Ανάρτηση 12/2009 (ιστορική, βέβηλη και ιερόσυλη) – Μερικά ερωτήματα για τον αγώνα της ΕΟΚΑ και τον “ανθελληνισμό” και τις “προδοσίες” της Αριστεράς.

Μ’ όσα θα καταθέσω πιο κάτω (υπό τη μορφή ρητορικών ερωτημάτων - ρητορικών γιατί δεν περιμένω ότι θα εμφανιστεί κάποιος απ’ όλους αυτούς τους αυτόκλητους και μη, επαΐοντες περί της Ιστορίας και της παραχάραξης της, για να ΜΑΣ δώσει κάποιες έστω στοιχειώδεις απαντήσεις) σίγουρα θα αφοριστώ και θα χαρακτηριστώ όχι απλώς αιρετικός αλλά και βέβηλος, ιερόσυλος και βλάσφημος! (Κάποιοι μάλιστα θα με εξαποστείλουν – λεκτικά – και στο πυρ το εξώτερον, για να καώ σαν μάγισσα του Μεσαίωνα!).

Σκοπός μου (μέσα απ’ αυτήν την ανάρτηση) ΔΕΝ είναι να υποβαθμίσω τη σημασία του αγώνα της ΕΟΚΑ, ως μέρους της αντι-αποικιακής και απελευθερωτικής πάλης του λαού αυτού του τόπου (παρά τους διάφορους ενδοιασμούς και διαφορετικές προσεγγίσεις μου για το ζητήματα της τακτικής), αλλά ούτε και μειώσω το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών της ΕΟΚΑ (όπως του Αυξεντίου, του Μάτση, των 4 του Αχυρώνα, των απαγχονισθέντων).

Εκείνο που βασικά θέλω να θίξω είναι ότι πέραν των ηρωικών πράξεων και θυσιών κάποιων εκ των αγωνιστών της ΕΟΚΑ υπάρχει και μια σειρά από ερωτήματα πάνω σε διάφορα επίμαχα ζητήματα που αφορούν εκείνη την περίοδο και τον ένοπλο αγώνα. Ερωτήματα, κάποια από τα οποία τα υπόβαλα και σε διάφορους ακραιφνείς εθνικόφρονες κι εδώ στην blogόσφαιρα, χωρίς όμως ΠΟΤΕ να πάρω απαντήσεις επί της ουσίας.

Δεν είναι δα κι εύκολο πράμα να αμφισβητούνται ή να απομυθοποιούνται οι επιβεβλημένες και κατεστημένες “αλήθειες”, θεωρούμενες (για χρόνια) ως θέσφατα κι αξιώματα!

Η Αριστερά (γενικότερα) και το ΑΚΕΛ (ειδικότερα) έχουν κατηγορηθεί ασυστόλως και τα μέλη και οι οπαδοί τους έχουν και λασπολογηθεί και προπηλακιστεί (πολλοί Αριστεροί κακοποιήθηκαν ενώ κάποιοι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ) ως ανθέλληνες ή/και προδότες (βασικά γιατί είχαν επιφυλάξεις και ενδοιασμούς για την επιλογή της ένοπλης τακτικής ως μορφής της αντιαποικιακής πάλης).

Κι ερωτώ (εγώ ο αδαής κι αφελής):

1. Ανεξάρτητα από τη δική μου άποψη ότι η πολιτική της “Ένωσης” ήταν διαχρονικά λανθασμένη - και ειδικά μετά την εγκαθίδρυση της ανεξάρτητης (πλέον) Κυπριακής Δημοκρατίας – (θα γράψω κάποια στιγμή και για το “Ενωτικό Ζήτημα” – εν τω μεταξύ πολύ ενδιαφέρον είναι το ένθετο του χτεσινού Κυριακάτικου “Πολίτη” για την “κυπριακή ορθόδοξη ταυτότητα”), διερωτούμαι, πως γίνεται το “ανθελληνικό” ΑΚΕΛ και γενικότερα η “ανθελληνική” κυπριακή Αριστερά να υποστήριζαν την “Ένωση”, όταν μάλιστα στην Ελλάδα όπου κυβερνούσαν δεξιές αντικομμουνιστικότατες κυβερνήσεις διώκονταν (μαζικά) οι Αριστεροί;

2. Αφού το ΑΚΕΛ ήταν “ανθελληνικό” γιατί ανάλαβε (τέλη του 1949) την πρωτοβουλία για συλλογή υπογραφών για υποστήριξη υπομνήματος του, που αποστάληκε στα Ηνωμένα Έθνη για Αυτοδιάθεση - Ένωση; Όταν ακολούθως η Εθναρχία (η οποία αρνιόταν να συνεργαστεί με το ΑΚΕΛ για την από κοινού αποστολή του υπομνήματος) προκήρυξε το Ενωτικό Δημοψήφισμα (για τις 15 του Γενάρη του 1950) το ΑΚΕΛ αποφάσισε να αναστείλει τις δικές του ενέργειες και να στηρίξει το Δημοψήφισμα (που διοργάνωνε η Εθναρχία)!

3. Γιατί η επέτειος της 25ης Μαρτίου τιμόταν και γιορταζόταν (κατά την περίοδο της αγγλικής αποικιοκρατίας) από το “ανθελληνικό” ΑΚΕΛ και τις οργανώσεις της Αριστεράς με κάθε λαμπρότητα; Μάλιστα στις 25 του Μάρτη του 1945 κατά τους εορτασμούς στην κωμόπολη του Λευκονοίκου (στη Μεσαορία) έγιναν επεισόδια με τες αγγλικές αποικιακές δυνάμεις και σκοτώθηκαν τρία άτομα.

4. Γιατί μια σειρά αθλητικομορφωτικοί σύλλογοι της Αριστεράς φέρουν ονόματα τοπωνυμίων της Ελλάδας ή έλκουν τα ονόματα τους από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό; Π.χ. Μαραθώνας, Όλυμπος, Παρνασσός, Σαλαμίνα, Προμηθέας, Ερμής, Ευαγόρας, Ολυμπιάδα, Ηρακλής, Αρίων, Άτλας, Ορφέας, Σπάρτακος, Ολυμπιακός, Απόλλων;

5. Ποιους αγωνιστές πρόδωσαν οι Αριστεροί που δολοφονήθηκαν κατά την περίοδο 1955-59, όπως λόγου χάριν ο λιθοβοληθείς μέχρι θανάτου Σάββας Μενοίκου (στο Λευκόνοικο), ο Πέτρου (στη Λύση), ο Ττοφαρής (στη Κώμα του Γιαλού), ο Σακκάς (στα Πέρα Ορεινής), Αρκοπάναος (στην Αχερίτου), ο Πατατάς (στην Πηγή);

6. Ποιοι ήταν οι Αριστεροί που κατάδωσαν το ιστιοφόρο “Άγιος Γεώργιος”, πρόδωσαν τον Αυξεντίου, τον Μάτση, τους 4 του Αχυρώνα, τον Γιωργάλλα, την ομάδα του Πενταδακτύλου (της οποίας ηγούταν ο Αυξεντίου), δολοφόνησαν τον Ευαγόρα Παπαχριστοφόρου και τον Χρύσανθο Μυλωνά ή εξαφάνισαν μυστηριωδώς τον τομεάρχη της ΕΟΚΑ Γιαννάκη Στεφανίδη;

Κάποιος να διαφωτίσει κι ΕΜΕΝΑ;
Anef_Oriwn
Κυριακή 29/3/2009

Ανάρτηση 11/2009 (πολιτικο-στρατιωτική και ΔΗΚΟϊκή) – Οι “Λοχαγοί” της κυπριακής πολιτικής!

Ο “Λοχαγός” αποτελεί αξίωμα (βαθμό) στο Στρατό (Ξηράς) και συνήθως είναι και διοικητής λόχου. (Ο λόχος αποτελεί μονάδα του πεζικού).
Οι λοχαγοί (μαζί με τους υπολοχαγούς και τους ανθυπολοχαγούς) αποτελούν τους κατώτερους αξιωματικούς του Στρατού, είναι σχετικά νέοι στην ηλικία και μπορεί να μην έχουν ακόμα αφομοιωθεί/απορροφηθεί από το γραφειοκρατικό και αυστηρά ιεραρχικό σύστημα πειθαρχίας και εκτέλεσης διαταγών του Στρατού (παρ’ όλο που δεν τους λείπουν η στρατιωτική αλαζονεία κι η αυταρχικότητα).
Οι λοχαγοί στην στρατιωτική αργκό (ορολογία) λέγονται και “τριάστεροι” γιατί φέρουν στις επωμίδες και τους γιακάδες της στολής τους τρεις αστέρες. (Το αυτό – με τις αστέρες – το απαντάμε και στα ξενοδοχεία – τα “τριάστερα” ξενοδοχεία είναι μιας μέσης, υποφερτής κατηγορίας – καθώς τζιαι στα “κοννιάκκια” – γι’ αυτά δεν μπορώ να σας πω τζιαι κάτι το σπουδαίο γιατί που τότε που ο Κληρίδης ελάνσαρε τη ζιβανία ως εθνικό ποτό, τζιαι άρκεψα τζι’ εγιώ να την πίνω επαρέτησα το κουννιάκκιν!)
Οι εν λόγω λοχαγοί, καθώς είναι νέοι στην ηλικία είναι και ιδεαλιστές, παρορμητικοί και ενθουσιώδεις και ίσως κι αδιάφθοροι (ακόμα). Βιάζονται μάλιστα να αποκτήσουν δόξα και τιμές και επιδιώκουν να σώσουν το λαό (και γενικότερα το έθνος) από τη σάπια και σαθρή πολιτική ανωμαλία, τη διαφθορά, (συμπεριλαμβανομένης κι αυτής των ανώτερων αξιωματικών), τα οικονομικά σκάνδαλα καθώς κι από τις ξένες εξαρτήσεις (οικονομικές και πολιτικές). Ηγούνται στρατιωτικών κινημάτων (στ’ όνομα του λαού) και (πραξικοπηματικά) καταλαμβάνουν την εξουσία (για το λαό).

