κίνηση και δημοτικότητα (από άποψη επισκεψιμότητας και κατάθεσης σχολίων) που είχαν δύο αναρτήσεις σχετικές με το τελευταίο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, είχα πει ότι «το Blogging ποτέ δεν πεθαίνει»!  [Πρόκειται για τις αναρτήσεις ΜΟΥ με αρ. 55/2014 και 56/2014]... Είχα μάλιστα γράψει στα πρόχειρα κι ένα κείμενο σχετικά για το Blogging, [με σκοπό να το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση], το οποίο (κείμενο) περιελάμβανε και σκέψεις και προθέσεις ΜΟΥ για βελτίωση και αναβάθμιση του Blog ετούτου (του περιεχομένου και του «ίματζ» του). Κατά νουν είχα κυρίως κινήσεις και πρωτοβουλίες για διεύρυνση και εμπλουτισμό της θεματολογίας του Blog, με την καθιέρωση, ας πούμεν 2-3 ρουμπρίκων, όπως λόγου χάριν,   

- μία που θα περιλάμβανε αναμνήσεις από τα ΠΟΛΥ παλιά με  προσωπικές ΜΟΥ ιστορίες και βιώματα από τα παιδικά και νεανικά ΜΟΥ χρόνια  [το Blog θα λειτουργούσε ως ημερολόγιο], και

- μία που θα περιλάμβανε (δίκην υστερογράφων) παρεμβάσεις, παρεμβολές, περιηγήσεις και περιπλανήσεις) σε γλωσσικά, ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτιστικά και ταξιδιωτικά θέματα.

Άλλα όμως, το μυαλό σκέφτεται και προγραμματίζει κι αλλά ο χρόνος και το κορμί (καθ)ορίζουν...  

Δύσκολο παράλληλα να εξηγήσω και τους λόγους γιατί  “κρεμμάω” και μάλιστα ειδικά τώρα, τα παπούτσια”. Δεν ξέρω αν ικανοποιεί η θέση (ΜΟΥ) που ήδη κατάθεσα ότι το Blog ολοκλήρωσε τον κύκλο του [ή/και ότι το ιστολογείν/blogging έχει πια ξεπεραστεί από την τεχνολογία και τον χρόνο] και δεν ελκύει πια το ενδιαφέρον, όμως θα μπορούσα να το κρατήσω ως προσωπικό βήμα εκφράσεις απόψεων, σκέψεων και προβληματισμών... Ας πούμεν, όπως έγραφα και στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 148/2012, το κλείνουμε «γιατί εβαρεθήκαμε Σιόρ [πρόσωπα και καταστάσεις] και θέλουμε να κινήσουμε γι’ άλλες πολιτείες...»

Πάντως οι εμπειρίες και τα βιώματα ΜΟΥ ήταν πάρα πολλά από το Blogging. Δεν θα σταθώ εδώ αναλυτικά και λεπτομερειακά σε ό,τι σημαντικό έχω ζήσει και βιώσει μέσα σ’ αυτά τα 7 χρόνια  (δεν υπάρχει λόγος εξ άλλου), όμως θα ‘θελα να κάνω τηλεγραφικά ξεχωριστή/ιδιαίτερη μνεία κι αναφορά σε δύο τρία πράγματα:

- στη γνωριμία και φιλία ΜΟΥ με κάποιους ξεχωριστούς bloggers, φιλία η οποία ρίζωσε με μερικούς [όπως με τον “Φίλιππο”, τον “Δάσκαλο” κι ένα-δυο άλλους] και κρατεί δυνατή μέχρι σήμερα... 

[Σημ.: 19/6/2015 – 11:05 μ.μ.: 
Εδώ να συμπληρώσω και τους αγαπητούς φίλους και συντρόφους, “Σολιάτη” και “Χ.” , που προς στιγμή ΜΟΎ διέφυγαν, καθώς και τον “Απόλλωνα”, που όπως με μεγάλη ΜΟΥ έκπληξη ανακάλυψα αυτές τις μέρες, μετά από σχετική παρέμβαση του Ιδίου, είναι ένας εξαιρετικός φίλος από τα πολύ-πολύ παλιά...],

{2^η (τιμητική) Συμπληρωματική Σημείωση: 20/6/2015 – 10:45 μ.μ.:

ΜΟΎ διέφυγε (βλέπετε, το γήρας ουκ έρχεται μόνο του!) και μια τιμητική αναφορά σε ένα άλλο πολύ καλό φίλο από τα πολύ παλιά, τον Aceras... Ανείπωτη ήταν η χαρά ΜΟΥ τότε το 2007, όταν κάμνοντας τα πρώτα ΜΟΥ βήματα στο blogging, περιπλανώμενος χωρίς στέγη εδώ κι εκεί, ανακάλυψα την ταυτότητα ΤΟΥ...}, 
   

