Την Τέταρτη 1η του Οκτώβρη (δηλ. σε 3 μέρες) θα έχουμε την 48η επέτειο από την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας (γιατί έχει επιλεγεί η 1η του Οκτώβρη δεν θυμάμαι να σας πω και δεν έχω και το χρόνο να το ψάξω τώρα – τα φώτα του οποιουδήποτε γνωρίζοντα είναι ευπρόσδεκτα).
Η μέρα αυτή (η 1η του Οκτώβρη) έχει καθιερωθεί ως επίσημη αργία για να μην πηγαίνουμε δουλειά και έτσι να έχουμε το χρόνο (και μέσα στην τρελή χαρά) να γιορτάζουμε και να τιμούμε την επίσημη γιορτή της χώρας μας, αν συμπεριλαμβανόμαστε σ’ αυτούς που σέβονται αυτήν τη Δημοκρατία (τον κόσμο και τα σύμβολα της) τζιαι προσπαθούν να τη σάσουν. Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι που την γράφουν κανονικά και είτε τη βρίζουν καλώντας την (κωλο)Δημοκρατία ή μπανανία είτε ονειρευόμενοι την ως Νομό της Ελλάδας (ίσως μέσα στα πλαίσια ανασύστασης της “Ελληνικής” Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).
(H 1η του Οκτώβρη είναι και η πρώτη σχολική αργία και ευκαιρία να χαλαρώσουν καθηγητές και μαθητές για να πάρουν και δυνάμεις αναμένοντας τις επόμενες αργίες όπως την 28η Οκτωβρίου – κι άλλη εθνική γιορτή).
Το επίσημο κράτος (που εδώ και χρόνια εκπροσωπείται μόνο από την ελληνοκυπριακή κοινότητα – δεν θα μπω τώρα στα «πως» και στα «γιατί») γιορτάζει την επέτειο με στρατιωτική παρέλαση (εμ, να δείξουμε που ξοδεύονται και τα τόσα εκατομμύρια του προϋπολογισμού για την άμυνα, πέρκι τζιαι εν πολλο-μουρμουρά ο κόσμος, αλλά να ανεβάσουμε και το ελληνόψυχο πνεύμα του λαού) και με άλλες εκδηλώσεις όπως δεξιώσεις στους κήπους και τις αυλές του Προεδρικού!
Παρακάτω αναδημοσιεύω από τον “Πολίτη” της Δευτέρας 22 του μηνός αυτού (από την στήλη “ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΙ”), άρθρο του Κυριάκου Τζιαμπάζη σχετικά με την πραγματοποίηση και φέτος της καθιερωμένης στρατιωτικής παρέλαση της 1ης του Οκτώβρη.
Για την παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου
(του Κυριάκου Τζιαμπάζη)
Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=821671&-V=columns
«Έχει μεταδοθεί από τα ΜΜΕ, ότι η κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο Άμυνας προετοιμάζει στρατιωτική παρέλαση για την ημέρα ανεξαρτησίας της χώρας μας. Έχω διατυπώσει στο παρελθόν την διαφωνία μου με την πραγματοποίηση παρελάσεων, τόσο της στρατιωτικής, όσο και εκείνης της 25ης του Μάρτη. Όσον αφορά την στρατιωτική παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου τη θεωρώ και πολιτικά επικίνδυνη, μέσα στο σημερινό θετικό κλίμα που επικρατεί και τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες δηλώσεις των ηγετών των δυο κοινοτήτων για επίλυση του προβλήματος. Διερωτώμαι ποια η πολιτική σκοπιμότητα πραγματοποίησης της στρατιωτικής παρέλασης. Σε ποιους θέλουμε να στείλουμε μηνύματα και τι είδους μηνύματα. Αν για παράδειγμα θέλουμε να στείλουμε μηνύματα, ότι η ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι αρκετά εξοπλισμένη και ικανή να αντιπαραταχθεί με επιτυχία στο στρατιωτικό μηχανισμό της Τουρκίας, τότε θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι γιατί παραγνωρίζονται τα μεγέθη και οι δυνατότητες της κάθε χώρας, ενώ παράλληλα καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Από την άλλη, αν τα μηνύματα στέλλονται στην τουρκοκυπριακή πλευρά, τότε θα πρέπει να θεωρούνται ασύμβατα με τη διακηρυγμένη γραμμή για ειρηνική διευθέτηση του προβλήματος. Η σημερινή κυβέρνηση μιλά για ειρηνική επίλυση του προβλήματος και απορρίπτει τη στρατιωτική αντιπαράθεση. Υποστηρίζει την πλήρη αποστρατικοποίηση του νησιού. Είναι δυνατόν αυτή η πολιτική να είναι συμβατή με την επίδειξη δύναμης, όπως γίνεται με τις στρατιωτική παρέλαση; Η πραγματοποίηση της παρέλασης πόσο θα βοηθήσει στην κατανόηση ανάμεσα στους πολίτες της χώρας μας όταν στρέφεται είτε το θέλουμε είτε όχι ενάντια σ' ένα τμήμα της κοινωνίας μας; Η στρατιωτική παρέλαση που ετοιμάζει η ηγεσία του υπουργείου Άμυνας θα στραφεί τελικά ενάντια στην διακηρυγμένη πολιτική του προέδρου Δ. Χριστόφια και του υπουργείου Παιδείας που επιθυμούν να αναπτύξουν ένα δημιουργικό διάλογο ανάμεσα στην νεολαία της χώρας μας με θετικές επιπτώσεις στη γενικότερη ελληνοκυπριακή κοινωνία. Πραγματοποιώντας τη στρατιωτική παρέλαση θα δοθεί στον κάθε εθνικιστή δημοσιογράφο το δικαίωμα να εκφωνεί εθνικιστικούς λόγους και να εκστομίζει διάφορες πατριωτικές κορώνες. Τι μήνυμα στέλλουμε στην ελληνοκυπριακή κοινωνία όταν της παρουσιάζουμε τα στρατευμένα παιδιά της φορτωμένα με σύγχρονα όπλα; Θεωρώ ότι σ΄ αυτή την εθνικιστική λαϊκίστικη παράσταση πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Κι' αυτό μόνο η σημερινή κυβέρνηση δυνητικά μπορεί να το επιβάλει.
Δεν υποστηρίζω ότι δεν θα πρέπει να γίνουν εκδηλώσεις για τη μέρα της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Όμως αυτές οι εκδηλώσεις θα πρέπει να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο που να είναι συμβατές με τη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια. Μπορούν να πραγματοποιηθούν μια σειρά δικοινοτικές εκδηλώσεις για την συμβίωση των δυο κοινοτήτων, τις θετικές οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές επιπτώσεις που θα έχει τέτοια συμβίωση κάτω από ένα κοινό ομοσπονδιακό κράτος. Αυτό θα βοηθήσει το λαό μας να αφήσει πίσω το παρελθόν, να οραματισθεί το μέλλον. Το υπουργείο Άμυνας και οι λειτουργοί του με επικεφαλής τον πολιτικό του προϊστάμενο αντί να προγραμματίζουν στρατιωτική παρέλαση ας προετοιμάσουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σταδιακού αφοπλισμού της λεγόμενης "Εθνικής Φρουράς" δείχνοντας έμπρακτα, ότι η κυβέρνηση Δ. Χριστόφια εννοεί αυτά που διακηρύσσει. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας θα πρέπει να προβληματισθεί σοβαρά σ' αυτό το ζήτημα και να καλέσει το υπουργείο Άμυνας να ακυρώσει τους προγραμματισμούς για στρατιωτική παρέλαση».
Σχόλια Ιστο(παθο)λόγου:
1. Ο αρθρογράφος κάπου αναφέρεται σε “… πρόγραμμα σταδιακού αφοπλισμού της λεγόμενης "Εθνικής Φρουράς" …”.
Προσωπικά διερωτούμαι αν προχωρήσουμε ως επίσημη Κυπριακή Δημοκρατία σε μονομερή αποστρατικοποίηση (των ελευθέρων περιοχών) τι θα γινόταν (ή δεν θα γινόταν) ... Θα δεχόμασταν επίθεση και κατάληψη όλης της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα (ως κάποιοι υποβάλλουν) ή θα είχαμε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις (ίσως και απεργίες πείνας) από το Συνδικάτο των (Ανωτέρων) Στρατιωτικών για μονομερή παραβίαση των εργασιακών σχέσεων;
(Για καθαρά ιστορικούς λόγους να αναφέρω ότι τη θέση για μονομερή αποστρατικοποίηση και κήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ανοχύρωτη πολιτεία την είχε προβάλει σε άρθρο του, πριν καμπόσα χρόνια - αρχές της δεκαετίας του ’90, αν δεν κάνω λάθος, ο εκ των τότε αρχισυντακτών του “Φιλελεύθερου”, Χριστάκης Κατσαμπάς. Σε τέτοια μήκη κύματος κινούνταν τότε η εν λόγω εφημερίδα!).
2. Επίσης και σε σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου του Κυριάκου Τζιαμπάζη, διερωτούμαι και για τη χρησιμότητα και αναγκαιότητα της άσκησης «Νικηφόρος» (ή «Χρυσόστομος» ή «Αθανάσιος») ...
Anef_Oriwn
Κυριακή 28/9/2008
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 29η (αστυνομικο- ποδοσφαιρική) – «Εμείς πιάννουμεν τα τζιαι φεύκουμεν, τζιαι σικκιμέ τζι’ αν ισκοτωθείτε»!
Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης και της Δημόσιας Τάξης (;), Κύπρε Χρυσοστομίδη,
Κύριε Αρχηγέ της Αστυνομίας, Ιάκωβε Παπακώστα,
Κυρίες Βουλευτίνες και κύριοι Βουλευτές (αν ψηφίσατε τελικά τέτοιο νόμο),
Μπορείτε, αν έχετε την καλοσύνη, να εξηγείστε και σε μένα, αλλά και σ’ όσους άλλους το μυαλό μας δεν πιάνει τέτοιας υψηλής συχνότητας μηνύματα (γιατί δεν νομίζω ότι είμαι μοναδικό φαινόμενο), με βάση ποια λογική ή ποιους κανονισμούς, η Αστυνομία γίνεται (επιτρέπεται) να ξιπαίζει τζιαι να τα ξαπολά τζιαι να φέφκει, όταν μάλιστα υπάρχουν κίνδυνοι για τη δημιουργία επεισοδίων (όπως στον ψεσινό ποδοσφαιρικό αγώνα ΑΠΟΛΛΩΝ-ΟΜΟΝΟΙΑ); Ποιος θα επιβάλει τη δημοσία τάξη και θα εξασφαλίσει συνθήκες ασφάλειας για τον υπόλοιπο κόσμο; Η Μαρικκού που τα Λεύκαρα ή η Αϊshέ που το Τζιάος;
Anef_Oriwn
Τρίτη 23/9/2008
Κύριε Αρχηγέ της Αστυνομίας, Ιάκωβε Παπακώστα,
Κυρίες Βουλευτίνες και κύριοι Βουλευτές (αν ψηφίσατε τελικά τέτοιο νόμο),
Μπορείτε, αν έχετε την καλοσύνη, να εξηγείστε και σε μένα, αλλά και σ’ όσους άλλους το μυαλό μας δεν πιάνει τέτοιας υψηλής συχνότητας μηνύματα (γιατί δεν νομίζω ότι είμαι μοναδικό φαινόμενο), με βάση ποια λογική ή ποιους κανονισμούς, η Αστυνομία γίνεται (επιτρέπεται) να ξιπαίζει τζιαι να τα ξαπολά τζιαι να φέφκει, όταν μάλιστα υπάρχουν κίνδυνοι για τη δημιουργία επεισοδίων (όπως στον ψεσινό ποδοσφαιρικό αγώνα ΑΠΟΛΛΩΝ-ΟΜΟΝΟΙΑ); Ποιος θα επιβάλει τη δημοσία τάξη και θα εξασφαλίσει συνθήκες ασφάλειας για τον υπόλοιπο κόσμο; Η Μαρικκού που τα Λεύκαρα ή η Αϊshέ που το Τζιάος;
Anef_Oriwn
Τρίτη 23/9/2008
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 28η (θρησκευτική, σχολική και παιδευτική) – Για τον αγιασμό κι αλλά θρησκευτικο-σχολικά δαιμόνια.
Έγινε πριν μερικές μέρες στο σχολείο (Μέσης Εκπαίδευσης) όπου φοιτά ο γιος μου (και με την ευκαιρία της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς), ο καθιερωμένος ετήσιος αγιασμός, χοροστατούντος μάλιστα του οικείου Μητροπολίτου (μεγάλη δόξα και τιμή για το Σχολείο).
Στόχος και σκοπός των ιερών αυτών ελληνοχριστιανικών τελετών (που εμένα όμως μου μυρίζουν και κάμποση ειδωλολατρία) είναι για να πανε όλα κατ’ ευχή (του Κυρίου) ή να πανε δεξιά όπως επίσης συνηθίζεται να λέγεται, (άσχετο αν εμείς έχουμε πλέον αριστερή κυβέρνηση), αλλά και για θεραπεία από “πάσα νόσο και πάσα μαλακία” (κατά που λεει κι ένα βιβλικό δηλ. θεόπνευστο ρητό) μαθητάδων και καθηγητάδων (και να ξοριστεί και κάθε κακό δαιμόνιο)! (Δεν ξέρω αν υπάρχουν και καλά δαιμόνια, διερωτούμαι όμως αν στα σχολεία όπου παρατηρούνται (κάθε χρόνο) τόσες φασαρίες (τραμπουκισμοί, αντικοινωνική συμπεριφορά και σχολικών και εξωσχολικών, χειροδικίες μεταξύ μαθητών και καθηγητών και αντιστρόφως και επί τα αυτά), γίνεται τελικά αγιασμός; Ή αν γίνεται, ποιοι είναι οι λόγοι που δεν είναι αποτελεσματικός (δεν φωτίζονται μαθητές και καθηγητές). Λετε να υπάρχουν εκεί πολλοί Παλιοημερολογίτες, Μάρτυρες του Ιεχωβά ή πιστοί άλλων θρησκευμάτων (μη εξαιρούμενων και μουσουλμάνων); Θα μας χάσει ο Θεός τελικά!
Η τελετή του αγιασμού έχει σίγουρα τις ρίζες της στην αρχαιότητα και ίσως στις (ειδωλολατρικές) τελετές εξαγνισμού των υδάτων (τίποτε δεν γεννιέται εκ του μηδενός – παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν άσχετο αν οι θρησκευτικοί μας μιλούν για την Αειπάρθενο).
Στην αρχαιότητα για να εισέλθει κάποιος σε ελληνικό ναό έπρεπε πρώτα να εξαγνισθεί. Ο εξαγνισμός γινόταν με κάθαρση. Στην είσοδο του ναού υπήρχε δοχείο που περιείχε καθαρό νερό, ευλογημένο από το ιερατείο. Ένας ιερέας βουτούσε στο νερό κλαδί από ελιά ή δάφνη (σήμερα το αντικαταστήσαμε μ’ ένα κλωνί «βασιλιτζιά» - βασιλικό) και ράντιζε τον προσκυνητή για να τον απαλλάξει από τα ίχνη των παραπτωμάτων που πιθανόν είχε διαπράξει. (Το ίδιο γίνεται και σήμερα και θεωρείται ότι έχεις την ευλογία του Κυρίου αν σε πιτσι(κ)λίσουν οι σταγόνες του καθαγιασμένου ύδατος). Η αμοιβή για την κάθαρση γινόταν με προσφορά ζώων: αιγοπροβάτων, βοοειδών, υποειδών. (Σήμερα οπωσδήποτε περιλαμβάνει το προσκύνημα του Σταυρού και το χειροφίλημα του παπά, ενώ την ιδία στιγμή θα δοθεί και το σχετικό φακελάκι στον παπά για τον κόπο του).