Σε πολλές υπαναπτυχτες (αναπτυσσόμενες – sic ονομασία) χώρες (κυρίως στην Αφρική) πραγματοποιήθηκαν (και ακόμα πραγματοποιούνται, κατά καιρούς) στρατιωτικά κινήματα, πραξικοπήματα, στάσεις και εξεγέρσεις που είχαν επικεφαλείς Λοχαγούς. Πολύ πρόσφατο παράδειγμα είχαμε στην Γουινέα. Στην αφρικανική αυτή χώρα, στις 23 Δεκεμβρίου του 2008, εκδηλώθηκε (λίγες ώρες μετά το θάνατο του Προέδρου Λανσάνα Κοντέ) στρατιωτικό πραξικόπημα. Επικεφαλής του ήταν ο λοχαγός Μουσά Νταντίς Καμαρά. Παρόμοια πραξικοπήματα υπήρξαν και παλιότερα σ’ άλλες χώρες (νομίζω και στην Γκάνα κι αλλαχού) ...

“Λοχαγοί” ονομάζονταν πριν μερικά χρόνια και τα νεότερα και κατώτερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία αμφισβητούσαν την τότε ηγεσία του Κόμματος, όπως και παλαιοτέρα μια ομάδα κατώτερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ (που μετά έγιναν “στρατηγοί”), όπως οι Δημήτρης Ρέππας, Στέφανος Μανίκας, Χάρης Καστανίδης κι άλλοι.

Οποιαδήποτε σύνδεση με υπαρκτά (ή) και γνωστά πολιτικά πρόσωπα (και καταστάσεις, ας πούμεν πολιτικά κόμματα) στην Κύπρο, ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαία ούτε και συμπτωματική! Νους είν’ αυτός, ελεύθερα (και χωρίς περιορισμούς), κινείται (ενίοτε κι απρόβλεπτα) κι όπου του καπνίσει ταξιδεύει!
Έτσι κι ο δικός μου (νους), εδώ και καιρό τώρα, κάνει διάφορους και ποικίλους συνειρμούς και συσχετισμούς, όταν ακούω κάποιους εκ των (δήθεν) συγκυβερνώντων να φωνασκούν και να “αμπαλαδκιάζουν” (να επιμένουν με πείσμα) ως μειράκια (μειράκιον = νεαρός)! Φυσικά κάποιοι άλλοι τους τα λενε πιο ξεκάθαρα και σταράτα (“ξικούτσουλα”, κυπριαστί) απ’ ότι τα λαλώ ΕΓΩ, όπως (ας πούμεν), στο κύριο άρθρο του ο “Πολίτης” την Τετάρτη 25 του Μάρτη - και γιορτάρα μάλιστα εθνικο-θρησκευτική μέρα! (Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=861635&-V=archivecolumns).

Παραθέτω το άρθρο πιο κάτω:

Το δικαστήριο και ο Νικόλας Παπαδόπουλος

Ποια η σχέση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας το οποίο αθώωσε τους δέκα αστυνομικούς, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για το ξυλοδαρμό δύο φοιτητών, και του αντιπροέδρου του ΔΗΚΟ κ. Νικόλα Παπαδόπουλου; Το ερώτημα εκ πρώτης όψεως ξενίζει, ωστόσο, επί της ουσίας υπάρχουν κοινά στοιχεία στη συμπεριφορά των δύο.
* Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας θεώρησε το βίντεο του ξυλοδαρμού των φοιτητών, το οποίο είδε και βίωσε ολόκλήρος ο Κυπριακός Λαός, ως μη υπαρκτό και ως εκ τούτου, από τη στιγμή που το απέρριψε ως μη αξιόπιστο τεκμήριο, αθώωσε τους αστυνομικούς.
* Ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος προχθές επέκρινε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι μιλώντας ενώπιον των φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών που επισκέπτονται την Κύπρο, αναγνώρισε την ύπαρξη τ/κ εκλογών, εκφράζοντας φόβο ότι εάν εκλεγεί ο κ. Έρογλου στην εξουσία των Τ/Κ, τότε μειώνονται σοβαρά οι πιθανότητες λύσης του Κυπριακού. Ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, εν ολίγοις, όπως έκαναν και οι τρεις δικαστές του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας με το βίντεο, αρνείται ότι υπάρχουν στα κατεχόμενα πολιτικοί θεσμοί, ότι διεξάγονται εκλογές και ότι οι Τ/Κ από το 1964 εκλέγουν τους δικούς τους πολιτικούς άρχοντες. Αυτό που βλέπει όλος ο Κυπριακός Λαός, ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος (όπως έκαναν και οι τρεις δικαστές) αρνείται να το δει, καλυπτόμενος πίσω από ένα νομικό σημείο: Το Ψευδοκράτος δεν είναι αναγνωρισμένο, οπότε δεν μπορεί να λειτουργεί ως κράτος, δεν μπορεί να διεξάγει εκλογές, ούτε να διαθέτει κυβέρνηση. Αυτή είναι η λογική με την οποία πορεύτηκε ο πατέρας του και πορεύεται ο ίδιος. Μια πολιτική η οποία οδηγεί σε ένα ατελείωτο αδιέξοδο, αφού αρνείται να δει πράγματα τα οποία υπάρχουν και βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι. Πώς μπορεί ο κ. Νικόλας και οι συνοδοιπόροι του με αυτή την προσέγγιση, έστω να διαπραγματευθούν μια λύση, όταν παραγνωρίζουν ακόμα και νομικές αποφάσεις όπως αυτή του ΕΔΑΔ, το οποίο με απόφασή του προσδιόρισε ότι στο βόρειο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου λειτουργεί ''ένα κρατίδιο υποτελές στην Τουρκία''; Η απορία που ακολουθεί, είναι εύλογη: Αν ο Κυπριακός Λαός σήμερα αντιδρά στην αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου, χαρακτηρίζοντας τους δικαστές τυφλούς, πώς ανέχεται πολιτικούς όπως ο κ. Παπαδόπουλος, που αντιμετωπίζουν το Κυπριακό χωρίς να μπορούν στοιχειωδώς να αναγνωρίσουν την πραγματική εικόνα που υπάρχει σήμερα στη χώρα μας;

Νομίζω, ότι τελικά έχει δίκιο ο Πρόεδρος: “όποιος εν θέλει να πα(ει) στον μύλο, 10 μέρες κοshινίζει”!!!

**********
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ξεκίνησα να το γράφω ψες (αν και από καιρό το είχα κατά νουν). Σήμερα το πρωί όμως προέκυψαν κι άλλες εξελίξεις και περιέπεσαν στο βεληνεκές των ώτων μου κάποιες όμορφες φάσεις από τα ραδιοφωνικά ερτζιανά (στον “ΑΣΤΡΑ” και το “Ράδιο Πρώτο”) με πρωταγωνιστές τα στελέχη του ΔΗΚΟ, Αθηνά Κυριακίδου, Νικόλα Παπαδόπουλου και Ζαχαρία Κουλία (λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή!).

Έχουμε και λέμε:
1. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος παρενέβηκε στον “Άστρα”, όπου φιλοξενούταν η Αθηνά Κυριακίδου (εκφράζοντας την άποψη της ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλου προσπαθεί να υποκαταστήσει τον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ, εκδίδοντας από μόνος του ανακοινώσεις ενάντια στην πολιτική του Προέδρου της Δημοκρατίας), για να παραπονεθεί στη δημοσιογράφο του Σταθμού, ότι ο “ΑΣΤΡΑ” ενεργούσε αντιδεοντολογικά, αφού δεν τον ενημέρωσαν εκ των προτέρων ότι θα ήταν στον αέρα με την κυρία Κυριακίδου. (Έχω την άποψη ότι “δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμμασμένου”).

2. Μετά τον “Άστρα” η Αθηνά Κυριακίδου μεταφέρθηκε στο “Ράδιο Πρώτο”, στο πρόγραμμα του Λάζ. Μαύρου, όπου κατηγόρησε τον Νικόλα Παπαδόπουλο ότι δεν είχε καμιά εξουσιοδότηση από το Κόμμα να πει ότι είπε για τον Πρόεδρο Χριστόφια (για την τοποθέτηση του τελευταίου για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στην τουρκοκυπριακή κοινότητα) και ότι τις επίσημες θέσεις του Κόμματος (πάνω στο κυπριακό) τις εκφράζει ο Πρόεδρος του. Όλως “αιφνιδίως”(;) εμφανίστηκε ο (guest star του Λάζ. Μαύρου) Ζαχ. Κουλίας (ΖαΚουλ) για να μας πει ότι το ΔΗΚΟ δεν είναι λόχος του στρατού (οοοπππααα, εμείς το είπαμε στ’ αστεία κι αυτοί τρέξανε να το διαψεύσουν), ή υπό στρατιωτικό καθεστώς - για να υπάρχει περιορισμός στην έκφραση απόψεων. [Άρα, αφού δεν είναι λόχος το ΔΗΚΟ, δεν έχει ούτε λοχαγούς – καπετανάτα όμως υπάρχουν;).

