Ανάρτηση 8/2009 (τουρλού – τουρλού – ομονοιάτικη, κυπραίικη και λατινοαμερικανική) – Περί διαφόρων που θέλω να τα πω!

Πολλά και ποικίλα θέματα περνούν από το μυαλό μου αυτές τις μέρες που θα μπορούσαν αν αποτελέσουν το αντικείμενο μιας νέας μου ανάρτησης. Θα μπορούσαν να γράψω ένα ακόμα δικό μου κείμενο, ή να παραθέσω και να σχολιάσω κάποιο άλλο (ξένο) κείμενο ή να αναδημοσιεύσω ένα έτοιμο άρθρο (που θα έκανα copy-paste από κάποιο έντυπο).

Αν και δεν είμαι (ούτε και το παίζω) αθλητικογράφος, (ή δαήμων επί ποδοσφαιρικών θεμάτων), όντας όμως ολίγο τι “φούρπος” και “Κινέζος” από άποψη οπαδικής ταυτότητας (δηλ. ΟΜΟΝΟΙΑ-της, για τους μη κατέχοντες την κυπριακή ποδοσφαιρική αργκό), θα μπορούσα να γράψω για τα χάλια της ΟΜΟΝΟΙΆ-κκας που κατάντησε από ομάδα του λαού σε τσιαΐριν (τουτέστιν χόρτο για βοσκή) των (Π)εγι(ωτ)ών [αιγιών].
Παρεμπιπτόντως εκαταφέραμεν τα τελικά τζι’ επιάσαμεν τζιαι νέο προπονητή – τον εξ Ελλάδος Λεμονή! Πάντως, αν και ήμουν εξ εκείνων που είχαν πει από νωρίς ότι ο Τούτιτς εν έκαμνεν για την ΟΜΟΝΟΙΑ τζιαι ότι έπρεπε να φύει που τζιαιρόν (ρίξτε και μια ματιά, αν δεν βαριέστε σ’ άλλη σχετική ανάρτηση μου - link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/11/42.html), εν τούτοις θεωρώ πλέον ότι ΔΕΝ ήταν ο μόνος που έφταιεν. Άκουσα ότι στο νέο προπονητικό team θα υπάρχουν τζιαι δύο ψυχολογίνες για ανύψωση ... του ηθικού των παιχταράδων μας – ας πούμεν να μεν τρέμουν τα πόδκια τους όταν κτυπούν πέναλτυ ).

Επίσης στα υπ’ όψη μου ήταν να σχολιάσω κι ένα άρθρο (με βαρύγδουπες, αντι-ΑΚΕΛικές και ανιστόρητες κορώνες) του πάλαι ποτέ στελέχους του “Συναγερμού” Χρίστου Ρότσα (που επήεν τζιαι χάθηκεν τούτο τα παιδί;), το οποίο δημοσιεύτηκε στον “Φιλελεύθερο” και το περιοδικό “EuroΚέρδος”. (Το link που είναι τεράστιο, έχει ως εξής: http://www.eurokerdos.com/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B7/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B72009/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82118%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%822009/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%A7%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%A1%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B1/tabid/432/Default.aspx: - αλήθεια πως τα παραλείπουμε αυτά; Δεν έχω ιδέα).
[Πάντως σχόλια για το άρθρο του Ρότσα θα αναρτήσω κάποια στιγμή αν και τα όσα γράφει δεν υπόκεινται και σε σοβαρή κριτική!!!]

Ακόμα στις σκέψεις μου ήταν και η αναδημοσίευση δύο άρθρων του (από τον “Πολίτη”) του τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ.
Το ένα άρθρο (link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=855277&-V=archivecolumns) αναφέρεται στα χωριά της Παραδεισένιας – όπως την λαλεί) Κοιλάδας των ποταμών Κούρρη και Ξυλούρικου και τα συναισθήματα του Λεβέντ όταν επισκέφτηκε πρόσφατα την περιοχή (σε κάποια απ’ εκείνα τα χωριά κάποτε κατοικούσαν και τουρκοκύπριοι).
Στο άλλο άρθρο του (link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=857888&-V=archivecolumns), ο Λεβέντ παρουσιάζει το (προεκλογικό) “Μανιφέστο” της συμμαχίας “Κίνημα Γιασεμί για την Ενωμένη Κύπρο”, που έκανε η εφημερίδα του Λεβέντ “Αφρίκα” με το μικρό Αριστερό (τουρκοκυπριακό) Κόμμα “Ενωμένη Κύπρος” (το οποίο έχει Πρόεδρο τον Ιζζέτ Ιζτζάν), για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στα κατεχόμενα (αν δεν κάνω λάθος θα γίνουν τον Απρίλη.
Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το “Μανιφέστο” της Συμμαχίας αυτής, όπου η κατοχή λέγεται με τ’ όνομα της: “Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην Κύπρο μας αναγκάζουν να λάβουμε μέρος σε αυτές τις εκλογές που θεωρούμε πως γίνονται για το θεαθήναι σε τούτα τα εδάφη που βρίσκονται υπό την υποτελή διοίκηση της Τουρκίας, να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι της διοίκησης - μαριονέτας σε αυτές τις συνθήκες και με αυτό τον τρόπο να χαλάσουμε το παιχνίδι αυτό. Δυστυχώς, δεν ωφελεί σε τίποτα πια το μποϊκοτάρισμα, που προηγουμένως θεωρούσαμε ότι θα μπορούσε να ήταν ένα αποτελεσματικό όπλο για να εξηγήσουμε στον κόσμο την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ...”.

