Ανάρτηση 54/2015 [τηλεγραφική, παραδοσιακή, για τη νέα χρονιά, τραγουδιστική] - Προσβλέποντας (με από πάλη κι αγώνες) στα καλύτερα για το 2016...

Αγοράκια και κοριτσάκια, 
Καλησπέρα ΣΑΣ!

Καιρό έχει να τα πούμε! Και παλιά που τα λέγαμε κάθε 2-3 μέρες τι καταφέραμε θα μού πείτε... Έλα μου ντε! Αλλά ΕΓΩ τουλάχιστον τα ‘λεγα (σχεδόν επί πάντως επιστητού) και συχνάκις τα ‘ψαλλα κιόλας (όχι τα κάλαντα) σε πολλούς και διάφορους, κυρίως εκ δεξιών ορμώμενους κι έβγαζα τ’ άχτι μου... Πάνε όμως αυτά. Το blog πάει ν’ αραχνιάσει από την απραξία και την έλλειψη ζωής και κίνησης, αλλά αυτά έχουν οι μετα-blogging καιροί... 

Είπα όμως, κόντρα σ’ αυτούς τους καιρούς, [όποιοι στ’ ανάθεμα κι να είναι αυτοί – και χαλεποί και της κρίσης και των στραβών και των ανάποδων και της απραξίας και της ανεργίας και της απάθειας και της φτώχειας και της προσφυγιάς και της μετανάστευσης], να γράψω δυο λογάκια μια που είναι και Παραμονή Πρωτοχρονιάς [όπου να ‘ναι σκάει μύτη και το 2015!, sorry το 2016, ήθελα να πω], έλα όμως που δεν ΜΟΎ βγαίνουν... 

Ας πούμεν, τι διάολο ευχές να δώσω όταν μόλις πριν δυο λεπτά άκουσα από την τηλεόραση ότι, 30(!) χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινώς... Αεί σιχτίρ παλιοκαπιταλισμέ, αγγελικά πλασμένε και θεϊκά ευλογημένε! Και στα τσακκίδια! Αμήν! Άστε που οι ευχές δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά έκφραση μιας πίστη στην μεταφυσική. Τα πράματα δεν αλλάζουν με ευχολόγια... [Δεν είναι κάθε χρόνο που επαναλαμβάνουμε το τροπάρι «Είθε η Νέα Χρονιά η τελευταία που βρίσκει την Κύπρο υπό κατοχή και μοιρασμένη»; ΕΓΩ πάντως το σταμάτησα εδώ και χρόνια!]...

Τέλος πάντων, επειδή ΔΕΝ είμαστε μίζεροι κι επειδή ως Αριστεροί πάντα μας διαπνεόμαστε από αισιοδοξία, να πούμεν ότι, προσβλέπουμε στα καλύτερα για το 2016, αλλά να τονίσουμε ότι τίποτα δεν πετυχαίνεται χωρίς Πάλη κι Αγώνα!   

Κλείνοντας, νοιώθω ότι θα ΣΑΣ μελαγχολήσω λίγο, με το πιο κάτω τραγούδι των Κατσιμιχαίων, αλλά πέραν από το «Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα», καλό είναι να θυμόμαστε ότι γύρω μας και για εκατομμύρια ανθρώπους ΟΛΑ είναι μαύρα κι άραχνα...  

“Το κορίτσι με τα σπίρτα”

Στίχοι, Μουσική και Τραγούδι:

Πάνος  & Χάρης Κατσιμίχας

Πάντως τα πράματα έχουν ενίοτε και την εύθυμη τους πλευρά, φτάνει οι άνθρωποι να έχουν και λίγο χιούμορ...

(Δανεισμένο από το ελλαδικό φιλο-ΚΚΕ blog “Αριστερά στη Μυτιλήνη”)...

Anef_Oriwn

[καλά να περάσετε κι απόψε κι αύριο˙ κι ό,τι ποθείτε να το πάθετε˙ κι αν θα πιείτε να μην οδηγήσετε˙ κι ελπίζω να τα λέμε πιο συχνά από τού χρόνου]...

Πέμπτη 31/12/2015 

Ανάρτηση 53/2015 [έκτακτη, όλως παραδόξως σύντομη, παρεΐστικη, προσωπική, της καθημερινότητας και τού konuşma, αλλά και τραγουδιστική] – «Εδώ στην ξένη χώρα ... (όταν σ’ ένα καφενείο) ... τα πίναμε μ’ ένα ... παπά!»