3. Ακολούθως, ρώτησε ο Ζακουλ (όπως λαλούμεν Βελζεβούλ), την συναδέλφισσα του (έτσι την αποκαλούσε – εν (η)ξέρω όμως γιατί), Αθηνά Κυριακίδου για την άποψη της για τη ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ (!!!) [τα κεφαλαία δικά μου – δεν φαίνονταν από το ραδιόφωνο] που έδωσε ... [ο Πάπας, sorry) ο Νικόλας Παπαδόπουλος, στον Χριστόφια ...

Απορίες εμού του αδαούς:
i. Μήπως το ΔΗΚΟ απέκτησε το Δικό του Πάπα;
ii. Ο πατήρ Παπαδόπουλος, όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έκανε πότε εκτιμήσεις και σχόλια για τις εκλογές στην τουρκοκυπριακή κοινότητα; Ας το ψάξουν για λίγο οι “Λοχαγοί”…
iii. Άραγε γιατί εν φέφκουν μόνοι τους (που την Κυβέρνηση) τζιαι καρτερούν τον Γριστόφκιαν να τους δκιώξει ο ίδιος; Λέτε να κοshινίζουν τζιαι δαμαί;

Ε, ρε τι έχουμε να τραβήσουμε (υποφέρουμε) ακόμα!!!

Anef_Oriwn
Παρασκευή 28/3/2009

Ανάρτηση 10/2009 (ιστορική, ελληνο-επαναστατική και αιρετική): Η Επανάσταση του 1821 – Μια άνευ πλαισίων, αντι-συμβατική και κοινωνική προσέγγιση.

[Το κείμενο της σημερινής ανάρτησης, που αναφέρεται στη Επανάσταση του 1821, γράφτηκε πέρσι τέτοια εποχή από την αφεντομουτσουνάρα μου και αναρτήθηκε στο (παλιό) Proletariakon blog από το φίλο Proletario – τον τότε διαχειριστή του blog. Όταν το εν λόγω blog πέρασε υπό νέα διεύθυνση/διαχείρηση οι παλιές αναρτήσεις (ως φαίνεται) μπήκαν σε ερμητικά κλειστά (internet-ικά) συρτάρια – δεν ξέρω που ακριβώς. Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να το επαναφέρω στο προσκήνιο (βγάζοντας το από τη σκόνη και την αραχνιά), αναρτώντας το στο δικό μου πλέον blog (με κάποιες διορθώσεις και αρκετές προσθήκες και συμπληρώσεις).
Να σημειώσω ότι κείμενο πάνω στο ίδιο θέμα ανάρτησε κι ο Μιχάλης στο δικό του ιστολόγιο, το “Παντός Καιρού” – link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/03/1821_21.html, ενώ ο Lexi_Penitas στο δικό του blog, το “Πού σου νέφκω, πού πάεις;”, έβαλε δυο τραγουδιστικά κομμάτια για την επέτειο – link: http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2009/03/21.html].

********
Κύριος στόχος και σκοπός μου όταν έγραφα το πιο κάτω (περί Ιστορίας) ανάγνωσμα ήταν να αναλύσω (μακράν από πλαίσια αστικά, παρωπίδες εθνικιστικές και μύθους ελληναράδικους) κάποια ζητήματα σε σχέση με την Τουρκοκρατία (στην Ελλάδα) και την Ελληνική Επανάσταση του 1821, όπως για:

1. Να σημειωθεί ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν προϊόν της καταπίεσης όλου του λαού (Ρωμιών, Αρβανιτών, Βλάχων) από την Οθωμανική εξουσία αλλά και της πάλης μεταξύ του νέου και του παλιού, της προόδου και της συντήρησης, του ανερχόμενου καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και της καταρρέουσας φεουδαρχίας.

2. Να παρουσιαστούν οι κοινωνικές δυνάμεις που προετοίμασαν, συμμετείχαν και στήριξαν την Επανάσταση (έμποροι, καραβοκυραίοι, μικροβιοτέχνες, αγροτιά με μικρό ελεύθερο κλήρο και ο λαός) και οι δυνάμεις που (στην αρχήν τουλάχιστον) αντιτάχθηκαν σ’ αυτήν (επίσημη Εκκλησία, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες).

3. Να επεξηγηθεί ότι οι εμφύλιες έριδες (και ο καλούμενος εμφύλιος σπαραγμός) δεν ήταν κάτι ουρανοκατέβατο ή ότι βρίσκεται στα γονίδια (ή στο DNA) του Έλληνα (και ούτε αποτελεί την “κατάρα” της φυλής, όπως κάποιο αρέσκονται να λένε) αλλά είναι μια ακραία έκφραση της αντιπαλότητας αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων (ταξικών και κατά συνέπεια και πολιτικών).

Τέλος, κι ως υστερόγραφο (αλλά και για πυροδότηση περαιτέρω συζητήσεων), θα παραθέσω κι ένα σύντομο σχόλιο του αγαπητού Gregoris (από τη μικρά συζήτηση που ακολούθησε την ανάρτηση τότε), όπου εκφράζει την άποψη του για το κείμενο αλλά και μια διαφορετική (αριστερή) προσέγγιση για την Ελληνική Επανάσταση.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 -
– Μια άνευ πλαισίων προσέγγιση

Η Ελληνική Επανάσταση (του 1821), η οποία οδήγησε (τελικά) στη δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού εθνικού κράτους (με τη βοήθεια όμως και ξένων δυνάμεων και των ενόπλων παρεμβάσεων τους), δεν ήταν μόνο εθνικοαπελευθερωτική αλλά ήταν και κοινωνική.

Η Επανάσταση του 1821 έχει καταγραφεί από την αστική ιστοριογραφία μονόπλευρα ως αυτή που απελευθέρωσε το ελληνικό έθνος μετά από τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τον τουρκικό ζυγό (ή άραγε οθωμανικό ζυγό – ποιο είναι το πιο σωστό;). Αλλά αυτή δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Ήταν, βεβαίως, επανάσταση εθνικοαπελευθερωτική. Εναντιώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία και την εξουσία της. Γι' αυτό και είχε βαθιά προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Προκειμένου να αντικριστεί ολοκληρωμένα από την άποψη των σκοπών της, απαιτείται προσέγγιση και έρευνα στο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς ενάντια στο οποίο στράφηκε η επανάσταση και το χαρακτήρα του, δηλαδή ποιες ήταν οι σχέσεις παραγωγής στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν καθεστώς φεουδαρχικό και ιστορικά ξεπερασμένο. Υπήρχε πλέον η ανάγκη αντικατάστασής του από μια νέα ανώτερη κοινωνικοοικονομική βαθμίδα, τον καπιταλισμό. Το γεγονός ότι δεν είχε ακόμη ανατραπεί, αποτελούσε και το βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη των νέων κοινωνικών δυνάμεων, που αναπτύσσονταν στους κόλπους της, των εμπόρων και των καραβοκύρηδων, της δικής τους εξουσίας και των δικών τους σχέσεων παραγωγής. Ένας καθαρά αστικός προσανατολισμός της ελληνικής επανάστασης απαιτούσε πρώτα απ' όλα την προσπάθεια για διάλυση των μεσαιωνικών δομών της κοινωνίας.

Οι νέες αυτές κοινωνικές δυνάμεις που αποτέλεσαν και τη μετέπειτα αστική τάξη είχαν ήδη, λόγω της ανάπτυξης του εμπορίου και της ναυτιλίας, στενές σχέσεις με την αστική τάξη των κρατών της Δυτικής Ευρώπης, που είχε ήδη πάρει το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αυτές οι νέες ανερχόμενες κοινωνικές δυνάμεις που τα συμφέροντα τους απαιτούσαν τη διαμόρφωση μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς, είχαν να αντιμετωπίσουν το φρενάρισμα της ανάπτυξής τους τόσο από την εξουσία των Οθωμανών, (πασάδων και μπέηδων) όσο και των κοτζαμπάσηδων, αλλά και της επίσημης ηγεσίας της Εκκλησίας και του Φαναριού, που τους βόλευε το παλιό καθεστώς, λόγω των προνομίων που τους παρείχε.

Είναι, επίσης, γνωστό ότι το συνειδησιακό υπόβαθρο που διαμορφώθηκε και ώθησε στην Επανάσταση έχει τις ρίζες του στη Γαλλική Αστική Επανάσταση του 1789, και τη μεταλαμπάδευση των ιδεών της (ελευθερία - ισότητα - αδελφότητα), από τον Κοραή και κυρίως τον Ρήγα Φεραίο. Ο Ρήγας, μάλιστα, είχε συλλάβει την ιδέα της επανάστασης σ' όλα τα Βαλκάνια, γιατί ήταν πεπεισμένος ότι η απελευθερωτική δύναμη όλων των βαλκάνιων (λαών) μαζί ήταν πολλαπλάσια μεγαλύτερη, ενάντια στη φεουδαρχία των Οθωμανών, από τον ξεσηκωμό ενός - ενός λαού ξεχωριστά.