Πόσο μοιάζει τελικά η αρχαία τελετή με τη σημερινή! Αυτό θα ειπεί ελληνοχριστιανική παράδοση!
Στην Ορθοδοξία αυτή την τελετή την ονομάσαμε Αγιασμό των Υδάτων και γίνεται τα Φώτα παραθαλασσίως, οπόταν η θάλασσα παύει αυτομάτως να φουρτουνιάζει – ενώ τα ψάρια που πιάνονται είναι καθαγιασμένα!
Αγιασμοί γίνονται και στα εγκαίνια καταστημάτων, γραφείων και επιχειρήσεων (για να ευλογήσει ο Κύριος τις εμπορικές συναλλαγές και για να πανε καλά οι δουλειές) καθώς και στις περιπτώσεις κατοίκησης σε νεόκτιστα σπίτια (για να στεριώσουν οι νοικοκυραίοι σ’ αυτά). Τώρα γιατί κάποιες δουλείες “παττίζουν” (φαλιρίζουν) και κάποια σπίτια κλείνουν (γιατί οι ένοικοι τους για κάπου αλλού τραβούν – ο καθένας ξεχωριστά), ακαθόρισται αι βουλαί του Κυρίου.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν η τελετή του αγιασμού (των πνευμάτων και σωμάτων καθηγητών και μαθητών) περιλαμβάνεται στα αναλυτικά προγράμματα της ελληνορθόδοξης παιδείας μας (εμπίπτει άραγε στις δραστηριότητες του μαθήματος των Θρησκευτικών ή στις γενικές ψυχαγωγικές εκδηλώσεις). Διερωτούμαι όμως, τόσα χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της δικής μας (ελληνο)κυπριακής παιδείας (κοντά 50 τώρα), και δεν βρέθηκε ένας τσαμπουκάς και μάγκας διευθυντής σχολείου, Αριστερός με την ουσιαστική σημασία της λέξης (και όχι κατ’ επίφαση ή κατ’ ευφημισμό), δηλ. ριζοσπάστης, ασυμβίβαστος με τα κατεστημένα και που να αμφισβητεί τέτοιους είδους αναχρονιστικές και συντηρητικές (ειδωλολατρικές) τελετές, για να σταθεί αντρόshιν (εμπόδιο) στην τέλεση και συνέχιση τους; Όλοι, είτε αργά, είτε πιο γλήγορα ενσωματώνονται στο σύστημα και αφομοιώνονται από τις ανάγκες τους;
Παρεμπιπτόντως, άλλο χαρακτηριστικό του θεοκρατικού μας πολιτεύματος είναι η προτεραιότητα πρωτοκόλλου που έχουν στις προσφωνήσεις οι ιερωμένοι (έστω κι αν είναι απλοί παπάδες), όταν παρίστανται σε εκδηλώσεις οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου. Σ’ όλες (σχεδόν) τις περιπτώσεις οι ομιλητές (ακόμα και Αριστεροί) ξεκινούν την προσφώνηση τους (έστω κι αν στην εκδήλωση παρίστανται και πολιτειακοί άρχοντες) με τον αναχρονισμό “Σεβαστό Ιερατείο” (!!!) και μετά ακολουθούν όλοι οι άλλοι ... Τόσο πολύ είναι ριζωμένα κάποια πράγματα (κατάλοιπα άλλων εποχών) στο υποσυνείδητο μας! Και αφελώς κάποιοι περιμένανε ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις σε ζητήματα αλλαγών στην Παιδεία!
Anef_Oriwn
Κυριακή 21/9/2008
Στόχος και σκοπός των ιερών αυτών ελληνοχριστιανικών τελετών (που εμένα όμως μου μυρίζουν και κάμποση ειδωλολατρία) είναι για να πανε όλα κατ’ ευχή (του Κυρίου) ή να πανε δεξιά όπως επίσης συνηθίζεται να λέγεται, (άσχετο αν εμείς έχουμε πλέον αριστερή κυβέρνηση), αλλά και για θεραπεία από “πάσα νόσο και πάσα μαλακία” (κατά που λεει κι ένα βιβλικό δηλ. θεόπνευστο ρητό) μαθητάδων και καθηγητάδων (και να ξοριστεί και κάθε κακό δαιμόνιο)! (Δεν ξέρω αν υπάρχουν και καλά δαιμόνια, διερωτούμαι όμως αν στα σχολεία όπου παρατηρούνται (κάθε χρόνο) τόσες φασαρίες (τραμπουκισμοί, αντικοινωνική συμπεριφορά και σχολικών και εξωσχολικών, χειροδικίες μεταξύ μαθητών και καθηγητών και αντιστρόφως και επί τα αυτά), γίνεται τελικά αγιασμός; Ή αν γίνεται, ποιοι είναι οι λόγοι που δεν είναι αποτελεσματικός (δεν φωτίζονται μαθητές και καθηγητές). Λετε να υπάρχουν εκεί πολλοί Παλιοημερολογίτες, Μάρτυρες του Ιεχωβά ή πιστοί άλλων θρησκευμάτων (μη εξαιρούμενων και μουσουλμάνων); Θα μας χάσει ο Θεός τελικά!
Η τελετή του αγιασμού έχει σίγουρα τις ρίζες της στην αρχαιότητα και ίσως στις (ειδωλολατρικές) τελετές εξαγνισμού των υδάτων (τίποτε δεν γεννιέται εκ του μηδενός – παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν άσχετο αν οι θρησκευτικοί μας μιλούν για την Αειπάρθενο).
Στην αρχαιότητα για να εισέλθει κάποιος σε ελληνικό ναό έπρεπε πρώτα να εξαγνισθεί. Ο εξαγνισμός γινόταν με κάθαρση. Στην είσοδο του ναού υπήρχε δοχείο που περιείχε καθαρό νερό, ευλογημένο από το ιερατείο. Ένας ιερέας βουτούσε στο νερό κλαδί από ελιά ή δάφνη (σήμερα το αντικαταστήσαμε μ’ ένα κλωνί «βασιλιτζιά» - βασιλικό) και ράντιζε τον προσκυνητή για να τον απαλλάξει από τα ίχνη των παραπτωμάτων που πιθανόν είχε διαπράξει. (Το ίδιο γίνεται και σήμερα και θεωρείται ότι έχεις την ευλογία του Κυρίου αν σε πιτσι(κ)λίσουν οι σταγόνες του καθαγιασμένου ύδατος). Η αμοιβή για την κάθαρση γινόταν με προσφορά ζώων: αιγοπροβάτων, βοοειδών, υποειδών. (Σήμερα οπωσδήποτε περιλαμβάνει το προσκύνημα του Σταυρού και το χειροφίλημα του παπά, ενώ την ιδία στιγμή θα δοθεί και το σχετικό φακελάκι στον παπά για τον κόπο του).
Πόσο μοιάζει τελικά η αρχαία τελετή με τη σημερινή! Αυτό θα ειπεί ελληνοχριστιανική παράδοση!
Στην Ορθοδοξία αυτή την τελετή την ονομάσαμε Αγιασμό των Υδάτων και γίνεται τα Φώτα παραθαλασσίως, οπόταν η θάλασσα παύει αυτομάτως να φουρτουνιάζει – ενώ τα ψάρια που πιάνονται είναι καθαγιασμένα!
Αγιασμοί γίνονται και στα εγκαίνια καταστημάτων, γραφείων και επιχειρήσεων (για να ευλογήσει ο Κύριος τις εμπορικές συναλλαγές και για να πανε καλά οι δουλειές) καθώς και στις περιπτώσεις κατοίκησης σε νεόκτιστα σπίτια (για να στεριώσουν οι νοικοκυραίοι σ’ αυτά). Τώρα γιατί κάποιες δουλείες “παττίζουν” (φαλιρίζουν) και κάποια σπίτια κλείνουν (γιατί οι ένοικοι τους για κάπου αλλού τραβούν – ο καθένας ξεχωριστά), ακαθόρισται αι βουλαί του Κυρίου.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν η τελετή του αγιασμού (των πνευμάτων και σωμάτων καθηγητών και μαθητών) περιλαμβάνεται στα αναλυτικά προγράμματα της ελληνορθόδοξης παιδείας μας (εμπίπτει άραγε στις δραστηριότητες του μαθήματος των Θρησκευτικών ή στις γενικές ψυχαγωγικές εκδηλώσεις). Διερωτούμαι όμως, τόσα χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της δικής μας (ελληνο)κυπριακής παιδείας (κοντά 50 τώρα), και δεν βρέθηκε ένας τσαμπουκάς και μάγκας διευθυντής σχολείου, Αριστερός με την ουσιαστική σημασία της λέξης (και όχι κατ’ επίφαση ή κατ’ ευφημισμό), δηλ. ριζοσπάστης, ασυμβίβαστος με τα κατεστημένα και που να αμφισβητεί τέτοιους είδους αναχρονιστικές και συντηρητικές (ειδωλολατρικές) τελετές, για να σταθεί αντρόshιν (εμπόδιο) στην τέλεση και συνέχιση τους; Όλοι, είτε αργά, είτε πιο γλήγορα ενσωματώνονται στο σύστημα και αφομοιώνονται από τις ανάγκες τους;
Παρεμπιπτόντως, άλλο χαρακτηριστικό του θεοκρατικού μας πολιτεύματος είναι η προτεραιότητα πρωτοκόλλου που έχουν στις προσφωνήσεις οι ιερωμένοι (έστω κι αν είναι απλοί παπάδες), όταν παρίστανται σε εκδηλώσεις οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου. Σ’ όλες (σχεδόν) τις περιπτώσεις οι ομιλητές (ακόμα και Αριστεροί) ξεκινούν την προσφώνηση τους (έστω κι αν στην εκδήλωση παρίστανται και πολιτειακοί άρχοντες) με τον αναχρονισμό “Σεβαστό Ιερατείο” (!!!) και μετά ακολουθούν όλοι οι άλλοι ... Τόσο πολύ είναι ριζωμένα κάποια πράγματα (κατάλοιπα άλλων εποχών) στο υποσυνείδητο μας! Και αφελώς κάποιοι περιμένανε ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις σε ζητήματα αλλαγών στην Παιδεία!
Anef_Oriwn
Κυριακή 21/9/2008
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 27η (εκπαιδευτική, ελληνοπρεπής κι ας πούμε και χιουμοριστική) – Τι εστί “Ελληνική Παιδεία”...
Το πιο κάτω κείμενο το ‘γραψα κατ’ αρχάς (λίγο πρόχειρα και βιαστικά) ως σχόλιο για το post με τίτλο “Όχι στην... ειρήνη” του blog της Drakounas (Link: http://drakouna.blogspot.com/2008/09/blog-post_6767.html).
Μετά όμως κι αφού το επεξεργάστηκα ακόμα λίγο και είδα πόσο καλό είναι (να παινέσουμε και λίγο το σπίτι μας ή είδετε κανένα λαοπούλην να λαλεί ότι το λάιν του εν νεν καλό;), αποφάσισα (αντί να το καταχωνιάσω στα σχόλια κάποιου άλλου blog) να το κάνω ανάρτηση στο δικό μου blog...
Σόρρυ, (που λαλούμεν τζιαι ‘μεις οι κυπρέοι), αγαπητή Drakon Woman, για την αγένεια μου, αλλά παρά τη συμπάθεια που σου έχω (συνήθως χαίρομαι τα κείμενα σου – αυτά κυρίως που δεν αποπνέουν χωραΐτικον ελιτισμό), θα οικειοποιηθώ για το blog μου το κείμενο που έγραψα... Υπόσχομαι όμως ότι θα μοιραστούμε φίφτυ-φίφτυ τα τυχόν συγγραφικά κέρδη που θα προκύψουν (από τη δημοσίευση του)!
Λαλεί λοιπόν, η Drakon Woman σε παρέμβαση της στα σχόλια του blog της προσπαθώντας να μας εξηγήσει “… περίπου τι είναι η "ελληνική παιδεία"”:
«Να εξηγήσω αμέσως περίπου τι είναι η "ελληνική παιδεία":
- ελληνικά μαθηματικά
- ελληνική φυσική
- ελληνική χημεία
- ελληνική παγκόσμια γεωγραφία
- ελληνικά.. αγγλικά
- ελληνικά.. γαλλικά
- ελληνική λογοτεχνία (αρχαία και νεότερη)
- ιστορία όπως θα ήθελαν να είναι οι φιλόλογοι
- χριστιανικά ορθόδοξα θρησκευτικά
- 10 public holidays αγίων και επετείων
- 3 μήνες το χρόνο καλοκαιρινές διακοπές
- 15 μέρες διακοπές τα Χριστούγεννα
- 15 μέρες διακοπές το Πάσχα»
Θέλοντας να συνδράμω αυτή την προσπάθεια της Drakon Woman , σκέφτηκα να αναλύσω λεπτομερώς αυτά που η ίδια ορίζει ως κεφάλαια της “ελληνικής παιδείας”...
Προχωρώ λοιπόν, και λέω και τα εξής:
1. Ελληνικά Μαθηματικά είναι το Πυθαγόρειο Θεώρημα, οι κύκλοι του Αρχι-μήδους, η Γεωμετρία του Ευκλείδη, όχι όμως και η Καμπύλη του Gauss ή η Εξίσωση του Laplace …
2. Ελληνική Φυσική είναι η Αρχή του Αρχιμήδη για τους όγκους των βυθιζόμενων σωμάτων (ανεξάρτητα αν είναι γυμνά ή ντυμένα), όχι όμως και η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Στην Ελληνική Φυσική μπορεί να ανήκει και η εξελικτική και υλιστική θεωρία του Αναξιμένη που λαλούσε ότι ο κόσμος προέκυψε από το στοιχείο του αέρα και τις μεταβολές του, όχι όμως και η Θεωρία της Εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου.
3. Ελληνική Χημεία είναι λόγου χάριν, η ανακάλυψη του “Υγρού Πυρ(ός)” το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ελληνόφρονες (γι’ αυτό το λέγανε και “Ελληνικό Πυρ”) ρωμαίους για να σωθεί (το ελληνικό - θα λενε - και όχι το ρωμαϊκό) Βυζάντιο από τις εχθρικές επιθέσεις. Τίποτα όμως δεν θα διδάσκεται για τις ανακαλύψεις του γάλλου Lavoisier, που ονομάστηκε και “Πατήρ της Χημείας”! (Παρεμπιπτόντως ο Lavoisier καρατομήθηκε κατά τη Γαλλική [αστική] Επανάσταση το 1794 – Αν ήταν κομμουνιστική η Επανάσταση θα ξεσκιζόμαστε ότι οι κουμπουνιστές φάγανε ένα μεγάλο φιλέλληνα επιστήμονα!).
4. Η Ελληνική Παγκόσμια Γεωγραφία περιλαμβάνει όλους τους τόπους όπου οι (αρχαίοι) πολιτισμένοι έλληνες πήγαν (εθελοντικά) για να εκπολιτίσουν τους εκεί βαρβάρους (κι έκαναν και αποικίες)! Μετά, τα μέρη αυτά κατακτήθηκαν από τους βαρβάρους (ρωμαίους, βενετούς, σλάβους, οθωμανούς).
5. Ελληνικά ... Αγγλικά είναι όλες οι ελληνογενείς λέξεις που συναντάμε στην αγγλική (συνήθως επιστημονικοί όροι πλην του malakas και του gamoto). Απόψεις ότι το “σιχτίρ”, το “σικκιμε”, το “φένκιου” ή το “(p)sorry”, έχουν ελληνική ρίζα είναι υπό διερεύνηση!
