Ανάρτηση 52/2014 [ευρω-εκλογική, μικροαστική, αντι-αποχική] - Σκέψεις δικές μου, αλλά και δυο λόγια από τον Χρήστο Χαλικιόπουλο για τις ευρωεκλογές, τον «απογοητευμένο μικροαστό» και το περιλάλητο κάλεσμα για αποχή και λευκό...

Εισαγωγικά

Το σύνθημα που πολλοί και διάφοροι προσπαθούν να καλλιεργήσουν σ’ αυτές τις προ των πυλών εκλογές και να μεταφέρουν στον κόσμο είτε άμεσα και ξεκάθαρα είτε έμμεσα είναι η αποχή [από τις εκλογές] ή έστω το λευκό ή το άκυρο. 

Φορείς αυτής της άποψης και θέσης είναι δημοσιογράφοι στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, νεοφανείς και νεοφυείς δόκιμοι πολιτικοί [συνήθως επιτήδειοι], αλλά και ενεργοί(;), ανενεργοί και νεο-αγανακτισμένοι πολίτες. Συνήθως όλοι αυτοί το παίζουν αντικειμενικοί, ανεξάρτητοι, ξερόλες και ειδικοί επί παντός επιστητού. Συνήθως δε λαφαζανέφκουν σε παρέες, ενώ δεν παραλείπουν να φκαίνουν δια τηλεφώνου και στα ραδιοφωνικά ερτζιανά καθώς και στα κανάλια όπου καταφέρονται κατά πάντων. [Αλλά δεν θα παραλείψουν να πουν στο τέλος και τις πολιτικές τους προτιμήσεις τις οποίες διαμόρφωσαν εσχάτως όταν είδαν το φως το αληθινό]... Αν μάλιστα πετύχουν και βγουν και στο γυαλί κανενός καναλιού [τα ψώνια], ε τότε τίποτα δεν τους πιάννει...

Τις προάλλες ήταν ένας Οικονόμου, γιατρός από την Αμμόχωστο και τώρα στη Λάρνακα, αν δεν λανθάνομαι, στο “Mega” με τον Φουρλά και την άλλη την κοπελιά που δεν θυμάμαι πως την λένε, κι έκανε ρεσιτάλ με την πάρλα του. Προφανώς ανακάλυψε κι αυτός την ταshινόπιτταν: ότι για τα πάντα φταίνε συλλήβδην ΟΛΟΙ οι πολιτικοί. Αυτή είναι και η πιο συνήθης επωδός όλων αυτών των ειδικών μοιρολογίστρων για τα χαλιά της οικονομίας μας. Ότι τα κάνανε  θάλασσα οι πολικοί μας [ενώ οι οικονομολόγοι και οι οικονομικοί παράγοντες, όπως ας πούμεν, οι τραπεζίτες μια χαρά τα πήγαν] και ότι δεν έχουμε τσσιάκκους πολιτικούς στην Κύπρο [άραγε στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα είχαν/έχουν;] κι ότι είναι όλοι οι ίδιοι και ότι όλοι κλεφτούν και τρώνε [είμαστε ένας λαός κλεφτών δηλαδίς(!) -λέτε να μας χάσει τζι’ ο Θεός;] κι ότι οι ίδιοι δεν είναι ούτε αριστεροί ούτε και δεξιοί αλλά τα λένε όλ’ αυτά γιατί αγαπούνε και νοιάζονται για τον τόπο μας... [Ενώ όλοι οι άλλοι ΜΟΝΟ για την πούγκα και την τζιοιλιάν τους]... Γι’ αυτούς, λοιπόν, τους λόγους δεν θα πάνε να ψηφίσουν, αλλά και να πάνε θα το ρίξουν λευκό ή θα το κάνουν [το ψηφοδέλτιο] άκυρο... Κι ενώ μπορεί να πούνε και καμιά κουβέντα για να κατακρίνουν και το πολιτικό σύστημα [έτσι γενικώς κι αορίστως], εν τούτοις δεν αντιλαμβάνονται και δεν στέκονται για να δουν ότι αυτό το πολιτικό σύστημα είναι κομμάτι της αστικής μας δημοκρατίας και δημιούργημα της καπιταλιστικής μας ανάπτυξης και δεν μπορούσε παρά να φθαρεί και αν εκφυλιστεί όπως και ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα...  

Μα πλασάρουν [είτε συνειδητά γιατί επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, είτε άθελα τους μέσα από την αφέλεια τους] ότι με την αποχή ή το λευκό οι ξυπνήσουν οι πολιτικοί και θα συνετιστούν [θα τους φωτίσει το Άγιο Πνεύμα], λες και με την αποχή τους δεν θα εκλέγουν κάποιοι στα πόστα για τα οποία γίνονται εκλογές. Οι πιο επιτήδειοι θα προτείνουν στο τέλος [γιατί προφανώς κι εκεί το πανε] την υπερψήφιση νέων κομματικών εκλογικών σχηματισμών ή και ανεξαρτήτων υποψηφίων ή και συγκεκριμένων υποψηφίων μέσα από τα ιστορικά κόμματα, λες και οι όποιοι νεοφανείς, αλλά και αναδομημένοι παλαιότεροι πλην πολιτικοί, δεν αποτελούν παράγωγα του ίδιου πολιτικού συστήματος... [Εξωγήινους δεν μπορούμε να φέρουμε, αλλά ούτε και πολιτικούς από άλλες χώρες μπορούμε να εισαγάγουμε]...

