Ανάρτηση 84/2010 [ΑΚΕΛική, προσυνεδριακή, διαλογική] – Αναδημοσίευση από τον προσυνεδριακό διάλογο στη “Χαραυγή” ...

Εισαγωγικές διευκρινίσεις:
Μέσα στα πλαίσια του διαλόγου που τείνει να αναπτυχθεί [και δημοσίως] πάνω στες Θέσεις του ΑΚΕΛ για το 21ο Συνέδριο του, έχω ήδη καταθέσεις κάποιες πρώτες σκέψεις κι απόψεις ΜΟΥ στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 79/2010 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/10/792010-21.html]. Είχα αναφέρει δε, πως θα επανερχόμουν και μ’ άλλο [σχετικό με το Συνέδριο] κείμενο ΜΟΥ [ίσως μάλιστα με θέμα αντισυμβατικό] ... Επειδή όμως αυτό [το δεύτερο κείμενο] φαίνεται να αργεί είπα να πάρω [για την ώρα] κάτι έτοιμο, [ας πούμεν] από τις σελίδες της “Χαραυγής”, όπου έστω και καθυστερημένα ξεκίνησε [την περασμένη Κυριακή, 7 του μηνός] ο δημόσιος προσυνεδριακός διάλογος ... [Να υπογραμμίσω αυτό που λεω για καθυστέρηση λαμβάνοντας υπ’ όψη και το γεγονός ότι η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής έχει ήδη εγκρίνει και το Σχέδιο Απόφασης του Συνεδρίου] ...

Την ίδια ώρα θεωρώ ότι μ’ αυτές τες αναδημοσιεύσεις κάμνουμε [ο γνωστός μεγαλόπρεπης πληθυντικός] μια προσπάθεια για ανάπτυξη του [προσυνεδριακού κι όχι μόνο] διαλόγου, πάνω σε ζητήματα που αφορούν το ΑΚΕΛ ή άπτονται γενικότερα της πολιτικής και των δραστηριοτήτων του... Θα προτιμήσουμε να φιλοξενούμε στο Blog ΜΑΣ άρθρα με κριτικό και αιρετικό περιεχόμενο [και] με απόψεις εκτός κομματικού καθωσπρεπισμού και [ευθείας] γραμμής, καθώς πιστεύομε ότι τούτα παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον.

Κάνουμε λοιπόν αρχή σήμερα, με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην προχτεσινή [τη δευτεριάτικη] έκδοση της εφημερίδας [στες 8 του μηνός] και το οποίο θίγει ζητήματα αναφορικά με τη ιδεολογική δουλειά που γίνεται στο Κόμμα.

*********************************
Οι κίνδυνοι της αστικοποίησης και η ανάγκη για περισσότερη θεωρία στο ΑΚΕΛ
[του Γιώργου Χαραλάμπους* – “Χαραυγή” 8/11/2010, σελ. link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-49512-gr.php
*Μέλος ΚΟΒ – Πολιτικός Επιστήμονας]
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου] ...