6. Τα Ελληνικά ... Γαλλικά (όπως το σερσέ λα φαμ ή γαλλιστί cherchez la femme) καθιερώθηκαν τα χρόνια της χουντικής επταετίας από τους εν Γαλλία έλληνες αντιστασιακούς οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα κάλλη και στα θέλγητρα των γαλλιδούλων!
7. Για την Ελληνική Λογοτεχνία (αρχαία και νεότερη), θα ‘λεγα ότι καταφέρουν και διαβάσουν τα παιδιά κέρδος θα ειναι. Δεν θα κολλήσουμε τώρα στο αν θα συνεχίσουν να διαβάζουν (ή να συμπουρκούνται να διαβάσουν) “Τα μυστικά του βάλτου” της Πηνελόπης Δέλτα και όχι τους “Άθλιους” του Βίκτορα Ουγκό ή την ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ!
8. Την Ιστορία γιατί να την διδάσκουν “… όπως θα ήθελαν να είναι οι φιλόλογοι …”, και να μη διδάσκεται όπως ΕΙΝΑΙ από ιστορικούς; Τι είναι εκείνο που κάνει τους φιλόλογους (πιο) ειδικούς γι’ αυτό το μάθημα; (Και επιτέλους πόσα αντικείμενα θα διδάσκουν κι αυτοί οι φιλόλογοι;). Λένε, λόγου χάριν, (οι φιλόλογοι) ότι στην ιστορία του ελληνικού λαού, δεν υπήρχαν μόνο ήρωες, αλλά και καθάρματα; Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, οι προδότες, οι δοσίλογοι, οι πατριδοκάπηλοι, που κι αυτοί γράφουν (τη δικιά τους) ιστορία. Η ιστορία ενός τόπου (όπως και της Ελλάδας και της Κύπρου) δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα και ηρωικές στιγμές. Δυστυχώς πάσχουμε γενικώς και ειδικώς, από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνεια ...
9. Τα Χριστιανικά Ορθόδοξα Θρησκευτικά είναι ένα πολυδιάστατο και περίπλοκο μάθημα. Οι θρησκευτικοί (δηλ. οι θεολόγοι που ενίοτε είναι και ιερωμένοι – παπάδες, ίσως και αρχιμαντρίτες), πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να χαρακτηρίζονται από αγάπη για τα παιδιά (και όχι από εκδικητικότητα γιατί πιθανό τούτα να είναι “άτακτα” ή “αμαρτωλά”, ή/και να στέκονται (οι θρησκευτικοί) αποστασιοποιημένοι (και αδιάφοροι) από τα καθημερινά προβλήματα των μαθητών.
Οι θεολόγοι μιλάνε για θαύματα των ελληνορθόδοξων αγίων (γιατί εγώ ποτέ δεν άκουσα για θαύματα του τύπου να βλαστήσουν σε κάποιο πιστό τα δάκτυλα του χεριού του που του λείπουν), για τάματα (το γνωστό αλισβερίσι με θεούς, αγίους και παναγίες), ανάμματα (κεριών και λαμπάδων), προσανάμματα (φωτιών το Πάσχα) και για ξομολογήματα (τώρα κτίζουν και εκκλησάκια στις αυλές των σχολείων για να διευκολύνονται τα αμαρτωλά παιδιά).
Θα λενε για τον εθνικό (και εθναρχικό) ρόλο της Εκκλησίας σε καιρούς δύσκολους (μόκο όμως για το ότι ήταν οι φοροεισπράκτορες του οθωμανικού κράτους ή για το βίο και την πολιτεία των σημερινών αγιορειτών βατοπεδιανών!), για τον έντιμο και θεάρεστο βίο των αγίων (όχι όμως και για τις αγ[ρ]ιότητες που έκαναν πριν ανανήψουν και προσέλθουν εις Κύριο), για τις υποχθόνιες, μασονικές και ανθελληνικές αιρέσεις και τον ιουδαϊσμό (αλλά ούτε λέξη για τις χιλιάδες που σφαγιάστηκαν γιατί δεν αποδέχονταν το χριστιανισμό ή καμιά επεξήγηση γιατί χρησιμοποιείται, - από τους ελληνορθόδοξους - η εβραϊκή μυθολογία της Παλαιάς Διαθήκης ως θεόπνευστο και θεϊκό βιβλίο), και πάει λέγοντας ...
10. Και δυο λόγια και για την Ελληνική Γυμναστική που εισήγαγε (ως καινό δαιμόνιο) στην κουβέντα ο Aceras. (Είπε: “…Δρακούνα εξίασες την ελληνική γυμναστική…”). Όμως εκεί τα παιδιά δεν θα διδάσκονται (μόνο) καθαρόαιμους ελληνικούς χορούς όπως ο τσάμικος(;) ή ο καλαματιανός, ή δεν θα κάνουν μόνο πρόβες για τις παρελάσεις, αλλά θα επιδίδονται και στα (αρχαία) ελληνικά αγωνίσματα και μάλιστα εν αδαμιαία περιβολή (όπως και οι αρχαίοι ημών και υμών πρόγονοι). Ιδιαίτερη σημασία θα δοθεί σε αγωνίσματα (που συναντούσαμε και στην αρχαιότητα) όπως ο δρόμος, το άλμα, η πάλη (που θα ονομάζεται ελληνική και όχι ελληνορωμαϊκή), το ακόντιο, η σφαίρα, η σφύρα, ο δίσκος. Επίσης θα προωθηθούν μερικά κάπως πιο περίπλοκα και όχι τόσο γνωστά αθλήματα όπως οι αρματοδρομίες, το παγκράτιον (ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, σύνθετο πάλης και πυγμαχίας) και τα ταυροκαθάψια (άθλημα της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο).
11. Με τα υπόλοιπα που αφορούν τα public holidays αγίων (όπως τα ονομαστήρια του Αρχιεπισκόπου το 8%, Ττόμη Ββου) και (εθνικών) επετείων, τις καλοκαιρινές διακοπές και τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πασχάτου, δεν θα τα σχολιάσω εκτενώς γιατί τούτα απλώς αποτελούν πρακτικούς τρόπους εφαρμογής της "ελληνικής παιδείας".
Τέλος, ως απτό παράδειγμα ελληνικού παιδευτικού λόγου θα παραθέσω πιο κάτω ένα κειμενάκι που ετοιμάστηκε από ελληνόψυχους καθηγητές για μια γιορτή σε γυμνάσιο. (Το είχα καταθέσει και παλιά – προεκλογικά – συνοδευόμενο με δικά μου σχόλια, σε μια συζήτηση για τον εθνικισμό στο τότε blog Proedrikes. Link: http://proedrikes.blogspot.com/2008/01/blog-post_8362.html).
Ακολουθεί το κείμενο (στις παρενθέσεις παραθέτω τα δικά μου σχόλια):
“Η Κύπρος είναι μια γραφική (κατάσπαρτη με παραδοσιακούς οικισμούς, πετρόκτιστα σπίτια και στενά δρομάκια) Ελληνική (σε ποιο νομό του ελληνικού κράτους ανήκει;) Μητρόπολις (όπως λόγου χάριν να πούμε, λέμε Μητρόπολις Ζακύνθου, αλλά με δικό μας ντόπιο Μητροπολίτη – προτιμούμε τον Μόρφου ή τον Ταμασσού) στη Μεσόγειο Θάλασσα Θάλασσα (φανταστήκατε να ‘μαστε στον Ειρηνικό και να ήμασταν και εξωτικό νησί;). Είναι ένας γεωγραφικός (για να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει και θρησκευτικός) παράδεισος (μια και τον παράδεισο τον έχουμε εδώ, σπίτι μας γιατί να το αναζητάμε στη μετά θάνατο ζωή;) με μυριάδες (δηλ. εκατομμύρια) αρχαιολογικά και ιστορικά μνημεία, με μοναστήρια (αυτά και αν αποτελούν attraction, όμως ξέχασαν τους μεγαλοπρεπείς νεόκτιστους ναούς) και βυζαντινές (και θαυματουργές φυσικά) εικόνες και αμφιθέατρα με μελωδική ακουστική (όπου παρουσιάζονται όπερες ειδικά για τους εργαζομένους). Το βασικό (υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν είναι σημαντικά) της χαρακτηριστικό είναι η γαστρονομία της (είμαστε και κοιλιόδουλοι εμείς οι κύπριοι και το φαΐ, και κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, το ‘χουμε συνεχώς στο μυαλό μας) με τον μουσακά, τη σούβλα και τη ζιβανία (επίσης και τα κουπέπια, τα μακαρόνια του φούρνου, τα αφέλια και την τσαμαρέλλα). Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα (ιδανική για ρομάντζα) και οι φιλόξενοι άνθρωποι (φιλόξενοι μ’ όσους βασικά εν γεμάτη πούγκα τους τζιαι εν νεν “κκιλίτζιηροι”) προσελκύουν πληθώρα τουριστών (και καλλιτέχνιδων) κάθε χρόνο” (με κάποιες τουρίστριες και πολλές καλλιτέχνιδες να παντρεύονται και να μένουν μόνιμα στην Κύπρο συμβάλλοντας με τα παιδιά που φέρνουν στο κόσμο, και στην αισθητική βελτίωση του DNA μας, πέραν της ανύψωσης ... του ηθικού των κυπρίων αντρών).
Anef_Oriwn
Παρασκευή 12/9/2008
Μετά όμως κι αφού το επεξεργάστηκα ακόμα λίγο και είδα πόσο καλό είναι (να παινέσουμε και λίγο το σπίτι μας ή είδετε κανένα λαοπούλην να λαλεί ότι το λάιν του εν νεν καλό;), αποφάσισα (αντί να το καταχωνιάσω στα σχόλια κάποιου άλλου blog) να το κάνω ανάρτηση στο δικό μου blog...
Σόρρυ, (που λαλούμεν τζιαι ‘μεις οι κυπρέοι), αγαπητή Drakon Woman, για την αγένεια μου, αλλά παρά τη συμπάθεια που σου έχω (συνήθως χαίρομαι τα κείμενα σου – αυτά κυρίως που δεν αποπνέουν χωραΐτικον ελιτισμό), θα οικειοποιηθώ για το blog μου το κείμενο που έγραψα... Υπόσχομαι όμως ότι θα μοιραστούμε φίφτυ-φίφτυ τα τυχόν συγγραφικά κέρδη που θα προκύψουν (από τη δημοσίευση του)!
Λαλεί λοιπόν, η Drakon Woman σε παρέμβαση της στα σχόλια του blog της προσπαθώντας να μας εξηγήσει “… περίπου τι είναι η "ελληνική παιδεία"”:
«Να εξηγήσω αμέσως περίπου τι είναι η "ελληνική παιδεία":
- ελληνικά μαθηματικά
- ελληνική φυσική
- ελληνική χημεία
- ελληνική παγκόσμια γεωγραφία
- ελληνικά.. αγγλικά
- ελληνικά.. γαλλικά
- ελληνική λογοτεχνία (αρχαία και νεότερη)
- ιστορία όπως θα ήθελαν να είναι οι φιλόλογοι
- χριστιανικά ορθόδοξα θρησκευτικά
- 10 public holidays αγίων και επετείων
- 3 μήνες το χρόνο καλοκαιρινές διακοπές
- 15 μέρες διακοπές τα Χριστούγεννα
- 15 μέρες διακοπές το Πάσχα»
Θέλοντας να συνδράμω αυτή την προσπάθεια της Drakon Woman , σκέφτηκα να αναλύσω λεπτομερώς αυτά που η ίδια ορίζει ως κεφάλαια της “ελληνικής παιδείας”...
Προχωρώ λοιπόν, και λέω και τα εξής:
1. Ελληνικά Μαθηματικά είναι το Πυθαγόρειο Θεώρημα, οι κύκλοι του Αρχι-μήδους, η Γεωμετρία του Ευκλείδη, όχι όμως και η Καμπύλη του Gauss ή η Εξίσωση του Laplace …
2. Ελληνική Φυσική είναι η Αρχή του Αρχιμήδη για τους όγκους των βυθιζόμενων σωμάτων (ανεξάρτητα αν είναι γυμνά ή ντυμένα), όχι όμως και η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Στην Ελληνική Φυσική μπορεί να ανήκει και η εξελικτική και υλιστική θεωρία του Αναξιμένη που λαλούσε ότι ο κόσμος προέκυψε από το στοιχείο του αέρα και τις μεταβολές του, όχι όμως και η Θεωρία της Εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου.
3. Ελληνική Χημεία είναι λόγου χάριν, η ανακάλυψη του “Υγρού Πυρ(ός)” το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ελληνόφρονες (γι’ αυτό το λέγανε και “Ελληνικό Πυρ”) ρωμαίους για να σωθεί (το ελληνικό - θα λενε - και όχι το ρωμαϊκό) Βυζάντιο από τις εχθρικές επιθέσεις. Τίποτα όμως δεν θα διδάσκεται για τις ανακαλύψεις του γάλλου Lavoisier, που ονομάστηκε και “Πατήρ της Χημείας”! (Παρεμπιπτόντως ο Lavoisier καρατομήθηκε κατά τη Γαλλική [αστική] Επανάσταση το 1794 – Αν ήταν κομμουνιστική η Επανάσταση θα ξεσκιζόμαστε ότι οι κουμπουνιστές φάγανε ένα μεγάλο φιλέλληνα επιστήμονα!).
4. Η Ελληνική Παγκόσμια Γεωγραφία περιλαμβάνει όλους τους τόπους όπου οι (αρχαίοι) πολιτισμένοι έλληνες πήγαν (εθελοντικά) για να εκπολιτίσουν τους εκεί βαρβάρους (κι έκαναν και αποικίες)! Μετά, τα μέρη αυτά κατακτήθηκαν από τους βαρβάρους (ρωμαίους, βενετούς, σλάβους, οθωμανούς).
5. Ελληνικά ... Αγγλικά είναι όλες οι ελληνογενείς λέξεις που συναντάμε στην αγγλική (συνήθως επιστημονικοί όροι πλην του malakas και του gamoto). Απόψεις ότι το “σιχτίρ”, το “σικκιμε”, το “φένκιου” ή το “(p)sorry”, έχουν ελληνική ρίζα είναι υπό διερεύνηση!
6. Τα Ελληνικά ... Γαλλικά (όπως το σερσέ λα φαμ ή γαλλιστί cherchez la femme) καθιερώθηκαν τα χρόνια της χουντικής επταετίας από τους εν Γαλλία έλληνες αντιστασιακούς οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα κάλλη και στα θέλγητρα των γαλλιδούλων!
7. Για την Ελληνική Λογοτεχνία (αρχαία και νεότερη), θα ‘λεγα ότι καταφέρουν και διαβάσουν τα παιδιά κέρδος θα ειναι. Δεν θα κολλήσουμε τώρα στο αν θα συνεχίσουν να διαβάζουν (ή να συμπουρκούνται να διαβάσουν) “Τα μυστικά του βάλτου” της Πηνελόπης Δέλτα και όχι τους “Άθλιους” του Βίκτορα Ουγκό ή την ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ!
8. Την Ιστορία γιατί να την διδάσκουν “… όπως θα ήθελαν να είναι οι φιλόλογοι …”, και να μη διδάσκεται όπως ΕΙΝΑΙ από ιστορικούς; Τι είναι εκείνο που κάνει τους φιλόλογους (πιο) ειδικούς γι’ αυτό το μάθημα; (Και επιτέλους πόσα αντικείμενα θα διδάσκουν κι αυτοί οι φιλόλογοι;). Λένε, λόγου χάριν, (οι φιλόλογοι) ότι στην ιστορία του ελληνικού λαού, δεν υπήρχαν μόνο ήρωες, αλλά και καθάρματα; Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, οι προδότες, οι δοσίλογοι, οι πατριδοκάπηλοι, που κι αυτοί γράφουν (τη δικιά τους) ιστορία. Η ιστορία ενός τόπου (όπως και της Ελλάδας και της Κύπρου) δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα και ηρωικές στιγμές. Δυστυχώς πάσχουμε γενικώς και ειδικώς, από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνεια ...