Συνήθως οι πλείστοι εκ των θιασωτών και υπέρμαχων της αποχής ή/και του λευκού (αν δεν είναι αναρχικοί) είναι απογοητευμένοι μικροαστοί, ανεξαρτήτως του τί ψήφιζαν τα προηγούμενα χρόνια [Δεξιά, Κέντρο ή ακόμα και Αριστερά]... Επειδή η καπιταλιστική οικονομική κρίση τους έχει πλήξει σε πολύ μεγάλο βαθμό και κάποιους ίσως και ανεπανόρθωτα [οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βιοτεχνίες, τα μαγαζιά, τα εργαστήρια και καταστήματα είναι υπό οικονομική κατάρρευση], τα ‘χουν με όλους. Καθώς έχουν εγκλωβιστεί στον μικρόκοσμο τους αδυνατούν να λειτουργήσουν πολιτικά και να δουν τα βαθύτερα αίτια της κρίσης και τους λόγους της δικής τους δεινής κατάστασης...   

Πολύ καλά επί του θέματος της αποχής και γιατί αυτή κυριαρχεί στο κόσμο των «απογοητευμένων μικροαστών» τα λαλεί και ο χρονογράφος Χρήστος Χαλικιόπουλος σε πρόσφατο άρθρο του στον “Πολίτη”. Θα το παραθέσουμε αμέσως πιο κάτω, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε με όλα όσα λέει... Παρατηρήσεις μας επί κάποιων σημείων του άρθρου θα καταθέσουμε στη συζήτηση που ίσως ακολουθήσει. Εδώ απλώς θα σημειώσω ότι ΕΜΕΙΣ εδώ [ως το Πολίτμπιουρο του Blog αυτουνού] πιστεύουμε σε πολιτικές [και πιο συγκεκριμένα αυτές της Αριστεράς] κι όχι σε ξεχωριστά ή/και μεμονωμένα «υγειή στοιχεία»...

****************************************

Ο απογοητευμένος μικροαστός και το «τίποτα»

[του Χρήστου Χαλικόπουλου, “Πολίτης” - Δευτέρα 12 Μαΐου 2014, σελ. 11. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ] 

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}...

Τι λένε οι υπερασπιστές της αποχής από της ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου; Το πολιτικό μας σύστημα πάει στις εκλογές αμετανόητο και ανίκανο. Γι’ αυτό κι εμείς  αρνούμαστε αυτό το σύστημα μέσω της αποχής, ούτως ώστε κάποια στιγμή να αναγκαστεί να αλλάξει. Το ευρωκοινοβούλιο είναι το δημοκρατικό άλλοθι μιας Ευρώπης στην οποία οι κανόνες διαμορφώνονται και επιβάλλονται από τα ισχυρά κράτη, από ένα λογιστικό γραφειοκρατικό τέρας και από την οικονομική ελίτ. Τρανό παράδειγμα η εκχώρηση σχεδόν απολυταρχικών εξουσιών στην Τρόικα, τουλάχιστον όσον αφορά στις χώρες του Νότου. Οι πολίτες νιώθουν ότι το ευρωκοινοβούλιο πόρρω απέχει από τις καθημερινές  τους ανάγκες και κυρίως από την οικονομική κρίση που τους έχει κυριολεκτικά διαλύσει. Συχνά πυκνά μάλιστα τους θυμίζει  την αμίμητη ατάκα της Μαρίας Αντουανέτας «Μα γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;».

Οι πιο πάνω διαπιστώσεις λίγο πολύ ισχύουν, όμως τι μπορεί να αλλάξει ακόμη και με μία θριαμβευτική νίκη της αποχής; Τι μπορεί να κερδίσει μια κοινωνία με αυτήν την άρνηση; Ίσως κάποιες μικροδιορθώσεις, έτσι ώστε να αποφευχθεί η απονομιμοποίηση του ευρωκοινοβουλίου. Σίγουρα πολύ λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσε να κερδίσει συμμετέχοντας και στηρίζοντας τις δυνάμεις εκείνες που προσπαθούν να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση. Η ιστορία διδάσκει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσω της αποχής. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτή η αποχή είναι απλά μια σιωπηρή διαμαρτυρία από την οποία απουσιάζει το στοιχείο της ανατροπής. Οι φορείς μιας εξουσίας βρίσκουν πάντα τους τρόπους να κυβερνούν ακόμα και με πολύ μεγάλα ποσοστά αποχής. Επί παραδείγματι στις ΗΠΑ τα ποσοστά των ψηφοφόρων που προσέρχονται στις κάλπες για την εκλογή Προέδρου μόλις που ξεπερνούν το 50% κι όμως ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος είναι εκεί και ηγείται μιας κυβέρνησης η οποία έχει τη δύναμη και καθορίζει τις τύχες ολόκληρων λαών ανά τον πλανήτη.