Με την παρουσία και τη συντεταγμένη δράση μιας οργανωμένης και κοινωνικά διεισδυτικής κομμουνιστικής Αριστεράς, υπάρχει συνεχώς αντίσταση στην κουλτούρα και τα συμφέροντα της αστικής τάξης και ιδεολογίας. Από την άλλη, επειδή τα ΚΚ και γενικότερα τα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα λειτουργούν και αγωνίζονται μέσα σ’ ένα σύστημα με αστικούς θεσμούς, διαδικασίες, νόρμες και νοοτροπίες, διατρέχουν τον κίνδυνο της αστικοποίησης της ιδεολογίας (και της συμπεριφοράς) τους. Κυρίως λόγω του ότι ο αγώνας εναντίον ενός ισχυρού και βαθιά ριζωμένου αστικού εποικοδομήματος προτάσσει αξίες και ιδέες που όχι μόνο ξενίζουν αλλά και καταπολεμούνται αδιάλειπτα. Ως εκ τούτου, τα ΚΚ χρειάζονται να ανατρέχουν στην καθοδηγητική τους θεωρία για να αξιολογούν τις επιλογές τους.
Στην Κύπρο, ο κίνδυνος για αστικοποίηση του ΑΚΕΛ και η επακόλουθη του ανάγκη για θεωρητική αυτοαξιολόγηση, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το ΑΚΕΛ βρίσκεται τώρα στην κυβέρνηση. Και μάλιστα σ’ ένα σύνταγμα, όπως αυτό της Κύπρου, που για πολλούς λόγους “πριμοδοτεί” τη δικαιοδοσία της εκτελεστικής εξουσίας, δίνοντάς της περισσότερη ευρύτητα και βαρύτητα απ’ ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Από μόνο του αυτό ελλοχεύει κινδύνους διότι η κυβερνητική εξουσία, μέσα στο πλαίσιο που ασκείται, εύκολα μπορεί να οδηγήσει ένα κομμουνιστικό κόμμα στον πειρασμό του ελιγμού μέσα στις κρατικές δομές και σταδιακά να το εξοικειώσει εντελώς, με πολλά από αυτά που γεννήθηκε για να αντιπαλέψει. Ο δεύτερος λόγος είναι η ύπαρξη του Κυπριακού και το ότι η επίλυση αυτού δεν μπορεί παρά να αποτελεί ιδεολογικο-πολιτική προτεραιότητα για το ΑΚΕΛ. Ως εκ τούτου, συνεχώς υπάρχει το ρίσκο να απλουστευτεί η θέση της προσαρμογής στις τοπικές συνθήκες και να συμπληρώνεται όλο και λιγότερο με τη ριζοσπαστικότητα που εξυπακούει η διεθνιστική πτυχή του κομμουνισμού. Με άλλα λόγια, στα πλαίσια των κινδύνων της αστικοποίησης, καθίσταται δυνατή η εύκολη επίκληση του Κυπριακού, ως δικαιολογίας για προγραμματικούς, ρητορικούς και γενικότερα επικοινωνιακούς συμβιβασμούς εκ μέρους του κόμματος. Είναι λοιπόν γι' αυτούς τους δύο λόγους που στο ΑΚΕΛ - περισσότερο από αλλού- είναι πιο επιτακτική η προσοχή απέναντι στους κίνδυνους της αστικοποίησης και που κατ’ επέκταση καθίσταται καθοριστικό το ζήτημα της θεωρητικής επεξεργασίας ιδεολογικών και στρατηγικών υποθέσεων.
Ενώ οι θέσεις της Κ.Ε. για το 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ αναγνωρίζουν τη σημασία της ιδεολογικής και μορφωτικής δουλειάς και προτείνουν την εντατικοποίησή της έτσι ώστε να αποκτήσει την κατάλληλη δυναμική η ιδεολογική πάλη και να αποφεύγονται φαινόμενα αντι-αγωνιστικής συμπεριφοράς, δεν γίνεται αναφορά στη θεωρητική αυτοαξιολόγηση και γενικότερα στην ανάγκη για διερεύνηση της υφιστάμενης σχέσης του ΑΚΕΛ με το τοπικό, κοινωνικό-πολιτικό του περιβάλλον. Όμως, ποιος μηχανισμός, ποια διαδικασία θα έχει το ρόλο να μας προβληματίζει και έγκαιρα να μας προειδοποιεί για την κατεύθυνση στην οποία βαδίζει το κόμμα μας – αυτή της διαλεκτικής κομμουνιστικής προσέγγισης, ή αυτή της σταδιακής αλλοίωσης της κομμουνιστικής ταυτότητας και της επιστημονικής μορφολογίας του Μαρξισμού-Λενινισμού;
Επί του παρόντος ο σοβαρός ιδεολογικός προβληματισμός σαν συλλογική υπόθεση φαίνεται να παραμένει στις σκιές των συναντήσεων των διάφορων οργάνων του κόμματος, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζεται περαιτέρω από το γεγονός ότι η κινητοποίηση των κομματικών μηχανισμών υποτάσσεται ως επί το πλείστον στις εκλογικές επιδιώξεις και στις πολιτικές αντιμαχίες. Η μόρφωση με τα θεωρητικά εργαλεία του ταξικού αγώνα αλλά και η συνεχής συλλογική εξέταση των επιλογών του ίδιου του κόμματός μας, είναι βασικές προϋποθέσεις για να δοθούν απαντήσεις ή να τεθούν προβληματισμοί, που θα μας χρησιμεύσουν σαν πυξίδα, ιδιαίτερα σε περιόδους εκλογικών διλημμάτων. Οι γνωστές ρήσεις που εύλογα κοσμούν την κουλτούρα του ΑΚΕΛ – «να μην μελετούμε απλά τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε» και «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη» – έχουν ως βάση την προϋπόθεση ότι για να πραγματοποιηθεί το δεύτερό τους μέρος πρέπει να προηγηθεί το πρώτο. Και μελετώντας τον κόσμο, θα ήταν επιβλαβές για την ιδεολογική μας ταυτότητα και για την αποτελεσματικότητα των προτάσεών μας να αγνοήσουμε τον εαυτό μας ως οργανικό του κομμάτι. Με βάση αυτές τις σύντομες σκέψεις θα ήθελα λοιπόν να εισηγηθώ τα εξής στο 21ο συνέδριο του ΑΚΕΛ: Τη θεσμοθετημένη ενθάρρυνση της θεωρητικής αυτοαξιολόγησης, συμπεριλαμβανομένων των επικείμενων στρατηγικών επιλογών τής κάθε περιόδου, σε όλα τα επίπεδα του κόμματος. Την επαναδραστηριοποίηση θεωρητικού περιοδικού, που θα λειτουργεί μεταξύ άλλων και ως πλατφόρμα ανταλλαγής απόψεων για το ίδιο το κόμμα.

***********************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου [και απαραίτητες διευκρινίσεις για τη θέση ΜΟΥ για το ζήτημα της «ύπαρξης εκφραστικού οργάνου του Κόμματος»]:

1. Να επαναλάβω την [“αιρετική”] άποψη ΜΟΥ ότι σήμερα η κυπριακή Αριστερά χρειάζεται μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, που να ελέγχεται ή/και να καθοδηγείται μεν από το ΑΚΕΛ [για να περνά τες θέσεις του], αλλά να μην είναι όργανο της Κ.Ε.. Αυτό το ρόλο [του εκφραστικού οργανου] θα μπορούσε να το παίξει ένα μηνιαίο θεωρητικό έντυπο το οποίο να καταπιάνεται με διαχρονικά αλλά και τρέχοντα ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και το οποίο θα δίνει και το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα του Κόμματος.
2. Επίσης βήμα σκέψης, προβληματισμού και συζήτησης [κυρίως των πνευματικών ανθρώπων της Αριστεράς - κι όχι μόνο] θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα [αφού αναβαθμιστεί] το [λογοτεχνικό σήμερα] περιοδικό “Νέα Εποχή”.

Υστερόγραφο:
Για διάφορα ζητήματα που τέθηκαν από σχολιογράφους στες συζητήσεις στα τελευταία posts ΜΟΥ [εδώ στο Blog ΜΟΥ] και δεν προλαβα να τα σχολιασω, θα επανέλθω το ταχύτερο δυνατό [στα συγκεκριμένα posts όμως] …

Anef_Oriwn
Τετάρτη 9/11/2010