Οι κινητήριες δυνάμεις της Επανάστασης (έμποροι, καραβοκυραίοι, μικροβιοτέχνες, αγροτιά με μικρό ελεύθερο κλήρο και ο λαός, οι στρατιωτικοί - κλέφτες που προέρχονταν από την αγροτιά) είχαν κοινό συμφέρον την εθνική απελευθέρωση και τη συγκρότηση του ελληνικού έθνους - κράτους, κόντρα στους αντιδραστικούς κοτζαμπάσηδες, τους λόγιους Φαναριώτες και την ηγεσία της Εκκλησίας. Οι τελευταίοι, αρχικά ήταν εχθροί της επανάστασης, καθώς ήταν ταυτισμένοι με την οθωμανική εξουσία. Υποχρεώθηκαν όμως να μπουν στην Επανάσταση, όταν συνειδητοποίησαν ότι, παρά τα δικά τους εμπόδια και προσκόμματα, τούτη ήταν αναπόφευκτη και δεν ήθελαν να μείνουν εκτός των τειχών της νέας εξουσίας. Αναγκάστηκαν να έρθουν σε συμβιβασμό με τα προοδευτικά, (από τη σκοπιά των κοινωνικών μετασχηματισμών), αστικά τμήματα της μετέπειτα άρχουσας τάξης, προκειμένου να συμμετάσχουν στην εξουσία, ή και να την καταλάβουν εξ ολοκλήρου.

Με την εξέλιξή της επανάστασης, αυτός ο συμβιβασμός δεν ολοκληρώθηκε με “ειρηνικό τρόπο”, λόγω των οξύτατων μεταξύ τους αντιθέσεων, όπως π.χ. ανάμεσα στους προκρίτους (Ζαΐμηδες, Λόντοι, Δεληγιανναίοι) και τους στρατιωτικούς (Κολοκοτρώνης) της Πελοποννήσου. Οι πρόκριτοι έβλεπαν ότι τα προνόμιά τους απειλούνταν από τις ανερχόμενες δυνάμεις και δεν μπορούσαν να το ανεχτούν. Το 1824 είχαν ήδη διαμορφωθεί δυο παρατάξεις (έμποροι και πρόκριτοι, η μία, και μεγαλοκαπεταναίοι, κυρίως Πελοποννήσιοι, η άλλη). Τις αντιθέσεις τους θα τις λύσουν με τα όπλα. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους ξεκινούν τον Οκτώβρη του 1824 με την άρνηση των κατοίκων της Αρκαδίας να πληρώσουν φόρους, γεγονός που η τότε κυβέρνηση το αντιμετώπισε στέλνοντας εκεί 500 οπλισμένους Ρουμελιώτες.

Οι εμφύλιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, αποτελούν έκφραση διαφορετικών ταξικών συμφερόντων και συμμαχιών, αλλά και των σχέσεων διαφόρων μερίδων της μετέπειτα άρχουσας τάξης με τα διαφορετικά συμφέροντα ξένων κρατών (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), ήταν όμως και παράλληλα ένα χαρακτηριστικά της Επανάστασης των Ελλήνων. Τούτες (οι εμφύλιες συγκρούσεις) ΔΕΝ οφείλονταν στο καταραμένο διχαστικό DNA των Ελλήνων, όπως κάποιοι συστηματικά προσπαθούν να υποβάλουν και να επιβάλουν, αλλά αντανακλούσαν τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της υπό διαμόρφωση αστικής ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα στην ιστορική στιγμή της πορείας για τη δημιουργία του εθνικού κράτους. Αντιθέσεις που βεβαίως προϋπήρχαν στους κόλπους της παλιάς φεουδαρχικής κοινωνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με την ολιγάριθμη τάξη των αστών που επιδίωκαν ένα ανεξάρτητο κράτος υπό καθεστώς συνταγματικής μοναρχίας με βασιλιά έναν πρίγκιπα από την Ευρώπη δεν άργησαν να συνταχθούν και οι αστοί νοικοκυραίοι των νησιών που ως τότε κινούσαν τα πλοία τους με δικά τους έξοδα και επιθυμούσαν μια ισχυρή κεντρική εξουσία ικανή να συγκεντρώνει τα δημόσια έσοδα για να χρηματοδοτεί την κίνηση του ελληνικού στόλου.

Πιο κοντά στην αστική παράταξη βρισκόταν η παράταξη των κοτζαμπάσηδων, με την οποία συχνά συμμαχούσε ο αρχηγός των αστών Μαυροκορδάτος. Με βάση τον πολιτικό συνασπισμό αυτό (αστοί, νησιώτες, κοτζαμπάσηδες) ηττήθηκαν πολιτικά η παράταξη των στρατιωτικών και οι Φιλικοί στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Από τότε, η Φιλική Εταιρεία (που προετοίμασε την Επανάσταση) περίπου εξαφανίζεται από το προσκήνιο μαζί με τα σύμβολα της (σταυροί, φοίνικες κ.λπ.) και επικρατούν οι δυνάμεις που συνδέονται οικονομικά με τη θάλασσα (επιβολή της γαλανόλευκης σημαίας), δηλαδή αυτές οι δυνάμεις που αποτελούν ήδη ή θα αποτελέσουν την αγγλόφιλη, αστική παράταξη.

Η δημιουργία του ελληνικού αστικού κράτους δηλ. μιας κεντρικής εθνικής (πολιτικής) διοίκησης (όπου υπάρχει πλέον ή γίνεται προσπάθεια να υπάρξει συγκεντροποίηση εξουσιών), σηματοδότησε και τη διάλυση ή/και κατάργηση όλων των επαρχιακών, εδαφικών, τοπικών εξουσιών, δηλαδή των καπετανάτων, των οπλαρχηγών και των προκρίτων (όπως στην Μάνη, το Σούλι, στην Ύδρα).

Με την ίδρυση του ελληνικού (αστικού) κράτους τροχιοδρομήθηκε (μέσα από τους θεσμούς και μηχανισμούς του) η ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί η ντόπια εμπορευματική παραγωγή και το εξωτερικό εμπόριο. (Απαραίτητη προϋπόθεση για την ενοποίηση της αγοράς αποτέλεσε και ο καθορισμός της ελληνικής ως εθνικής γλώσσας που σήμαινε παράλληλα και εξοστρακισμό/κατάργηση της αρβανίτικης, λόγου χάριν). Ο αστικός συγκεντρωτισμός, σε τελευταία ανάλυση, σήμαινε και εθνική ανεξαρτησία, ενώ οι ξεχωριστές (κι ασύνδετες μεταξύ τους) τοπικές εξουσίες, τα αρματολίκια, τα καπετανάτα, τα προεστάτα δεν μπορούσαν παρά να είναι κάτι σαν “χριστιανικά πασαλίκια” (κάτι ανάλογο με τα οθωμανικά, όπως αυτό των Ιωαννίνων με τον Αλή Πασά), ή αυτόνομες χριστιανικές περιοχές υποτελείς στο σουλτάνο (όπως, ας πούμε, η Μολδοβλαχία). Αυτές οι περιοχές αποτελούσαν και πρόσφορο έδαφος για στρατιωτικές επεμβάσεις από την πλευρά της φεουδαρχικής τσαρικής Ρωσίας υπό το πρόσχημα της προστασίας των ορθοδόξων. Στο σημείο αυτό ταυτίστηκαν οι αστικοί προσανατολισμοί της μέσης τάξης των πολιτών, με τις επιδιώξεις της αγγλικής πολιτικής για κυριαρχία στη Μεσόγειο και για παρεμπόδιση των επεκτατικών τάσεων της ρωσικής αυτοκρατορίας (με σκοπό φυσικά την εξυπηρέτηση των αγγλικών συμφέροντα).

Όμως o αστικός κρατικός συγκεντρωτισμός ΔΕΝ επιτεύχθηκε ειρηνικά, αναίμακτα και χωρίς αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντίδρασης στην κεντρική εξουσία ήταν η αντιπαλότητα των Μαυρομιχαλαίων με τον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας, τον Ιωάννη Καποδίστρια, που οδήγησε μάλιστα και στη δολοφονία του.
(Αυτά όμως, όπως και για τις σχέσεις πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της ελληνικής αστικής τάξης από τους ξένους – που έχουν τις ρίζες τους σ’ εκείνη την εποχή – ίσως τα θίξουμε στη συζήτηση ή τα περιγραψουμε σε κάποιο άλλο post).

Με βάσει τα όσα περιγράψαμε κι αναλύσαμε πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε (χωρίς φόβο και πάθος), ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν τελικά μια επανάσταση που, μαζί με την απελευθέρωση (από τον οθωμανικό ζυγό) όλων εκείνων (Ρωμιών, Γραικών, Αρβανιτών, Βλάχων) που συναποτέλεσαν μετά το ελληνικό έθνος, άνοιξε και την πρώτη σελίδα της νέας κοινωνίας, του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη σημασία της (μετά την εθνικοαπελευθερωτική), το γεγονός δηλαδή ότι ως αποτέλεσμα της νικηφόρας επανάστασης είναι το πέρασμα από μια κατώτερη κοινωνική βαθμίδα σε ανώτερη.

Ως ρεζουμέ (σύνοψη) για το κείμενο μου θα παραθέσω τι γράφει για την Ελληνική Επανάσταση ο Μιχάλης Πιτσιλίδης στο βιβλίο του “Νεοελληνικό Σατιρικό Λεξικό” (εκδόσεις “Αρχιπέλαγος”, 2007): “... Ως επανάσταση αναφέρεται [και] το 1821, στη διάρκεια του οποίου οι Έλληνες πολεμούσαν αλλήλους και, δευτερευόντως, τους Τούρκους. Η επανάσταση στρατιωτικά νικήθηκε από τον Ιμπραήμ, αλλά η Ελλάδα απελευθερώθηκε από ένοπλη επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, οι οποίες διείδαν την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πιέζονταν από το φιλελληνικό ρεύμα όσων πίστευαν ότι στην Αθήνα κυκλοφορούσαν απόγονοι του Πλάτωνα, με χλαμύδες ...”.

