Ανάρτηση 54/2010* [για την εισβολή, αντιπολεμική, κι ανθρώπινη] – Εικόνες πολέμου τραγικές και καταθλιπτικές, αλλά κι ανθρωπισμού και συναδέλφωσης...

{* Γράφτηκε την Κυριακή 18 του Ιούλη του 2010} ...

Ο Πόλεμος είναι ότι πιο απάνθρωπο, πιο αποτρόπαιο και πιο αποκρουστικό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους και μάλιστα ο ίδιος [ο Άνθρωπος[, να το οργανώσει και να το (δια)πράξει [σε βάρος των συνάνθρωπων του]!
Πολεμά τον συνάνθρωπο του τζιαι μάshεται [“δικαίως” ή αδίκως, δεν το εξετάζω] με ένοπλα και βίαια μέσα να τον πλήξει, να τον σκοτώσει, να τον τραυματίσει, να τον ακρωτηριάσει, να τον βιάσει, να τον λεηλατήσει, να τον καταστρέψει, να τον εκτοπίσει ... Βάρβαρες και αιμοβόρες πράξεις που σπέρνουν τον τρόμο και τον θάνατο προκαλώντας πόνο και δάκρυα, αφήνοντας μάλιστα στις πλείστες των περιπτώσεων κι ανεξίτηλα σημάδια και στην ψυχή και στο σώμα!

Τέτοιες καταστάσεις [βίας, πολέμου και φόβου] ζήσαμε κι ΕΜΕΙΣ [άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο] το καλοκαίρι του 1974 όταν με αφορμή το χουντοφασιστικό πραξικόπημα [της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄] η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο σκορπώντας τον θάνατο και τον όλεθρο. Έκτοτε [και για 36 χρόνια τώρα] έχουμε κατοχή, πρόσφυγες, αγνοούμενους, εγκλωβισμένους και το κυπριακό άλυτο [και ίσως μέχρι τον αιώνα τον άπαντα]. Κι ΕΜΕΙΣ να ερίζουμε [μεταξύ άλλων] και για τους «εκ μητρογονίας» και τα [χρηματικά] τους δικαιώματα - βλέπε ωφελήματα και χορηγίες!!! [Τι είπατε; Ου περί ευρώ ο αγών;] ...

Το χουντοφασιστικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή [του Ιούλη και του Αυγούστου του 1974] συναποτελούν την πιο τραγική και καταθλιπτική σελίδα της κυπριακής ιστορίας. Εκείνα τα τραγικά γεγονότα [του καλοκαιριού του 1974] δεν ήταν κάτι το στιγμιαίο που επεσυνέβηκε έτσι στα ξαφνικά – όπως κάποιοι σκόπιμα αφήνουν να νοηθεί. Αντίθετα αποτελούν την κορύφωση ενός μεγάλου εγκλήματος που εξυφάνθη σε ξένα κέντρα και ενισχύθηκε από την εσωτερική ανωμαλία που προκαλούσαν οι εθνικιστές ένθεν και ένθεν. Συνιστούν τη μεγαλύτερη προδοσία σε βάρος της Κύπρου, η οποία όμως ΠΟΤΕ δεν τιμωρήθηκε! [Κάποιοι είπαν ότι μόνο άφρονες θα μπορούσαν να διαπράξουν αυτή την εγκληματική προδοσία. ΕΓΩ λέω και συνειδητοί προδότες ή/και βλάκες και ηλίθιοι.] ΠΟΤΕ ΔΕΝ αποδόθηκε δικαιοσύνη! Γι’ αυτό και σήμερα [36 χρόνια μετά] οι πολιτικοί επίγονοι του γριβισμού και του ΕΟΚΑΒητισμού βγάζουν γλώσσα και διανέμουν [και πάλι] χωρίς αιδώ πιστοποιητικά πατριωτισμού και ελληνικότητας...