9. Τα Χριστιανικά Ορθόδοξα Θρησκευτικά είναι ένα πολυδιάστατο και περίπλοκο μάθημα. Οι θρησκευτικοί (δηλ. οι θεολόγοι που ενίοτε είναι και ιερωμένοι – παπάδες, ίσως και αρχιμαντρίτες), πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να χαρακτηρίζονται από αγάπη για τα παιδιά (και όχι από εκδικητικότητα γιατί πιθανό τούτα να είναι “άτακτα” ή “αμαρτωλά”, ή/και να στέκονται (οι θρησκευτικοί) αποστασιοποιημένοι (και αδιάφοροι) από τα καθημερινά προβλήματα των μαθητών.
Οι θεολόγοι μιλάνε για θαύματα των ελληνορθόδοξων αγίων (γιατί εγώ ποτέ δεν άκουσα για θαύματα του τύπου να βλαστήσουν σε κάποιο πιστό τα δάκτυλα του χεριού του που του λείπουν), για τάματα (το γνωστό αλισβερίσι με θεούς, αγίους και παναγίες), ανάμματα (κεριών και λαμπάδων), προσανάμματα (φωτιών το Πάσχα) και για ξομολογήματα (τώρα κτίζουν και εκκλησάκια στις αυλές των σχολείων για να διευκολύνονται τα αμαρτωλά παιδιά).
Θα λενε για τον εθνικό (και εθναρχικό) ρόλο της Εκκλησίας σε καιρούς δύσκολους (μόκο όμως για το ότι ήταν οι φοροεισπράκτορες του οθωμανικού κράτους ή για το βίο και την πολιτεία των σημερινών αγιορειτών βατοπεδιανών!), για τον έντιμο και θεάρεστο βίο των αγίων (όχι όμως και για τις αγ[ρ]ιότητες που έκαναν πριν ανανήψουν και προσέλθουν εις Κύριο), για τις υποχθόνιες, μασονικές και ανθελληνικές αιρέσεις και τον ιουδαϊσμό (αλλά ούτε λέξη για τις χιλιάδες που σφαγιάστηκαν γιατί δεν αποδέχονταν το χριστιανισμό ή καμιά επεξήγηση γιατί χρησιμοποιείται, - από τους ελληνορθόδοξους - η εβραϊκή μυθολογία της Παλαιάς Διαθήκης ως θεόπνευστο και θεϊκό βιβλίο), και πάει λέγοντας ...
10. Και δυο λόγια και για την Ελληνική Γυμναστική που εισήγαγε (ως καινό δαιμόνιο) στην κουβέντα ο Aceras. (Είπε: “…Δρακούνα εξίασες την ελληνική γυμναστική…”). Όμως εκεί τα παιδιά δεν θα διδάσκονται (μόνο) καθαρόαιμους ελληνικούς χορούς όπως ο τσάμικος(;) ή ο καλαματιανός, ή δεν θα κάνουν μόνο πρόβες για τις παρελάσεις, αλλά θα επιδίδονται και στα (αρχαία) ελληνικά αγωνίσματα και μάλιστα εν αδαμιαία περιβολή (όπως και οι αρχαίοι ημών και υμών πρόγονοι). Ιδιαίτερη σημασία θα δοθεί σε αγωνίσματα (που συναντούσαμε και στην αρχαιότητα) όπως ο δρόμος, το άλμα, η πάλη (που θα ονομάζεται ελληνική και όχι ελληνορωμαϊκή), το ακόντιο, η σφαίρα, η σφύρα, ο δίσκος. Επίσης θα προωθηθούν μερικά κάπως πιο περίπλοκα και όχι τόσο γνωστά αθλήματα όπως οι αρματοδρομίες, το παγκράτιον (ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, σύνθετο πάλης και πυγμαχίας) και τα ταυροκαθάψια (άθλημα της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο).
11. Με τα υπόλοιπα που αφορούν τα public holidays αγίων (όπως τα ονομαστήρια του Αρχιεπισκόπου το 8%, Ττόμη Ββου) και (εθνικών) επετείων, τις καλοκαιρινές διακοπές και τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πασχάτου, δεν θα τα σχολιάσω εκτενώς γιατί τούτα απλώς αποτελούν πρακτικούς τρόπους εφαρμογής της "ελληνικής παιδείας".
Τέλος, ως απτό παράδειγμα ελληνικού παιδευτικού λόγου θα παραθέσω πιο κάτω ένα κειμενάκι που ετοιμάστηκε από ελληνόψυχους καθηγητές για μια γιορτή σε γυμνάσιο. (Το είχα καταθέσει και παλιά – προεκλογικά – συνοδευόμενο με δικά μου σχόλια, σε μια συζήτηση για τον εθνικισμό στο τότε blog Proedrikes. Link: http://proedrikes.blogspot.com/2008/01/blog-post_8362.html).
Ακολουθεί το κείμενο (στις παρενθέσεις παραθέτω τα δικά μου σχόλια):
“Η Κύπρος είναι μια γραφική (κατάσπαρτη με παραδοσιακούς οικισμούς, πετρόκτιστα σπίτια και στενά δρομάκια) Ελληνική (σε ποιο νομό του ελληνικού κράτους ανήκει;) Μητρόπολις (όπως λόγου χάριν να πούμε, λέμε Μητρόπολις Ζακύνθου, αλλά με δικό μας ντόπιο Μητροπολίτη – προτιμούμε τον Μόρφου ή τον Ταμασσού) στη Μεσόγειο Θάλασσα Θάλασσα (φανταστήκατε να ‘μαστε στον Ειρηνικό και να ήμασταν και εξωτικό νησί;). Είναι ένας γεωγραφικός (για να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει και θρησκευτικός) παράδεισος (μια και τον παράδεισο τον έχουμε εδώ, σπίτι μας γιατί να το αναζητάμε στη μετά θάνατο ζωή;) με μυριάδες (δηλ. εκατομμύρια) αρχαιολογικά και ιστορικά μνημεία, με μοναστήρια (αυτά και αν αποτελούν attraction, όμως ξέχασαν τους μεγαλοπρεπείς νεόκτιστους ναούς) και βυζαντινές (και θαυματουργές φυσικά) εικόνες και αμφιθέατρα με μελωδική ακουστική (όπου παρουσιάζονται όπερες ειδικά για τους εργαζομένους). Το βασικό (υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν είναι σημαντικά) της χαρακτηριστικό είναι η γαστρονομία της (είμαστε και κοιλιόδουλοι εμείς οι κύπριοι και το φαΐ, και κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, το ‘χουμε συνεχώς στο μυαλό μας) με τον μουσακά, τη σούβλα και τη ζιβανία (επίσης και τα κουπέπια, τα μακαρόνια του φούρνου, τα αφέλια και την τσαμαρέλλα). Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα (ιδανική για ρομάντζα) και οι φιλόξενοι άνθρωποι (φιλόξενοι μ’ όσους βασικά εν γεμάτη πούγκα τους τζιαι εν νεν “κκιλίτζιηροι”) προσελκύουν πληθώρα τουριστών (και καλλιτέχνιδων) κάθε χρόνο” (με κάποιες τουρίστριες και πολλές καλλιτέχνιδες να παντρεύονται και να μένουν μόνιμα στην Κύπρο συμβάλλοντας με τα παιδιά που φέρνουν στο κόσμο, και στην αισθητική βελτίωση του DNA μας, πέραν της ανύψωσης ... του ηθικού των κυπρίων αντρών).
Anef_Oriwn
Παρασκευή 12/9/2008
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 26η (παιδευτική) – “Μαύρα* κοράκια με νύχια γαμψά πέσανε πάνω ... στης αλλαγής τα παιδιά**!”
Μ' αυτούς πώς θα συμβιώσουμε;
(του Κώστα Κωνσταντίνου - Αναδημοσίευση από τον “Πολίτη” της 9ης Σεπτεμβρίου 2008, από τη στήλη “ ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ”. (Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-)
“• Εδώ που τα λέμε, κύριε υπουργέ της Παιδείας, ήταν μάλλον... άστοχος, ο στόχος. Μα να ζητάτε από τους καθηγητές να εμφυσήσουν κουλτούρα “ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ε/Κ και Τ/Κ, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας” στους μαθητές τους; Με τους περισσότερους καθηγητές μας μάλιστα να προέρχονται από τα ελλαδικά πανεπιστήμια και να έχουν θητεύσει στο Δράσις - ΚΕΣ; Τι άλλο περιμένατε να ακούσετε δηλαδή ως απάντηση, εκτός από εκείνο το “ε, μα δεν είμαστε έτοιμοι” ή από λαμπρές απορίες του στιλ “κι αν ένα σχολείο της Κερύνειας αποφασίσει ότι θέλει να διδυμοποιηθεί με ένα από εδώ, τι θα κάνουμε;”(!). Απολύτως λογικές αντιδράσεις για επαγγελματίες που τους είπαν απλώς να είναι λίγο πιο θετικοί μπας και προχωρήσουμε και στα σχολεία με τη ρημάδα την προσπάθεια για λύση και συμβίωση, δεν βρίσκετε;
• Χώρια που ξύπνησαν κιόλας όλα (μα όλα) τα προστατευτικά ένστικτα της πατριωτικής (δες απορριπτικής) μερίδας των καθηγητών έναντι των μαθητών. Θα καμφθεί λέει το... αγωνιστικό φρόνημα των μαθητών εάν τους πουν ότι πρέπει να ζήσουμε με τους Τ/Κ. Ξέρετε ποιο φρόνημα, έτσι; Αυτό που διατηρείται άσβεστο μέσα από τη φοβερά επιτυχημένη διδακτική δραστηριότητα των καθηγητών και το οποίο καταγράφεται κάθε φορά που τα τηλεοπτικά συνεργεία πάνε στις καφετέριες, όπου οι περισσότεροι μαθητές κάνουν κοπάνα από τα συλλαλητήρια. “Τι γιορτάζουμε την 17η Νοεμβρίου;”, τους ρωτούν. “Ε, ε, ε, γιορτάζουμε που... ε, που οι Γερμανοί επερικυκλώσαν ένα σχολείο, το 1821...”. Μετά το έσωσαν η Μπουμπουλίνα και οι Power Rangers. Και είναι τυχερά τα αφτιά μας και τα μάτια μας που τα χαντακωμένα παιδιά του κοσμάκη όλα αυτά τα λένε προφορικώς. Άμα τα έγραφαν κιόλας, τω αιγκεφαλυκώ δαιν θα τω γλοιτόναμαι με τήπωτα.
• Ακούς εκεί να ζητούν από τους καθηγητές να διδάξουν στα παιδιά να ζήσουν με τους Τ/Κ! Ο υπουργός φταίει όμως. Διότι, ακαδημαϊκός γαρ, δεν γνωρίζει. Εάν ήταν πιο πονηρός, ο στόχος της νέας σχολικής χρονιάς θα μπορούσε να είχε περάσει όχι εν μέσω οργίλων αντιδράσεων αλλά εν μέσω επευφημιών του καθηγητικού κόσμου. Πώς; Εάν, επί παραδείγματι, το Υπουργείο έλεγε πως ο στόχος είναι: “Η καλλιέργεια κλίματος ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ε/Κ και Τ/Κ έτσι που και οι δύο κοινότητες να κατανοήσουν, μεταξύ άλλων, πως δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να κάνουν φροντιστήρια οι καθηγητές του Δημοσίου”. Εκεί να δείτε τι θα είχε γίνει. Οι γκράντε πατριώτες καθηγητές - φύλακες του αγωνιστικού φρονήματος, θα έμπαιναν στις τάξεις τραγουδώντας το “Η δική μου η πατρίδα”, της Νεσέ Γασίν και φωνάζοντας, “Αντρέα πολέμα, σου δίνουμε το αίμα”. Αλλά δεν ξέρει από τέτοια ο υπουργός.
• Αλλά και οι πολιτικοί... Τι ξεφτίλες. Και δεν εννοούμε τον Κολοκασίδη (ναι, αυτό το παιδί με το ύφος τού ξεχασμένου στο ψυγείο επί τρεις μήνες γιαουρτιού που κατέβηκε 185 φορές στις βουλευτικές και δεν βγήκε ποτέ - ούτε πρόκειται). Αυτός είναι και κρίμα ο καημένος. Και δεν εννοούμε βεβαίως ούτε τον άλλον τον κακόμοιρο, τον Ομήρου. Αυτός κι αν είναι για λύπηση. Η ξεφτίλα, η απόλυτη ξεφτίλα αυτή τη φορά, ήταν ο ΔΗΣΥ. Ο οποίος έκανε την πάπια και άφησε τον κάθε Θεμιστοκλέους (του) να ουρλιάζει για τον... ευνουχισμό, λέει, του κυπριακού ελληνισμού και τον κάθε Πρόδρομο Προδρόμου να ωρύεται διότι ο υπουργός Παιδείας μίλησε λέει για μεικτά σχολεία, Ε/Κ και Τ/Κ. Και καλά, την πολιτική τσίπα του κ. Προδρόμου την είδαμε όταν έγλυψε εκεί όπου έφτυνε επί χρόνια (και μιλάμε για φτύσιμο, έτσι;) προκειμένου να γυρίσει χειροκροτώντας πίσω στον ΔΗΣΥ. Την τσίπα του κ. Αναστασιάδη όμως; Εκτός και εάν όλη αυτή η βρικολακιασμένη, η ακροδεξιά, εμετική προσέγγιση στο θέμα της συμφιλίωσης στα σχολεία τον εκφράζει πλέον. Ξανά... Αυτό θα χαιρόμασταν να μας το διευκρίνιζε. Μέχρι τότε, όμως, είμαστε σε κατάσταση σοκ από τη στάση και του ιδίου και του ΔΗΣΥ στο πρώτο μεγάλο τους τεστ. Γιατί, καλές οι ψήφοι αλλά οι πολιτικοί σε κάτι τέτοια είναι που φαίνονται. Στα δύσκολα. Όχι στα λόγια. Αυτά είναι εύκολα.
• Φωνάζουμε, και πολύ σωστά, για τη ζημιά που προκαλούν στην προσπάθεια για λύση οι απαράδεκτες (τελευταίως ειδικά) δηλώσεις του Ταλάτ. Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ, πόση ζημιά προκαλούν τα δικά μας σχόλια; Έχουμε σκεφτεί πώς εκλαμβάνει ο έξω κόσμος αυτά λ.χ. τα υστερικά... χορωδιακά ξεσπάσματα των πολιτικών κομμάτων και των οργανωμένων καθηγητών υπό τη διεύθυνση εκείνου του αξιοθρήνητου Χρυσόστομου Β΄, η ακραία ρητορική του οποίου θυμίζει μουλά των Ταλιμπάν αντί ορθόδοξο Ιεράρχη; Έχουμε σκεφτεί πόσο πλήττεται η διαπραγματευτική ικανότητα της πλευράς μας; Και όλα αυτά με αφορμή τι; Μια εγκύκλιο η οποία προτρέπει τους καθηγητές να καλλιεργήσουν ενόψει (πιθανότητας) λύσης ένα κλίμα συμφιλίωσης στα σχολεία! Πού είναι το κακό; Εδώ, σίγουρα δεν είναι. Το κακό εντοπίζεται στην τραγική αλήθεια ότι η Παιδεία στον τόπο μας βρίσκεται ακόμη όμηρος στα χέρια όλων αυτών των κολλημένων που παρά να ζήσουν με τους Τουρκοκύπριους προτιμούν να χαρίσουν τη μισή μας πατρίδα. Όλων αυτών οι οποίοι, στα διαλείμματα των παράνομων φροντιστηρίων τους, των παραπολιτικών τους μιζών και των παραεκκλησιαστικών τους επιχειρήσεων, επιμένουν να επιβάλλουν στον τόπο το βολικό για αυτούς παρελθόν και να ανακόπτουν το μέλλον. Το κακό εντοπίζεται επίσης στη σιωπή, την απάθεια και την ανοχή όλων των υπολοίπων, όλων ημών. Καθηγητών, πολιτικών, ιεραρχών, λοιπών πολιτών και ΜΜΕ. Στο τελευταίο, περισσότερο. "Αν δεν ακούσουν" (εννοεί "ΥΠακούσουν") οι του Υπουργείου θα αντιδράσω, δηλώνει προκλητικά ο Αγιατολάχ Β΄ του 8%. Αυτοί ελπίζουμε πως δεν θα ακούσουν τελικά. Εμείς όμως; Θα υπακούσουμε πάλι διά της ανοχής μας;”
(Για το copy-paste)
Anef_Oriwn
Υ.Γ.: Οι υπογραμμίσεις και οι χρωματισμοί είναι δικοί μου.