- στη προσπάθεια για συνεχή βελτίωση της γραφής ΜΟΥ σε διάφορα επίπεδα: κι από άποψη (ελληνικής) γλώσσας, αλλά και κυπριακής διαλέκτου, καθώς και συντακτικά, όπως επίσης και τεκμηρίωσης με στοιχεία και παραδείγματα των λεγομένων ΜΟΥ˙ συνεχές ήταν το ψάξιμο σε πήγες, ενώ δεν έπαυα να ανατρέχω σε λεξικά, εφημερίδες, βιβλία (κυρίως ιστορικά) και φυσικά στο διαδίκτυο. Οφείλω να πω [για να επαινέσουμε και λίγο το σπίτι ΜΑΣ, δηλ. τον Εαυτό ΜΟΥ], ότι με τη συνεχή μελέτη που επέβαλλε η ενασχόληση ΜΟΥ με το Blogging αυτά τα εφτά χρόνια μ’ έκανε πιο ενημερωμένο, πιο σοφό και πιο διαλεκτικό,

- στα αρνητικά, θα κρατήσω τις χυδαίες κι απαράδεκτες  (για νοήμονες ανθρώπους) υβριστικές επιθέσεις που δεχτήκαμε τόσο ΕΓΩ όσο και η Οικογένεια ΜΟΥ, [“απ’ ον η-μπόρει να δέρει τον γάαρον δέρνει το σάμαν”], από τους Φασίστες Σκατά(δ)ες του ακατονόμαστου Βοθρο-Blog “Christofias Watch” και διάφορους άλλους αρρωστημένους παρατρεχάμενους και κολαούζους ΤΟΥΣ... Ήταν τότε, επί Προεδρίας Χριστόφια, όταν «σε τούτη την πατρίδα [...] με (τους) μισθοφόρους και πραιτοριανούς» [...] «οι λύκοι (χορεύανε) αγκαλιά με τα σκυλιά» [όπως άδει με την εξαιρετική φωνή της η ασυναγώνιστη Μαρία Δημητριάδη στο άσμα των Θάνου Μικρούτσικου – Μάνου Ελευθερίου για τον Νίκο Πλουμπίδη], κι  επιχειρούσαν να κατασπαράξουν [να λοιδορήσουν και να διαβάλουν] όποιον τολμούσε να αρθρώσει λόγο και πει κάτι κόντρα και πέραν από τα συνήθη ελληνο-εθνικο-θρησκευτικά στερεότυπα. Κοινό γνώρισμα όλων εκείνων των καθικιών ήταν η αρρωστημένη εμμονή ΤΟΥΣ, που ΤΟΎΣ έγινε κι απωθημένο, να μάθουν και να αποκαλύψουν την ταυτότητα ΜΟΥ. Αν και ετεροχρονισμένα πλέον να ΤΟΥΣ ενημερώσω ότι είμαι ο Ττοουλής ο Δάμαλος, που τα Πάνω Τριβίλλουρα και τώρα στα Κάτω Πούτταρα! 

Να σημειώσω όμως και κάτι άλλο που έχω διαπιστώσει και παρατηρήσει μέσα από τη μακροχρόνια [7 συναπτά έτη είν’ αυτά!] εμπλοκή και τριβή ΜΟΥ στα ιστολογικά/blogger-ικά δρώμενα και δη αυτά που σχετίζονται με την Αριστερά. Είναι κάτι που ομολογουμένως με απογοητεύει και βαθύτατα με λυπεί. Βλέπω συχνά το τραγικά οξύμωρο φαινόμενο άνθρωποι που “επαγγέλλονται” τους Κομμουνιστές και παραδίδουν κι από καθέδρας (και κυριολεκτικά και μεταφορικά] μαθήματα κομμουνιστικής ηθικής, συμπεριφοράς και στάσης να μη έχουν την οξυδέρκεια και το shεϊτταννίκκιν [ή βαριούνται να μπουν στη διαδικασία] να αντιληφτούν και να ξεχωρίσουν περιστατικά έκφρασης ρατσισμού, εθνικισμού, φασισμού, ή και χαφιεδισμού. Και συνήθως αυτό παρατηρείται όταν τα θύματα ρατσιστικών ή χαφιεδίστικων, λόγου χάριν, επιθέσεων δεν είναι Ημέτεροι (των “επαγγελματιών” Κομμουνιστών), αλλά Άλλοι Αριστεροί που είναι όμως εν δυνάμει (δηλ. κάτω από κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις), συνοδοιπόροι των Κομμουνιστών... Κι αντί να στείλουν στα αζήτητα τα «στιχάκια ... [που] ... ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια», έτσι που «ούτε ένας χαφιές, δουλειά να μη βρίσκει...» [που λέει και ο ποιητής και που τραγουδά φυσικά, η αξεπέραστη Μαρία], αυτοί λόγω της τύφλας τους προφανώς, αλλά και της προκατάληψης τους [και ίσως και σκόπιμα ένεκα ρεβανσιστικών και πικρόχολων διαθέσεων] τα βγάζουν [λες και αποτελούν προέκταση του χαφιεδισμού] στο μεϊντάνιν... [Ακόμα και στα σκολειά οι Διευθυντάδες έχουν τους σπιούνους τους!]...