Πέραν όμως από την ιστορικοπολιτική διάσταση των τραγικών γεγονότων του 1974 και την απονομή [έστω] πολιτικών ευθυνών στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς [της προδοσίας], υπάρχει και μια άλλη διάσταση ...Η απλή κι ανθρώπινη που έχει να κάμει με την εμπλοκή και συμμετοχή των απλών “καθημερινών” κύπριων στα τραγικά εκείνα συμβάντα [και μάλιστα παρά την θέληση τους, στις πλείστες των περιπτώσεων]. Οι ατυχείς συγκυρίες [και οι εθνικιστικές αντιπαλότητες και οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ξένων] έφεραν [χωρίς να το θέλουν ή/και να το επιδιώκουν] ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους [στρατιώτες κι αμάχους] στη δίνη των γεγονότων και τους άφησαν μετέωρους να πολεμούν είτε μεταξύ τους, είτε ο ένας απέναντι από τον άλλον και να βιώνουν εμπειρίες ανείπωτες και πόνο ασήκωτο, στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν τον θάνατον και να κρατηθούν στη ζωή [τόσο οι ίδιοι όσο και οι δικοί τους άνθρωποι]. Ο καθ’ ένας [ζωντανός ή νεκρός, αιχμάλωτος ή αγνοούμενος] έχει να πει και μια [τη δική του] ξεχωριστή ιστορία ...

Οι προσωπικές “μικρές” ιστορίες που έζησε τότες ο κάθε κύπριος [και για πολλούς ΔΕΝ ήταν απλώς κάποιες (μικρο)περιπέτειες που πέρασαν ανώδυνα], συνθέτουν κι απεικονίζουν το δράμα, τον πόνο και την τραγικότητα που προκάλεσαν σε πολύ κόσμο τα προδοτικά εγκλήματα εκείνου του καλοκαιριού [το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή]. Σε πολλούς μάλιστα τους έχουν χαράξει στην ψυχή και στο σώμα σημάδια ανεξίτηλα!

Πέρσι τέτοιες μέρες ο δημοσιογράφος Αντώνης Μακρίδης ερεύνησε, ετοίμασε και παρουσίασε στην εφημερίδα “Πολίτης” [με αφορμή φωτογραφίες εκείνης της εποχής – κυρίως από την επιστροφή των αιχμαλώτων], μια σειρά από ιστορίες κάποιων από τους μεγάλους αυτούς “κομπάρσους” που πρωταγωνίστησαν σ’ εκείνη την καλοκαιριάτικη τραγωδία [οι πλείστοι άθελα τους], σε δραματικούς και πονεμένους ρόλους. Αυτοί όμως οι ρόλοι δεν παίχτηκαν στην Επίδαυρο ή στο Κούριο [μπορεί όμως εκεί στην Σαλαμίνα κοντά στην Έγκωμη], αλλά σε πεδία μαχών [στην Κερύνεια, στον Πενταδάκτυλο, στην Μεσαριά], με νεκρούς, αιχμαλώτους κι αγνοούμενους ...
Μια τέτοια ιστορία που αποτυπώθηκε έντονα το νουν μου και αναταράσσει από καιρού εις καιρόν τη μνήμη μου [και θα εξηγήσω πιο κάτω τους λόγους] ήταν εκείνη του αιχμάλωτου [πολίτη] Μήτρου από την Αφάνεια [αν δεν κάνω λάθος στα ονόματα] ... Ο Μήτρος ήταν ένας πολύτεκνος οικογενειάρχης που πιάστηκε αιχμάλωτος και στάλθηκε στες φυλακές στην Τουρκία, χωρίς να έχει ιδέα τι απέγινε η οικογένεια του [που έμεινε πίσω] και δη ο 17χρονος τραυματισμένος γιος του, αγνοούμενος μέχρι σήμερα [κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι].
Κάπου πρέπει να έχω φυλάξει τη συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά δεν έχω χρόνο τώρα να την ψάχνω, όμως η ιστορία εκείνη, [εξ όσων θυμάμαι] έχει περίπου ως εξής:

Η οικογένεια του Μήτρου δεν είχε καταφέρει να φύγει έγκαιρα από το χωριό τους [την Αφάνεια] κατά τον δεύτερο γύρο της τουρκικής εισβολής όταν πλέον τα τουρκικά στρατεύματα επέλαυναν στην πεδιάδα της Μεσαορίας – δεν είχαν και μεταφορικό μέσο! Ξεκίνησαν λοιπόν να πάνε πεζή μεσα από τα χωράφια στο γειτονικό μεγαλοχώρι την Άσσια. Καθ’ οδόν δέχτηκαν επίθεση και πυροβολισμούς από τουρκικά στρατεύματα [τους πήραν για ελληνοκύπριους στρατιώτες]. Από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκε ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας [μαθητής τότε]. Ακολούθως συνελήφθηκαν και κάποιους τους έστησαν στο τοίχο για εκτέλεση. Με παρέμβαση όμως ενός τουρκοκύπριου συγχωριανού τους [η Αφάνεια ήταν μικτό χωριό] την γλίτωσαν! Το τραυματισμένο παιδί είπανε [οι τούρκοι] ότι θα το παίρνανε για περίθαλψη. Ο ίδιος φοβόταν, έκλαιε και φώναζε να μην τον αφήσουν μόνο με τους τούρκους [η τραγικότητα στο απόγειο της], ενώ τον πατέρα τον πήρανε αιχμάλωτο! Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν τα είπα πιο πάνω ... Αλλά ο κόμπος στον λαιμό ΜΟΥ επανήλθε!

- Θες γιατί μεγάλωσα κι ΕΓΩ σε πολύτεκνη οικογένεια και έβαλα στη θέση εκείνων των ανθρώπων τη δικιά ΜΟΥ οικογένεια,
- θες γιατί ο αγνοούμενος γιος του Μήτρου ήταν τότε [όταν χάθηκε] στη δικιά μου ηλικία κι ασυναίσθητα έβαλα στη θέση ΤΟΥ τον Εαυτό ΜΟΥ,
- θες γιατί το κλάμα στο οποίο ξέσπασε ο πάτερ-φαμίλιας Μήτρος [όταν επιστρέφοντας δεν βρήκε το γιο του μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια], μου θύμισε το κλάμα του δικού ΜΟΥ πατέρα [ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει], όταν πολύ παλιά [μικρός μαθητής του Δημοτικού ήμουν τότε], μετά από ένα ατύχημα που έτυχε σ’ ένα από τα [μικρότερα] αδέλφια ΜΟΥ [6 χρονών τότε], του ειπώθηκε ότι η κατάσταση του ήταν πολύ κρίσιμη και κινδύνευε να μας αφήσει χρόνους [τελικά τα κατάφερε],
ένοιωσα [ολοκληρώνοντας το διάβασμα της ιστορίας του Μήτρου], μια γεύση πικρή κι ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Να πως, λοιπόν, ο πόλεμος καταπίνει τόσο εύκολα κι άδικα αθώους ανθρώπους!!!

Όμως μέσα στην τόση αγριότητα, βαρβαρότητα κι απανθρωπιά που χαρακτηρίζει τους πολέμους, με την οσμή του θάνατο να πορώνει τα μυαλά και να κάμνει τη ψυχή να μισεί, υπήρξαν [και υπάρχουν] κι εκείνα τα φωτεινά παραδείγματα ανθρωπισμού και συναδέλφωσης από πλευράς των “αντιμαχόμενων” απλών κυπρίων [κι όχι μόνο] ένθεν κακείθεν, που έσωσαν ανθρώπους από τον θάνατο [και ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους]...
Πολλές τέτοιες ιστορίες έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας ανατρέποντας έτσι και το τροπάρι περί των “αιωνίων έχθρων”. [Είναι και η αναφορά που έκαμα κι ΕΓΩ πιο πάνω με τον τουρκοκύπριο που έσωσε την οικογένεια του Μήτρου].
Σε μια εκδήλωση μάλιστα που έγινε πέρσι τέτοιες μέρες [από καμιά 20ρια οργανώσεις κι από τες δυο κοινότητες] τιμήθηκαν δέκα [νομίζω] άτομα [6 ελληνοκύπριοι και 4 τουρκοκύπριοι] που συνέβαλαν ή βοήθησαν να ζωθούν ζωές ανθρώπων από την άλλη, την “αντίπαλη” κοινότητα ... [Σ’ αυτούς τους ανθρώπους και στες ιστορίες του καθ’ ενός θα προσπαθήσω να κάμω λίαν συντόμως ξεχωριστή ανάρτηση, αν βρω το απαραίτητο υλικό] ...