Σχόλια και παρατηρήσεις του Ιστολόγου Anef_Oriwn :
1. (*) - Το “μαύρα κοράκια” δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τον Αρχιεπίσκοπο (του 8%) επειδή ως ιερωμένος (;) είναι αναγκασμένος να φοράει μαύρα! Το κολάνιν πιάνει όλους όσους αναφέρει ο αρθρογράφος αλλά και κάποιους άλλους που του διέφυγαν όπως, λόγου χάριν να πούμε, (που λαλεί τζιαι ο φίλος μου ο “Εκάμαμεν τα τράττα τζιαι shεshέ”), οι ποικιλόμορφοι Σύνδεσμοι και παρα-Σύνδεσμοι των Αγωνιστών και των παρα-Αγωνιστών (“αρκήσαν” τούτοι, γιατί άραγε;), οι σύλλογοι των ΘΟΙ, οι παπάδες και οι δεξιοί ψαλτάδες, οι κάθε λογής δημοσιογραφίσκοι που τρέχουνε να γράψουνε για τον αφανισμό της ελληνικής μας Παιδείας αλλά και δημοσιογράφοι “ολκής” όπως ο Λάζαρος κι ο Ιακωβιδης που κατάντησαν μοιρολογίστρες, η κάστα των δοκτοροπροφεσόρων και “συγγραφέων” που αρθρογραφεί στον “Φιλελεύθερο” για τους ποικίλους εθνικούς κι άλλους κινδύνους που παραμονεύουν σε κάθε μας βήμα και γωνιά (από τις κινήσεις και πρωτοβουλίες του Προέδρου, από τους μετανάστες, από τους οπαδούς της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”), και γενικώς όποιος νομίζει ότι θα σώσει το “έθνος”!
2. (**) – Της “αλλαγής τα παιδιά”, για το ζήτημα αυτό της αλλαγής των σχολικών βιβλίων και δη της Ιστορίας και οι οποίοι δέχονται και το κύριο βάρος των επιθέσεων είναι πρώτα απ’ όλα ο Πρόεδρος και μετά ο Υπουργός του της Παιδείας Αντρέας Δημητρίου (με ποιους έμπλεξε κι αυτός ο έρμος) και ο επικεφαλής της επταμελούς ομάδας των “Σοφών” για την Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αντρέας Καζαμίας (κι αυτός Αντρέας – δεν είναι καθόλου γουρλίδικο τ’ όνομα. Δεν προσευχηθήκανε κι αυτοί στον Απόστολο Αντρέα, μήπως και τους βοηθήσει όπως έκανε και ο Αρχιεπίσκοπος του 8%).
3. Προσέξατε ότι όλοι όσοι αντιδρούν, φωνασκούν και κλαυθμηρίζουν για τον καταποντισμό της “εθνικής” μας παιδείας και κουλτούρας και τον αφελληνισμό της Κυπρου, είναι βασικά όσοι αντιτίθενται και στην έναρξη διαδικασιών και συνομιλιών για την εξεύρεση λύσης στο κυπριακό; Βρήκαν άλλο τρόπο να τα χώσουν στο Πρόεδρο (κυρίως κάποιοι από τα συγκυβερνώντα κόμματα). Όμως μου κάνει εντύπωση για που χάθηκαν κάποια άλλα “λατζιηνάρκα” (από το “Συναγερμό”), όπως η Θεοχάρους, ο Ουράνιος, η Κλαίρη ...
Anef_Oriwn
Τρίτη 9/9/2008
(του Κώστα Κωνσταντίνου - Αναδημοσίευση από τον “Πολίτη” της 9ης Σεπτεμβρίου 2008, από τη στήλη “ ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ”. (Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-)
“• Εδώ που τα λέμε, κύριε υπουργέ της Παιδείας, ήταν μάλλον... άστοχος, ο στόχος. Μα να ζητάτε από τους καθηγητές να εμφυσήσουν κουλτούρα “ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ε/Κ και Τ/Κ, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας” στους μαθητές τους; Με τους περισσότερους καθηγητές μας μάλιστα να προέρχονται από τα ελλαδικά πανεπιστήμια και να έχουν θητεύσει στο Δράσις - ΚΕΣ; Τι άλλο περιμένατε να ακούσετε δηλαδή ως απάντηση, εκτός από εκείνο το “ε, μα δεν είμαστε έτοιμοι” ή από λαμπρές απορίες του στιλ “κι αν ένα σχολείο της Κερύνειας αποφασίσει ότι θέλει να διδυμοποιηθεί με ένα από εδώ, τι θα κάνουμε;”(!). Απολύτως λογικές αντιδράσεις για επαγγελματίες που τους είπαν απλώς να είναι λίγο πιο θετικοί μπας και προχωρήσουμε και στα σχολεία με τη ρημάδα την προσπάθεια για λύση και συμβίωση, δεν βρίσκετε;
• Χώρια που ξύπνησαν κιόλας όλα (μα όλα) τα προστατευτικά ένστικτα της πατριωτικής (δες απορριπτικής) μερίδας των καθηγητών έναντι των μαθητών. Θα καμφθεί λέει το... αγωνιστικό φρόνημα των μαθητών εάν τους πουν ότι πρέπει να ζήσουμε με τους Τ/Κ. Ξέρετε ποιο φρόνημα, έτσι; Αυτό που διατηρείται άσβεστο μέσα από τη φοβερά επιτυχημένη διδακτική δραστηριότητα των καθηγητών και το οποίο καταγράφεται κάθε φορά που τα τηλεοπτικά συνεργεία πάνε στις καφετέριες, όπου οι περισσότεροι μαθητές κάνουν κοπάνα από τα συλλαλητήρια. “Τι γιορτάζουμε την 17η Νοεμβρίου;”, τους ρωτούν. “Ε, ε, ε, γιορτάζουμε που... ε, που οι Γερμανοί επερικυκλώσαν ένα σχολείο, το 1821...”. Μετά το έσωσαν η Μπουμπουλίνα και οι Power Rangers. Και είναι τυχερά τα αφτιά μας και τα μάτια μας που τα χαντακωμένα παιδιά του κοσμάκη όλα αυτά τα λένε προφορικώς. Άμα τα έγραφαν κιόλας, τω αιγκεφαλυκώ δαιν θα τω γλοιτόναμαι με τήπωτα.
• Ακούς εκεί να ζητούν από τους καθηγητές να διδάξουν στα παιδιά να ζήσουν με τους Τ/Κ! Ο υπουργός φταίει όμως. Διότι, ακαδημαϊκός γαρ, δεν γνωρίζει. Εάν ήταν πιο πονηρός, ο στόχος της νέας σχολικής χρονιάς θα μπορούσε να είχε περάσει όχι εν μέσω οργίλων αντιδράσεων αλλά εν μέσω επευφημιών του καθηγητικού κόσμου. Πώς; Εάν, επί παραδείγματι, το Υπουργείο έλεγε πως ο στόχος είναι: “Η καλλιέργεια κλίματος ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ε/Κ και Τ/Κ έτσι που και οι δύο κοινότητες να κατανοήσουν, μεταξύ άλλων, πως δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να κάνουν φροντιστήρια οι καθηγητές του Δημοσίου”. Εκεί να δείτε τι θα είχε γίνει. Οι γκράντε πατριώτες καθηγητές - φύλακες του αγωνιστικού φρονήματος, θα έμπαιναν στις τάξεις τραγουδώντας το “Η δική μου η πατρίδα”, της Νεσέ Γασίν και φωνάζοντας, “Αντρέα πολέμα, σου δίνουμε το αίμα”. Αλλά δεν ξέρει από τέτοια ο υπουργός.
• Αλλά και οι πολιτικοί... Τι ξεφτίλες. Και δεν εννοούμε τον Κολοκασίδη (ναι, αυτό το παιδί με το ύφος τού ξεχασμένου στο ψυγείο επί τρεις μήνες γιαουρτιού που κατέβηκε 185 φορές στις βουλευτικές και δεν βγήκε ποτέ - ούτε πρόκειται). Αυτός είναι και κρίμα ο καημένος. Και δεν εννοούμε βεβαίως ούτε τον άλλον τον κακόμοιρο, τον Ομήρου. Αυτός κι αν είναι για λύπηση. Η ξεφτίλα, η απόλυτη ξεφτίλα αυτή τη φορά, ήταν ο ΔΗΣΥ. Ο οποίος έκανε την πάπια και άφησε τον κάθε Θεμιστοκλέους (του) να ουρλιάζει για τον... ευνουχισμό, λέει, του κυπριακού ελληνισμού και τον κάθε Πρόδρομο Προδρόμου να ωρύεται διότι ο υπουργός Παιδείας μίλησε λέει για μεικτά σχολεία, Ε/Κ και Τ/Κ. Και καλά, την πολιτική τσίπα του κ. Προδρόμου την είδαμε όταν έγλυψε εκεί όπου έφτυνε επί χρόνια (και μιλάμε για φτύσιμο, έτσι;) προκειμένου να γυρίσει χειροκροτώντας πίσω στον ΔΗΣΥ. Την τσίπα του κ. Αναστασιάδη όμως; Εκτός και εάν όλη αυτή η βρικολακιασμένη, η ακροδεξιά, εμετική προσέγγιση στο θέμα της συμφιλίωσης στα σχολεία τον εκφράζει πλέον. Ξανά... Αυτό θα χαιρόμασταν να μας το διευκρίνιζε. Μέχρι τότε, όμως, είμαστε σε κατάσταση σοκ από τη στάση και του ιδίου και του ΔΗΣΥ στο πρώτο μεγάλο τους τεστ. Γιατί, καλές οι ψήφοι αλλά οι πολιτικοί σε κάτι τέτοια είναι που φαίνονται. Στα δύσκολα. Όχι στα λόγια. Αυτά είναι εύκολα.
• Φωνάζουμε, και πολύ σωστά, για τη ζημιά που προκαλούν στην προσπάθεια για λύση οι απαράδεκτες (τελευταίως ειδικά) δηλώσεις του Ταλάτ. Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ, πόση ζημιά προκαλούν τα δικά μας σχόλια; Έχουμε σκεφτεί πώς εκλαμβάνει ο έξω κόσμος αυτά λ.χ. τα υστερικά... χορωδιακά ξεσπάσματα των πολιτικών κομμάτων και των οργανωμένων καθηγητών υπό τη διεύθυνση εκείνου του αξιοθρήνητου Χρυσόστομου Β΄, η ακραία ρητορική του οποίου θυμίζει μουλά των Ταλιμπάν αντί ορθόδοξο Ιεράρχη; Έχουμε σκεφτεί πόσο πλήττεται η διαπραγματευτική ικανότητα της πλευράς μας; Και όλα αυτά με αφορμή τι; Μια εγκύκλιο η οποία προτρέπει τους καθηγητές να καλλιεργήσουν ενόψει (πιθανότητας) λύσης ένα κλίμα συμφιλίωσης στα σχολεία! Πού είναι το κακό; Εδώ, σίγουρα δεν είναι. Το κακό εντοπίζεται στην τραγική αλήθεια ότι η Παιδεία στον τόπο μας βρίσκεται ακόμη όμηρος στα χέρια όλων αυτών των κολλημένων που παρά να ζήσουν με τους Τουρκοκύπριους προτιμούν να χαρίσουν τη μισή μας πατρίδα. Όλων αυτών οι οποίοι, στα διαλείμματα των παράνομων φροντιστηρίων τους, των παραπολιτικών τους μιζών και των παραεκκλησιαστικών τους επιχειρήσεων, επιμένουν να επιβάλλουν στον τόπο το βολικό για αυτούς παρελθόν και να ανακόπτουν το μέλλον. Το κακό εντοπίζεται επίσης στη σιωπή, την απάθεια και την ανοχή όλων των υπολοίπων, όλων ημών. Καθηγητών, πολιτικών, ιεραρχών, λοιπών πολιτών και ΜΜΕ. Στο τελευταίο, περισσότερο. "Αν δεν ακούσουν" (εννοεί "ΥΠακούσουν") οι του Υπουργείου θα αντιδράσω, δηλώνει προκλητικά ο Αγιατολάχ Β΄ του 8%. Αυτοί ελπίζουμε πως δεν θα ακούσουν τελικά. Εμείς όμως; Θα υπακούσουμε πάλι διά της ανοχής μας;”
(Για το copy-paste)
Anef_Oriwn
Υ.Γ.: Οι υπογραμμίσεις και οι χρωματισμοί είναι δικοί μου.
Σχόλια και παρατηρήσεις του Ιστολόγου Anef_Oriwn :
1. (*) - Το “μαύρα κοράκια” δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τον Αρχιεπίσκοπο (του 8%) επειδή ως ιερωμένος (;) είναι αναγκασμένος να φοράει μαύρα! Το κολάνιν πιάνει όλους όσους αναφέρει ο αρθρογράφος αλλά και κάποιους άλλους που του διέφυγαν όπως, λόγου χάριν να πούμε, (που λαλεί τζιαι ο φίλος μου ο “Εκάμαμεν τα τράττα τζιαι shεshέ”), οι ποικιλόμορφοι Σύνδεσμοι και παρα-Σύνδεσμοι των Αγωνιστών και των παρα-Αγωνιστών (“αρκήσαν” τούτοι, γιατί άραγε;), οι σύλλογοι των ΘΟΙ, οι παπάδες και οι δεξιοί ψαλτάδες, οι κάθε λογής δημοσιογραφίσκοι που τρέχουνε να γράψουνε για τον αφανισμό της ελληνικής μας Παιδείας αλλά και δημοσιογράφοι “ολκής” όπως ο Λάζαρος κι ο Ιακωβιδης που κατάντησαν μοιρολογίστρες, η κάστα των δοκτοροπροφεσόρων και “συγγραφέων” που αρθρογραφεί στον “Φιλελεύθερο” για τους ποικίλους εθνικούς κι άλλους κινδύνους που παραμονεύουν σε κάθε μας βήμα και γωνιά (από τις κινήσεις και πρωτοβουλίες του Προέδρου, από τους μετανάστες, από τους οπαδούς της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”), και γενικώς όποιος νομίζει ότι θα σώσει το “έθνος”!
2. (**) – Της “αλλαγής τα παιδιά”, για το ζήτημα αυτό της αλλαγής των σχολικών βιβλίων και δη της Ιστορίας και οι οποίοι δέχονται και το κύριο βάρος των επιθέσεων είναι πρώτα απ’ όλα ο Πρόεδρος και μετά ο Υπουργός του της Παιδείας Αντρέας Δημητρίου (με ποιους έμπλεξε κι αυτός ο έρμος) και ο επικεφαλής της επταμελούς ομάδας των “Σοφών” για την Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αντρέας Καζαμίας (κι αυτός Αντρέας – δεν είναι καθόλου γουρλίδικο τ’ όνομα. Δεν προσευχηθήκανε κι αυτοί στον Απόστολο Αντρέα, μήπως και τους βοηθήσει όπως έκανε και ο Αρχιεπίσκοπος του 8%).