******
Υ.Γ.: Ο Gregoris είπε: “ένα ωραίο ορθόδοξο μαρξιστικό κείμενο. νομίζω όμως ότι αυτή η προσέγγιση είναι εθνοκεντρική (αποδέχεται την λενινιστική έννοια του προλετάριου λαού που διαψεύστηκε ιστορικά -σε αντιδιαστολή με την σωστή αντεθνική προσέγγιση της Λούξεμπουρκ). η ελληνική επανάσταση ήταν βασικά πρώτα κοινωνική και έπειτα εθνικιστική. εθνικοαπελευθερωτική δεν ήταν. (η αλυτρωτική φάση ήταν η εποχή της Μεγάλης Ιδέας 1880-1920 μετά την κατασκευή του έθνους η επέκταση του κράτους τζιαι η εθνικοαπελευθερωτική φάση ήταν την δεκαετία του 1940 για ανεξάρτητη λαοκρατία). το ελληνικό έθνος κατασκευάστηκε μετά το 1821 μέσα από τους μηχανισμούς του κράτους που ελληνοποίησε τους ρωμιούς μέσα από τον στρατό και την εκπαίδευση. οι εθνικιστές φτιάχνουν τα κράτη και τα κράτη τα έθνη. όχι ανάποδα”.

Anef_Oriwn
Τρίτη 24/3/2009

Ανάρτηση 9/2009 (ευρω-προεκλογική και “συναγερμική”) – Η αγωνία (και το άγχος) του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι (και του ΔΗΣΥ πριν τες ευρωεκλογές).

[Σίγουρα το θέμα των ημερών είναι η εξωφρενική “αθώωση” των (“ΔΕΚΑ”) αστυνομικών που κατηγορούνταν για την κακοποίηση δυο (νεαρών) φοιτητών πριν 2-3 χρόνια. Μάλιστα το βασικότερο τεκμήριο (το VIDEO που παρουσίαζε τα γεγονότα της κακοποίησης και που στοιχειοθετούσε και την υπόθεση), οι εντιμότατοι, κύριος δικαστής και κυρίες δικαστίνες ΔΕΝ το ‘καναν αποδεκτό ως μαρτυρικό υλικό – για λόγους που ΔΕΝ κατάλαβα ακόμα. Την άποψη μου για την απόφαση των εντιμοτάτων δικαστών την έχω ήδη εκφράσει με παρεμβάσεις μου σ’ άλλα blogs όπου υπήρχαν αναρτημένα κείμενα επί του προκείμενου. Τη μεταφέρω όμως κι εδώ – για περαιτέρω ενημέρωση:

“Το σύστημα δικαιοσύνης της αστικής μας δημοκρατίας σ’ όλο του το μεγαλείο!!! Αλήθεια ποια η εγγύηση ότι ο μέσος πολίτης θα βρει το δίκιο του σε περίπτωση δικαστικής του αντιπαράθεσης με τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς όπως η Αστυνομία; Κόρακας κοράκου βγάζει μάτι; Ή πως ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου;
Σε χρόνο ανύποπτο (και για καθαρά διαφορετική δικαστική υπόθεση) είχα γράψει ότι “Η Δικαιοσύνη δεν είναι απλώς τυφλή, είναι Θεόστραβη!!!” (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009_01_01_archive.html).
Έτερον κότερον (εκάτερον) ... Η μαγκιά δεν είναι να τιμωρείς (παραδειγματικά δήθεν) νεαρούς παραβάτες (για τροχαία αδικήματα), αλλά βάζοντας το δάχτυλο επί τον τύπο των ούλων (ήλων παίρνεις (πέραν από νομικίστικες διατυπώσεις) εκείνες τις αποφάσεις (ή να βγάζεις εκείνες τις ετυμηγορίες) που να βοηθούν να καθαρίζουν τα αποστήματα που δημιουργούν τα κατεστημένα και τα κυκλώματα (όνομα και μη χωριό).
”Άραγε, έχει κανένα μάγκα δικαστή να μας πάρει μέσα για αμφισβήτηση δικαστικών αποφάσεων;”].

Επί του θέματος της σημερινής ανάρτησης όμως τώρα:

Άστραψε και βρόντηξε ο Νίκαρος (ο Αναστασιάδης) στη σύνοδο του Ανωτάτου Συμβουλίου του ΔΗΣΥ, όπου επικυρώθηκε το ψηφοδέλτιο του Κόμματος για τις ευρωεκλογές (δηλ. την dream team των 6 - εν τζιαι το volleyball που παίζεται με έξι;). Τώρα τι λόγο θα εκπέμπει ο αριστίνδης θεολόγος και πως θα συνάδει μ’ αυτόν του ευρωπαϊστή Στυλιανίδη, εν (ι)ξέρω!
Πάντως οφείλω να πω ότι ο Nick the Great, επανήβρε τον παλιό κακό εαυτόν του. Λάβρος, καταιγιστικός και καταπελτικός κατακεραύνωσε την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ! Μόνο για λίγοι καιρό ξαποσταίνει, ο Νίκαρος – ένεκα κυπριακού ελάλεν – τζιαι ξανά προς τη δόξα της εθνικοφροσύνης τραβά (να βκάλει τον “Συναγερμό” πρώτο κόμμα)! Τι δηλαδή μόνο ο Αβέρωφ κι ο Λευτεράκης θα είναι τα κακά παιδιά;

Είπεν και ελάλησεν, λοιπόν ο κύριος Πρόεδρος (του ΔΗΣΥ):

1. Πρώτα απ’ όλα να πω δυο κουβέντες για την έννοια και την αγωνία του Νίκαρου για την ΕΔΕΚ κι αν θα βγάλει (ευρω)βουλευτή. Ανάλαβε μάλιστα και πρωτοβουλία για στήριξη της προσπάθειας τονίζοντας τη σημασία το να εκλέγει ευρωβουλευτής από τη ΕΔΕΚ – κανονικά θα έπρεπε απ’ εκεί στο ΔΗΣΥ, να τους πριμοδοτήσουν κιόλας (υπονοεί όμως ότι (η ΕΔΕΚ) πρέπει να πάρει ψήφους από την Αριστερά. Άραγε το ίδιο δεν πρέπει να ισχύει και για το ΕΥΡΟΚΟ; Δεν πρέπει να μπουν κι αυτοί στο Ευρωκοινοβούλιο, ή “εν της παπαδκιάς τα ξύλα δαμαί” (γιατί σε τέτοια περίπτωση το ΕΥΡΟΚΟ πρέπει αν πάρει ψήφους από τον ΔΗΣΥ);

2. Είπεν μας (ο Νίκαρος) και το γνωστό ποίημα περί “Ευρωσκεπτικισμού”. Δηλ. Και με δυο λόγια, όποιος διατυπώνει διαφορετικές απόψεις (απ’ αυτές των ινστρουχτόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ή γίνεται διεκδικητικός, κρίνεται, δικάζεται και αφορίζεται ως “ευρωσκεπτικιστής”; Η απόρριψη της Συνταγματικής και μετά της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, μήπως αποτελούν κι αυτά δείγματα "ευρωσκεπτικισμού"; Τι μας θέλουν τέλος πάντων, απλούς υποστηριχτές και χειροκροτητές των ντιρεκτίβων που μας έρχονται από τις Βρυξέλλες κι αλλαχού – και να υπακούμε πειθήνια και δουλικά;

3. Μας ξανάπε και το άλλο το ποιηματάκι για τον ούτω καλούμενο (και με το sicατο όνομα) “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη”! Επελλάναν μας σιόρ. Όμως εν μας εξηγούν γιατί πρέπει αν μπούμε και ούτε απαντούν στα ερωτήματα μας ή μάλλον απαντούν με αφορισμούς – είναι αυτή ευρωπαϊκή νοοτροπία; Είναι ή δεν είναι ο Συνεταιρισμός πρόγραμμα του ΝΑΤΟ ή θα μας πουν μετά ότι πρέπει αν μπούμε και στο ΝΑΤΟ;

Διερωτούμαι όμως κιόλας: Αφού όλοι θα είμαστε σ’ αυτό τον ευλογημένο το Συνεταιρισμό από ποιους θα κινδυνεύουμε στο τέλος της ημέρας για να είναι αναγκαία η συνέχιση της ύπαρξης του; Ποιοι ωφελούνται σε τελευταία ανάλυση από τη δημιουργία αυτού του υποκαταστήματος του ΝΑΤΟ; Μήπως μόνο οι εταιρίες παραγωγής όπλων, οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών οι οποίες μ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν νέους πελάτες;

4. Κατηγόρησε ο Nick, τον Πρόεδρο για ιδεολογική αντιμετώπιση των άλλων χωρών. Ξεχνάνε όμως τη δικιά τους φρασεολογία μεταξύ του 1ου και του 2ου γύρου των Προεδρικών Εκλογών ή τα “επιχειρήματα τους” κατά της υποψηφιότητας Χριστόφια για την Προεδρία της Βουλής. Έχουμε στ' αλήθεια απομονωθεί όπως ως “κασσάνδρες” προμάντευαν ο του “Συναγερμού” τότε; Ας μας πουν και ποιες είναι οι σχέσεις του Προέδρου με διάφορα διεθνή ή ευρωπαϊκά σώματα ή/και ποια είναι η αποδοχή του ...