Πάντως επιφυλάσσομαι για όλα αυτά να κάνω πιο λεπτομερείς κι αναλυτικές αναρτήσεις σε κατοπινό στάδιο.

Για την ώρα (κι ως υστερόγραφο) θα πω και δυο κουβέντες (μια και το post είναι και λίγο τουρλού – τουρλού) για τις εκλογές στο Ελ Σαλβαντόρ (που έγιναν την περασμένη Κυριακή 15 του Μάρτη) και τον νεοεκλεγέντα (εξ Αριστερών) Πρόεδρο Μαουρίσιο Φούνες. Ο 49χρονος υποψήφιος των πρώην (Αριστερών) ανταρτών του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου “Φαραμπούντο Μαρτί” (FMLN), συγκέντρωσε το 51,2% των ψήφων έναντι 48,7% που έλαβε ο Ροντρίγκο Αβιλα, υποψήφιος του συντηρητικού (δεξιού) κυβερνώντος κόμματος ARENA (Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία).

Το ARENA, το οποίο κυβερνούσε τη χώρα από το 1989, συνδέθηκε με τα διαβόητα τάγματα θανάτου την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1980–1992. Επί των ημερών του, το Ελ Σαλβαδόρ υπήρξε σταθερός υποστηρικτής των Ηνωμένων Πολιτειών, έστειλε μάλιστα μικρή στρατιωτική δύναμη στο πλευρό των Αμερικανών κατά τον πόλεμο του 2003, στο Ιράκ.

Κατά την προεκλογική περίοδο, το ARENA προειδοποιούσε ότι, αν νικήσει στις εκλογές, η Αριστερά «θα πουλήσει τη χώρα στον Τσάβες και στον διεθνή κομμουνισμό». [Παντού η ίδια είναι η αντικομουνιστική εκφοβιστική προπαγάνδα]. Ωστόσο, ο νικητής των εκλογών διεμήνυσε από την πρώτη στιγμή ότι επιθυμεί τη διατήρηση στενών σχέσεων με τις ΗΠΑ, όπου βρίσκονται 2,3 εκατομμύρια Σαλβαντοριανοί μετανάστες – κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ελ Σαλβαντόρ.
«Προσβλέπω στην ενίσχυση των σχέσεων με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα», δήλωσε ο Φούνες, τη στιγμή που ενθουσιώδεις οπαδοί του με κόκκινα πουκάμισα είχαν κατακλύσει τους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την ιστορική νίκη.

Το Μέτωπο “Φαραμπούντο Μαρτί” ήταν μια μαρξιστική συμμαχία επαναστατικών κινημάτων (μεταξύ των οποίων και το Κομμουνιστικό Κόμμα) που εγκαθιδρύθηκε στο Ελ Σαλβαντόρ το 1980. Ηγέτης του Μετώπου ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σαφίκ Χαντάλ (1930 – 2006) που είχε και αραβικές καταβολές). Τούτος ήταν και προεδρικός υποψήφιος του FMLN για τις εκλογές του 2004. Για δώδεκα χρόνια (από το 1980 μέχρι το 1992) το FMLN ηγήθηκε εκστρατείας αντάρτικου πολέμου εναντίον του καθεστώτος. Όταν ο Σαλβαντοριανός εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1992, το FMLN έγινε νόμιμο πολιτικό κόμμα, εξελίχτηκε σε μια μεγάλη πολιτική δύναμη κι άρχισε να λαμβάνει μέρος στις εκλογές (τις οποίες μάλιστα κατάφερε να κερδίσει προχτές).

Με την εκλογή του Μαουρίσιο Φούνες στην Προεδρία του Ελ Σαλβαντόρ ακόμα μια χώρα της Λατινικής (της Κεντρικής αυτή τη φορά) Αμερικής απόκτησε Αριστερό Πρόεδρο και κατ’ επέκταση κι Αριστερή Κυβέρνηση. Η μια μετά την άλλη οι χώρες της Νότια και Κεντρικής Αμερικής (της λεγόμενης Λατινικής Αμερικής) κάνουν τη δική τους (εκλογική) επανάσταση και κλίνοντας προς τ’ αριστερά αναδεικνύουν στο προεδρικό αξίωμα αριστερούς, αριστερίζοντες και σοσιαλίζοντες. Πάντως ο Φούνες δεν φαίνεται να είναι του στυλ ούτε του Τσάβες αλλά ούτε και του Μοράλες, όμως σίγουρα μια νέα σελίδα απεξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ανοίγει για τον Σαλβαντοριανό λαό.

Anef_Oriwn
Τρίτη 17/3/2009