Θα ήθελα όμως να σταθώ και για λίγο [στα πολύ σύντομα] και σε τρεις ιστορίες, οι οποίες [τουλάχιστον ΕΜΕΝΑ], με γεμίζουν [παρά την τραγικότητα τους] με αισιοδοξία για το μέλλον. Βλέπω ότι αυτός ο τόπος έχει ανθρώπους [κι από τες δύο κοινότητες], οι οποίοι αν και έχουν βιώσει σκληρές εμπειρίες, έχουν ξεπεράσει το μίσος αφήνοντας πίσω το κακό παρελθόν. Δηλώνουν έτοιμοι να πάνε παρακάτω και να οικοδομήσουν μαζί με τους τότε “αντιπάλους” τους ένα κοινό μέλλον γι’ αυτόν τον τόπο. Φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι που έζησαν [στο πετσί τους] τη φρίκη και την καταστροφή του πολέμου, έγιναν τελικά πιο ευαίσθητοι και πιο πολιτικοποιημένοι. Μέσα από τες ψυχές πολλών από τους παθόντες του 1974 [και ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων], αναδύεται αγάπη και συγχώρεση, σε αντίθεση μ’ αυτούς που δεν έζησαν τον πόνο και την καταστροφή κι αναζητούν εκδίκηση [για τι όμως;] ... Αυτοί η άνθρωποι [μέσα από 50 τόσες οργανώσεις και από τες δύο κοινότητες] διοργανώνουν την ερχόμενη Πέμπτη 22 του μηνός στην Κοντέα Φεστιβάλ Ειρήνης! Όσοι πιστοί προσέλθετε και φέρτε κι άλλους μαζί ΣΑΣ [για πιο πολλά στο link: http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/07/22-2010.html ].

****************************
Και επιγραμματικά οι τρεις ιστορίες:

- Στες 21 του Ιούλη του 1974 [τη δεύτερη μέρα της τουρκικής εισβολής], ο τουρκοκύπριος Φετχί Ακιντζί και ο ελληνοκύπριος Γιάννης Μαραθεύτης βρέθηκαν αντιμέτωποι, κρατώντας όπλα, ο ένας απέναντι στον άλλο στην κατεχόμενη σήμερα Λεύκα σε ένα από τα πολλά πεδία μάχης εκείνων των ημερών. Εκείνη τη μέρα ελληνοκύπριοι στρατιώτες επιτέθηκαν κατά μονάδας του τουρκικού στρατού που είχε φτάσει στην κατεχόμενη Λεύκα. Σε εκείνη την έφοδο ο Γιάννης Μαραθεύτης “μπήκε στο στόχαστρο” του Φετχί Ακιντζί [που ήταν αξιωματικός του “τουρκοκυπριακών δυνάμεων”]. Η σφαίρα βρήκε στόχο και μάλιστα στο κεφάλι, με τον Γιάννη να σωριάζεται. Ο Φετχί όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσε ότι ο ανώνυμος εκείνος ελληνοκύπριος είχε βρει το θάνατο από δική του σφαίρα. Μετά από πολλά χρόνια, όμως, κι όταν μεταφράστηκε στα τουρκικά το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, “Αγνοηθέντες 1974”, [τελευταία κυκλοφόρησε και το νέο βιβλίο του Νεοκλέους με τίτλο “Μνήμες”], ο Φετχί ανακάλυψε μέσα από την εξιστόρηση εκείνης της επίθεσης ότι ο Γιάννης δεν είχε σκοτωθεί. Η σφαίρα του τον είχε βρει στο κράνος. Ο Φετχί μαζί με φίλους του επικοινώνησαν με τον συγγραφέα του βιβλίου για να κανονίσει μια συνάντηση και όλα πήραν το δρόμο τους. Οι δυο “εχθροί” βρέθηκαν στις 6 Αυγούστου σε καφετέρια πλησίον της οδού Λήδρας και έκτοτε έχουν γίνει φίλοι και αγωνιστές για την ειρήνη.