3. Προσέξατε ότι όλοι όσοι αντιδρούν, φωνασκούν και κλαυθμηρίζουν για τον καταποντισμό της “εθνικής” μας παιδείας και κουλτούρας και τον αφελληνισμό της Κυπρου, είναι βασικά όσοι αντιτίθενται και στην έναρξη διαδικασιών και συνομιλιών για την εξεύρεση λύσης στο κυπριακό; Βρήκαν άλλο τρόπο να τα χώσουν στο Πρόεδρο (κυρίως κάποιοι από τα συγκυβερνώντα κόμματα). Όμως μου κάνει εντύπωση για που χάθηκαν κάποια άλλα “λατζιηνάρκα” (από το “Συναγερμό”), όπως η Θεοχάρους, ο Ουράνιος, η Κλαίρη ...
Anef_Oriwn
Τρίτη 9/9/2008
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 25η (ιστοριογραφική και βιβλιοπαρουσιαστική) – Πως γράφεται και ερμηνεύεται η Ιστορία (Σκέψεις και προβληματισμοί ενός Αμερικανού).
(Με αφορμή τις πρόσφατες έντονες συζητήσεις για πιθανές αλλαγές στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, για τις αρνητικές συντηρητικές αντιδράσεις και για τον πόλεμο χαρακωμάτων από τους γνωστούς εθνικο-θρησκευτικούς κύκλους).
Τελευταία αγόρασα και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Howard Zinn* “Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών” (από τις εκδόσεις “Αιώρα”). Το βιβλίο αποτελεί μια διαφορετική απομυθοποιητική και ταξική προσέγγιση της αμερικανικής ιστορίας, μακριά από ωραιοποιημένες καταστάσεις, θέσφατες, βολικές και βολεμένες αλήθειες που επέβαλλαν διαχρονικά οι νικητές της καθεστηκυίας τάξης (όπως για τη σφαγή του γηγενούς πληθυσμού των Ιντιάνων, τις φυλετικές διακρίσεις, για τον αμερικανικό εμφύλιο, για τους καπιτα-ληστές και το κύμα μετανάστευσης, για το πόλεμο στο Βιετνάμ και πολλά άλλα).
(* Ο Zinn είναι ο συγγραφέας και του εξαίρετου θεατρικού μονόλογου “Ο Μαρξ στο Σόχο” που παρουσιάστηκε και στην Κύπρο από τον ηθοποιό Άγγελο Αντωνόπουλο).
Παρακάτω θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τον «Επίλογο» του έργου (που θα μπορούσε να ήταν πρόλογος) μέσα από τα οποία διαφαίνεται ο τρόπος που ο συγγραφέας πιστεύει ότι πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία.
Άκρως ενδιαφέροντα και επίκαιρα τα όσα λεει ο Zinn. Τυχόν ομοιότητες με γνωστά γεγονότα και καταστάσεις στην Κύπρο δεν είναι καθόλου συμπτωματικά.
(All dogs, One generation).
“Ένας ιστορικός ή ένας δημοσιογράφος ή οποιοσδήποτε αφηγείται μια ιστορία είναι αναγκασμένος να επιλέξει, μέσα από άπειρα γεγονότα, εκείνα που θα παρουσιάσει και εκείνα που θα παραλείψει. Και ότι, αναπόφευκτα, αυτή π απόφαση θα αντανακλούσε - συνειδητά ή μη - τα ενδιαφέροντα τον ιστορικού.
Στις μέρες μας διατυμπανίζεται με επιτιμητικό τρόπο η ανάγκη για διδασκαλία των γεγονότων στους φοιτητές.
Δεν υφίσταται όμως κανένα γεγονός που να είναι πλήρως απαλλαγμένο από ερμηνεία. Πίσω από κάθε γεγονός που παρουσιάζεται στον κόσμο - από ένα δάσκαλο, έναν συγγραφέα ή οποιονδήποτε άλλον - υπάρχει μια κρίση. Η κρίση ότι το γεγονός αυτό είναι σημαντικό και ότι άλλα γεγονότα που έχουν παραληφθεί δεν είναι τόσο σημαντικά.
Υπήρχαν θέματα που εγώ θεωρούσα σημαντικά, τα οποία έλειπαν από τις ορθόδοξες ιστορίες που κατέκλυζαν την αμερικανική κουλτούρα. H συνέπεια αυτών των παραλείψεων δεν ήταν ότι παρουσιάστηκε απλώς μια στρεβλή εικόνα του παρελθόντος αλλά -και αυτό είναι σημαντικότερο- ότι μας δημιουργείται μια παραπλανητική εικόνα για το παρόν.
Για παράδειγμα, υπάρχει το ταξικό ζήτημα. Επικρατεί ο ισχυρισμός -όπως αναφέρεται και στο προοίμιο του Συντάγματος- ότι «εμείς, ο λαός», ήμασταν εκείνοι που συντάξαμε αυτό το κείμενο και όχι πενήντα πέντε προνομιούχοι, λευκοί άντρες, των οποίων τα ταξικά συμφέροντα υπαγόρευαν την ίδρυση μιας ισχυρής, κεντρικής κυβέρνησης. Αυτή η χρήση της κυβέρνησης για ταξικούς σκοπούς, για να υπηρετεί τις ανάγκες των πλουσίων και των ισχυρών, συνεχίσθηκε σε ολόκληρη την αμερικανική ιστορία και εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και σήμερα. Συγκαλύπτεται από μια φρασεολογία που υπαινίσσεται ότι όλοι μας - πλούσιοι, φτωχοί και μεσαία τάξη- έχουμε ένα κοινό συμφέρον.
'Έτσι η κατάσταση του έθνους περιγράφεται με οικουμενικούς όρους. Όταν ο πρόεδρος δηλώνει χαρούμενα ότι «η οικονομία μας είναι γερή», δεν ομολογεί ότι δεν είναι καθόλου γερή για τα 40 ή 50 εκατομμύρια πολίτες που παλεύουν να επιβιώσουν, μολονότι ενδέχεται να είναι αρκετά γερή για πολλά μέλη της μεσαίας τάξης και ιδιαίτερα γερή για το πλουσιότερο 1% τον πληθυσμού που κατέχει το 40% του συνολικού πλούτου τον έθνους.
Σε διάφορες περιόδους της ιστορίας μας δίνονται τίτλοι που αντανακλούν την ευημερία μιας τάξης και αγνοούν τις υπόλοιπες.
Το ταξικό συμφέρον καλυπτόταν ανέκαθεν πίσω από έναν μανδύα που λέγεται «εθνικό συμφέρον». Η προσωπική μου εμπειρία από τον πόλεμο και το ιστορικό όλων των στρατιωτικών επεμβάσεων που πραγματοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με έκαναν να ακούω με σκεπτικισμό τους υψηλόβαθμους πολιτικούς αξιωματούχους που επικαλούνταν «το εθνικό συμφέρον» ή «την εθνική ασφάλεια,, προκειμένου να αιτιολογήσουν τις πολιτικές τους. Τέτοιες δικαιολογίες χρησιμοποίησε o Τρούμαν για να προβεί στην «αστυνόμευση» της Κορέας που προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους πολιτών. Το ίδιο έκαναν ο Τζόνσον και ο Νίξον για να διεξαγάγουν τον πόλεμο στην Ινδοκίνα, ο οποίος άφησε πίσω του περίπου 3.000.000 νεκρούς. Τις ίδιες δικαιολογίες χρησιμοποίησε και ο Ρέιγκαν όταν εισέβαλε στη Γρενάδα, ο Μπους όταν επιτέθηκε στον Παναμά και μετέπειτα στο Ιράκ και ο Κλίντον όταν προέβαινε σε επανειλημμένους βομβαρδισμούς στο Ιράκ.
Υπάρχει άραγε «εθνικό συμφέρον», όταν n απόφαση για πόλεμο λαμβάνεται από λίγους, ενώ πάρα πολλοί άλλοι —εδώ και στο εξωτερικό— σκοτώνονται και μένουν ανάπηροι εξαιτίας αυτής της απόφασης; Δεν θα πρέπει εμείς οι πολίτες να αναρωτιόμαστε τίνων τα συμφέροντα εξυπηρετούν οι εκάστοτε πράξεις μας; Άρα, σκέφτηκα γιατί να μη διηγηθώ την ιστορία των πολέμων, όχι μέσα από τα μάτια των στρατηγών και των διπλωματών, αλλά από την οπτικό των φαντάρων, των γονιών που δέχονταν τα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα — ακόμα και από την οπτική τον «εχθρού».
Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση, όταν άρχισα να μελετώ ιστορία, όταν ο βαθμός στον οποίο n εθνικιστική θέρμη —που αποτυπώνεται στο μυαλό μας από την παιδική μας ηλικία με όρκους υπακοής, εθνικούς ύμνούς, κυμάτισμα σημαιών και ρητορικά καυχήματα— έχει διεισδύσει στα εκπαιδευτικά συστήματα όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Τώρα αναρωτιέμαι πώς θα μας φαινόταν η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, αν μπορούσαμε — τουλάχιστον στη σκέψη μας— να σβήσουμε τα εθνικά σύνορα ολόκληρου του κόσμου και να φανταστούμε ότι όλα τα παιδιά είναι δικά μας. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ρίξουμε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, τις βόμβες ναπάλμ στο Βιετνάμ ούτε και να προκαλέσουμε κάποιον πόλεμο, επειδή οι πόλεμοι —ειδικά στην εποχή μας— στρέφονται πάντα κατά των παιδιών, κατά των δικών μας παιδιών.
Επιπλέον υπάρχει βαθιά ριζωμένο και το φυλετικό ζήτημα, όσο κι αν επιθυμούμε να το ξεχάσουμε. Όταν άρχισα να βυθίζομαι μέσα στην ιστορία, δεν είχα αντιληφθεί πόσο στρεβλά ήταν n διδασκαλία της ιστορίας και n συγγραφή ιστορικών βιβλίων, σε ό,τι αφορούσε τους ανθρώπους άλλων φύλών πλnν της λευκής. Ναι, υπήρχαν Ινδιάνοι και μετά χάθηκαν. Οι μαύροι ήταν ορατοί όταν ήταν σκλάβοι, έπειτα απέκτησαν την ελευθερία τους και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. 'Ήταν η ιστορία των λευκών.
Από την πρώτη τάξη του δημοτικού μέχρι και τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, δεν διάβασα τον παραμικρό υπαινιγμό για το γεγονός ότι η άφιξη τον Χριστόφορου Κολόμβου στον Νέο Κόσμο σηματοδότησε την έναρξη μιας γενοκτονίας, η οποία εξαφάνισε τον αυτόχθονα πληθυσμό της Ισπανιόλας. Ούτε για το γεγονός ότι εκείνη ήταν απλώς η πρώτη φάση ενός σχεδίου που παρουσιάσθηκε ως ήπια εξάπλωση ενός νεοσύστατου έθνους («εξαγορά»της Λουϊζιάνας, «εξαγορά» της Φλόριντα, μεξικάνικη «εκχώρηση»), αλλά στον πράξη περιλάμβανε το βίαιο εξοβελισμό των Ινδιάνων - με πράξεις απερίγραπτης θηριωδίας - από κάθε τετραγωνικό μίλι της ηπείρου, ώσπου το μόνο που απέμενε ήταν η απομόνωσή τους σε καταυλισμούς.
Σε κανένα στάδιο της εκπαίδευσης μου ως ιστορικού δεν διδάχθηκα για τις επανειλημμένες σφαγές των μαύρων, τις οποίες αποσιώπησε μια κυβέρνηση που δεσμευόταν από το Σύνταγμα να προασπίζει την ισότητα όλων των πολιτών έναντι του νόμου.
Με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, θέλησα να αφυπνίσω μια ευρύτερη συνείδηση ταξικών συγκρούσεων, φυλετικής αδικίας, ανισότητας των φύλων και εθνικής αλαζονείας.
Καθώς διαβαίνουμε από έναν αιώνα στον επόμενο, από μια χιλιετηρίδα σε μια άλλη, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ιστορία αλλάζει το ίδιο δραματικά όπως και το ημερολόγιο. Παρ’ όλα αυτά εκείνη ορμά μπροστά, όπως έκανε ανέκαθεν, αποτελούμενη από δυο δυνάμεις που τρέχουν προς το μέλλον — η μια φοράει μια λαμπρή στολή, ενώ η άλλη φοράει κουρέλια, αλλά έχει όραμα.
Υπάρχει το παρελθόν και η συνεχιζόμενη φρίκη του: η βία, ο πόλεμος, οι προκαταλήψεις εναντίον όσων είναι διαφορετικοί η εξοργιστική μονοπώληση του μεγάλου πλούτου της γης από λίγους, n πολιτική δύναμη που βρίσκεται στα χέρια ψευτών και δολοφόνων, n ανέγερση φυλακών αντί για σχολεία και n δηλητηρίαση του Τύπου και όλου του πολιτισμού από το χρήμα. Είναι εύκολο να απογοητευθεί κάποιος παρατηρώντας όλ’ αυτά, ειδικά αφού ο Τύπος και η τηλεόραση μας ωθούν να βλέπουμε μόνο αυτά και τίποτε άλλο.
Είναι γεγονός [όμως] ότι σε μια χώρα που εξουσιάζεται από τον πλούτο των εταιρειών, τη δύναμη του στρατού και δυο απαρχαιωμένα πολιτικά κόμματα, υπάρχει [και] μια κουλτούρα που χαρακτηρίσθηκε από κάποιον έντρομο συντηρητικό ως «μονίμως εχθρική», η οποία αμφισβητεί το παρόν και αξιώνει ένα νέο μέλλον.
Είναι ένας αγώνας στον οποίο ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει αν θα συμμετάσχει ή απλώς θα τον παρακολουθήσει. Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι η επιλογή που θα κάνουμε, θα έχει αντίκτυπο στην έκβασή του”.
Anef_Oriwn
Κυριακή 7/9/2008
Τελευταία αγόρασα και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Howard Zinn* “Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών” (από τις εκδόσεις “Αιώρα”). Το βιβλίο αποτελεί μια διαφορετική απομυθοποιητική και ταξική προσέγγιση της αμερικανικής ιστορίας, μακριά από ωραιοποιημένες καταστάσεις, θέσφατες, βολικές και βολεμένες αλήθειες που επέβαλλαν διαχρονικά οι νικητές της καθεστηκυίας τάξης (όπως για τη σφαγή του γηγενούς πληθυσμού των Ιντιάνων, τις φυλετικές διακρίσεις, για τον αμερικανικό εμφύλιο, για τους καπιτα-ληστές και το κύμα μετανάστευσης, για το πόλεμο στο Βιετνάμ και πολλά άλλα).
(* Ο Zinn είναι ο συγγραφέας και του εξαίρετου θεατρικού μονόλογου “Ο Μαρξ στο Σόχο” που παρουσιάστηκε και στην Κύπρο από τον ηθοποιό Άγγελο Αντωνόπουλο).
Παρακάτω θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τον «Επίλογο» του έργου (που θα μπορούσε να ήταν πρόλογος) μέσα από τα οποία διαφαίνεται ο τρόπος που ο συγγραφέας πιστεύει ότι πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία.
Άκρως ενδιαφέροντα και επίκαιρα τα όσα λεει ο Zinn. Τυχόν ομοιότητες με γνωστά γεγονότα και καταστάσεις στην Κύπρο δεν είναι καθόλου συμπτωματικά.
(All dogs, One generation).