Ανάλογα επιχειρήματα ακούγονται και στο θέμα του “λευκού”. Χιλιάδες συμπολίτες μας θα πάνε, λέει, στις κάλπες και θα ρίξουν λευκό, εκφράζοντας έτσι τη διαμαρτυρία τους για την διαπλοκή και την διαφθορά των κομμάτων. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών στα κόμματα καταγράφει χρόνο με το χρόνο θλιβερά αρνητικά ρεκόρ. Η απαξίωση έχει φτάσει στο ζενίθ. Το ίδιο και ο θυμός του κόσμου που δικαιολογημένα θεωρεί το πολιτικό μας κατεστημένο, ανίκανο, διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο και ένοχο για την σημερινή μας κατάσταση. Ένας τεράστιος θυμός λοιπόν που μη βρίσκοντας διέξοδο καταλήγει στην απογοήτευση, στην άρνηση, στο “λευκό”. Ο απογοητευμένος μικροαστός, σηκώνει τα χέρια ψηλά, νιώθοντας ότι δεν μπορεί να πάει πιο πέρα, δεν μπορεί να προτείνει διέξοδο, δεν μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά και ικανοποιεί τη συνειδησιακή του διαμαρτυρία απλώς ρίχνοντας λευκό. Ο απογοητευμένος μικροαστός νιώθει χαμένος μέσα σε ένα κυκεώνα γεμάτο από λαμόγια, απατεώνες, βολεμένους και διεφθαρμένα κόμματα, όπου όλοι τα παίρνουν. Σε αυτό βοηθά και η επιτήδεια διασπορά ευθυνών καθώς επίσης και η ατιμωρησία που έχει καταντήσει θλιβερός κανόνας. Ο απογοητευμένος μικροαστός δεν μπορεί να διαβαθμίσει πράγματα, πρόσωπα και γεγονότα. Τα ισοπεδώνει όλα με μία «λευκή» ψήφο και πάει στο σπιτάκι του, πιστεύοντας ότι έπραξε το καθήκον του, μέσα από μια μανιχαϊστική θεώρηση των πραγμάτων. Ο απογοητευμένος μικροαστός μπορεί άνετα να βγει σήμερα σε κάποιο κανάλι και να διαμαρτυρηθεί γιατί κάποια απεργία του ενοχλεί την επιπλοποιία της καθημερινότητάς του και αύριο να πάει να ψηφίσει λευκό νομίζοντας ότι έτσι μετατρέπεται σε αμφισβητία και τιμωρό.

Σαφώς αυτά που ισχύουν για την περίπτωση της αποχής ισχύουν και για την περίπτωση του “λευκού”. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει διότι απλούστατα το μεν πολιτικό κατεστημένο βολεύεται και με λιγότερες ψήφους. Από την άλλη, το “λευκό” εκ φύσεως δεν μπορεί να ξεπεράσει  την παθητικότητα της αδιαφορίας, ούτε και μπορεί να αποκτήσει συνειδητοποιημένη μαζικότητα γιατί αν μπορούσε θα ακολουθούσε άλλους δρόμους πιο ανατρεπτικούς.

Τι ρεαλιστικές επιλογές έχουμε; Αξιολόγηση και προσπάθεια εκλογής των πιο υγειών στοιχείων. Εκείνων που πιστεύουμε ότι είναι λιγότερο αλωμένοι και που έχουν λιγότερο λερωμένη τη φωλιά τους. Εκείνων που νιώθουμε ότι δεν είναι “δήθεν” και φαφλατάδες της μπαρούφας. Εκείνων που δεν στηρίζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο αυτήν την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αποδομεί το κοινωνικό κράτος. Πολλά μπορούν να αλλάξουν μέσα από μία κρίση. Στην Ελλάδα είδαμε ολόκληρο ΠΑΣΟΚ του 40% να διαλύεται και τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την εξουσία. Θα πει κάποιος «και τι θα αλλάξει;» Κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Όσο μικρές και να είναι οι αλλαγές σίγουρα θα είναι καλύτερες από το τίποτα του “λευκού”.

 ****************************************

Παρατηρήσεις επί του άρθρου ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Θα τις καταθέσω πιο κάτω στα σχόλια ΜΟΥ

Anef_Oriwn

[ενάντια στην αποχή, το λευκό και το άκυρο˙ εμείς ψηφίζουμε ΑΚΕΛ!]

Πέμπτη 22/5/2014