- Τον Αύγουστο του 1974 ο Πέτρος και ο Κώστας Σουππουρής [από το κατεχόμενο Παλαίκυθρο] σε ηλικία μόλις 10 και12 χρονών αντίστοιχα], και μπροστά στα μάτια τους τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές και τα τρία ανήλικα αδέλφια του – γλίτωσαν μόνο αυτοί! Ο Πέτρος μάλιστα τραυματίστηκε σε τρία σημεία. Σήμερα δηλώνουν: «Ελπίζουμε αυτό που ζήσαμε εμείς να μην ξαναγίνει, έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην ζήσουν κάτι τέτοιο», λέει ο Κώστας. «Ελπίζουμε αυτό που έγινε να μην ξαναγίνει και τα λάθη που έγιναν από ορισμένους συμπολίτες και από τις δυο πλευρές να μας γίνουν μάθημα. Μόνο αυτό ελπίζουμε», συμπληρώνει ο Πέτρος. [ Δείτε και τη σχετική ανάρτηση μου με αρ. 20/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/05/202009.html].

- Ο Σουάτ Καφατάρ είναι ο μοναδικός επιζήσας της ομαδικής εκτέλεσης από ελληνοκύπριους ΕΟΚΑΒητατζιήδες σε απόμερη περιοχή της Λεμεσού [στις 15 Αυγούστου του 1974 – ανήμερα της Παναγίας] 84 τουρκοκυπρίων κυρίως τη Τόχνη, αλλά κι από το Ζύγι και το Μαρί. [Παρεμπιπτόντως ιδρυτής της ΕΟΚΑ Β΄ ήταν ο Γρίβας, για τον οποίο οι Συναγερμικοί και οι ΕΥΡΩΚΟ-οι της Λεμεσού θέλουν να φτιάξουν μουσείο]. Με αφοπλιστικό τρόπο, ο Σουάτ απαντώντας για το ποια είναι τα συναισθήματά του σήμερα έναντι των ελληνοκύπριων, χωρίς περιστροφές είπε πως νιώθει μόνο «αγάπη», εξηγώντας πως θεωρεί ότι δεν «φταίνε όλοι οι Έλληνες για το κακό που έγινε». Ο Σουάτ μεταφέρθηκε μαζί με τους 84 συγχωριανούς του σε περιοχή της Λεμεσού και όταν ξεκίνησε το κροτάλισμα των όπλων, είδε τα αγαπημένα του πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και τον πατέρα του που στεκόταν ακριβώς δίπλα του, να σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλον στο χώμα. Εκεί έμεινε ακίνητος, προσποιούμενος τον νεκρό, έχοντας στο πρόσωπό του το αίμα του πατέρα του που είχε χτυπηθεί στο κεφάλι. Οι ελληνοκύπριοι εκτελεστές εγκατέλειψαν τη σκηνή αναμένοντας εκσκαφείς για να κρύψουν το αποτρόπαιο έγκλημα. Τότε ήταν που λαβωμένος από τις τρεις σφαίρες που δέχθηκε στο χέρι και το πλευρό του απομακρύνθηκε και κρύφτηκε για μια ολόκληρη νύχτα πάνω σε ένα δέντρο. Προηγουμένως, όντας στο έδαφος και προσποιούμενος τον νεκρό, άκουγε τους εκτελεστές να δίνουν τη χαριστική βολή σε όσους τουρκοκύπριους κείτονταν βαριά τραυματισμένοι.
Οι φασίστες είναι παντού οι ίδιοι!