“Ένας ιστορικός ή ένας δημοσιογράφος ή οποιοσδήποτε αφηγείται μια ιστορία είναι αναγκασμένος να επιλέξει, μέσα από άπειρα γεγονότα, εκείνα που θα παρουσιάσει και εκείνα που θα παραλείψει. Και ότι, αναπόφευκτα, αυτή π απόφαση θα αντανακλούσε - συνειδητά ή μη - τα ενδιαφέροντα τον ιστορικού.
Στις μέρες μας διατυμπανίζεται με επιτιμητικό τρόπο η ανάγκη για διδασκαλία των γεγονότων στους φοιτητές.
Δεν υφίσταται όμως κανένα γεγονός που να είναι πλήρως απαλλαγμένο από ερμηνεία. Πίσω από κάθε γεγονός που παρουσιάζεται στον κόσμο - από ένα δάσκαλο, έναν συγγραφέα ή οποιονδήποτε άλλον - υπάρχει μια κρίση. Η κρίση ότι το γεγονός αυτό είναι σημαντικό και ότι άλλα γεγονότα που έχουν παραληφθεί δεν είναι τόσο σημαντικά.
Υπήρχαν θέματα που εγώ θεωρούσα σημαντικά, τα οποία έλειπαν από τις ορθόδοξες ιστορίες που κατέκλυζαν την αμερικανική κουλτούρα. H συνέπεια αυτών των παραλείψεων δεν ήταν ότι παρουσιάστηκε απλώς μια στρεβλή εικόνα του παρελθόντος αλλά -και αυτό είναι σημαντικότερο- ότι μας δημιουργείται μια παραπλανητική εικόνα για το παρόν.
Για παράδειγμα, υπάρχει το ταξικό ζήτημα. Επικρατεί ο ισχυρισμός -όπως αναφέρεται και στο προοίμιο του Συντάγματος- ότι «εμείς, ο λαός», ήμασταν εκείνοι που συντάξαμε αυτό το κείμενο και όχι πενήντα πέντε προνομιούχοι, λευκοί άντρες, των οποίων τα ταξικά συμφέροντα υπαγόρευαν την ίδρυση μιας ισχυρής, κεντρικής κυβέρνησης. Αυτή η χρήση της κυβέρνησης για ταξικούς σκοπούς, για να υπηρετεί τις ανάγκες των πλουσίων και των ισχυρών, συνεχίσθηκε σε ολόκληρη την αμερικανική ιστορία και εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και σήμερα. Συγκαλύπτεται από μια φρασεολογία που υπαινίσσεται ότι όλοι μας - πλούσιοι, φτωχοί και μεσαία τάξη- έχουμε ένα κοινό συμφέρον.
'Έτσι η κατάσταση του έθνους περιγράφεται με οικουμενικούς όρους. Όταν ο πρόεδρος δηλώνει χαρούμενα ότι «η οικονομία μας είναι γερή», δεν ομολογεί ότι δεν είναι καθόλου γερή για τα 40 ή 50 εκατομμύρια πολίτες που παλεύουν να επιβιώσουν, μολονότι ενδέχεται να είναι αρκετά γερή για πολλά μέλη της μεσαίας τάξης και ιδιαίτερα γερή για το πλουσιότερο 1% τον πληθυσμού που κατέχει το 40% του συνολικού πλούτου τον έθνους.
Σε διάφορες περιόδους της ιστορίας μας δίνονται τίτλοι που αντανακλούν την ευημερία μιας τάξης και αγνοούν τις υπόλοιπες.
Το ταξικό συμφέρον καλυπτόταν ανέκαθεν πίσω από έναν μανδύα που λέγεται «εθνικό συμφέρον». Η προσωπική μου εμπειρία από τον πόλεμο και το ιστορικό όλων των στρατιωτικών επεμβάσεων που πραγματοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με έκαναν να ακούω με σκεπτικισμό τους υψηλόβαθμους πολιτικούς αξιωματούχους που επικαλούνταν «το εθνικό συμφέρον» ή «την εθνική ασφάλεια,, προκειμένου να αιτιολογήσουν τις πολιτικές τους. Τέτοιες δικαιολογίες χρησιμοποίησε o Τρούμαν για να προβεί στην «αστυνόμευση» της Κορέας που προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους πολιτών. Το ίδιο έκαναν ο Τζόνσον και ο Νίξον για να διεξαγάγουν τον πόλεμο στην Ινδοκίνα, ο οποίος άφησε πίσω του περίπου 3.000.000 νεκρούς. Τις ίδιες δικαιολογίες χρησιμοποίησε και ο Ρέιγκαν όταν εισέβαλε στη Γρενάδα, ο Μπους όταν επιτέθηκε στον Παναμά και μετέπειτα στο Ιράκ και ο Κλίντον όταν προέβαινε σε επανειλημμένους βομβαρδισμούς στο Ιράκ.
Υπάρχει άραγε «εθνικό συμφέρον», όταν n απόφαση για πόλεμο λαμβάνεται από λίγους, ενώ πάρα πολλοί άλλοι —εδώ και στο εξωτερικό— σκοτώνονται και μένουν ανάπηροι εξαιτίας αυτής της απόφασης; Δεν θα πρέπει εμείς οι πολίτες να αναρωτιόμαστε τίνων τα συμφέροντα εξυπηρετούν οι εκάστοτε πράξεις μας; Άρα, σκέφτηκα γιατί να μη διηγηθώ την ιστορία των πολέμων, όχι μέσα από τα μάτια των στρατηγών και των διπλωματών, αλλά από την οπτικό των φαντάρων, των γονιών που δέχονταν τα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα — ακόμα και από την οπτική τον «εχθρού».
Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση, όταν άρχισα να μελετώ ιστορία, όταν ο βαθμός στον οποίο n εθνικιστική θέρμη —που αποτυπώνεται στο μυαλό μας από την παιδική μας ηλικία με όρκους υπακοής, εθνικούς ύμνούς, κυμάτισμα σημαιών και ρητορικά καυχήματα— έχει διεισδύσει στα εκπαιδευτικά συστήματα όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Τώρα αναρωτιέμαι πώς θα μας φαινόταν η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, αν μπορούσαμε — τουλάχιστον στη σκέψη μας— να σβήσουμε τα εθνικά σύνορα ολόκληρου του κόσμου και να φανταστούμε ότι όλα τα παιδιά είναι δικά μας. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ρίξουμε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, τις βόμβες ναπάλμ στο Βιετνάμ ούτε και να προκαλέσουμε κάποιον πόλεμο, επειδή οι πόλεμοι —ειδικά στην εποχή μας— στρέφονται πάντα κατά των παιδιών, κατά των δικών μας παιδιών.
Επιπλέον υπάρχει βαθιά ριζωμένο και το φυλετικό ζήτημα, όσο κι αν επιθυμούμε να το ξεχάσουμε. Όταν άρχισα να βυθίζομαι μέσα στην ιστορία, δεν είχα αντιληφθεί πόσο στρεβλά ήταν n διδασκαλία της ιστορίας και n συγγραφή ιστορικών βιβλίων, σε ό,τι αφορούσε τους ανθρώπους άλλων φύλών πλnν της λευκής. Ναι, υπήρχαν Ινδιάνοι και μετά χάθηκαν. Οι μαύροι ήταν ορατοί όταν ήταν σκλάβοι, έπειτα απέκτησαν την ελευθερία τους και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. 'Ήταν η ιστορία των λευκών.
Από την πρώτη τάξη του δημοτικού μέχρι και τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, δεν διάβασα τον παραμικρό υπαινιγμό για το γεγονός ότι η άφιξη τον Χριστόφορου Κολόμβου στον Νέο Κόσμο σηματοδότησε την έναρξη μιας γενοκτονίας, η οποία εξαφάνισε τον αυτόχθονα πληθυσμό της Ισπανιόλας. Ούτε για το γεγονός ότι εκείνη ήταν απλώς η πρώτη φάση ενός σχεδίου που παρουσιάσθηκε ως ήπια εξάπλωση ενός νεοσύστατου έθνους («εξαγορά»της Λουϊζιάνας, «εξαγορά» της Φλόριντα, μεξικάνικη «εκχώρηση»), αλλά στον πράξη περιλάμβανε το βίαιο εξοβελισμό των Ινδιάνων - με πράξεις απερίγραπτης θηριωδίας - από κάθε τετραγωνικό μίλι της ηπείρου, ώσπου το μόνο που απέμενε ήταν η απομόνωσή τους σε καταυλισμούς.
Σε κανένα στάδιο της εκπαίδευσης μου ως ιστορικού δεν διδάχθηκα για τις επανειλημμένες σφαγές των μαύρων, τις οποίες αποσιώπησε μια κυβέρνηση που δεσμευόταν από το Σύνταγμα να προασπίζει την ισότητα όλων των πολιτών έναντι του νόμου.
Με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, θέλησα να αφυπνίσω μια ευρύτερη συνείδηση ταξικών συγκρούσεων, φυλετικής αδικίας, ανισότητας των φύλων και εθνικής αλαζονείας.
Καθώς διαβαίνουμε από έναν αιώνα στον επόμενο, από μια χιλιετηρίδα σε μια άλλη, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ιστορία αλλάζει το ίδιο δραματικά όπως και το ημερολόγιο. Παρ’ όλα αυτά εκείνη ορμά μπροστά, όπως έκανε ανέκαθεν, αποτελούμενη από δυο δυνάμεις που τρέχουν προς το μέλλον — η μια φοράει μια λαμπρή στολή, ενώ η άλλη φοράει κουρέλια, αλλά έχει όραμα.
Υπάρχει το παρελθόν και η συνεχιζόμενη φρίκη του: η βία, ο πόλεμος, οι προκαταλήψεις εναντίον όσων είναι διαφορετικοί η εξοργιστική μονοπώληση του μεγάλου πλούτου της γης από λίγους, n πολιτική δύναμη που βρίσκεται στα χέρια ψευτών και δολοφόνων, n ανέγερση φυλακών αντί για σχολεία και n δηλητηρίαση του Τύπου και όλου του πολιτισμού από το χρήμα. Είναι εύκολο να απογοητευθεί κάποιος παρατηρώντας όλ’ αυτά, ειδικά αφού ο Τύπος και η τηλεόραση μας ωθούν να βλέπουμε μόνο αυτά και τίποτε άλλο.
Είναι γεγονός [όμως] ότι σε μια χώρα που εξουσιάζεται από τον πλούτο των εταιρειών, τη δύναμη του στρατού και δυο απαρχαιωμένα πολιτικά κόμματα, υπάρχει [και] μια κουλτούρα που χαρακτηρίσθηκε από κάποιον έντρομο συντηρητικό ως «μονίμως εχθρική», η οποία αμφισβητεί το παρόν και αξιώνει ένα νέο μέλλον.
Είναι ένας αγώνας στον οποίο ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει αν θα συμμετάσχει ή απλώς θα τον παρακολουθήσει. Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι η επιλογή που θα κάνουμε, θα έχει αντίκτυπο στην έκβασή του”.
Anef_Oriwn
Κυριακή 7/9/2008
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 24η (πολιτική) – Οψόμεθα και ελπίζουμε ... (και δεν κλαυθμηρίζουμε)!
Έγινε σήμερα (3 του Σεπτέμβρη) η πρώτη συνάντηση των ηγετών των δύο κοινοτήτων (του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια και του τουρκοκύπριου Μεχμέτ Αλί Ταλάτ) που σήμαναν και την έναρξη των (νέων) απευθείας συνομιλιών για το κυπριακό. Προκαταρκτική, πιο πολύ διαδικαστική και αναγνωριστικού περιεχομένου η σημερινή συνάντηση. Σηματοδοτεί όμως την απαρχή μιας νέας (ουσιαστικής και αποτελεσματικής θέλω να πιστεύω) προσπάθειας για επιλύσει του κυπριακού.
Με το κείμενο μου αυτό (που θα είναι σύντομο) δεν θα κάνω μακροσκελή και εμπεριστατωμένη ανάλυση για τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του κυπριακού λαού (ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων) από αυτές τις συνομιλίες ούτε και για τις δυσκολίες που σίγουρα θα προκύψουν. (Αυτά μα στα ‘χουν πει κατά κόρον σήμερα και θα συνεχίσουν να το κάνουν κι απόψε δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι και από ραδιόφωνου και από τηλεοράσεως).
Πολλοί εξ ημών οψόμεθα κι ελπίζουμε (ότι κάτι θα γίνει τούτη τη φορά) προς την κατεύθυνση επανένωσης του νησιού μας.
Σημειώνοντας την ιστορικότητα του γεγονότος, θα ήθελα επίσης να πω δυο (μόνο) λογάκια στους προκαταβολικώς (και αιωνίως) κλαυθμηρίζοντες (που θα 'γραφε κι ο Σέρτης στον "Φιλελεύθερο"), στις κάθε λογής Κασσάνδρες και στους μάντεις κακών, αλλά και σ’ όσους σχίζουν τα ιμάτια τους για το δήθεν τέλος του ελληνισμού στην Κύπρου!
Τις τελευταίες μέρες και κυρίως λόγω και της υπαναχώρησης της τουρκοκυπριακής πλευράς (κατόπιν εντολής των εξ Αγκύρας στρατηγών) και ματαίωσης του ανοίγματος του Οδοφράγματος του Λιμνίτη (έστω και προσωρινά για να περάσουν οι Πυρκώτες), δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς και διάφορους να ξεσαλώσουν! Τούτοι δεν είναι απλοί άνθρωποι που προβληματίζονται για το αν θα καταλήξουν κάπου οι συνομιλίες και τι κόστος (πολιτικό και οικονομικό) θα έχει μια πιθανή λύση για τους ελληνοκύπριους.
Οι αντιδράσεις βασικά προέρχονται άτομα, κόμματα και οργανώσεις λίγο πολύ γνωστά που μέσα από εθνικιστικές και σούπερ πατριωτικές κορώνες, μιλάνε για ξεπούλημα του νησιού στους τούρκους (συνήθως όλοι πολλοί απ’ αυτούς έχουν σχέση και με το πραξικόπημα ή είναι απολογητές του), για αφελληνισμό του νησιού και διάφορα αλλά φαιδρά και ακραία! (Άσε που πολλοί εξ αυτών φορώντας την προβιά του πατριωτισμού στην πραγματικότητα κλαυθμηρίζουν για τα συμφέροντα τους που πιθανόν να θιχτούν με μια λύση του κυπριακού).
Στην ουσία όλοι αυτοί προτιμούν τη διχοτόμηση – κάποιοι μάλιστα το λενε και ευθαρσώς. Τι άλλο από διχοτομική μπορεί να είναι η άποψη να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν;
Πάψτε επιτέλους να μουρμουράτε σαν τες κοτζιάκαρες και δείξτε επιτελούς λίγη εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο! Ο πατριωτισμός δεν μονοπώλιο σας!
Το ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα! Όμως οψόμεθα και ελπίζουμε ...
Anef_Oriwn
3/9/2008
UPDATE (ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ)
(Από σχόλιο του Lexi_Penitas στο post):
“... oι απορριπτικοί της όποιας προσπάθειας για λύση είναι τόσο προβλεπτοί που όποτε η άλλη πλευρά φέρει κάποιο πρόσκομμα το αναγάγουν σε μείζον, όπως καλή ώρα και ο "ελληνοκύπριος" πιο πάνω. Ή δεν κατάλαβαν ότι αυτό το πολιτικό παιγνίδι δεν είναι μια απλή διαδικασία του συμφωνώ/διαφωνώ, ή απλά κάθονται και περιμένουν από την άλλη πλευρά να βάλει το επόμενο πρόσκομμα για να χαρούν που η διαδικασία δεν προχωρεί…”.
Anef_
4/9/2008 – 00:11 π.μ.
