Ανάρτηση 47/2014 [έκτακτη, σύντομη, τραγουδιστική, αφιερωματική κι αλληγορική] – Πάμε (μέχρι νεωτέρας) σ’ ένα τραγουδάκι, με στίχους σημαδιακούς: «Στο ίδιο έργο θεατές»*! (Για πόσο όμως;)...

* - Επεξηγηματική εισαγωγική σημείωση

«Στο ίδιο έργο θεατές», άδουν μαζί σ’ ένα άσμα τους, οι Παπακωνσταντίνου και Νταλάρας. Το τραγούδι μεταφέρει μηνύματα κυρίως πολιτικά για τις αυταπάτες των ανθρώπων και για τα πράματα που δεν αλλάζουν. Κι αυτό σίγουρα ισχύει και για το σήμερα σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο με τις ίδιες και τις ίδιες καταστάσεις και προβλήματα να επαναλαμβάνονται κι ΕΜΕΙΣ να μην μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Λέτε να πάσχουμε από το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”; [Όχι ακριβώς ΕΜΕΙΣ, αλλά οι δίπλα και οι απέναντι ΜΑΣ και γενικώς πολλοί και διάφοροι γύρω ΜΑΣ!]...   

Εμείς όμως εδώ, δεν θυμηθήκαμε το συγκεκριμένο τραγούδι και δεν κάμνουμε αναφορά σ’ αυτό για τα όποια γενικότερα πολιτικά του μηνύματα. Αντίθετα ΜΑΣ το θύμισε κάτι το προσωπικό καθότι εδώ και καιρό «Στο ίδιο έργο [είμαστε] θεατές»! Γιατί,   

«Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό

Απόψε πνίγομαι, με τρώει τούτ’ η νύχτα

Θέλω ν’ αρχίσω από δω, αλλιώς τα πράγματα να δω

Να πω στον κόσμο μια δική μου, μια δική μου, καληνύχτα»...

Θυμάμαι, τότε που ήμασταν μιτσσιοί [και δεν ήμασταν και λίγοι] τζι’ η ΜΑΝΑ έβαλλεν ΜΑΣ να κάμουμεν καμιά δουλειά, αλλά ΕΜΕΙΣ επαιζολοούσαμεν τζι’ εβαρικωλιούσαμεν σε στυλ “έντεκα μίλια, δώδεκα ώρες”, ελάλεν ΜΑΣ «ώς πού να γινεί το θέλημα τ’ άρκου, η ψυσσιή του φτωχού έφκην». Κι ΕΣΕΙΣ πολυχρονεμένοι άρχοντες, που κάθεστε αμέριμνοι «δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα» και «σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια [...] φλυαρείτε», ως πού να κουνηθείτε η ψυσσιή μας εν να φκει!... 

Μέχρι τότε όμως [τζιαι για να μεν ηφκεί τελικά τζι’ ΕΜΑΣ η ψυσσιή ΜΑΣ], θα πάμε σ’ ένα άλλο τραγουδάκι, που παίζεται και πολύ τελευταία. Έτσι για να αντλήσουμε και δύναμη για τα παρακάτω...  

Η επιμονή σου

(specially αφιερωμένο]

Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς

Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Τραγουδούν: Κώστας Λειβαδάς & Ελεονόρα Ζουγανέλη

“Αν είναι κάτι που με κέρδισε σε ‘σενα

κάτι που ήξερε πώς να με ξεπερνάει

είναι αγάπη μου αυτή η επιμονή σου

μια αγάπη που έμαθε να μην τα παρατάει

Αν είναι κάτι που μού είπε να διαλέξω

ούτε τα λόγια σου είναι, ούτε η ομορφιά

Αυτή η υπέροχη, τρελή επιμονή σου

πως είναι κρίμα εμείς να ζούμε χωριστά

Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου

Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου

Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου

Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου

Αν είναι κάτι που με κράτησε απ’ τα ξένα

αυτό το φως που δεν υπάρχει σ’ άλλη γη

κι αυτή αγάπη μου η ίδια επιμονή σου

να μοιραστούμε αυτά τα σύννεφα μαζί

να μοιραστούμε αυτή τη θάλασσα μαζί

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να ‘ξερες

Να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή

Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο

Τι μού ‘χεις δώσει να ‘ξερες και πού να φανταστείς

Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς”

Και να επαναλάβουμε και τέλος, τέλος το “Κράτα ρε φίλε γερά!” 

Anef_Oriwn

[«Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου»]

Κυριακή 4/5/2014