[Σημείωση: Να αναφέρω ότι πρόσφατα κυκλοφόρησε [και στα ελληνικά] ένα βιβλίο σχετικά με τη σφαγή των Τοχνιωτών, αλλά με καθόλου διχαστικό περιεχόμενο. Πρόκειται για το βιβλίο της Leyla Kiralp “Το άσπρο και βρεγμένο μαντήλι που μοιραστήκαμε”. Το βιβλίο είναι σε μετάφραση στα ελληνικά του Şevki Kiralp, γιου της Leyla.
Η Leyla έχασε τον άντρα της στα 18 της χρόνια, σ’ εκείνη τη μαζική δολοφονία των Τουρκοκυπρίων από την Τόχνη και το Ζύγι το 1974 [που αναφέραμε πιο πάνω]. Στο βιβλίο της η Leyla μοιράζεται τις μνήμες και τον πόνο της με την Μαρία Χρυσάνθου, πρόσφυγα από την Αμμόχωστο που συνάντησε στο Ζύγι προτού μεταφερθεί στο Βορρά. Μοιράστηκαν το πόνο τους και σκούπισαν τα δάκρυα τους στο άσπρο μαντήλι που της χάρισε η κυρία Μαρία και που φυλάει μέχρι σήμερα σαν το πιο πολύτιμο φυλακτό.]

****************************
Επίσης θέλω να σημειώσω [για όσους έχουν όρεξη για διάβασμα] το βιβλίο της Σοφίας Ιορδανίδου “Νταλγκά νταλγκά - Κύματα κύματα: Η μαρτυρία ενός τούρκου αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο” [εκδόσεις “Νέα Σύνορα – Α. Λιβάνης” - 1998]. Το βιβλίο αποτελεί τη μαρτυρία του τούρκου αριστερού συγγραφέα και πανεπιστημιακού [και έφεδρου αξιωματικού του τουρκικού στρατού] Γιαλτσίν Κιουτσιούκ, για διάφορα γεγονότα από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής [και κυρίως για τες τουρκικές βιαιότητες].
Ο Δρ Κιουτσιούκ ζούσε για χρόνια ως αυτοεξόριστος στο Παρίσι καθώς εκκρεμούσαν - στην χώρα του - εντάλματα σύλληψης του για πολιτικούς λόγους [ήταν αριστερός είπαμε]... Το 1998 αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα του εν γνώσει του μάλιστα ότι θα συλλαμβανόταν και θα φυλακιζόταν [Δεν ξέρω όμως τι απέγινε τελικά ο Κιουτσιούκ, αλλά παρόμοιο εγχείρημα προσπάθησε να κάμει και πέρσι ο ανατραπείς αριστερίζων Πρόεδρος της Ονδούρας, δηλ. να επιστρέψει στη χώρα του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σχετικά με την Ονδούρα μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά στην ανάρτηση μου με αρ. 73/2009 και link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/732009.html] ... Ο Κιουτσιούκ προτού επιστρέψει [από την εξορία στην πατρίδα του] επισκέφθηκε και τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου και παρουσίασε το βιβλίο του. Συναντήθηκε μάλιστα και μ’ ένα ελληνοκύπριο [που ήταν δεκάχρονο παιδί τότες, στην εισβολή], τον οποίο είχε γλιτώσει από την εκτέλεση ...


Άτε τζιαι κανεί για σήμερα!
Μάλλον θα ΣΑΣ έκαμα τζιαι την καρδιά περιβόλι!


Anef_Oriwn
Κυριακή 18/7/2010