Με το κείμενο μου αυτό (που θα είναι σύντομο) δεν θα κάνω μακροσκελή και εμπεριστατωμένη ανάλυση για τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του κυπριακού λαού (ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων) από αυτές τις συνομιλίες ούτε και για τις δυσκολίες που σίγουρα θα προκύψουν. (Αυτά μα στα ‘χουν πει κατά κόρον σήμερα και θα συνεχίσουν να το κάνουν κι απόψε δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι και από ραδιόφωνου και από τηλεοράσεως).
Πολλοί εξ ημών οψόμεθα κι ελπίζουμε (ότι κάτι θα γίνει τούτη τη φορά) προς την κατεύθυνση επανένωσης του νησιού μας.
Σημειώνοντας την ιστορικότητα του γεγονότος, θα ήθελα επίσης να πω δυο (μόνο) λογάκια στους προκαταβολικώς (και αιωνίως) κλαυθμηρίζοντες (που θα 'γραφε κι ο Σέρτης στον "Φιλελεύθερο"), στις κάθε λογής Κασσάνδρες και στους μάντεις κακών, αλλά και σ’ όσους σχίζουν τα ιμάτια τους για το δήθεν τέλος του ελληνισμού στην Κύπρου!
Τις τελευταίες μέρες και κυρίως λόγω και της υπαναχώρησης της τουρκοκυπριακής πλευράς (κατόπιν εντολής των εξ Αγκύρας στρατηγών) και ματαίωσης του ανοίγματος του Οδοφράγματος του Λιμνίτη (έστω και προσωρινά για να περάσουν οι Πυρκώτες), δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς και διάφορους να ξεσαλώσουν! Τούτοι δεν είναι απλοί άνθρωποι που προβληματίζονται για το αν θα καταλήξουν κάπου οι συνομιλίες και τι κόστος (πολιτικό και οικονομικό) θα έχει μια πιθανή λύση για τους ελληνοκύπριους.
Οι αντιδράσεις βασικά προέρχονται άτομα, κόμματα και οργανώσεις λίγο πολύ γνωστά που μέσα από εθνικιστικές και σούπερ πατριωτικές κορώνες, μιλάνε για ξεπούλημα του νησιού στους τούρκους (συνήθως όλοι πολλοί απ’ αυτούς έχουν σχέση και με το πραξικόπημα ή είναι απολογητές του), για αφελληνισμό του νησιού και διάφορα αλλά φαιδρά και ακραία! (Άσε που πολλοί εξ αυτών φορώντας την προβιά του πατριωτισμού στην πραγματικότητα κλαυθμηρίζουν για τα συμφέροντα τους που πιθανόν να θιχτούν με μια λύση του κυπριακού).
Στην ουσία όλοι αυτοί προτιμούν τη διχοτόμηση – κάποιοι μάλιστα το λενε και ευθαρσώς. Τι άλλο από διχοτομική μπορεί να είναι η άποψη να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν;
Πάψτε επιτέλους να μουρμουράτε σαν τες κοτζιάκαρες και δείξτε επιτελούς λίγη εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο! Ο πατριωτισμός δεν μονοπώλιο σας!
Το ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα! Όμως οψόμεθα και ελπίζουμε ...
Anef_Oriwn
3/9/2008
UPDATE (ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ)
(Από σχόλιο του Lexi_Penitas στο post):
“... oι απορριπτικοί της όποιας προσπάθειας για λύση είναι τόσο προβλεπτοί που όποτε η άλλη πλευρά φέρει κάποιο πρόσκομμα το αναγάγουν σε μείζον, όπως καλή ώρα και ο "ελληνοκύπριος" πιο πάνω. Ή δεν κατάλαβαν ότι αυτό το πολιτικό παιγνίδι δεν είναι μια απλή διαδικασία του συμφωνώ/διαφωνώ, ή απλά κάθονται και περιμένουν από την άλλη πλευρά να βάλει το επόμενο πρόσκομμα για να χαρούν που η διαδικασία δεν προχωρεί…”.
Anef_
4/9/2008 – 00:11 π.μ.
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008
Ανάρτηση 23η (επαναπροσεγγιστική) - Κι όμως υπάρχουν κι αυτές οι φωνές! Να τις στηρίξουμε!
Σε λίγες μέρες (στις 3 του Σεπτέμβρη) ξεκινούν οι απευθείας διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους ηγέτες των δυο κοινοτήτων, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια και τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Γνωστές οι δυσκολίες και τα εμπόδια που θέτει η αδιαλλαξία της Τουρκίας και n εξάρτήση των κατοχικών αρχών από την Άγκυρα.
Η σημερινή (κυριακάτικη) “Χαραυγή” δημοσιεύει τις απόψεις δύο τουρκοκύπριων πολιτικών σχετικά με την έναρξη της διαδικασίας. Πρόκειται για δυο πολιτικούς, τον Αμπντουλλάχ Κορχμαζχάν, Πρόεδρο της Νεολαίας του Κόμματος “Ενωμένη Κύπρος” (ΒΚΡ) και μέλος της ΚΕ του ΒΚΡ και τον Αλπάι Ντουρτουράν, Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος “Νέα Κύπρος”, οι οποίοι για χρόνια στηρίζουν θέσεις αρχών για την επίλυση του Κυπριακού. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα αρκετές φορές να δεχθούν τα πυρά των (τουρκοκυπρίων) εθνικιστών ότι εκφράζουν «ελληνοκυπριακές θέσεις» και να χαρακτηριστούν «προδότες». Κύριο χαρακτηριστικό των τοποθετήσεων τους η αναγκαιότητα να στηριχτούν οι δυο ηγέτες, να υπερισχύσει το συμφέρον των Κυπρίων και να αποφευχθούν τα «ανατολίτικα παζάρια». Παράλληλα εκφράζουν ανησυχία για τις διεθνείς εξελίξεις και τονίζουν για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λύση πρέπει να διευκολύνει τη διαδικασία η Τουρκία, μακριά από mv πολιτική «λύσης δυο κυριαρχιών».
Πιο συγκεκριμένα ο Αμπντουλλάχ Κορχμαζχάν μεταξύ άλλων είπε και τα εξής:
«Ως λαός της Κύπρου Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, πρέπει να υποστηρίξουμε και να ενθαρρύνουμε τους δυο ηγέτες να χάνουν τα αναγκαία βήματα Δεν πρέπει να υπάρχουν προκλήσεις και προβοκάτσιες. Δεν πρέπει να υπάρχει αρνητική συμπεριφορά ή προκαταλήψεις. Αυτά το μόνο που θα δημιουργήσουν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Όλοι οφείλουμε να επαγρυπνούμε και να απομονώσουμε τους εθνικιστές φανατικούς και στις δυο πλευρές που θα επιχειρήσουν να αποτρέψουν την όποια πρόοδο στο Κυπριακό πρόβλημα.
Η λύση και n επανένωση είναι προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων. H δύσκολη προσπάθεια να φθάσουμε σε λύση είναι προς το συμφέρον τόσο των Τουρκοκύπριων όσο και Ελληνοκύπριων. Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ έχουν στους ώμους τους ένα δύσκολο έργο. Πρέπει να τους καταλάβουμε και να τους βοηθήσουμε: με κάθε τρόπο, φθάνει να έχουν ως πρώτο μέλημα τους την Κύπρο και τους Κυπρίους.
Για εμάς οι αρχές της λύσης είναι ξεκάθαρες και μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να κινηθούν οι απευθείας διαπραγματεύσεις: Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδιακή δημοκρατία που θα πάρει τη θέση της στη διεθνή κοινότητα ως μια, αδιαίρετη χώρα με μια υπηκοότητα. Όλοι οι Κύπριοι να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια μέσα σε αυτά τα πλαίσια για να επανενωθεί επιτέλους η κοινή μας πατρίδα».
Από πλευράς του ο Αλπάι Ντουρτουράν, ανάφερε και τα εξής:
«... Θέλουμε οπωσδήποτε αποτελέσματα μέσα στο επόμενο έτος. Μπορεί να υπερβούμε τις δυσκολίες. Γιατί υπάρχουν δυσκολίες.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα του τι μισώ σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις: Έκαναν το λαό να πιστέψει ότι οι δυο πλευρές αυμφώνnσαν να ανοίξουν το οδόφραγμα τον Λιμνίτη. Αλλά οι τελευταίες ειδήσεις μας λένε ότι ο κ. Ταλάτ ζήτησε κάτι ως αντάλλαγμα. Θέλει να κατασκευαστεί ένας δρόμος στην Πύλα. Υπάρχουν και άλλες ειδήσεις. Οι ελληνοκυπριακές αρχές δεν συμφωνούν με τα ανταλλάγματα καθώς της Πύλας είναι ένα διαφορετικό θέμα.
Όπως και με το προαναφερθέν παράδειγμα, ο Ταλάτ έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι δεν θα δώσει τίποτα εάν δεν πάρει κάτι άλλο ως αντάλλαγμα. Αυτό είναι λάθος. Εμείς θέλουμε μια δίκαιη και ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων με κατανόηση και όχι παζάρι ανατολίτικης αγοράς.
Παράλληλα ακούμε ότι η τουρκική πλευρά επιθυμεί μια λύση που να βασίζεται σε δυο κυριαρχίες. Αυτό για μας είναι αύξηση του πήχη πριν ακόμα ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία είναι ακόμη σε μια δύσκολη θέση. Δεν γνωρίζουμε ακόμη την καθαρή άποψη του στρατού για τη λύση.
Για αυτό, δεν είμαι ευχαριστημένος από την κατάσταση. Ανησυχώ ότι η τουρκική πλευρά θέλει να φανεί ως καλός συνέταιρος για τη λύση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμη να ανοίξει το δρόμο προς τη λύση...
Πρέπει όμως να διατηρηθεί η καλn ατμόσφαιρα σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις χωρίς να περιμένουμε σύντομα τη λύση. Λυπούμαστε πoυ έχουν δημιουργηθεί κακά προηγούμενα στον Καύκασο. Μετά το Κόσοβο, τώρα n Οσετία.
Οι Κύπριοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να αγωνιστούν για την αποτροπή αναγνώρισης άλλου κράτους εις βάρος της Κύπρού ...».
Anef_Oriwn
31/8/2008
Η σημερινή (κυριακάτικη) “Χαραυγή” δημοσιεύει τις απόψεις δύο τουρκοκύπριων πολιτικών σχετικά με την έναρξη της διαδικασίας. Πρόκειται για δυο πολιτικούς, τον Αμπντουλλάχ Κορχμαζχάν, Πρόεδρο της Νεολαίας του Κόμματος “Ενωμένη Κύπρος” (ΒΚΡ) και μέλος της ΚΕ του ΒΚΡ και τον Αλπάι Ντουρτουράν, Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος “Νέα Κύπρος”, οι οποίοι για χρόνια στηρίζουν θέσεις αρχών για την επίλυση του Κυπριακού. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα αρκετές φορές να δεχθούν τα πυρά των (τουρκοκυπρίων) εθνικιστών ότι εκφράζουν «ελληνοκυπριακές θέσεις» και να χαρακτηριστούν «προδότες». Κύριο χαρακτηριστικό των τοποθετήσεων τους η αναγκαιότητα να στηριχτούν οι δυο ηγέτες, να υπερισχύσει το συμφέρον των Κυπρίων και να αποφευχθούν τα «ανατολίτικα παζάρια». Παράλληλα εκφράζουν ανησυχία για τις διεθνείς εξελίξεις και τονίζουν για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λύση πρέπει να διευκολύνει τη διαδικασία η Τουρκία, μακριά από mv πολιτική «λύσης δυο κυριαρχιών».
Πιο συγκεκριμένα ο Αμπντουλλάχ Κορχμαζχάν μεταξύ άλλων είπε και τα εξής:
«Ως λαός της Κύπρου Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, πρέπει να υποστηρίξουμε και να ενθαρρύνουμε τους δυο ηγέτες να χάνουν τα αναγκαία βήματα Δεν πρέπει να υπάρχουν προκλήσεις και προβοκάτσιες. Δεν πρέπει να υπάρχει αρνητική συμπεριφορά ή προκαταλήψεις. Αυτά το μόνο που θα δημιουργήσουν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Όλοι οφείλουμε να επαγρυπνούμε και να απομονώσουμε τους εθνικιστές φανατικούς και στις δυο πλευρές που θα επιχειρήσουν να αποτρέψουν την όποια πρόοδο στο Κυπριακό πρόβλημα.
Η λύση και n επανένωση είναι προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων. H δύσκολη προσπάθεια να φθάσουμε σε λύση είναι προς το συμφέρον τόσο των Τουρκοκύπριων όσο και Ελληνοκύπριων. Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ έχουν στους ώμους τους ένα δύσκολο έργο. Πρέπει να τους καταλάβουμε και να τους βοηθήσουμε: με κάθε τρόπο, φθάνει να έχουν ως πρώτο μέλημα τους την Κύπρο και τους Κυπρίους.
Για εμάς οι αρχές της λύσης είναι ξεκάθαρες και μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να κινηθούν οι απευθείας διαπραγματεύσεις: Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδιακή δημοκρατία που θα πάρει τη θέση της στη διεθνή κοινότητα ως μια, αδιαίρετη χώρα με μια υπηκοότητα. Όλοι οι Κύπριοι να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια μέσα σε αυτά τα πλαίσια για να επανενωθεί επιτέλους η κοινή μας πατρίδα».
Από πλευράς του ο Αλπάι Ντουρτουράν, ανάφερε και τα εξής:
«... Θέλουμε οπωσδήποτε αποτελέσματα μέσα στο επόμενο έτος. Μπορεί να υπερβούμε τις δυσκολίες. Γιατί υπάρχουν δυσκολίες.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα του τι μισώ σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις: Έκαναν το λαό να πιστέψει ότι οι δυο πλευρές αυμφώνnσαν να ανοίξουν το οδόφραγμα τον Λιμνίτη. Αλλά οι τελευταίες ειδήσεις μας λένε ότι ο κ. Ταλάτ ζήτησε κάτι ως αντάλλαγμα. Θέλει να κατασκευαστεί ένας δρόμος στην Πύλα. Υπάρχουν και άλλες ειδήσεις. Οι ελληνοκυπριακές αρχές δεν συμφωνούν με τα ανταλλάγματα καθώς της Πύλας είναι ένα διαφορετικό θέμα.
Όπως και με το προαναφερθέν παράδειγμα, ο Ταλάτ έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι δεν θα δώσει τίποτα εάν δεν πάρει κάτι άλλο ως αντάλλαγμα. Αυτό είναι λάθος. Εμείς θέλουμε μια δίκαιη και ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων με κατανόηση και όχι παζάρι ανατολίτικης αγοράς.
Παράλληλα ακούμε ότι η τουρκική πλευρά επιθυμεί μια λύση που να βασίζεται σε δυο κυριαρχίες. Αυτό για μας είναι αύξηση του πήχη πριν ακόμα ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία είναι ακόμη σε μια δύσκολη θέση. Δεν γνωρίζουμε ακόμη την καθαρή άποψη του στρατού για τη λύση.
Για αυτό, δεν είμαι ευχαριστημένος από την κατάσταση. Ανησυχώ ότι η τουρκική πλευρά θέλει να φανεί ως καλός συνέταιρος για τη λύση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμη να ανοίξει το δρόμο προς τη λύση...
Πρέπει όμως να διατηρηθεί η καλn ατμόσφαιρα σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις χωρίς να περιμένουμε σύντομα τη λύση. Λυπούμαστε πoυ έχουν δημιουργηθεί κακά προηγούμενα στον Καύκασο. Μετά το Κόσοβο, τώρα n Οσετία.
Οι Κύπριοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να αγωνιστούν για την αποτροπή αναγνώρισης άλλου κράτους εις βάρος της Κύπρού ...».
Anef_Oriwn
31/8/2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