5. Ούτε η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση (και πιο συγκεκριμένα οι τυχόν αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας) έμεινε στο απυρόβλητο. Πως θα μπορούσε ιδεολογικοπολιτικά να πολώσει το κλίμα και να συσπειρώσει τη εθνικόφρονα παράταξη και να αποφύγει και διαρροές προς το ΕΥΡΟΚΟ, αν δεν μιλούσε για παραχάραξη της Ιστορίας. Αποτελεί πλέον πραγματικότητα η συνεχής τους παλινδρόμηση μεταξύ ακραίου εθνικισμού αλλά κι ενός ενδοτικού ο οποίος σου δίνει την εντύπωση ότι επιθυμούν το κλείσιμο του κυπριακού όπως όπως!

6. Μίλησε όμως και για τις (ευέλικτες) διαδικασίες που έγιναν πέρσι για να έχουμε όσο το δυνατό συντομότερα νερό από την Ελλάδα. Δηλ. για να ήταν ικανοποιημένοι (που δεν θα ήταν πάλι) έπρεπε να μην γίνει επίσπευση των διαδικασιών, να κολλήσουμε στην γραφειοκρατία και να διψάσουμε; Ειλικρινά ΔΕΝ μπορώ να τους καταλάβω! (Ενώ επικρίνουν την Κυβέρνηση για τις διαδικασίες που ακολούθησε τότε, την ίδια ώρα απαιτούν επίσπευση των διαδικασιών για ανέγερση νέων μονάδων αφαλάτωσης. Δύο μέτρα και δυο σταθμά!). Πάντως είναι γενικά αποδεκτό ότι με τις τρεις νέες μονάδες αφαλάτωσης που προγραμματίζεται να ανεγερθούν το υδατικό πρόβλημα θα τύχει ριζικής και συνολικής αντιμετώπισης.

7. Δυο λόγια θα πω και γα την άρτι προκύψασα απαίτηση του ΔΗΚΟ (μετά και το τελευταίο Συνέδριο του Κόμματος) για συμμετοχή ΔΗΚΟϊκών (ας πούμεν ο Κολοκασίδης ή ο Κουλίας;) στην διαπραγματευτική ομάδα. (Να ελέγχουν δηλ. από κοντά τον Πρόεδρο!). Είναι σε τέτοιες στιγμές που με πιάνει εκείνο το σύνδρομο μου που με κάνει να εκστομίζω βρισιές στα τούρκικα όπως το “άει σιχτίρ” και το “σικκιμε”! (Έτσι γινόταν ρεεε και επί προεδρίας Παπαδόπουλου;)

Μα καλά “σύντροφε” Νίκαρε, μ’ όλη αυτήν την αντιφατική προπαγάνδα (γεμάτη πίκκα κι άσκοπη αντιπαράθεση) θα κερδίσεις την πρωτιά στις Ευρωεκλογές;

Anef_Oriwn
Κυριακή 22/3/2009

Ανάρτηση 8/2009 (τουρλού – τουρλού – ομονοιάτικη, κυπραίικη και λατινοαμερικανική) – Περί διαφόρων που θέλω να τα πω!

Πολλά και ποικίλα θέματα περνούν από το μυαλό μου αυτές τις μέρες που θα μπορούσαν αν αποτελέσουν το αντικείμενο μιας νέας μου ανάρτησης. Θα μπορούσαν να γράψω ένα ακόμα δικό μου κείμενο, ή να παραθέσω και να σχολιάσω κάποιο άλλο (ξένο) κείμενο ή να αναδημοσιεύσω ένα έτοιμο άρθρο (που θα έκανα copy-paste από κάποιο έντυπο).

Αν και δεν είμαι (ούτε και το παίζω) αθλητικογράφος, (ή δαήμων επί ποδοσφαιρικών θεμάτων), όντας όμως ολίγο τι “φούρπος” και “Κινέζος” από άποψη οπαδικής ταυτότητας (δηλ. ΟΜΟΝΟΙΑ-της, για τους μη κατέχοντες την κυπριακή ποδοσφαιρική αργκό), θα μπορούσα να γράψω για τα χάλια της ΟΜΟΝΟΙΆ-κκας που κατάντησε από ομάδα του λαού σε τσιαΐριν (τουτέστιν χόρτο για βοσκή) των (Π)εγι(ωτ)ών [αιγιών].
Παρεμπιπτόντως εκαταφέραμεν τα τελικά τζι’ επιάσαμεν τζιαι νέο προπονητή – τον εξ Ελλάδος Λεμονή! Πάντως, αν και ήμουν εξ εκείνων που είχαν πει από νωρίς ότι ο Τούτιτς εν έκαμνεν για την ΟΜΟΝΟΙΑ τζιαι ότι έπρεπε να φύει που τζιαιρόν (ρίξτε και μια ματιά, αν δεν βαριέστε σ’ άλλη σχετική ανάρτηση μου - link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/11/42.html), εν τούτοις θεωρώ πλέον ότι ΔΕΝ ήταν ο μόνος που έφταιεν. Άκουσα ότι στο νέο προπονητικό team θα υπάρχουν τζιαι δύο ψυχολογίνες για ανύψωση ... του ηθικού των παιχταράδων μας – ας πούμεν να μεν τρέμουν τα πόδκια τους όταν κτυπούν πέναλτυ ).

Επίσης στα υπ’ όψη μου ήταν να σχολιάσω κι ένα άρθρο (με βαρύγδουπες, αντι-ΑΚΕΛικές και ανιστόρητες κορώνες) του πάλαι ποτέ στελέχους του “Συναγερμού” Χρίστου Ρότσα (που επήεν τζιαι χάθηκεν τούτο τα παιδί;), το οποίο δημοσιεύτηκε στον “Φιλελεύθερο” και το περιοδικό “EuroΚέρδος”. (Το link που είναι τεράστιο, έχει ως εξής: http://www.eurokerdos.com/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B7/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B72009/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82118%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%822009/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%A7%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%A1%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B1/tabid/432/Default.aspx: - αλήθεια πως τα παραλείπουμε αυτά; Δεν έχω ιδέα).
[Πάντως σχόλια για το άρθρο του Ρότσα θα αναρτήσω κάποια στιγμή αν και τα όσα γράφει δεν υπόκεινται και σε σοβαρή κριτική!!!]

Ακόμα στις σκέψεις μου ήταν και η αναδημοσίευση δύο άρθρων του (από τον “Πολίτη”) του τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ.
Το ένα άρθρο (link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=855277&-V=archivecolumns) αναφέρεται στα χωριά της Παραδεισένιας – όπως την λαλεί) Κοιλάδας των ποταμών Κούρρη και Ξυλούρικου και τα συναισθήματα του Λεβέντ όταν επισκέφτηκε πρόσφατα την περιοχή (σε κάποια απ’ εκείνα τα χωριά κάποτε κατοικούσαν και τουρκοκύπριοι).
Στο άλλο άρθρο του (link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=857888&-V=archivecolumns), ο Λεβέντ παρουσιάζει το (προεκλογικό) “Μανιφέστο” της συμμαχίας “Κίνημα Γιασεμί για την Ενωμένη Κύπρο”, που έκανε η εφημερίδα του Λεβέντ “Αφρίκα” με το μικρό Αριστερό (τουρκοκυπριακό) Κόμμα “Ενωμένη Κύπρος” (το οποίο έχει Πρόεδρο τον Ιζζέτ Ιζτζάν), για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στα κατεχόμενα (αν δεν κάνω λάθος θα γίνουν τον Απρίλη.
Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το “Μανιφέστο” της Συμμαχίας αυτής, όπου η κατοχή λέγεται με τ’ όνομα της: “Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην Κύπρο μας αναγκάζουν να λάβουμε μέρος σε αυτές τις εκλογές που θεωρούμε πως γίνονται για το θεαθήναι σε τούτα τα εδάφη που βρίσκονται υπό την υποτελή διοίκηση της Τουρκίας, να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι της διοίκησης - μαριονέτας σε αυτές τις συνθήκες και με αυτό τον τρόπο να χαλάσουμε το παιχνίδι αυτό. Δυστυχώς, δεν ωφελεί σε τίποτα πια το μποϊκοτάρισμα, που προηγουμένως θεωρούσαμε ότι θα μπορούσε να ήταν ένα αποτελεσματικό όπλο για να εξηγήσουμε στον κόσμο την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ...”.

Πάντως επιφυλάσσομαι για όλα αυτά να κάνω πιο λεπτομερείς κι αναλυτικές αναρτήσεις σε κατοπινό στάδιο.

Για την ώρα (κι ως υστερόγραφο) θα πω και δυο κουβέντες (μια και το post είναι και λίγο τουρλού – τουρλού) για τις εκλογές στο Ελ Σαλβαντόρ (που έγιναν την περασμένη Κυριακή 15 του Μάρτη) και τον νεοεκλεγέντα (εξ Αριστερών) Πρόεδρο Μαουρίσιο Φούνες. Ο 49χρονος υποψήφιος των πρώην (Αριστερών) ανταρτών του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου “Φαραμπούντο Μαρτί” (FMLN), συγκέντρωσε το 51,2% των ψήφων έναντι 48,7% που έλαβε ο Ροντρίγκο Αβιλα, υποψήφιος του συντηρητικού (δεξιού) κυβερνώντος κόμματος ARENA (Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία).

Το ARENA, το οποίο κυβερνούσε τη χώρα από το 1989, συνδέθηκε με τα διαβόητα τάγματα θανάτου την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1980–1992. Επί των ημερών του, το Ελ Σαλβαδόρ υπήρξε σταθερός υποστηρικτής των Ηνωμένων Πολιτειών, έστειλε μάλιστα μικρή στρατιωτική δύναμη στο πλευρό των Αμερικανών κατά τον πόλεμο του 2003, στο Ιράκ.