Ποτέ ΔΕΝ κρύψαμε την Αριστερή πολιτική ΜΑΣ ταυτότητα και ότι διακείμεθα φίλα προς το ΑΚΕΛ, αλλά και προς το ΚΚΕ – έτσι για να το υπενθυμίσουμε σε κάποιους άσπονδους φίλους... Την άλλη όμως, την προσωπική ΜΑΣ ταυτότητα με επιμέλεια προσπαθήσαμε να την κρατήσαμε καλά χωσμένη στα παρασκήνια [αναφαίρετο δικαίωμα ΜΑΣ να γράφουμε με ψευδώνυμο!], παρ’ όλο που κατά καιρούς πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν λυσσάξει να μάθουν ποιοι είμαστε. 7 χρόνια φαγούρας ήταν αυτά, κατι θα ανακάλυψαν(!), αφού ως φαίνεται κάποιοι ΜΑΣ μελετούσαν επισταμένα. Και σίγουρα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, αυτά τα 7 χρόνια δραστήριας διαδικτυακής ζωής, ομολογουμένως πλούσιας σε αναρτήσεις και σχόλια τόσο εδώ, στο δικό ΜΑΣ blog, όσο και σε πολλά άλλα, να παραμείνει η ταυτότητα ΜΑΣ κρυφή και μυστική. Πολλοί ήταν εκείνοι που γνώρισαν από κοντά τον Anef_Oriwn και σεβάστηκαν (σχεδόν ΟΛΟΙ) την επιθυμία ΤΟΥ να γράφει με ψευδώνυμο. Κάποιοι όμως, για τους δικούς ΤΟΥΣ, προφανώς λόγους [εμπάθειας, πίκκας, ρεβανσισμού, κακεντρέχειας], αλλά ίσως και λόγω  βλακείας, ΔΕΝ το σεβάστηκαν! Δυστυχώς οι χαφιέδες δεν εξέλειπαν ούτε από τον χώρο της Αριστεράς!

Κλείνω, λοιπόν, ευχόμενος, καλή συνέχεια σε ΟΛΟΥΣ, καλά να περνάτε και Ό,ΤΙ ποθείτε να το πάθετε! Και να θυμάστε ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση για να τη δκιαβούμε! 

Πάντως μπήκαμε ήδη και στο καλοκαίρι. Καιρός πια και για λίγη θάλασσα, ή/και βουνό ακόμα, για ουζάκι και μεζεδάκια, οφτόν κλεφτικο και μπυρίτσα, όπως και για αϊράνιν, μαχαλλεπίν και παγωτό. 
Κάτι όμως (ΜΑΣ) λείπει (και πάλι) αυτές τις μέρες: η Ά(α)πη(!), που άφησε τις εξορμήσεις σ’ εκείνη την απέραντη της κεντρικής Ασίας [με τον λαό της να ζει τη δικιά του ατελείωτη μιζέρια] και κίνησε για τις Αραπιές, μέσα στους πύρουλλους, τις μαντίλες και τις μπούργκες. Μανία που ‘χουν και «τούτοι» οι μαστόροι ΤΗΣ να στέλλουν το κορίτσι (ΜΑΣ) σε μέρη όπου οι Γυναίκες είναι ιδιαίτερα υποτιμημένες και περιθωριοποιημένες... 

Anef_Oriwn

[λίγο προ του τέλους˙ νέα ανάρτηση θα υπάρξει εντός των ημερών για να τιμήσω ένα πολυαγαπημένο ΜΟΥ πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή πριν κάποια χρόνια, η μεθεπόμενη όμως δεν ξέρω πότε θα είναι ή αν θα προκύψει τελικά]...

Κυριακή  14/6/2015

*******************************************

Υστερόγραφον (19/6/2015 - 11:15 μ.μ.):  

Το κυρίως κείμενο της ανάρτησης ΜΟΥ βρίσκεται υπό συνεχή βελτίωση (κυρίως συντακτικώς) κι συμπλήρωση...

Anef_

************************************

Υστερογραφικές Σημείωσεις/Επεξήγησεις (20/6/2015 – 12:15 π.μ.):

(σε σχέση με την αναφορά στα σχόλια του “Νέου” και του “Strovolioti” σε «άσπονδους φίλους» και στον χαρακτηρισμό “ο απαραίτητος Ανεφ”)...

1. Το «απαραίτητος» ΠΟΤΈ δεν το κατάλαβα!

2. Με τη φράση «άσπονδοι φίλοι», ΕΓΩ είχα κατά νουν [γιατί κι ΕΓΩ τη χρησιμοποίησα στο κυρίως κείμενο ΜΟΥ] bloggers αντικομουνιστές κι αντιΑΚΕΛιστές, όπως ο παλιοκουμπάρος ο Strovoliotis, [αυτούς λίγο πολύ τους ξέρουμε κι αναμένουμε τι θα ΜΑΣ πουν], αλλά κυρίως bloggers του χώρου της Αριστεράς, και της κομμουνιστικής αλλά και της ευρύτερης...  

Anef_