Ποτέ δεν φαντάστηκα [η ζωή πάντοτε θα μάς εκπλήσσει] πως, «εδώ στη ξένη χώρα» [που δεν είναι καθόλου ξένη πλέον!]... κι όπου «…οι γυναίκες είναι χύμα [κι ΕΓΩ] καίγομαι σαν τις κοιτώ, [αλλά] δεν με θέλουν κι είναι κρίμα», θα καθόμουν βραδιάτικα σ’ ένα καφενείο [ας πούμεν(τε) κάτι σαν το “Μπαρ το Ναυάγιο” της Αρλέττας] και θα τα ‘πιναν με τζιοινωνιάν  ζιβανίαν της ΛΟΕΛ, όχι μέναν άγιο αλλά, μ’ ένα γέρο (κι ασπρογένη) μακαριακό παπά [που δεν μού φάνηκε όμως και τόσο άγιος] και επίσης μ’ ένα “συναγερμικό” [και προφανώς γριβικό), περίπου στην ηλικία ΜΟΥ, επιχειρηματία [και υπέρμαχο του καπιταλισμού] και μ’ ένα (πολύ μεγαλύτερο ΜΟΥ) ελληνόφρονα [και προφανώς εθνικιστή, χριστιανό κι ορθόδοξο κι αντιΑΚΕΛικό] ΔΗΚΟϊκό, κολλημένο στα ιδεολογήματα περί συμμαχίας ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ, που ΜΑΣ είπε και για την άνοδο της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν στις τοπικές εκλογές στη Γαλλία… Ο εκλεκτός, φουαρτάς (με όλη τη σημασία της λέξης), αλλά και εκρηκτικός όταν τα πάρει, εξ αριστερών Σύντροφος, είχε ήδη αποχωρήσει λόγω κάποιας υποχρέωσης του...

Τσίλιμαν για την ζιβανοκατάνυξη είχαμε τυράκι, σαλαμάκι, ελιές πράσινες τσακκιστές, ψωμάκι και καβάφες κόκκινες. Και να παίζει και στο τρανζίστορ όχι κάνα αμερικάνικο, αλλά εκείνο το κυπριακό τραγούδι που να σε καλεί «να φάεις άγρι του λαού, να φας οφτό περτίτζιν»...  [Να πούμε ότι κι αυτό έγινε, εν μέρει, κάποιο βράδυ!]...  

Και δώσ’ τού ιστορίες, που είχανε ζήσει κάποιοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία παρευρισκόμενους, για την περίοδο των διακοινοτικών συγκρούσεων του 63-64 με τους «βρωμόshυλλους» που δεν ήταν και λίγοι στην περιοχή... Για το πόσο καλά περνούσανε Γρισκιανοί τζιαι Τούρτζιοι την τότε εποχή [κάποιοι ζούσανε και δίπλα - δίπλα], για τους ασήμαντους τσακκωμούς τους εκείνης της εποχής που όμως πιθανόν να οδηγούσαν και στο τράβηγμα μαχαιριών, αλλά και για τις εν ψυχρώ δολοφονίες και απόπειρες δολοφονιών τόσο από τους μεν όσο κι από τους δε, στους δύσκολους καιρούς που ακολούθησαν με στόχους (και συνθήματα) την «Ένωση» και το «Ταξίμ» αντίστοιχα...

[Σημείωση 8/12/2015 – 7:15 π.μ.: 
Ο ΔΗΚΟϊκός, ας πούμεν, αναφέρθηκε στην δολοφονία κάποιου τουρκοκύπριου παράγοντα της περιοχής -πολιτικού και εχούμενου- από έναν ελληνοκύπριο (κι αυτός εχούμενος και προύχοντα ήταν), διερωτούμενος αν «ήταν εκτιάτζιην να τον ι-σκοτώσει» (για να υφαρπάξει την περιουσία του)... Κι αυτές οι απείρου κάλλους θεάρεστες πράξεις περιλαμβάνονταν τότε, στην “εθνική” δράση της ΕΟΚΑΐτικης, μακαριακής, γιωρκατζιηκής και γριβικής, Δεξιάς, βάζοντας έτσι τις βάσεις για το βαθύ της κράτος της]... 

Πάντως όταν άρχισαν να εξάπτονται τα πολιτικά πάθη [καθόλου παράξενο κι ούτε και πρωτότυπο] και να ανεβαίνουν οι τόνοι της κουβέντας [κυρίως μεταξύ παπά και “συναγερμικού”, με τους δύο να παλινδρομούν μεταξύ εθνικισμού και ρεαλισμού], ΕΓΩ αποφάσισα και την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, όντας [εις τον χώρο] και εκτός έδρας, αλλά και φιλοξενούμενος. Και δεν πήγαινε να ρίξω λάδι στη φωτιά...

Σίγουρα όμως η κουβέντα θα ‘χει συνέχεια κάποιο άλλο βράδυ. Και τότε να παραγγείλουμε και να αφιερώσουμε και στον φίλο παπά [που εκεί στην “φίλη χώρα” μάχουνται, όπως μαθαίνουμε, να οργανώσουν, παπάδες και λαϊκοί, κίνημα ενάντια στην «εκκολαπτόμενη αντεθνική λύση»] το τραγούδι του Αλκίνοου “Στην  Αγορά του Αλ Χαλίλη”]...

 Anef_Oriwn

[τι να πεις και τι να λαλήσεις μετά από 10(!) ζιβανίες!]

Δευτέρα, του Δεκέμβρη οι 7, τού 2015
[Μέρα των Μαχητών της Αντίστασης σήμερα, αυτών που υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία στις 15 του Ιούλη το 1974 και επέτειος της επιστροφής του Προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο μετά το χουντοφασιστικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974˙ αλήθεια πώς τιμήθηκε η Μέρα, ας πούμεν(τε) στα σκολειά;]...