Κατά την προεκλογική περίοδο, το ARENA προειδοποιούσε ότι, αν νικήσει στις εκλογές, η Αριστερά «θα πουλήσει τη χώρα στον Τσάβες και στον διεθνή κομμουνισμό». [Παντού η ίδια είναι η αντικομουνιστική εκφοβιστική προπαγάνδα]. Ωστόσο, ο νικητής των εκλογών διεμήνυσε από την πρώτη στιγμή ότι επιθυμεί τη διατήρηση στενών σχέσεων με τις ΗΠΑ, όπου βρίσκονται 2,3 εκατομμύρια Σαλβαντοριανοί μετανάστες – κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ελ Σαλβαντόρ.
«Προσβλέπω στην ενίσχυση των σχέσεων με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα», δήλωσε ο Φούνες, τη στιγμή που ενθουσιώδεις οπαδοί του με κόκκινα πουκάμισα είχαν κατακλύσει τους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την ιστορική νίκη.

Το Μέτωπο “Φαραμπούντο Μαρτί” ήταν μια μαρξιστική συμμαχία επαναστατικών κινημάτων (μεταξύ των οποίων και το Κομμουνιστικό Κόμμα) που εγκαθιδρύθηκε στο Ελ Σαλβαντόρ το 1980. Ηγέτης του Μετώπου ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σαφίκ Χαντάλ (1930 – 2006) που είχε και αραβικές καταβολές). Τούτος ήταν και προεδρικός υποψήφιος του FMLN για τις εκλογές του 2004. Για δώδεκα χρόνια (από το 1980 μέχρι το 1992) το FMLN ηγήθηκε εκστρατείας αντάρτικου πολέμου εναντίον του καθεστώτος. Όταν ο Σαλβαντοριανός εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1992, το FMLN έγινε νόμιμο πολιτικό κόμμα, εξελίχτηκε σε μια μεγάλη πολιτική δύναμη κι άρχισε να λαμβάνει μέρος στις εκλογές (τις οποίες μάλιστα κατάφερε να κερδίσει προχτές).

Με την εκλογή του Μαουρίσιο Φούνες στην Προεδρία του Ελ Σαλβαντόρ ακόμα μια χώρα της Λατινικής (της Κεντρικής αυτή τη φορά) Αμερικής απόκτησε Αριστερό Πρόεδρο και κατ’ επέκταση κι Αριστερή Κυβέρνηση. Η μια μετά την άλλη οι χώρες της Νότια και Κεντρικής Αμερικής (της λεγόμενης Λατινικής Αμερικής) κάνουν τη δική τους (εκλογική) επανάσταση και κλίνοντας προς τ’ αριστερά αναδεικνύουν στο προεδρικό αξίωμα αριστερούς, αριστερίζοντες και σοσιαλίζοντες. Πάντως ο Φούνες δεν φαίνεται να είναι του στυλ ούτε του Τσάβες αλλά ούτε και του Μοράλες, όμως σίγουρα μια νέα σελίδα απεξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ανοίγει για τον Σαλβαντοριανό λαό.

Anef_Oriwn
Τρίτη 17/3/2009

Ανάρτηση 7/2009 (γυναικεία, επετειακή και εορταστική) – Να ζήσουν οι γυναίκες!!!

“Ω ΓΥΝΑΙΚΑ”
(Λουί Αραγκόν)

“Σαν κομματάκια στα μπράτσα μου μέσα
να χαϊδεύω μπορώ ώρα πολύ την ψυχή σου
Δε μ’ έχεις αφήσει λοιπόν να σε κρατώ
ω γυναίκα δική μου
Τόσο ανάλαφρη στα κλειδωμένα μου μπράτσα
κοιμάσαι με ανάλαφρη ανάσα
Δε μ’ έχεις αφήσει για ένα όνειρο
που ούτε το σκέφτηκες
Τόσο ανάλαφρη που έτρεμα
μήπως μια ανάσα σε πάρει”.

8η του Μάρτη σήμερα και γιορτάζεται (με ποικίλους τρόπους – με αγωνιστικές εκδηλώσεις αλλά και με τσιφτετέλια στα τραπέζια) η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας!
Να ζήσουν, λοιπόν και να χαίρονται τη Ζωή οι όπου γης Γυναίκες – κι Εμείς μαζί τους! Οι Γυναίκες είναι η Δύναμη και τ’ Αλατοπίπερο της Ζωής! Κι όσοι εξακολουθούν να τις αποκαλούν το “ασθενές φύλο”, ίσως ασθενούν οι ίδιοι!

Πόσοι μύθοι πλάστηκαν για να εμπεδωθεί στη σκέψη την αρσενική (αλλά και των ιδίων των γυναικών) η κατωτερότητα της Γυναίκας, το πορτρέτο εκείνο που τη θέλει πειθήνιο όργανο, πολλές φορές άβουλο κι αδύναμο, αλλά και σκεύος σεξουαλικής ηδονής στην αντροκρατούμενη αντίληψη του κόσμου!

Όμως η Γυναίκα ήταν και παραμένει ο ύμνος κι Ωραιότητα της Ζωής! Γι’ αυτό πολλές ευχές (για ότι καλύτερο) μαζί μ’ ένα λουλούδι κι ένα φιλί στη Μάνα, τη Σύντροφο, την Αδελφή, την Κόρη, την Αδελφότεγνη, τη Φίλη, τη Συνάδελφο!

Στην Υγειά Σας, λοιπόν και στη σπάνια Ομορφιά Σας,
Στο Φιλήδονο Κορμί Σας και στο Σέξι Κούνημα Σας,
Σ’ αυτούς που Σας πόθησαν και δεν Σας απόκτησαν,
Σ’ αυτούς που Σας μιμήθηκαν και γελοιοποιήθηκαν,
Να ζήσουν οι Λεπτές μα και οι Παshοκώλες,
Να ζήσουν οι Γυναίκες ΟΛΕΣ!!!

ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ!!!

***********
Παρακάτω (και με βασική πηγή ένα άρθρο από τη εβδομαδιαία ελληνική πολιτικο-σατιρική εφημερίδα “Το ΠΟΝΤΙΚΙ” – καμία σχέση με την κυπριακή ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα), της περασμένης Πέμπτης 12 του Μάρτη, θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του γυναικείου κινήματος και στις διάφορες κατά καιρούς αντιλήψεις για την Γυναίκα. (Link: http://www.topontiki.gr/Pontiki/index.php?option=com_content&task=view&id=3848&Itemid=53
[Λόγω έλλειψης χρόνου το κείμενο τις ανάρτησης θα δημοσιευθεί σε δόσεις καθώς δεν προλαβαίνω να το γράψω ΟΛΟ μονομιάς]


Αιτήματα και αγώνες γένους θηλυκού!

(Μια ιστορική αναδρομή)

Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία. Ζητούν μείωση των ωρών εργασίας στις 10, από τις 16 ώρες που δούλευαν τότε, αλλά και την εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Η απεργία και οι μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται από την αστυνομία με τα όπλα και βάφονται με το αίμα των εργατριών. Η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, έπειτα από πρόταση της (γερμανίδας κομουνίστριας) Κλάρας Τσέτκιν (1857-1933), τη μέρα της 8ης Μαρτίου ως Διεθνή Μέρα της Γυναίκας.

Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονες συνθήκες ζωής επιβάλλουν έναν τρόπο κοινής αντιμετώπισης των δυο φύλων, η ιδέα της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες δεν έχει γίνει αποδεκτή, τόσο σε ηθικό όσο και σε θεσμικό - νομικό επίπεδο, σ’ όλες τις κοινωνίες. Στον δυτικό κόσμο, το θέμα της ισότητας των δύο φύλων έχει ολοκληρωθεί με τη νομική κατοχύρωση που δικαιώνει “γυναικεία” αιτήματα αιώνων. Ωστόσο, ακόμα και στις πιο προηγμένες κοινωνίες, παραμένουν εν ισχύ παρωχημένες νοοτροπίες που σε κάθε ευκαιρία ανακαλούν τις “παλιές καλές εποχές”. Παρά το γεγονός ότι πολλές φορές χρειάστηκε να “κυλήσουν” αιώνες ολόκληροι, με συνεχείς αγώνες και θυσίες, προκειμένου ένα αίτημα να γίνει νόμος, η αφομοίωσή του απαιτεί ακόμα περισσότερη υπομονή, ώστε να αλλάξει και η νοοτροπία.

Κακή αρχή εν τη Γενέσει

Την πρώτη εδραιωμένη αντίληψη στην Iστορία του δυτικού κόσμου που θέτει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας σε δεύτερη μοίρα, τη συναντούμε στην Παλαιά Διαθήκη. Πρόκειται για μια διάκριση προερχόμενη εκ Θεού: Στο βιβλίο “Γένεσις” στο δεύτερο κεφάλαιο ο Μωυσής μας διηγιέται πως ο Θεός έφτιαξε την γυναίκα (την Εύα, ντε) ως βοηθό του Αδάμ(ου), από μιαν “των πλευρών αυτού”! Δηλαδή, σε πιο απλή γλώσσα, ο Θεός έφτιαξε τη γυναίκα, όχι ως ετερότητα, αλλά ως βοηθό του άνδρα, μόνο όταν διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κάποιο κατάλληλο ζώο γι' αυτή τη δουλειά ανάμεσα στα “θηρία του αγρού και όλα τα πτηνά του ουρανού”.

