Εισαγωγικά:
Μια και μπήκαμε στον χορό για τα ελληνικά κομμουνιστικά [ΚΚΕ-δικα] δρώμενα με την προηγούμενη ανάρτηση ΜΑΣ [που ήταν αφιερωμένη στην δολοφονική εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των Συντρόφων του], ας το συνεχίσουμε ακόμα λίγο στη σημερινή έκτακτη ανάρτηση ΜΑΣ.
Ως γνωστόν από τις 11 μέχρι τις 14 τ’ Απρίλη θα λάβει χώρα στην Αθήνα το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Οι Θέσεις της Κ.Ε. για το Συνέδριο δημοσιεύτηκαν ήδη από τον Δεκέμβρη, κυκλοφόρησαν και σε ένθετο και με τον “Ριζοσπάστη”, το οποίο και κάπου έχω φυλάξει, αλλά να δούμεν πού...
Τότε είχα πάρει και σημειώσεις για να γράψω ένα κείμενο για το Blog μου. Σ’ εκείνο [το κείμενο μου] θα επικεντρωνόμουν,
- πρώτον, στις διαφωνίες μέσα στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν μέσα στο Κίνημα, και
- δεύτερον, για τα όρια των εργατικών αγώνων…
Όμως μ’ εκείνα [τα προεκλογικά και τα μετεκλογικά] και με τούτα [τα της οικονομικής κρίσης και της υποτέλειας μας στους τροϊκανούς], η συγγραφή αυτού του συγκεκριμένου κειμένου έμεινε στην μπάντα [στο πλάι και για μετά]…
Πάντως ο Προσυνεδριακός Διάλογος [μέσα από τις σελίδες του “Ριζοσπάστη” και της ΚΟΜΕΠ] πάνω στις Θέσεις, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ και το νέο Καταστατικό του Κόμματος, αλλά και για άλλα ζητήματα που θα απασχολήσουν το Συνέδριο ξεκίνησε εδώ και καιρό [ήδη από τον Γενάρη]...
Παρακολούθησα και σ’ άλλες περιπτώσεις και μάλιστα με αρκετό ενδιαφέρον προσυνεδριακούς διαλόγους του ΚΚΕ, αλλά αυτό που συμβαίνει φέτος είναι πραγματικά πρωτόγνωρο και εκπληκτικό. Η συμμέτοχη στον διάλογο στελεχών, μελών και φίλων του Κόμματος είναι μαζικότατη και συγκλονιστική. Να σημειώσω ότι τις τελευταίες μέρες ο “Ριζοσπάστης” έχει καθημερινώς ειδικό ένθετο με 10-15 σελίδων για δημοσίευση σχετικών κείμενων. Η πολιτική και ιδεολογική ζύμωση που γίνεται και η συμβολή των συμμετεχόντων στην ανάπτυξη της Αριστερής/Κομμουνιστικής σκέψης είναι τεράστια. Κύρια θέματα συζήτησης η στάση του Κόμματος απέναντι στην κρίση, το θέμα των (μη) συμμαχιών, η αλλαγή της πολιτικής του ΚΚΕ προς τα αριστερότερα ακόμα, το παλαιότερο ΑΑΔΜ [το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο] και την πάλη προς τη νέα «λαϊκή εξουσία» και πολλά άλλα.
Αρκετές ήταν/είναι και οι (επι)κριτικές παρεμβάσεις [κάποιες μάλιστα και “αιρετικές”] πάνω στις “Θέσεις”, κάτι που οδήγησε [σωστά ή λάθος δεν θα το εξετάσω τώρα] το μέλος της Κ.Ε., Παναγιώτη Μεντρέκα να συγγράψει απαντητικό πλην έντονα επιθετικό προς κάποια στελέχη του ΚΚΕ άρθρο, με τον βαρύγδουπο τίτλο “Αρθρογραφία διαστρέβλωσης και αθλιότητας κατά των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου”.
Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στα (επι)κριτικά προς τις “Θέσεις” [κι άλλες πολιτικές] κείμενα αρκετών δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη” [της εκεί ΚΟΒ]. Ενδεικτικά να αναφέρω τον Γιώργο Πετρόπουλο, την Ελένη Μαυρούλη, τον Γιώργο Κακουλίδη, τον Νίκο Μπογιόπουλο…
Σήμερα έχω επιλέξει [σ’ αυτήν την έκτακτη ανάρτηση μου] να παραθέσω το άρθρο με τίτλο “Λάθος πορεία ” [μα σοβαρά;] του Νίκου Μπογιόπουλου [προς τον οποίο έχω και μια ιδιαίτερη εκτίμηση], ως συμβολή τού Blog στα προσυνεδριακά ΚΚΕ-δικα δρωμενα … Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις του Μπογιόπουλου και πιστεύω πως τούτες θα μπορούσαν να δώσουν ερεθίσματα για περαιτέρω συζητήσεις… Εγώ θα περιορίσω τα σχόλια μου στο ελάχιστον, όμως νοητικά δεν μπόρεσα να μην κάνω συσχετισμούς με τα κυπριακά ΑΚΕΛικά δρώμενα…
************************************
“Λάθος πορεία ”
[άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου, μέλους της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη” και της Κ.Ε. του ΚΚΕ, από τον Προσυνεδριακό Διάλογο για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ – “Ριζοσπάστης” 31/3/2013, σελ. 20 – http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7365865&publDate=31%2F3%2F2013]...
{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου, ενώ τα σχόλια με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες είναι και πάλι δικά μου}…
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Ότι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Όμως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών. [Σαφής η επικριτική τοποθέτηση του συγγραφέα για την επιλογή για μη πολιτικές συμμαχίες από πλευράς ΚΚΕ]…
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας. [Πες τα χρυσόστομε, γιατί άμα τα λέω εγώ ο ΑΚΕΛικός, λένε ή υποβάλλουν ότι ΕΓΩ ακολουθώ ή υιοθετώ θέσεις και πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ]…
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Έχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας “Ρ”, επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα (“Ρ”, 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; [Ούτ’ εγώ τα καταλάβω αυτά, Σύντροφε]... Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται (“Γράμματα στον Γκόργκι”) ότι «απ’ τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
[Υπεράσπιση του αστικού κοινοβουλευτισμού, ή αξιοποίηση του υπέρ των στόχων του Κόμματος; Δεν είναι προτιμότερο να έχεις ένα 9%, παρά το 4,5%, ή να ‘σαι η κύρια συνιστώσα μιας Αριστερής Συμμαχίας;]…
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Όχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Όμως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε. [Τι λες σύντροφε Μπογιόπουλε, μα να βάλουμε ενδιαμέσους στόχους και να μην πάμε ολόισια για τον Σοσιαλισμό;]…
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον “Ιμπεριαλισμό”, στο “Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα” του Μπάτση, στο “Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα” του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος». [Εδώ μπήκαμε σε λεπτομέρειες ιδεολογικής φύσεως, που διερωτούμαι αν ενδιαφέρουν τον μέσο Αριστερό πολίτη]…
6) “Ριζοσπάστης”: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του». [Εσείς τι κάνετε εκεί μέσα, Σύντροφε;]…
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. [Δηλαδή να πάει περίπατο η «Λαϊκή Εξουσία»;] Ένα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. [Δεν θα το σχολιάσω, αλλά θα διερωτηθώ αν ο Μπογιόπουλος διακατέχεται κι από οπορτουνισμό – προσφιλής έκφραση των ατόφιων ΚΚΕ-δων]…
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ένγκελς, “Γερμανική ιδεολογία”).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές [μπήκαμε σε λεπτομέρειες που ΔΕΝ κατέχω] ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.
Αυτά, λοιπόν, από τον Σύντροφο Μπογιόπουλο…
Anef_Oriwn
[με φιλο-ΚΚΕ προβληματισμούς]
Κυριακή 31/3/2013