Αρχαιοέλληνες φιλόσοφοι για την Γυναικα

Αλλά ούτε και οι αρχαίοι έλληνες φέρθηκαν καλύτερα στις γυναίκες (παρ’ ότι τους έχουμε αναγάγει – τους αρχαίους ημών και υμών προγόνους- σε πρότυπα της δημοκρατίας). Παρά την ανυπολόγιστη συνεισφορά τους στην ανθρωπότητα, τόσο ο Πλάτων όσο και ο Αριστοτέλης δεν φέρθηκαν με... το γάντι στις γυναίκες.
Γράφει ο Πλάτων στον «Τίμαιο»: “…η ανθρώπινη φύση είναι διπλή και το καλύτερο είδος της είναι αυτό που αργότερα θα ονομαστεί άνδρας”.
Τα πράγματα χειροτερεύουν στα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη: “Είναι αναγκαίο πρώτα να συνδυάζονται όσα δεν μπορούν να υπάρξουν χωριστά, όπως το αρσενικό με το θηλυκό για την αναπαραγωγή… και το εκ φύσεως άρχον με το εκ φύσεως αρχόμενο για την από κοινού επιβίωσή τους… Η φύση τώρα έχει ξεχωρίσει το θηλυκό από το υπόδουλο… αλλά στους βαρβάρους δεν γίνεται διάκριση μεταξύ δούλου και γυναίκας. Ο λόγος είναι ότι σ’ αυτούς απουσιάζει το φύσει άρχον και επομένως οι μεταξύ τους επαφές είναι επαφές δούλης και δούλου".

Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτούν, ωστόσο, οι απόψεις του Αποστόλου Παύλου, μια κι αυτές στην ουσία καθόρισαν τη θέση της γυναίκας στον μετά Χριστόν κόσμο.
Γράφει στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του (Κεφάλιο 11): “…Κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ… γυνή δε δόξα ανδρός εστίν. Ου γαρ εστίν ανήρ εκ γυναικός, αλλά γυνή εξ ανδρός …”.
Στην δε Επιστολή του Προς Εφεσίους (κεφάλαιο 5) λαλεί μας: “... Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω, ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός εστί σωτήρ του σώματος. Αλλ’ ώσπερ η εκκλησία υποτάσσεται τω Χριστώ, ούτω και αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί ...”.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Παύλο κινήθηκαν οι διάδοχοι και κληρονόμοι του λόγου του: Από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα (που γεννήθηκε γύρω στο 150 μ.Χ. και πέθανε μεταξύ του 211 και 216 μ.Χ.), ο οποίος διακήρυττε πως η γυναίκα οφείλει να πεθάνει από την ντροπή της και με τη σκέψη και μόνο ότι γεννήθηκε γυναίκα, έως τον Ιερό Αυγουστίνο (13 Νοεμβρίου 354 - 28 Αυγούστου 430), που υποστήριζε ότι οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή.
«Ρέστα δίνει» και η άποψη που είχε για τις γυναίκες ο Θωμάς ο Ακινάτης: “Η γυναίκα είναι υπόδουλη από αυτούς τους ίδιους τους απαράβατους νόμους της φύσης, ενώ οι σκλάβοι είναι υπόδουλοι από έναν και μόνο νόμο, εκείνον των περιστάσεων της ζωής”.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι ο Χριστιανισμός δεν διατηρεί την καλύτερη άποψη για τις γυναίκες, πράγμα που εμπεδώθηκε στο Βυζάντιο, μια και θεωρούσαν τη γυναίκα, ούτε λίγο ούτε πολύ, πηγή κάθε κακού.

Υπό το φως του Διαφωτισμού

Η χριστιανική Ευρώπη απ’ ό,τι φαίνεται χρειάστηκε αιώνες ολόκληρους για να αλλάξει μυαλά. Μέσα από τις αρχές του Διαφωτισμού άλλαξε ριζικά την αντίληψή της για τον άνθρωπο. Η ισχύουσα έως τότε μεσαιωνική αντίληψη που αξιολογούσε με ηθικούς όρους, αμαρτίας ή αρετής, είχε αντικατασταθεί με το επιτακτικό αίτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είχαν τεθεί οι βάσεις των ιδεωδών της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ένας νέος κόσμος πρόβαλλε, και μέσα απ’ αυτόν η γυναικεία μοίρα άλλαζε σελίδα.

Η κλιμάκωση επιστημονικών και κοινωνικών αλλαγών, που έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις στα τέλη του 18ου αιώνα, είχε ως συνέπεια μια σειρά ραγδαίων εξελίξεων πάνω στο γυναικείο ζήτημα και την εκ θεμελίων αλλαγή στα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα. Μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων ικανοποιούσαν σταδιακά, αλλά σταθερά γυναικεία αιτήματα αιώνων.

Απ’ τον γυναικωνίτη στην γκιλοτίνα

Αντίθετα μ’ αυτό που θα περίμενε κανείς, η Γαλλική Επανάσταση μόνο την άνοιξη δεν έφερε για τις γυναίκες και για τις υποθέσεις τους. Το λαϊκό ξεσήκωμα που άρχισε σαν αστική μεταρρύθμιση κι εκτροχιάστηκε σε γενικευμένη εξέγερση και τρομοκρατία, δεν δίστασε να στήσει μια πλειάδα λεπτών γυναικείων λαιμών στις δημοφιλείς λαιμητόμους: Από τη Σαρλότ που δολοφόνησε τον Μαρά στο μπάνιο του, έως την Ολυμπία ντε Γκουζ η οποία απαιτούσε, μεταξύ άλλων, τη συμμετοχή της γυναίκας στις δημόσιες και ιδιωτικές θέσεις εργασίας.
Παρά το αρνητικό κλίμα απέναντι στα δικαιώματα των γυναικών, μέχρι τα τέλη του Αυγούστου του1789 κυκλοφορούσαν 69 εφημερίδες προσκείμενες στο φεμινιστικό κίνημα.
Συμπαραστάτης του φεμινιστικού κινήματος της εποχής υπήρξε ο μαρκήσιος ντε Κοντορσέ, του οποίου οι απόψεις για την καταδίκη της θανατικής ποινής (όταν οι γκιλοτίνες δούλευαν ασταμάτητα) και οι θέσεις για τα γυναικεία ζητήματα τον οδήγησαν στη φυλακή και στον θάνατο.

Μαρξισμός - Φεμινισμός

Το καθοριστικό για την ανισότιμη κοινωνική θέση της γυναίκας είναι ο τρόπος παραγωγής κι όχι οι φυσικές - βιολογικές διαφορές με τον άντρα, υποστηρίζουν οι κλασικοί του μαρξισμού και κατηγορούν τον φεμινισμό ως αστικό στη θεωρία και την πρακτική. Διαφωνούν ριζικά με την ανάλυση της κοινωνίας με βάση το φύλο, η οποία αγνοεί τις ταξικές διαφορές μεταξύ των γυναικών και διαιρεί το προλεταριάτο.

Από τη μεριά τους οι φεμινίστριες κατηγορούν τον μαρξισμό ότι έχει προσδιοριστεί από τους άνδρες στη θεωρία του και στην πρακτική και κινείται μέσα στην αντρική θεώρηση του κόσμου και προς το συμφέρον των αντρών. (Ξεχάσανε τις μεγάλες κομουνίστριες του 20ου αιώνα όπως την Ρόζα Λούξεμπουργκ και την Κλάρα Τσέτκιν).

Από τις σουφραζέτες ως τη δικαίωση

Στη βιομηχανική Αγγλία το 1866 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο το Υπόμνημα Γυναικών για δικαίωμα ψήφου.
Λίγα χρόνια αργότερα, στην αυγή του 20ού αιώνα, το 1903,σχηματίστηκε η πρώτη γυναικεία οργάνωση διεκδικήσεων “Women's Social and Political Union”, (WSPU). Η καινοφανής για την εποχή οργάνωση υιοθετεί δυναμικές μεθόδους διεκδίκησης των αιτημάτων της. Έτσι έχουμε μια σειρά από μαχητικές διαδηλώσεις, εισβολές στο Kοινοβούλιο, μέχρι και εμπρησμούς δημόσιων κτιρίων. Οι φλεγματικοί Βρετανοί ονόμασαν τα μέλη αυτής της οργάνωσης σουφραζέτες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1918 με τη νικηφόρα λήξη του A’ Παγκοσμίου Πολέμου, ύστερα από 2.584 (!) υπομνήματα, οι Βρετανοί αξιώθηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα ψήφου στις Βρετανίδες!

Ο 20ός αιώνας υπήρξε, ωστόσο, ο αιώνας που σε ολόκληρη τη διάρκειά του εξαλείφονταν κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες που εκκρεμούσαν αιώνες τώρα!

[Δεν υπάρχει άλλη συνέχεια]

Anef_Oriwn
Κυριακή 8/3/2009

Άσχετο (δεν ξέρω που να το γράψω)Υστερόγραφον:

Παρακολουθώντας απόψε στις ειδήσεις από τα διάφορα κανάλια την κηδεία των οστών των οκτώ αμάχων (μελών της οικογένειας Λιασή) που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ κατά την τουρκική εισβολή, τον Αύγουστο του 1974, στο Παλαίκυθρο, διερωτήθηκα αιρετικός και βλάσφημος ων, αφού ΚΑΝΕΝΑΣ από τους οκτώ δεν ήταν στρατιώτης, τι γύρευε η Εθνική Φρουρά εκεί (και να μεταφέρει και τα φέρετρα με τα οστά);

Anef_Oriwn
Κυριακή 8/3/2009 – 11:40 μ.μ.